Als je denkt dat t niet erger kan

Ja ik had niks aan hem en hij heeft zijn handen eraf getrokken. Maar ik heb wel besloten om het zelf te doen en er ook het beste van te maken. Ook financieel gezien. Juist in zo'n situatie wil je toch onafhankelijk zijn financieel gezien? Of leven we nog in de tijd dat mannen maar voor vrouw en kind moeten zorgen? Dat je alimentatie voor je kind krijgt prima! Maar zijn ook nog zat vrouwen die alimentatie voor zichzelf willen en dat begrijp ik gewoon echt niet!

Meer werken dan 24 uur betekent niet meteen hechtingsproblematiek hoor. Er is vrij veel onderzoek gedaan naar of kinderopvang zorgt voor hechtingsproblemen, en de conclusie daarvan is dat dat in principe niet zo is. Natuurlijk is het naar als je ineens minder geld hebt, en als je meer moet werken dan je eigenlijk wil. Krijg je hierdoor acute financiële problemen, zoals huisuitzetting/afsluiting gas, water of elektriciteit? Zo nee, zet je schouders eronder, zoek een mogelijkheid om extra inkomsten te krijgen als je zo niet rond kunt komen. Als je nu wel acute financiële problemen krijgt, neem contact op met schuldeisers en dergelijke, ga gelijk dingen regelen om extreme maatregelen te voorkomen. 

Ik snap dat je het heel vervelend vind hoe dit is gelopen en dat je het anders had verwacht, maar goed, dat is het leven. Financiële tegenslagen zijn heel erg naar, maar probeer het ook een beetje te relativeren. Ik weet niet wat er verder precies allemaal is gebeurd tussen jou en je ex, maar financiële tegenslag is niet het einde van de wereld. Een negatieve houding helpt je niet verder. Ga kijken wat je nu praktisch kunt doen om dingen te veranderen, zonder op je ex te moeten vertrouwen.

Weetjewel schreef:Ja ik had niks aan hem en hij heeft zijn handen eraf getrokken. Maar ik heb wel besloten om het zelf te doen en er ook het beste van te maken. Ook financieel gezien. Juist in zo'n situatie wil je toch onafhankelijk zijn financieel gezien? Of leven we nog in de tijd dat mannen maar voor vrouw en kind moeten zorgen? Dat je alimentatie voor je kind krijgt prima! Maar zijn ook nog zat vrouwen die alimentatie voor zichzelf willen en dat begrijp ik gewoon echt niet!

Was jij geheel onafhankelijk dan? Zelf voor je geld gewerkt enzo?

Ik begrijp alimentatie eerlijk gezegd wel. Als je als vrouw minder gaat werken omdat je kinderen krijgt en een gezin vormt dan geef je daar ook het een en ander mee op. Je bouwt bijvoorbeeld minder pensioen enzo op. Daarbij zorg je ook voor zijn kinderen. Het is iets dat je samen doet en samen besluit. Maar ik vind wel dat als zoiets wegvalt, om wat voor reden dan ook, je zelf de handen uit de mouwen moet gaan steken en niet met je vingertje naar een ander moet gaan wijzen. En wat ik bedoelde met dat jullie situaties niet vergelijkbaar zijn is dat jij er 9 maanden naar toe hebt kunnen leven, dingen hebt kunnen regelen. Zij dacht alles op orde te hebben en staat nu ineens met lege handen. Ik kan me voorstellen dat dat niet iets is dat je in een week verwerkt hebt. Je moet je hele toekomstbeeld bijstellen, dat is nogal wat.

Weet je wel, ik denk dat je het dan gewoon anders op vat. Het is niet zo dat ze dat geld maar lekker voor zichzelf wil gebruiken, maar ze had er toch wel op gerekend. Het ene verhaal is natuurlijk ook het andere niet.

En die situatie waar jij toen in zat lijkt me ontzettend rot en zwaar. Vind het knap dat jij je daar goed doorheen hebt kunnen slaan. Natuurlijk moet je vechten voor jou en je kind.

De tijd dat een man voor vrouw en kind zorgt is inderdaad over. Er zijn ook bijna geen vrouwen meer die (kunnen) stoppen met werken. Maar je neemt ook geen kind met de gedachte dat je full time weer gaat werken. Ten minste, de meeste vrouwen niet.
Heel vaak worden vrouwen maar gezien als profiteurs. Maar ik zie het wel anders. Ik vind dat de zorg die jij zelf aan je kind geeft het allerbelangrijkste is. Dat komt het kind ten goede, dus ook ZIJN kind.

Ik zeg ook niet dat ze het geld lekker wil gebruiken. Het gaat mij erom dat je nu weet dat hij per 1 januari geen baan meer heeft, dus je hebt nu tijd om nog dingen te regelen. 

