Waar is mijn roze wolk?

Pffff het valt me wel ff zwaar allemaal. Ik had verwacht dat ik meteen op een roze wolk zou zitten nadat de kleine geboren was, maar ik voel me verre van lekker.
Als ik naar die kleine kijk en met hem bezig ben voel ik me gelukkig, dat gelukkig wel. Maar verder ben ik moe, lusteloos, heb totaal geen eetlust en voel me eigelijk alleen maar somber, kon dagenlang huilen om niks maar nu lijken de tranen op.
Zo had ik het echt niet verwacht en voel me ook bijna schuldig naar die kleine toe.

Zijn er mensen die dit herkennen en zo ja hoe lang duurde dit bij jullie?

Ik ben nog niet zo ver, maar heb toch het idee dat dit best een herkenbaar verhaal is voor veel anderen.
In elk geval , hopelijk ga je je snel wat beter voelen.

Zo vreselijk herkenbaar. Helaas voel ik me nog niet veel beter de meeste dagen. Kan om alles huilen, kan niks hebben.
Mijn dagen voelen meer als overleven dan genieten.
Af en toe een goede dag gelukkig, vandaag gaat het best goed, dus wie weet ben ik eindelijk de baby blues voorbij.

Hou ontzettend veel van die twee, maar zit mezelf in de weg voor mijn gevoel.

Het 9 maanden ontzwangeren zal er vast niet voor niks zijn...

Ook ik heb de eerste dagen even moeite gehad na de bevalling. Dat was vooral omdat onze kleine meid natuurlijk opgenomen werd op de couveuse afdeling en ik op de kraamafdeling lag. We hebben een week gescheiden geleefd en dat was vreselijk! Pas toen ik thuis was met haar, en natuurlijk mijn man erbij, is het echte genieten begonnen.

Wat mij heel erg geholpen heeft om de band te versterken en het "fijne" gevoel te krijgen is kangaroeën en iedere dag met haar samen douchen. Ik vond dat zo fijn, we hadden in de eerste week in het ziekenhuis nog helemaal geen band op kunnen bouwen en hierdoor heb ik het idee dat we dat wel voor elkaar gekregen hebben. Doordat ik daar zo van kon genieten ben ik wel op die roze wolk beland!

Verder vind ik het bijv heerlijk om veel lichaamscontact te hebben. Ik leg haar geregeld in haar luiertje naast mij in bed of buik op buik, niet om te slapen maar gewoon om samen te zijn. Ik vind dat erg fijn en prettig.

Vergeet niet dat een bevalling een aanslag is op je hele lichaam, het is pas net een week geleden dus "eis" en "verwacht" nog niet teveel van jezelf.

Ik herken het niet, maar in elk geval wel een dikke

Ik herken het ook, verwacht ook niet teveel van jezelf het is nog zo kort geleden.
Inmiddels gaat hier alles goed, alleen het huishouden niet maarja.

Geef het ook aan bij je vk, heb ik ook gedaan, die zijn hier een keer extra geweest.

Ik wil je even een dikke geven!

Mijn blauwe wolk kwam pas met 3 maanden, daarvoor was het een donderwolk Toen moest ik helaas weer aan het werk. Eigenlijk heb ik dus helaas weinig aan die wolk gehad.

Ik herken het ook hoor!
F. heeft in het begin heel veel gehuild en zat zichtbaar niet lekker in haar vel, wij/ik zelf moesten ook erg aan het ouderschap wennen. Na een dag of tien ging het hier wat beter en begon ook het genieten volgens mij.

Sterkte meid!

Annie24 schreef:Mijn blauwe wolk kwam pas met 3 maanden, daarvoor was het een donderwolk Toen moest ik helaas weer aan het werk. Eigenlijk heb ik dus helaas weinig aan die wolk gehad.

