Geen kindjes kunnen krijgen

Wij zijn nog niet begonnen voor kindjes, maar het begint wel dichtbij te komen. De laatste tijd begin ik er steeds vaker over na te denken (ook n.a.v. verhalen van sommige meiden hier) wat nou als wij samen geen kinderen kunnen/mogen krijgen?
Zoals ik al schreef is het nu nog helemaal niet van toepassing, maar ik ben nogal een denker en ook dat is dus iets wat in mijn hoofd speelt. Ik heb toch een bepaald toekomstbeeld voor ogen, en dat zal aangepast moeten worden.
Is dat iets wat bij meerdere meiden speelt? En zo ja, hoe gaan jullie hiermee om? Hebben jullie een back up plan o.i.d.

ook hier nog geen kindjes, maar wen een hele grote kinderwens. Ik heb hier in de direct omgeving ook een vriendin die met IVF bezig is, en laatst was er hier iemand op t forum...(sorry weet even niet meer wie) die ook een topic opende over moeilijk zwanger kunnen worden, en daardoor ga je er zeker over nadenken...

Sja wat ik zou doen, echt geen idee, dat weet je denk ik pas als je in de situatie zit. maar ik sta wel positief tegen adoptie. eicel/zaad donatie, dat vind ik eigenlijk niks.... mar goed, nogmaals, je weet pas wat je doet als je in de situatie zit...en hopelijk is dat nooit het geval

Ik snap je wel, ik had dat ook hoor voordat ik zwanger werd. Maar mijn moeder zei ook dat je er niet al te veel over moet nadenken want als je dan zwanger bent kun je ook weer denken stel dat het misgaat en zo maak je jezelf helemaal gek.

Nogmaals ik had het dus ok maar heb toch geprobeerd er niet teveel bij stil te staan.

Ik heb er wel eens vaag over nagedacht, maar niet echt heel uitvoerig bij stilgestaan, dat is echt zoiets waarvan je pas weet hoe je reageert als je het meemaakt.

Ik zou me daar nu nog niet druk om maken. Het is zo zonde om daarbij stil te staan, je gaat dan toch onbewust na de vierde maand misschien al denken 'zie je wel, misschien ben ik toch onvruchtbaar...' Terwijl het natuurlijk onzin is om dat dan al te denken.

Sowieso is het aantal mensen dat echt onvruchtbaar is, procentueel gezien heel klein. Het aantal mensen dat verminderd vruchtbaar is, is wat groter. Maar gelukkig is het merendeel van de vrouwen gewoon vruchtbaar en wordt het merendeel gewoon via de normale manier zwanger.

Hier zou ik me dus echt niet te druk over gaan maken . Je bent nog niet eens begonnen met zwanger worden en nu al bang dat het niet lukt. Met dezelfde logica zou je dan ook bang kunnen zijn om morgen een been te breken, dat je huis afbrandt etcetera. Waarschijnlijk ook allemaal dingen waar je je niet druk om maakt, simpelweg omdat er niets is wat daarop wijst. So, don't worry , grote kans dat er niets aan de hand is.

het is wel eens door mijn hoofd geschoten, maar ik heb er nooit serieus over na gedacht. Ik denk ook niet dat je op voorhand daarin een beslissing kunt maken, ik denk dat het echt iets is waar je in moet zitten en je in moet verdiepen als het ooit zover komt.

Twellie schreef:Hier zou ik me dus echt niet te druk over gaan maken . Je bent nog niet eens begonnen met zwanger worden en nu al bang dat het niet lukt. Met dezelfde logica zou je dan ook bang kunnen zijn om morgen een been te breken, dat je huis afbrandt etcetera. Waarschijnlijk ook allemaal dingen waar je je niet druk om maakt, simpelweg omdat er niets is wat daarop wijst. So, don't worry , grote kans dat er niets aan de hand is.

Haha, dat zijn dus allemaal dingen waar ik mij wel druk om maak Nouja, niet zozeer druk om maak, maar waar ik wel over na denk. Het is ook een soort zelfbescherming geworden: ik wil al vanaf dat ik jong ben heeel graag moeder worden. Ik probeer nu alvast te zorgen dat het ook zomaar zou kunnen dat het ons niet gegunt is, waardoor ik mij daar dan niet helemaal op stort. Klinkt misschien een beetje stom, en het is echt niet zo dat ik de hele dag loop te piekeren. Ik ben gewoon echt een denker.

Ik weet dat je het niet kan plannen, en dat je pas weet hoe je daar op reageert als het zover is. Maar ik was gewoon benieuwd of anderen daar ook wel eens bij stil staan...

