Het is me toch allemaal een beetje teveel geworden

Ik woon sinds 4 weken samen met mijn vriend. Hier heb ik absoluut geen spijt van, het gaat allemaal hardstikke goed en heb het enorm naar mijn zin in ons huisje. Maar voor hem ben ik 1,5 uur rijden van mijn familie gaan wonen. Sinds 4 weken ben ik ook aan een nieuwe baan begonnen. Ik voel me hier nog niet op mijn plaats en vraag mezelf ook af of dit zal gebeuren aangezien ik hier maar tot augustus blijf. de collega's zijn opzich aardig maar heb er verder niks mee. Verder is het werk wel het zelfde alleen een andere werkwijze waar ik erg aan moest wennen en ipv 8 uur werk ik nu 9 uur per dag.

Ik vreesde van te voren dat ik het heel moeilijk zou gaan krijgen omdat ik echt een familie mens ben. Maar dat is tot nu toe echt enorm mee gevallen, dacht ik.. tot deze week..Ook erg jammer dat mijn ouders ons huisje nog niet gezien hebben. Dat neem ik ze ook erg kwalijk. Ook bellen ze me nooit en toen ik afgelopen weekend thuis was om mijn neefje te zien en voor een verjaardag zei mijn vader 'goh het lijkt wel of jullie het er om doen om elk weekend thuis te komen'.)

Maar sinds vorige week ben ik dus ook voor het 1st tante geworden van het zoontje van mijn zus. Mijn zus woont ook bij mijn ouders en andere broers en zus in de buurt. Toen hij geboren is ben ik de volgende ochtend direct naar hun toe gereden en ben ik 's avonds weer terug gegaan. Ik ben vrijdags vrij, dus afgelopen vrijdag zijn we er weer heen gereden om hem ff te bewonderen en zaterdag toen we terug gingen zijn we nog snel ff langs gegaan.

En nu gaat er weer een week overheen voordat ik hem ga zien. En dat vind ik zo moeijk. Waarschijnlijk omdat het nieuw is, en omdat hij nog zo klein is en het zal zeker wel wennen als ik hem alleen in het weekend zal zien en er zullen weekenden komen dat ik hem helemaal niet zal zien.

Feit, ik mis alles en iedereen enorm en voel me nu echt heel erg eenzaam. Ik heb hier alleen mijn schoonfamilie in de buurt en verder ken ik hier niemand. Ik ben ook niet iemand die zomaar nieuwe vriendinnen kan maken en ik heb ook nog geen tijd om een sport of hobby te gaan doen. Ik heb de afgelopen weken op de automatische piloot geleefd maar nu kom het besef..

Misschien een beetje een wir war verhaal maar wilde even mijn verhaal kwijt..

Wat vervelend zeg, dat het toch is tegen gevallen. Had je van tevoren gedacht dat het je toch zo zwaar zou vallen? Kan je er goed over praten met je vriend?

Ik denk, heel kort samengevat, dat het een kwestie van wennen is. Dat je je familie minder ziet, een nieuwe woning hebt en dan ook nog samen deelt met iemand, een nieuwe baan hebt.. Ja, dat is heel heftig.

Probeer er in mee te gaan en zie hoe het loopt. Niet teveel piekeren, daar bereik je toch niks mee.

Succes, en... Natuurlijk veel plezier! Samenwonen is echt leuk hoor!

Kan me ook wel voorstellen dat het ook wennen is, zover van je familie af terwijl je echt een familiemens bent!
Hoop ook dat je ouders snel naar jullie huisje komen kijken.
Ik heb eerlijk gezegd geen tips voor je, wil je verder wel succes wensen en hopen dat dit een gewenningsproces is.

Ik herken je verhaal, ik ben een uur rijden verhuist van mijn oude woonplaats.
Ik heb in het begin ook veel moeite gehad met de nieuwe mentaliteit, het nieuwe werk en alles wat nieuw was.
Ik kende hier ook niemand, en met mijn schoonouders kon ik het niet vinden.
Ik heb echter doorgezet, en daar ben ik nu ontzettend blij mee. Ik heb hier nu mijn eigen vriendengroepje opgebouwd, mijn hobby weer opgepakt en doorgezet, en geniet met volle teugen hier. Ik zou niet meer terug willen!

Hou vol meid, het komt goed. Ga ervoor, geef het wat tijd en je zult zien dat het vanzelf komt.