+1

Ik vond de kraamtijd de eerste keer ook heel pittig, ik had enorm veel pijn en kon niks zelf en daarbij was ik ook ontzettend overweldigd, angstig en onzeker, ik heb enorm veel gehuild en ik vroeg me ook af of ik ooit weer zou kunnen lachen met zo'n grote verantwoordelijkheid op mijn schouders. Maar het wordt echt beter. Ik herinner me nog dat ik de eerste keer bij het consultatiebureau een heel lieve begripvolle arts had die dat ook letterlijk zei, dat het écht beter werd. En dat werd het ook.

De tweede keer heb ik het heel anders beleefd, toen was ik sowieso al heel snel weer op de been, ik wist alles al, ik was niet meer zo onzeker en ik vond het heerlijk om in de watten te worden gelegd en helemaal niks te hoeven, want dat was ik natuurlijk niet meer gewend.

De eerste keer zat ik vrijwel gelijk op mijn roze wolk. Ik was meteen weer op de been, het ging goed met onze dochter en ik vond alles geweldig.
De tweede keer kwam de roze wolk pas een beetje met 8 weken denk ik. Het herstel na mijn bevalling was zwaarder, ons zoontje huilde veel en we zaten met 2 weken al met hem in het ziekenhuis. Ik heb het dit keer in ieder geval niet zo beleefd als na de geboorte van mijn dochter. En daar voel ik me nu regelmatig nog heel schuldig om.

Ik voel me er zelf niet schuldig om dat ik de kraamtijd (en sowieso de hele zwangerschap) de eerste keer veel minder rooskleurig heb beleefd, daar kan ik verder ook niks aan doen. Ik had zelf ook liever de eerste keer lekker genoten. Waar ik soms wel bang voor ben is dat die zwangerschap de ontwikkeling van Ezra heeft beïnvloed en daar voel ik me dan wel schuldig om, maar niet om hoe ik het zelf ervaarde.

Ik heb het net misschien verkeerd neergezet, maar ik voel me ook niet schuldig naar mezelf dat ik de kraamtijd anders heb beleefd. Ik voel me schuldig naar mijn zoontje dat ik met ongeveer 8 weken pas echt kriebels in mijn buik kreeg als ik naar hem keek. Daarvoor vond ik hem ook heel leuk maar met 8 weken voelde ik het pas echt. Naar mijn dochter heb ik me ook vaak schuldig gevoeld omdat er veel aandacht naar haar broertje is gegaan en ik soms voor mijn gevoel niet genoeg tijd had voor haar.

Goh Liadan, het is toch helemaal niet nodig om je daar schuldig om te voelen? Daar heeft hij vast die eerste weken helemaal niets van gemerkt en het is ook een gewenningsproces. Ik was vanaf het begin heel gek op mijn dochter, maar afwisselend kon ik me ook bijna niet voorstellen dat dat nou echt mijn eigen kind was. Ik had meer een tantegevoel of zo, maar ik heb altijd goed voor haar gezorgd totdat dat moedergevoel wel groeide.

Bedankt voor jullie reacties, het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik voelde me zo schuldig en ongelukkig, net of de kleine niet gewenst is.
Had het er ook moeilijk mee dat de kraamhulp wegging, opeens moet je alles maar zelf doen en uitzoeken. Tenminste zo voelt het, ik weet dat ik altijd de vk en het consultatiebureau kan bellen.
Onze eerste dag gister is goed gegaan en dat zal na een paar dagen ook wel wat meer rust geven.
Na een nacht redelijk geslapen te hebben heb ik al wat meer blije momenten. Het zal nog wel met ups en downs blijven gaan, laten we hopen dat het niet te lang duurt.
Ik denk dat het ook scheelt als ik straks het huis weer eens uit kan, zit al zo'n beetje 3 weken binnen.

Waarom kun je nu het huis niet uit? Al is het maar net het blokje om?
En verder, ga lekker slapen wanneer je kleine het ook doet. Vooral rust is erg belangrijk. Zodra je uitgeruster bent zul je je ook beter voelen.