Aimee schreef:Wij zijn nog niet begonnen voor kindjes, maar het begint wel dichtbij te komen. De laatste tijd begin ik er steeds vaker over na te denken (ook n.a.v. verhalen van sommige meiden hier) wat nou als wij samen geen kinderen kunnen/mogen krijgen?
Zoals ik al schreef is het nu nog helemaal niet van toepassing, maar ik ben nogal een denker en ook dat is dus iets wat in mijn hoofd speelt. Ik heb toch een bepaald toekomstbeeld voor ogen, en dat zal aangepast moeten worden.
Is dat iets wat bij meerdere meiden speelt? En zo ja, hoe gaan jullie hiermee om? Hebben jullie een back up plan o.i.d.

Ik kan wel een beetje meepraten, wij zijn met tussenpauze's nu 3,5 jaar bezig voor een kindje zonder succes. Het enige wat we nog kunnen proberen zijn IVF/ICSI pogingen, die momenteel nog maximaal 3 x vergoed worden.

We praten er wel eens over, hoe nu verder als het niet gaat lukken? Adopteren zit er niet in, voor mijn vriend sowieso niet omdat hij dat niet wil en verder voor ons beiden niet om de kosten.

De kans is bij ons aanwezig dat wij ook met lege handen zullen blijven staan, maar dat zien we dan wel weer.

Ik heb trouwens PCO, mijn vriend is gewoon 'normaal' vruchtbaar.

Edit: ik wist al dat ik niet natuurlijk zwanger kon worden voordat we ervoor gingen; en heb altijd al gedacht dat er iets niet goed zat bij me. Voorgevoel...

Tweede edit: ik vind dat je je niet druk moet maken. Je bent nog niet eens begonnen en als je een regelmatige cyclus hebt moet je eerst maar eens een jaart gaan proberen als jullie er aan toe zijn

Haha oke, geen goede voorbeelden dus. Ik begrijp je heel goed hoor, ik ben zelf ook een denker en bij vlagen een piekeraar. Dus mijn tip, getest door mijzelf en blijkt te werken, is ook om er dus rationeel over na te gaan denken en je te beseffen dat het niet logisch is wat je denkt. Zeeeeer waarschijnlijk kun je gewoon kindjes krijgen .

Ik heb er ook wel eens aan gedacht, straks kan ik niet zwanger raken of wat. Ik heb deze gedachte snel naast me neergelegd. Wij zien wel wat we op dat moment, als het echt aan de orde zou zijn, gaan doen.
Ik wil er nu niet teveel meer over nadenken.

Tea-Leaf schreef:

Aimee schreef:Wij zijn nog niet begonnen voor kindjes, maar het begint wel dichtbij te komen. De laatste tijd begin ik er steeds vaker over na te denken (ook n.a.v. verhalen van sommige meiden hier) wat nou als wij samen geen kinderen kunnen/mogen krijgen?
Zoals ik al schreef is het nu nog helemaal niet van toepassing, maar ik ben nogal een denker en ook dat is dus iets wat in mijn hoofd speelt. Ik heb toch een bepaald toekomstbeeld voor ogen, en dat zal aangepast moeten worden.
Is dat iets wat bij meerdere meiden speelt? En zo ja, hoe gaan jullie hiermee om? Hebben jullie een back up plan o.i.d.

Ik kan wel een beetje meepraten, wij zijn met tussenpauze's nu 3,5 jaar bezig voor een kindje zonder succes. Het enige wat we nog kunnen proberen zijn IVF/ICSI pogingen, die momenteel nog maximaal 3 x vergoed worden.

We praten er wel eens over, hoe nu verder als het niet gaat lukken? Adopteren zit er niet in, voor mijn vriend sowieso niet omdat hij dat niet wil en verder voor ons beiden niet om de kosten.

De kans is bij ons aanwezig dat wij ook met lege handen zullen blijven staan, maar dat zien we dan wel weer.

Ik heb trouwens PCO, mijn vriend is gewoon 'normaal' vruchtbaar.

Edit: ik wist al dat ik niet natuurlijk zwanger kon worden voordat we ervoor gingen; en heb altijd al gedacht dat er iets niet goed zat bij me. Voorgevoel...

Tweede edit: ik vind dat je je niet druk moet maken. Je bent nog niet eens begonnen en als je een regelmatige cyclus hebt moet je eerst maar eens een jaart gaan proberen als jullie er aan toe zijn

Ik vind het echt heel knap dat jij er zo duidelijk en nuchter over schrijft; helaas zit het niet in mijn aard om te denken ' dat zien we dan wel weer'. Als het mogelijk zou zijn zou ik ALLES plannen Jij schrijft dat je het al wist, en dat heb ik vaker gelezen bij mensen. Vandaar dat ik dan ga nadenken ' goh, weet ik misschien ook iets? '. En ik weet dat dat stom is om te denken en een minuut later zit ik alweer te denken 'ahhh misschien doe ik volgend jaar wel dit of dat met een dikke zwangere buik'.
Nouja, ik maak het allemaal nog maar eens vager geloof ik

Het is echt niet zo dat ik er contstant bang voor ben, ik hou gewoon graag met alles rekening.
Btw Tea Leaf; ik hoop dat het jullie gegund is om toch nog ooit ouders te worden!

