Dagcafé

Alex167 schreef:

ProudMama schreef:

Alex167 schreef:
Omdat ze weet dat ze de lul is en ze haar jurkje aan me kwijt is

Wow! Wat een figuurtje... Loop ik dan als een soort dikke pinguin naast te waggelen...

Nooouu heus niet!

Julle moeten beiden lekker ophouden met jezelf naar beneden halen. Of je moet je naam veranderen in dikke pinguin! DP klinkt beter dan PM.

Whahahahaha DP

Tullow schreef:

Burn schreef:Jep, en dat is 3..

Aah, echt jammer.
Maar je hebt dinsdag een gesprek in Assen toch? Of had je die al gehad?

Klopt, die heb ik gister gehad. En die was op het 1e zicht wel positief, maar moest nog overlegd worden met de teamleider..

Pff, om 5 uur moet ik voor het eerst werken (proefwerken, 3x) en k ben zenuwachtigggg!!! Maar gezonde spanning natuurlijk
Ben stiekem ook wel een beetje bang dat het werk heel erg tegen valt ofzo.. Maar eigenlijk slaat dat nergens op, want als het écht niet leuk is, kan ik zo weer stoppen en op zoek naar iets anders! (heb nog wel spaargeld om het een poosje uit te zingen en m'n stufi krijg ik zoiezo wel)

Alex167 schreef:Whahahahaha DP

Maar Smikkie, dat is juist ook het punt. Ik heb altijd het idee (nog steeds) dat iemand je pas aardig en leuk vindt als je maatje 36 hebt en een mooi koppie en de mooiste kleren. Dan nog je bekkie mee en je bent de bom. En zo zie ik mezelf totaal niet (zoals je weet). Ergens weet ik dat het niet hoeft, dat ik er mag zijn (sowieso, en niet omdat ik nu toevallig maat 36 heb) en dat ik ook heus wel mag laten weten dat ik er ben.

Momenteel word ik nog heel erg behandeld als 14-jarige door mijn moeder. Zij vindt bijvoorbeeld dat ik niet zo sarcastisch moet zijn, want 'dat ben ik niet'. Dat ben ik dus wel, ik ben gek op sarcasme en dat laat ik regelmatig merken met een of andere sarcastische opmerking. Maar mijn moeder wil dat dus niet omdat zij vindt dat ik nog steeds dat grietje van 14 ben die nooit haar mond open durfde te trekken en altijd maar over zich heen liet lopen. En het ergste is dat ik het me nog aantrek ook. Soms denk ik erover om me helemaal los te maken van mijn ouders (niet van mijn moeder alleen want mijn vader staat altijd aan haar kant) en dan gewoon mezelf eens leren kennen zoals jullie dat doen. Naar mezelf kijken zonder te denken wat mijn moeder ervan vindt, een grapje maken zonder dat ik me geremd voel omdat mijn moeder het niet leuk vindt als ik zo'n grapje maak ... gewoon mezelf zijn. Dat wil ik.

Volgens mij is dit heel verwarrend, maar wat ik hiermee wil zeggen is dat ik moeite heb met mezelf accepteren omdat er anderen zijn die dit (ook) niet doen.

Ik ga er weer vandoor, tot snel!

Doei Burn, tot gauw!

Alex, ik wil je een dikke knuffel geven en tegen je zeggen dat je ik je, zoals ik je hier ken natuurlijk, heel erg lief en leuk vind. Ook vind ik je een hele mooie vrouw. Ik snap dat je hiermee niet ineens een beter zelfbeeld krijgt, maar ik wil het gewoon graag gezegd hebben.
Hopelijk komt er een keer een tijd dat je je wel goed voelt bij wie je bent. Dat gun ik je echt van harte!

Alex167 schreef:

Momenteel word ik nog heel erg behandeld als 14-jarige door mijn moeder. Zij vindt bijvoorbeeld dat ik niet zo sarcastisch moet zijn, want 'dat ben ik niet'. Dat ben ik dus wel, ik ben gek op sarcasme en dat laat ik regelmatig merken met een of andere sarcastische opmerking. Maar mijn moeder wil dat dus niet omdat zij vindt dat ik nog steeds dat grietje van 14 ben die nooit haar mond open durfde te trekken en altijd maar over zich heen liet lopen. En het ergste is dat ik het me nog aantrek ook. Soms denk ik erover om me helemaal los te maken van mijn ouders (niet van mijn moeder alleen want mijn vader staat altijd aan haar kant) en dan gewoon mezelf eens leren kennen zoals jullie dat doen. Naar mezelf kijken zonder te denken wat mijn moeder ervan vindt, een grapje maken zonder dat ik me geremd voel omdat mijn moeder het niet leuk vindt als ik zo'n grapje maak ... gewoon mezelf zijn. Dat wil ik.

Wat houd je tegen? Doe het! Niet over nadenken, gewoon doen. Je omgeving zou het juist leuk vinden. Je moeder kan zeggen wat ze wilt, maar als jij jezelf wilt zijn dan doe je het toch? Je moeder zegt het alleen, het is aan jou wat je er mee doet. Dat is wat ouders over het algemeen doen als je volwassen bent. Ze zeggen sommige dingen voor je eigen best wil.