Idd als het ff kan zou ik zeker het huis uit gaan, als is het maar even in de straat op en neer. Toen ik net bevallen was zei de Vk dat ik maar snel een stukje buiten moest gaan lopen. Ik ben de 4e dag dus even naar buiten geweest. Het was een heel gedoe, ik kon bijna niet lopen en het was winter dus we moesten D dik inpakken. Denk dat we 20min bezig zijn geweest om ons klaar te maken om vervolgens 5 min te wandelen. Maar wat deed die frisse lucht me goed.
Ook al is het niet zo'n mooi weer even buiten zijn doet je echt goed!
En verder denk ik ook dat het vanzelf wel beter zal gaan, heb je nu weinig aan maar het is echt zo. Dat genieten komt wel hoor.
Je moet je zeker niet schuldig voelen dat je zoontje niet gewenst is want dan had je je toch juist niet schuldig gevoeld.

Ik heb geen roze wolk gezien hoor Beide keren niet. Lijkt me niets mis mee.

Baby's krijgen en moederschap worden véél te veel opgehemeld. Tuurlijk, het is leuk. Maar niet elke dag, en het is ook vreselijk zwaar.

Net als een relatie, als je in je hoofd hebt dat je een relatie krijgt zoals in sprookjes, met een prins op een wit paard, dan valt een echte relatie met een echte vent vies tegen. Want dat is niet elke dag genieten, het is soms ook ronduit niet leuk.
En zo zit het met kinderen ook.
Er zijn momenten dat ik me suf geniet, en er zijn momenten dat ik wou dat ik geen kinderen had. Net als dat ik momenten stapeldol op mijn man kan zijn en het er momenten zijn dat ik hem met liefde van het balkon mieter.

Maar in veel boeken en op veel fora word gedaan alsof het hebben van een kind het ultieme levensgeluk is, en dat is gewoon niet zo. Soms word je er gelukkiger van en soms baal je als een stekker. En het overgrote deel van de tijd is het 'gewoon'.

Heel erg herkenbaar. Zeker bij de 2e! Zo leuk vond ik de eerste weken écht niet! Gelukkig gaat het nu steeds beter.

Vanaf dag 1 ben ik verliefd op mijn mannetje, dus als dat de spreekwoordelijk wolk is, zit ik er al heel lang op.
Maar ik heb de eerste maanden niet als mooie wolk beleefd. Een paar dagen na de bevalling kreeg ik een urineweginfectie en die heeft vrij lang aangehouden. Daarnaast was ik ook heel erg moe, terwijl ik echt wel genoeg slaap kreeg. Mijn wond van de ks geneest niet snel en is nog steeds niet geheeld. Ik zat niet lekker in mijn vel en moest inderdaad om de kleinste dingen huilen. Ik kan zo nog wel even doorgaan...
Met mijn kereltje ging het verder goed, dus hij hield me op de been.

Kortom, ik kan pas sinds een paar weken ECHT van mijn kereltje genieten.

Eucalypta schreef:
Baby's krijgen en moederschap worden véél te veel opgehemeld. Tuurlijk, het is leuk. Maar niet elke dag, en het is ook vreselijk zwaar.

Net als een relatie, als je in je hoofd hebt dat je een relatie krijgt zoals in sprookjes, met een prins op een wit paard, dan valt een echte relatie met een echte vent vies tegen. Want dat is niet elke dag genieten, het is soms ook ronduit niet leuk.
En zo zit het met kinderen ook.
Er zijn momenten dat ik me suf geniet, en er zijn momenten dat ik wou dat ik geen kinderen had. Net als dat ik momenten stapeldol op mijn man kan zijn en het er momenten zijn dat ik hem met liefde van het balkon mieter.

Maar in veel boeken en op veel fora word gedaan alsof het hebben van een kind het ultieme levensgeluk is, en dat is gewoon niet zo. Soms word je er gelukkiger van en soms baal je als een stekker. En het overgrote deel van de tijd is het 'gewoon'.

