Konden jullie echt genieten van de eerste 12 weken?

Teigertje, wat heftig zeg!

Ik kon het eerst niet geloven. Want buiten een positieve test, en misselijkheid om was er verder niks te zien. Ik voelde me niet echt zwanger in elk geval. Regelmatig bloed verloren tot 18 weken. Maar na de 12 weken heb ik wel kunnen genieten. Maar echt genieten deed ik was toen ik een dikke buik had en het voor mijn gevoel wat 'echter' was.

Van de 1e 12 weken heb ik wel genoten, maar in m'n achterhoofd had ik wel een beetje de angst dat het mis zou kunnen gaan. Door ervaringen in de familie m.b.t. miskramen e.d.. Ik had wel weinig last van zwangerschaps kwaaltjes, wel lekker natuurlijk. Maar dat kan je ook weleens aan het denken zetten.

ik ben de eerste 12/16 wel heel bang geweest. Voor deze zwangerschap had ik een miskraam gehad en dan zit die angst er dubbel in. Ook was ik misselijk en heb ik veel overgegeven, dus de eerste 12 weken heb ik als een dood vogeltje op de bank gelegen. pas toen ik haar kon voelen met 16 weken werd het leuker, toen begon mijn buik ook te groeien. Tussen 20 en 32 weken zijn we bang geweest dat ze veel te vroeg zou komen, omdat ik abnormaal veel harde buiken had.

Ik vond het heel bijzonder en onwerkelijk die eerste twaalf weken, heb wel 5 keer getest ofzo. Pas na de echo werd het allemaal wel wat echter. Vond het ook fijn dat we het daarna aan iedereen gingen vertellen zodat ik er tenminste over kon praten.
Ik heb me wel zorgen gemaakt of alles wel goed zat, of de krampjes die ik voelde wel goed waren etc. maar dat is denk ik heel normaal omdat je het allemaal nooit meegemaakt hebt. Bij een tweede herkende ik die kwaaltjes en had ik er veel meer vertrouwen in dat het helemaal goed zat. Ik ben beide keren misselijk geweest en aan het spugen maar dat maakte me niets uit, zo bijzonder vond ik het om zwanger te zijn!

Wat me nu altijd wel helpt om te relativeren; piekeren heeft geen zin (of het wel goed zit, of het wel gezond is) want ik heb er geen invloed op, zo probeerde ik die stressmomenten kort te laten duren.

Ik heb er echt wel van genoten, heel soms dacht ik wel eens zal het echt zo zijn. Ik had ook nog een late echo dus ik heb wel lang moeten wachten op een teken van leven.
Voor de termijnecho was ik wel nerveus, zelfs zo nerveus dat ik moest overgeven.

nee, kon weinig genieten...
Wilde eerste echo afwachten (7wk)...
Toen de 12 wk echo...
Toen nam ik me voor te gaan genieten na goedkeuring van de 20wk echo...
Toen ging ik hem voelen en was ik meteen van slag als ik hem ff niet voelde...
Met 32 wk suikerziekte (erg) dus daar weer stress van...
Met 36 wk ingeleid +ks.

En nu? Spijt spijt spijt....dat ik niet meer genoten heb! Het is zoooooo mooi zwanger zijn! Het leven in je voelen. Heb trouwens wel een mooie buikreportage laten makne en kijk ik veel met heimwee naar terug
En het was niet vanzelf sprekend dak zwanger zou raken. Kreeg de maand ervoor te horen dat we icsi+ivf gingen doen...dus was bang dat dit 'wonder' fout zou gaan.

Geen tips dus, wel herkenning en spijt....alleen: probeeeeer te genieten,het is zooooooo voorbij!