Konden jullie echt genieten van de eerste 12 weken?

De titel zegt denk ik al genoeg.

Ik weet nu zo'n week dat ik zwanger ben en het lukt me nog niet echt om hier van te genieten. Bij elk krampje ofzo ben ik gewoon bang dat er iets mis is.

Hoe zijn jullie hiermee om gegaan? En misschien wat tips om het los te laten?

Nee, eerlijk gezegd heb ik niet alleen maar genoten de eerste drie maanden. Tuurlijk was ik er heel gelukkig mee, maar ik was ook (extreem) misselijk en inderdaad die angst dat het wel eens mis zou kunnen gaan. Hier heb je natuurlijk niet zoveel aan, ik heb ook geen tips... Over twee maandjes kun je sowiesi lekker gaan genieten en de komende weken zul je meer kwaaltjes krijgen waardoor je er wel meer vertrouwen in zult krijgen dat het goed gaat!

Ik ben nu ongeveer 5 weken en 5 dagen, maar vanaf dat ik het wist met 3 weken en 4 dagen, heb ik nog niet echt kunnen genieten. Dit komt vooral doordat ik in het begin steekjes had en pijnlijke tepels. Op dit moment voel ik eigenlijk niets meer. Ben telkens bang dat het misschien fout gaat. Ik zal blij zijn als ik straks over de 12 weken heen ben. Natuurlijk kan het dan nog fout gaan, maar wat minder kans. Helaas kruipen de dagen voorbij.

Tijdens de eerste zwangerschap was ik zo ontzettend bang dat er iets mis zou gaan dat ik er vrijwel helemaal niet van heb kunnen genieten, ook niet toen de eerste 12 weken voorbij waren. De tweede keer had ik daar gelukkig minder last van, toen heb ik er vanaf de eerste goede echo met bijna 9 weken wel van kunnen genieten. Daarvoor ook wel, maar toen was het nog wel erg abstract.

Hier ook niet echt. Ik heb lang wat bloedverlies gehad waardoor ik heel onzeker werd. Ik had/heb wel veel last van misselijkheid, duizeligheid en andere kwaaltjes, maar dat wil ook niet altijd iets zeggen.
Ik kan nog niet echt genieten, ook al is het bloedverlies al weken geleden gestopt en was de 12 weken echo goed.
Krampjes kunnen trouwens heel goed een teken zijn van het groeien van je baarmoeder!

Ik heb helemaal niet genoten, ik was ook blij toen ik bevallen was, de hele zwangerschap misselijk en overgeven en ook erg bang dat de kleine misschien iets zou hebben, ben altijd erg onzeker, gelukkig hebben wij een gezond mannetje gekregen.
ik hoop dat als ik weer een keer zwanger mag worden, ik me dan wel beter voel en niet zo ziek.

Ik heb heel erg genoten van me zwangerschap en ook de eerste 12 weken. Ik was elke ochtend erg misselijk en moest elke ochtend overgeven vond t ook erg spannend maar ik genoot wel, ik vond t zo bijzonder.

Ik heb de eerste weken ook niet genoten. Was ontzettend moe, misselijk en bang dat het fout zou gaan. Pas in het midden van mijn zwangerschap heb ik echt kunnen genieten.
Ik heb geen tips voor je. Probeer het los te laten, want als fout gaat is dit moeder natuur die er schuldig aan is. Dan kan je er weinig aan doen.

Tot nu toe nog niet echt, de tijd kruipt inderdaad voorbij. Maar hij gaat voorbij, uiteindelijk, al lijkt het een eeuwigheid te duren. Genieten zal pas komen als ik over die 12 weken heen ben, of misschien zelfs pas als ik hem voel bewegen!

Bang dat er iets fout zou gaan: daar heb ik amper aan gedacht.

Het was zo'n verrassing dat ik zwanger was. Ik was daar al zo vol van dat angsten over miskramen er niet eens meer bij pasten in mijn hoofd denk ik En ik kreeg met 6 weken al een eerste echo waarop een kloppend hartje te zien was, dat scheelde ook.

Ik was ook de eerste weken banger als nu hoor, moet ik zeggen. Ik krijg steeds meer vertrouwen in mijn lijf, ook al voel ik nu juist niks meer. Ik krijg steeds meer typische kwaaltjes erbij, dus ik geloof wel dat het goed zit. Ik begin nu wel al een ieniemienie beetje nerveus te worden voor de eerste echo!