Het is bij mij ook wel eens door mijn hoofd geschoten, maar ik probeerde daar inderdaad ook niet teveel over na te denken. Zo maak je jezelf alleen maar gek. Je weet toch niet wat de toekomst je gaat brengen. Bij ons bleek het onterecht, ik ben gewoon zwanger geworden gelukkig. We hebben er van tevoren trouwens wel over gehad hoe ver we zouden gaan voor een kindje.

Aimee schreef:

Tea-Leaf schreef:

Aimee schreef:Wij zijn nog niet begonnen voor kindjes, maar het begint wel dichtbij te komen. De laatste tijd begin ik er steeds vaker over na te denken (ook n.a.v. verhalen van sommige meiden hier) wat nou als wij samen geen kinderen kunnen/mogen krijgen?
Zoals ik al schreef is het nu nog helemaal niet van toepassing, maar ik ben nogal een denker en ook dat is dus iets wat in mijn hoofd speelt. Ik heb toch een bepaald toekomstbeeld voor ogen, en dat zal aangepast moeten worden.
Is dat iets wat bij meerdere meiden speelt? En zo ja, hoe gaan jullie hiermee om? Hebben jullie een back up plan o.i.d.

Ik kan wel een beetje meepraten, wij zijn met tussenpauze's nu 3,5 jaar bezig voor een kindje zonder succes. Het enige wat we nog kunnen proberen zijn IVF/ICSI pogingen, die momenteel nog maximaal 3 x vergoed worden.

We praten er wel eens over, hoe nu verder als het niet gaat lukken? Adopteren zit er niet in, voor mijn vriend sowieso niet omdat hij dat niet wil en verder voor ons beiden niet om de kosten.

De kans is bij ons aanwezig dat wij ook met lege handen zullen blijven staan, maar dat zien we dan wel weer.

Ik heb trouwens PCO, mijn vriend is gewoon 'normaal' vruchtbaar.

Edit: ik wist al dat ik niet natuurlijk zwanger kon worden voordat we ervoor gingen; en heb altijd al gedacht dat er iets niet goed zat bij me. Voorgevoel...

Tweede edit: ik vind dat je je niet druk moet maken. Je bent nog niet eens begonnen en als je een regelmatige cyclus hebt moet je eerst maar eens een jaart gaan proberen als jullie er aan toe zijn

Ik vind het echt heel knap dat jij er zo duidelijk en nuchter over schrijft; helaas zit het niet in mijn aard om te denken ' dat zien we dan wel weer'. Als het mogelijk zou zijn zou ik ALLES plannen Jij schrijft dat je het al wist, en dat heb ik vaker gelezen bij mensen. Vandaar dat ik dan ga nadenken ' goh, weet ik misschien ook iets? '. En ik weet dat dat stom is om te denken en een minuut later zit ik alweer te denken 'ahhh misschien doe ik volgend jaar wel dit of dat met een dikke zwangere buik'.
Nouja, ik maak het allemaal nog maar eens vager geloof ik

Het is echt niet zo dat ik er contstant bang voor ben, ik hou gewoon graag met alles rekening.
Btw Tea Leaf; ik hoop dat het jullie gegund is om toch nog ooit ouders te worden!

Bedankt voor je compliment, ik ben er ook meestal wel nuchter onder, momenteel. Heb hier nog pas wel een topic geopend over mijn verdriet in deze, dus soms heb ik ook buien dat ik kapot ga van het wachten en hopen en het verdrietige, eenzame overheersende gevoel wat er bij komt kijken.

Helaas valt er niks te plannen; zelfs niet als je in de medische molen komt. Je lichaam doet wat het doet en je kunt dat maar tot op bepaalde hoogte manipuleren. Daarna houdt t gewoon op...
Ik ken iemand die hier ook komt en uitbehandeld is, en dus zelf nooit een kindje zal baren. Daar heb ik zowat nog meer verdriet van dan voor mezelf momenteel, ik heb nog kansen, hoe klein ook.