+1

Bij mij is ook niet echt sprake van een echte roze wolk, meer wat roze sluierbewolking In de kraamweek heb ik bijna dagelijks gehuild, de week erna (toen de BV weer heel veel pijn begon te doen) zat ik met elke voeding, dus om de 3 uur, te janken. Inmiddels gaat het gelukkig wat beter maar er zijn ook nog zat rotdagen. N. heeft dagen gehad dat ze van 7 tot 16 uur wakker was met misschien 2x een hazeslaapje van 30 minuten. Veel te weinig dus voor een baby van net 1 maand oud. Zulke dagen breken je echt op, zeker in combinatie met de gebroken nachten. N. slaapt gelukkig al lang door, maar ik moet er 's nachts toch uit om te kolven.

Ik merk wel dat het veel verschil maakt of ik 's nachts goed kan slapen. Heb ik zelf een goede nacht gehad dan kan ik veel meer hebben op een dag, en krijg ik ook meer gedaan. Ook erger ik me dan minder snel aan dingen wat m'n relatie ook weer bevorderd, want die heeft ook wat onder het prille ouderschap te verduren (gehad).

Staar je niet teveel blind op dat ideaalbeeld van een roze wolk. Er zijn vrouwen die er echt een hebben, maar voor de meesten is dat gewoon niet zo. Dan is het zoals Eucalypta beschrijft. Probeer je rust te nemen, af en toe lekker wat voor jezelf te doen en te genieten van je kindje. Het wordt écht beter!

Hier uit de blauwe wolk valt ook nog wel eens regen.

** klaagmodus aan**

De eerste twee weken had ik vooral last van dat de kraamhulp wegging. Had nog geen last gehad van kraamtranen maar de avond voor ze wegging heb ik wat afgebruld. Wist niet dat je je inb 9 dagen zo kon hechten aan een persoon. Verder kon ik me er op een gegeven moment zo aan irriteren als mensen zeiden : ja en nu vooral genieten!! Dan dacht ik genieten?!? Hoe doe je dat heb chronisch slaaptekort, beurse muts, aambeien, bv komt niet op gang etc etc nou daar 'geniet' ik echt van!

Nu sinds deze week gaat stuk beter. W. Slaapt beter dus ik ook. Hoop nabevallingsprobleempjes zijn weg. Nu irriteer ik me alleen nog eraan dat ik nog niet fit ben en dat mensen zeggen; je moet wel je rust nemen. Ja dat gaat nogal makkelijk met een baby van 3,5 week in huis.

** klaagmodus weer uit**

Uiteraard kan ik wel genieten van W. Zoals ze dat zo mooi noemen. Samen douchen of lekker in bed liggen, kangeroen is ontzettend fijn om te doen. En gelukkig gaan we hem ook steeds beter begrijpen. Daarom het komt allemaal wel, maar het kan soms even duren. Met jullie komt het vast en zeker ook goed! Je zal zien dat het iedere dag weer wat beter gaat!

Weet je wat vaak het 'probleem' is? dat veel mensen niet durven zeggen dat ze het eigenlijk allemaal helemaal niet zo rooskleurig vinden. De vk zei toendertijd tegen mij; er lijkt een soort taboe op te bestaan, je moet maar helemaal alleen maar gelukkig zijn maar zo is het gewoon niet. Wij horen hier de echte verhalen en echt meer dan 80% heeft helemaal geen roze wolk!!!!

Dit heeft mij enorm geholpen dat het dus eigenlijk 'normaal' is om niet alleen maar blij en vrolijk met je baby te zijn. Het is een hele grote verandering en dat kost tijd om daaraan te wennen. Maar het wordt gewoon zo opgehemeld altijd dat je je gewoon rot voelt als je het zelf anders voelt. Zo heb ik het tenminste ervaren.

Maar na een paar weken ging het steeds beter en ik vind persoonlijk kindjes ook leuekr als ze net wat ouder zijn en meer kunnen. De leeftijd die mijn zoontje nu heeft, 18 mnd, vind ik echt zooooo leuk.