Kabouter schreef:Alex, ik wil je een dikke knuffel geven en tegen je zeggen dat je ik je, zoals ik je hier ken natuurlijk, heel erg lief en leuk vind. Ook vind ik je een hele mooie vrouw. Ik snap dat je hiermee niet ineens een beter zelfbeeld krijgt, maar ik wil het gewoon graag gezegd hebben.
Hopelijk komt er een keer een tijd dat je je wel goed voelt bij wie je bent. Dat gun ik je echt van harte!

+1. Ik vind je ook echt altijd heel leuk en lief overkomen.

Bitterkoek_ schreef:
Wat houd je tegen? Doe het! Niet over nadenken, gewoon doen. Je omgeving zou het juist leuk vinden. Je moeder kan zeggen wat ze wilt, maar als jij jezelf wilt zijn dan doe je het toch? Je moeder zegt het alleen, het is aan jou wat je er mee doet. Dat is wat ouders over het algemeen doen als je volwassen bent. Ze zeggen sommige dingen voor je eigen best wil.

Maar in dit geval zegt ze het toch niet voor míjn bestwil?

Dolcis_ schreef:

Kabouter schreef:Alex, ik wil je een dikke knuffel geven en tegen je zeggen dat je ik je, zoals ik je hier ken natuurlijk, heel erg lief en leuk vind. Ook vind ik je een hele mooie vrouw. Ik snap dat je hiermee niet ineens een beter zelfbeeld krijgt, maar ik wil het gewoon graag gezegd hebben.
Hopelijk komt er een keer een tijd dat je je wel goed voelt bij wie je bent. Dat gun ik je echt van harte!

+1. Ik vind je ook echt altijd heel leuk en lief overkomen.

+1

Daar ben ik weer!

Alex, leuke kleren! Rokje twee heb ik ook, en het jurkje heb ik in smallere streepjes, en deze wil ik ook gaan kopen nog

Alex167 schreef:

Bitterkoek_ schreef:
Wat houd je tegen? Doe het! Niet over nadenken, gewoon doen. Je omgeving zou het juist leuk vinden. Je moeder kan zeggen wat ze wilt, maar als jij jezelf wilt zijn dan doe je het toch? Je moeder zegt het alleen, het is aan jou wat je er mee doet. Dat is wat ouders over het algemeen doen als je volwassen bent. Ze zeggen sommige dingen voor je eigen best wil.

Maar in dit geval zegt ze het toch niet voor míjn bestwil?

Mmnnee, daar heb je gelijk in. Maar het gaat er vooral om dat je moeder het alleen maar zegt en dat zij eigenlijk niet degene is die je sarcasme kan verbieden. Maar daarom ben ik dus wel zo stront eigenwijs om niet naar mn ouders te luisteren. Maar hoe dan ook zou ik het gewoon doen als ik in je schoenen stond! Wees jezelf.

Dolcis_ schreef:

Kabouter schreef:Alex, ik wil je een dikke knuffel geven en tegen je zeggen dat je ik je, zoals ik je hier ken natuurlijk, heel erg lief en leuk vind. Ook vind ik je een hele mooie vrouw. Ik snap dat je hiermee niet ineens een beter zelfbeeld krijgt, maar ik wil het gewoon graag gezegd hebben.
Hopelijk komt er een keer een tijd dat je je wel goed voelt bij wie je bent. Dat gun ik je echt van harte!

+1. Ik vind je ook echt altijd heel leuk en lief overkomen.

Helemaal mee eens

ProudMama schreef:

Dolcis_ schreef:

Kabouter schreef:Alex, ik wil je een dikke knuffel geven en tegen je zeggen dat je ik je, zoals ik je hier ken natuurlijk, heel erg lief en leuk vind. Ook vind ik je een hele mooie vrouw. Ik snap dat je hiermee niet ineens een beter zelfbeeld krijgt, maar ik wil het gewoon graag gezegd hebben.
Hopelijk komt er een keer een tijd dat je je wel goed voelt bij wie je bent. Dat gun ik je echt van harte!

+1. Ik vind je ook echt altijd heel leuk en lief overkomen.

Helemaal mee eens

Ik ook!

Alex, de rol en mening van je ouders is vaak erg belangrijk. Als kind wil je bevestiging en waardering van je ouders, en die krijg jij op dit vlak blijkbaar niet. Maar naast kind van je ouders ben je ook een mama, een echtgenoot en een volwassen persoon en ik hoop dat jouw ouders dat ook zien.

Denk je dat je de waardering ooit wel van je ouders gaat krijgen of denk je dat het beter is om hun mening los te laten en ook te kijken naar wat anderen vinden en vooral naar wat jezelf vindt?
Ik heb natuurlijk al vaker wat gelezen over je ouders, je zusje, en dingen die er gebeuren.