Vind je niet vaag, ik snap je onzekerheid wel. Heel veel vrouwen die zwanger willen worden of er binnenkort aan gaan beginnen hebben zo hun dingen. Maar probeer het toch los te laten, wie weet ben je binnen een half jaartje al zwanger

Aimee schreef:Haha, dat zijn dus allemaal dingen waar ik mij wel druk om maak Nouja, niet zozeer druk om maak, maar waar ik wel over na denk. Het is ook een soort zelfbescherming geworden: ik wil al vanaf dat ik jong ben heeel graag moeder worden. Ik probeer nu alvast te zorgen dat het ook zomaar zou kunnen dat het ons niet gegunt is, waardoor ik mij daar dan niet helemaal op stort. Klinkt misschien een beetje stom, en het is echt niet zo dat ik de hele dag loop te piekeren. Ik ben gewoon echt een denker.

Ik weet dat je het niet kan plannen, en dat je pas weet hoe je daar op reageert als het zover is. Maar ik was gewoon benieuwd of anderen daar ook wel eens bij stil staan...

Het is alsof ik iets van mezelf zit te lezen, zo ben ik ook! Ik ben ook echt een denker er denk van tevoren vaak al over alles na (wat als dit..., wat als dat...) en loop alle mogelijke scenario's na. Uiteindelijk heb je er niks aan, want je weet nooit hoe iets gaat lopen en pas als iets echt gebeurt weet je hoe je reageert daarop.

Toch begrijp ik je heel goed, ik ben met een hoop dingen ook zo en ondanks dat ik weet dat het niet zoveel zin heeft denk ik over sommige dingen hetzelfde na als jij.

Gelukkig ben ik al wel mama, dat is overigens heel spontaan gebeurd dus als je nog niet eens echt voor een kindje bezig bent zou ik toch proberen het wat meer los te laten en te relativeren. Kan moeilijk zijn ik weet het En voordat ik een kindje kreeg heb ik weleens dezelfde gedachten gehad als jou, ik wil ook al van jongs af aan mama worden en stel je voor dat ik geen kindjes kon krijgen.. Gelukkig heb ik me daar niet al te druk over gemaakt (was ook nog niet bezig voor een kindje) en was ik ineens zwanger!

Bij mij is het zeker door mijn hoofd gaan spoken. We waren al een tijdje bezig en hadden 5 iui behandeling gehad zonder resultaat. De volgende stap was een ivf behandeling. Ik maakte me zelf onzeker, het vertrouwen in mijn lichaam is ook weg. We zijn allebei gezond en er is geen reden waarom we niet zwanger konden worden maar toch lukte het niet. Ik was ook bang dat ons leven niet compleet zou zijn, natuurlijk harstikke onzin maar ook bang dat onze relatie over zou gaan. Gelukkig hebben we altijd goed gepraat met elkaar tijdens behandelingen en we zaten heel goed op één lijn. Konden onze wensen en onzekerheden goed aan elkaar kwijt en dat is toch wel een sterke basis in die behandelingen, vind ik want die behandeling zijn zwaar vooral als je zelf niet mee heb gemaakt.

Nu zijn we hele trotse ouders van een zoontje en we hopen op nog één kindje erbij maar mocht dat niet komen zijn we nog steeds heel erg gelukkig met zijn drieën.

Nog niet mee bezig houden hoor.

Wij zijn in de vriendenkring de enigen die (te) gemakkelijk zwanger raken. 5 stellen hebben/hadden problemen 3 hebben een kindje of zijn zwanger en 1 moet nog via de huisarts de molen in de anderen moeten wachten op IVF. De genen die kindjes hebben/zwanger zijn hebben IVF/ICSI of IUI gehad. Nog geen van de stellen heeft de uitslag gekregen nooit ouders te zullen worden.

Heel herkenbaar! Die gedachtes heb ik ook wel eens gehad. Als er weer een behandeling was mislukt (5 in totaal mislukt), dat zet je toch aan het denken. Wij hadden al voor onszelf besloten dat we nog 1 laatste ICSI poging zouden doen en als die zou mislukken dat we dan zouden stoppen met behandelen (we hadden het adoptietraject al een jaar lopen). Gelukkig was het toen raak. Ik kan me jouw gevoel heel goed voorstellen!

Wij hebben er ook weleens over nagedacht.
Mijn oudste zus kan geen kindjes krijgen (dat wisten we toen al wel) en toen ik zwanger was bleek dat mijn jongere zusje ook bezig was maar dat ook niet lukte. Daardoor kregen we het idee dat H misschien wel een lucky shot zou zijn...

Als dat zo is zijn we mega blij natuurlijk! Maar door bovenstaande zijn we daar wel over aan het nadenken geweest ja.

We hebben nog geen kinderen en zijn er ook nog niet mee bezig maar ik heb al mijn hele leven het gevoel dat het moeilijk gaat worden. Ik kan het niet uitleggen en ik hoop natuurlijk dat ik geen gelijk heb maar ik ben er wel bang voor. Natuurlijk blijf ik realistisch en weet ik dat de kans veel groter is dat het wel lukt en de namen zijn al bedacht maar het zou me niets verbazen.