Ja en nee. Eigenlijk al vanaf de positieve test kon het per moment wisselen. M'n schoonzus heeft 2 maanden voor ik zwanger raakte een miskraam gehad waar ze pas bij de 12 weken echo achterkwamen en wat toen nog een hele tijd heeft geduurd omdat de miskraam niet vanzelf op gang kwam. Dat zat nog wel vers in m'n hoofd. Ik wilde graag genieten maar tegelijkertijd ook nog niet te blij zijn omdat er natuurlijk een kans is dat het misgaat. En als het een schoonzus kon overkomen, waarom mij dan niet?

Ik was ontzettend blij dat het eindelijk zover was, maar ik was ook erg bang dat het toch niet waar zou zijn. Ik kreeg met 8 weken al een echo die gelukkig helemaal goed was, maar tot die tijd was ik steeds heel erg bang dat er iemand zou zeggen: "Nee joh, jij bent helemaal niet zwanger!" Alsof ik het allemaal maar verzonnen had, of dat de test vals positief was geweest ofzo. Terwijl dat laatste helemaal niet kon, want de streep was overduidelijk.

Na de echo werd de angst voor een miskraam een flink stuk minder en kreeg ik er meer vertrouwen in. Tegelijkertijd werd ik vaak misselijk. Ik heb gelukkig maar 1x over hoeven te geven, maar heb wel 5 weken lang met voor m'n gevoel een kater rondgelopen. Natuurlijk kan het 100x erger maar ik moet zeggen dat me dat toch ook wel tegenviel. Toen ik 12 weken was heb ik een paar dagen flinke buikgriep gehad en daarna was het over. Sindsdien heb ik eigenlijk alleen maar genoten.

Ik heb de eerste 12 weken ook niet genoten. Het was allemaal zo onwerkelijk en daarnaast had ik last van extreme vermoeidheid en misselijkheid. De laatste 3 maanden vond ik het leukste! Ik was nog steeds moe, maar de misselijkheid was weg. Daarnaast was ons mannetje erg bewegelijk en was ik ontzettend trots op mijn dikke groeiende buik. Ik ben 2 weken overtijd gegaan. Iedereen zei op het laats. "Tjee jij moet het ook zat zijn dat wachten en rondsjouwen met die dikke buik". Maar niets was minder waar... ik kon zo nog wel een maand rondlopen. Het was puur genieten!

Nee bij beide zwangerschappen heb ik niet echt genoten.
Dit niet vanwege kwaaltjes ofzoiets, maar meer vanwege dat ik 2 miskramen heb gehad met 15 weken en 8 weken. Ik kan pas genieten van een zwangerschap als ik mijn kindje vol bewegen in mijn buik. Moet zeggen dat het mij soms nu nog benauwd als ik de baby niet genoeg gevoeld hebt op een dag

Ik ben wel altijd positief geweest de 1e 15 weken dat het goed zat maar toch weer dat moment naar de echo's toe benauwde mij altijd heel erg.

Ja en nee.
En die nee kwam niet door de angst van dan het mis kon gaan. Maar door een ex-collega die mij stalkte en ook ter ore was gekomen dat ik zwanger ben. Zij heeft me telefonisch behoorlijk lastig gevallen en allerlei verwensingen gedaan (ook per sms dat ik maar een mongolenkind moest krijgen etc...) en telefonische bedreigingen met: de volgende keer dat ik je zie schop ik je in je buik en ik maak je kind kapot....
En tijd waar ik liever niet meer aan terug denk, want het heeft toch voor wat angst gezorgd.

Oh, dat is wel heel erg. Dat is nu dus wel gestopt?

@Teigertje: Wow, wat heftig! Is dat stalken en bedreigen nu over? Ik hoop het wel!

Ik vond het erg moeilijk om te genieten, ondanks dat A.my meer dan welkom was. Ik was vanaf dag 1 ziek, zwak en misselijk. Wat heb ik me beroerd gevoeld zeg! Bleek ook HG te hebben en heb daar ook 2x voor in het ziekenhuis gelegen. Vanaf 16 weken ging ik me langzaamaan beter voelen en met 20 weken was het extreme er gelukkig af.
Maar de eerste 12 weken waren het zwaarst. Inderdaad bij elk krampje of pijntje bang dat het mis zou gaan, en die 12 weken is toch een soort magische grens waarna de kans op complicaties een stuk kleiner is.