Mijn moeder riep bv altijd dat ik dik zou worden. Ik at helemaal niet ongezond en als ik nu terug kijk naar de voeding die zij ons voorzette, zie ik dat zij de gene is die geen verstand van voeding heeft. Toch blijven deze en andere nare opmeringen die ze heeft gemaakt hangen. Ook de opmerkingen waarvan ik zelf weet dat er niets van klopt.
Ik snap dus goed dat de woorden of mening van ouders veel met je kan doen.

Zoals ik eerder al aangaf vind ik echt dat uiterlijk niet het enige is dat belangrijk is. Ik neem mensen niet serieus omdat ze maatje 36 hebben of 'de juiste' kleding dragen.. Ik heb vooral een klik met iemand als deze aardig en betrouwbaar is en ik er lol mee kan hebben. En ik vind iemand een mooi mens als deze een goede uitstraling en een fijn karakter heeft. Wat de weegschaal zegt heeft daar voor mij totaal niets mee te maken.

Zelf zou ik wel wat willen afvallen, maar vooral om de gezondheid en niet zo zeer om het uiterlijk.

Ik heb een fijn gesprek gehad

Goed om te horen, Isabella! Waar had je een sollicitatiegesprek?

Ik denk dat je dan nog eerder je ouders kan laten zien dat ze ongelijk hebben dan hun mening blijven bevestigen. zij vinden iets van jou en jij bent het daar totaal niet mee eens. Laat ze dan ook zien dat ze totaal geen gelijk hebben. Maar stop daar niet al je energie is en verlies jezelf er niet in. Het gaat er vooral om dat je zelf weet en gelooft dat het niet zo is!!!

Suus schreef:Goed om te horen, Isabella! Waar had je een sollicitatiegesprek?

Bij een organisatie die voor hotelketens werkt, waar ik een gesprek had voor floor supervisor. Het was een heel fijn gesprek, leuke man (had een gesprek met de eigenaar) en hij zag het wel zitten. Máár ze hebben geen openstaande functie op dit moment, maar mijn CV sprak hem erg aan dus hij wilde me toch spreken en houdt hem nu bij hem in de buurt, zodra er een functie open is (waarschijnlijk binnen 2 maanden) neemt die contact op, en mag ik aan de slag! We houden iig elke week contact over de stand van zaken, en dan zien we het wel.

Ik begrijp wat je bedoelt, Smikkie, ik wéét dat uiterlijk niet alles is. Zelfde geldt voor de man waarop je valt, ik had altijd het beeld van een knappe, slanke man, echt zo'n figuur die hordes meisjes achter zich aanheeft. Zo'n man zou ik trouwen. Mijn man is niet slank, wel knap (vind ik), maar hij is (net als ik) niet perfect. Maar wel perfect voor mij. En dát is de trick (denk ik) voor mij. Leren kijken hoe een ander kijkt. Als ik tegen mijn man zeg dat ik mijn benen te dik vindt zegt hij dat ik niet goed bij m'n hoofd ben. Dat doet pijn, want ik zie het nu eenmaal zo. Maar ik weet heus wel dat hij gelijk heeft. Mijn man vindt mij perfect en als hij zo'n barbie op tv zet zegt hij dat hij het afschuwelijk vindt en dat hij liever mij heeft. En liever een beetje meer van mij zelfs, hij vindt me aan de dunne kant. Als ik zo naar mezelf kon kijken als hij, en zoals jullie, dan denk ik dat ik al een heel stuk verder ben. En als ik 10 kilo aankom ben ik ook nog steeds heel lief, dat weet ik, want dat is een stukje karakter en dat zit er gewoon in.

Ik ga gewoon verder met mijn ouders op een afstandje houden en oppervlakkig zijn tegen ze, ik heb geen behoefte aan hun (ongezouten) mening. Mijn moeder belt me tegenwoordig weer elke dag om te vertellen dat ze weer zo'n slanke taille begint te krijgen (ze is voor de 6000ste keer aan een dieet begonnen) en ik ben het een beetje beu. Waarom moet ik wel haar verhalen aanhoren en zijn mijn verhalen niet belangrijk genoeg?

Dat klinkt goed, Isabella! Ik heb het vast gemist, maar bevalt het niet op je huidige werk? Daar werk je ook nog niet zo lang toch?

Isabella schreef:

Suus schreef:Goed om te horen, Isabella! Waar had je een sollicitatiegesprek?

Bij een organisatie die voor hotelketens werkt, waar ik een gesprek had voor floor supervisor. Het was een heel fijn gesprek, leuke man (had een gesprek met de eigenaar) en hij zag het wel zitten. Máár ze hebben geen openstaande functie op dit moment, maar mijn CV sprak hem erg aan dus hij wilde me toch spreken en houdt hem nu bij hem in de buurt, zodra er een functie open is (waarschijnlijk binnen 2 maanden) neemt die contact op, en mag ik aan de slag! We houden iig elke week contact over de stand van zaken, en dan zien we het wel.

Spannend, Isabella! Ik hoop heeeeel erg voor je dat dit 'm wordt! Waar is het? Goed te doen qua afstand ook?