Waar is mijn doorzettingsvermogen?!

Hallo allemaal,

Al een tijdje (een jaar ongeveer) loop ik tegen hetzelfde probleem aan. Ik ben zo klaar met studeren! Ik zit nu in mijn 3e jaar van mijn opleiding en dit is mijn praktijkjaar. Ik vind het opzich wel leuk, maar echt denderend vind ik het niet en ik ben ook blij als ik hiermee klaar ben. Ik doe de opleiding maatschappelijk werk en het geregel vind ik wel leuk, alleen de verantwoordelijkheid die ik voel voor mijn cliënten (als in, 1 verkeerd gesprek kan iemand leven veranderen en dat is dan mijn schuld) vind ik niet fijn. Ik denk dat ik dit mezelf op leg of dat het misschien door mijn zwangerschap komt (hoewel ik dit een jaar geleden ook had). Maar soms denk ik, weetje, ik ga gewoon lekker in een kledingwinkel werken, geen gezeur en geen mega verantwoordelijkheid. Maar is dat dan echt wat ik wil?

En volgend jaar, een babietje erbij (wat ik heel erg leuk vind en mijn vriend ook), maar daarbij ook nog een minor (van 1 dag in de week, dus dat moet opzich wel te doen zijn volgens mij en mijn verloskundige), en dan afstuderen. Maar ik heb er gewoon geen zin meer in. Ik zie niet meer in waarvoor ik het doe, ja het papiertje, en dan? Wil ik die verantwoordelijkheid?

Misschien heb ik de kans om te blijven bij mijn stageplaats, maar ik merk dat ik nu zo weinig zin heb om ook maar iets te doen, dat ik er bijna mee wil stoppen. Maar ook dan weet ik dat het geen nut heeft, want wat wil ik dan? En het is zo zonde (ook al voelt dat nu niet zo).

Kortom, ik zit in een dip, al heel lang wat betreft school en het wordt steeds moeilijker om er uit te komen. Iemand tips of trucs of advies?

Alvast heel erg bedank!

Groetjes, Stefanie

Balen dat je je zo voelt zeg.

Maar ik neem aan dat je met je diploma nog wel meerdere soorten banen kunt krijgen, waar je niet bij alle banen een grote verantwoordelijkheid krijgt.

Helemaal met een baby op komst zou ik er echt voor kiezen om je studie af te maken. Een diploma is zo belangrijk, ik zie het nu aan mijn zus. Die heeft beide studies afgebroken (spw en schoonheidsspecialiste) heeft nu 1 kindje en is zwanger van haar tweede en zit zonder baan omdat ze bij haar oude werk moesten bezuinigen.

Ze heeft nu dus alleen een vmbo-t diploma en kan nergens aan het werk. Ze heeft er voor gekozen om vanaf volgend schooljaar weer een studie te gaan volgen (1 dag per week). Ze is nu volledig (financieel) afhankelijk van haar man.

Ben je niet bang dat je jezelf in een kledingwinkel na een tijd mateloos gaat iriteren omdat je (dit klinkt lulliger dan ik het bedoel..) onder je niveau werkt? Misschien lijkt het nu lekker omdat je zwanger bent en het allemaal zwaarder wordt etc. maar in een kledingwinkel zul je nooit uitdagingen hebben. Het verloop lijkt me ook erg groot in een kledingwinkel, allemaal piepjonge mensen om je heen.

Het is een afweging die je helemaal zelf moet maken. Maar ik denk dat je (vooral als vrouw.. dit klinkt zo feministisch haha) je diploma goed kunt gebruiken.

Ik denk dat je het nogal onnodig zwaar maakt voor jezelf en dat je de verantwoordelijkheid die je hebt ondraaglijk groot maakt. Natuurlijk is het belangrijk om zorgvuldig te zijn en te beseffen dat je wel een verantwoordelijkheid hebt, maar het gaat te ver om te denken dat iemand geheel van jou afhankelijk is, dat het jouw schuld is en dat je door iets verkeerds te zeggen iemands leven totaal kunt veranderen. Als je het voor jezelf zo groot maakt is het bijna ondoenlijk, bovendien zal het altijd wel gebeuren dat gesprekken niet goed gaan omdat woorden verkeerd worden opgevat of omdat het niet klikt met een cliënt of omdat je een situatie verkeerd inschat, dat kun je gewoon niet honderd procent voorkomen.

Ik herken het gevoel wel, dat het je opeens boven je hoofd groeit en dat je bang wordt en het dus maar liever niet doet, maar meestal is het zonde en onnodig en is het niet meer dan koudwatervrees.

Ik zou als ik jou was eens met een studiebegeleider gaan praten over hoe jij dit ervaart, kijken of het lukt om bij jezelf een knop om te zetten.