Ik probeerde wel zoveel mogelijk te genieten hoor, lekker babyshoppen bijvoorbeeld en de echomomenten. Maar lichamelijk ontzettend ziek zijn en ook nog gedumpt zijn door je ex maakt het niet makkelijk om te genieten.

Bij een volgende heb ik een verhoogde kans op HG, mocht ik een volgende zwangerschap aandurven ben ik waarschijnlijk blij als het kindje er is. Zwanger zijn kan ook leuk zijn en ik heb ook echt wel fijne momenten gehad, maar zie zwanger zijn toch deels ook als een soort noodzakelijk kwaad wanneer je een kindje wilt. Best dubbel eigenlijk.

De eerste 12 weken voelde ik me niet lekker genoeg om te kunnen genieten, misselijk en moe.

Nu ben ik 16 weken en weet ik dat de komende 10 weken de kans op TTS het grootste is, al is de kans er de hele zwangerschap.

Dus iedere 2 weken als ik weer voor de echo moet ben ik gespannen, na de echo kan ik een paar dagen genieten, daarna ga ik me weer zorgen maken.

Ik denk dat het zo blijft tot het eind van mijn zwangerschap...

Ik verwijt mezelf nog wel eens dat ik té weinig genoten heb Eigenlijk ben ik pas gaan genieten toen ik met verlof ging en heb daar nu heel veel spijt van. Mijn buikje was ook erg pas erg laat zichtbaar waardoor sommige mensen het niet eens zagen. Het was ook nog winter, dus liep met mijn winterjas aan. Voorbeeld: de overbuurvrouw vroeg 1 week voor mijn bevalling of ik toevallig zwanger was, want ze zag me met kleine kleertjes in de slaapkamer staan (ze kan zo de babykamer inkijken) Naar mijn idee ook te weinig foto's gemaakt enzo.

Mijn vriend en ik zijn het erover eens dat we niet nog een kindje willen, dus een herkansing komt er niet.

Ik moest heel erg wennen aan het idee dat ik echt zwanger was (het is vandaag trouwens precies een jaar geleden dat ik positief testte) al waren we toch al 6 maanden bezig. We hebben het meteen aan onze ouders verteld en dit vond ik wel super fijn. Hierdoor heb ik er denk ik ook meer van genoten als wanneer we dat niet hadden gedaan. Ik heb heel weinig last gehad van kwaaltjes en heb er dus ook wel van kunnen genieten, maar vanaf het moment dat iedereen het mocht weten zijn we er écht van gaan genieten.

Ik heb wel kunnen genieten.
Er waren wel dagen dat het wat minder was maar over het algemeen heb ik wel genoten.

Zeker in het begin. Het was echt ons geheim.
Op de familie na wist niemand het. Dus tijdens een personeelsfeestje deden we in onze ogen "geheimzinnig".
Een paar dagen later hebben we het toch verteld omdat ik al snel een dikke (opgezette) buik kreeg.
Toen bleek dat er een paar collega's al een vermoeden hadden haha.
Dus zo geheim was het niet. En bij 1 collega had ik bijna in zijn nek overgegeven.
Hij liep in de weg toen ik op weg was naar de toilet en wilde grappig doen
Toen ik weer op mijn plek zat kreeg ik een mailtje: Zwanger???
Het was een gok, maar wel goed gegokt

Gelukkig is het nu over ja...
Maar wil niet te hard roepen, want dat dacht ik op 31 december ook en toen kreeg ik 1 januari als nieuwjaarswens dat rotsmsje... Heb daarna niks meer gehoord.

Ik heb ook niet volop kunnen genieten. Die spanning dat er van alles mis kan gaan enzo. En ik was extreem moe die tijd, ik kon de hele dag wel slapen. Het was op een gegeven moment dat ik me behoorlijk onzeker voelde en had toen de vk gebeld en ik kon gerust even langs komen en gingen ze even kijken met de echo. Alles was gelukkig goed en stelde me erg gerust.