En iemand, jij kent mijn situatie. Dus daar ga ik niet eens op in. Maar er zijn zat branches waarbij je geen pensioen opbouwt.

MADDIE schreef:Weet je wel, ik denk dat je het dan gewoon anders op vat. Het is niet zo dat ze dat geld maar lekker voor zichzelf wil gebruiken, maar ze had er toch wel op gerekend. Het ene verhaal is natuurlijk ook het andere niet.

En die situatie waar jij toen in zat lijkt me ontzettend rot en zwaar. Vind het knap dat jij je daar goed doorheen hebt kunnen slaan. Natuurlijk moet je vechten voor jou en je kind.

De tijd dat een man voor vrouw en kind zorgt is inderdaad over. Er zijn ook bijna geen vrouwen meer die (kunnen) stoppen met werken. Maar je neemt ook geen kind met de gedachte dat je full time weer gaat werken. Ten minste, de meeste vrouwen niet.
Heel vaak worden vrouwen maar gezien als profiteurs. Maar ik zie het wel anders. Ik vind dat de zorg die jij zelf aan je kind geeft het allerbelangrijkste is. Dat komt het kind ten goede, dus ook ZIJN kind.

En waarom zou hij dan niet gewoon de zorg op zich kunnen nemen? Kinderen hebben geen moeder nodig die altijd aanwezig is. Ze hebben wel een ouder nodig waar ze altijd op kunnen terugvallen. Of dat nu de vader of de moeder of beide is maakt niet uit. Maar werken, ookal is dat 5 dagen, is óók zorgen voor je kind. Je zorgt niet alleen voor je kind als je thuisblijft, en het is niet zo dat je minder verantwoordelijk bent voor je eigen inkomen omdat je een kind hebt, ook niet als je gescheiden beng. 

Stoppen met werken en zoveel mogelijk thuis zijn zou ook geen ideale situatie moeten zijn waar je naar steft, ongezond voor heel veel partijen, zo blijkt maar weer.

Weet je wel, ja dat is zo! Wij hebben bijvoorbeeld gister gehoord dat mijn vriend vanaf dinsdag geen baan meer heeft. Tja.. dat is allemaal erg kort dag en dus geen tijd om rustig een plannetje te maken! Het is ook wel een voordeel als je alvast wat dingen op een rijtje kan zetten en regelen. Hoe moeilijk en emotioneel rot het ook is.
Dat argument begrijp ik wel.
Ik denk alleen dat door de manier waarop het er stond het best wel kwetsend kan over komen.

Ik bedoel het niet kwetsend, meer dat je ook vooruit moet kijken ipv alleen maar negatief te zijn.

Nou ik kan me Sanne wel voorstellen. Eerst gaat die eikel er met een ander vandoor, zodat haar hele toekomstplaatje in duigen valt. Vervolgens is hij ook nog eens zijn baan kwijt, waardoor zij financieel moeilijk komt te zitten en wéér haar toekomstbeeld moet aanpassen aan hem(meer gaan werken, hij lekker de hele dag met hun dochtertje). In de situatie waar ik nu in zit, wil ik dat mijn partner zich ook prettig voelt, en zou ik met alle liefde meer gaan werken als dat nodig zou zijn. In de situatie van Sanne kan ik me voorstellen dat dit iets is waardoor ze haar ex net nog een beetje meer vervloekt.

Weetjewel schreef:Ik zeg ook niet dat ze het geld lekker wil gebruiken. Het gaat mij erom dat je nu weet dat hij per 1 januari geen baan meer heeft, dus je hebt nu tijd om nog dingen te regelen. 

En iemand, jij kent mijn situatie. Dus daar ga ik niet eens op in. Maar er zijn zat branches waarbij je geen pensioen opbouwt.

Wat hebben die branches hier mee te maken? Als je in een dergelijke branche werkt dan weet je dat en kun je dat toch zelf opbouwen? De meeste vrouwen die minder gaan werken of stoppen met werken denken daar niet bij na omdat ze 'altijd' op hun man kunnen terugvallen. En het is ook niet iets waar men op gewezen wordt ofzo. Als je voor een dergelijke branche gaat werken wordt je dit expliciet vermeld. Maar daarnaast, de vrouwen die stoppen met werken zitten bv ook met een gat in hun CV, maken minder kans om hoger op te komen, doen minder ervaring op etc. Allemaal om voor het kind (of meerdere) te zorgen dat net zo goed van hun man is. Dus ja, ik begrijp alimentatie wel. Ik ken jouw situatie ja en vind hem totaal niet vergelijkbaar met die van de TO.

Artemis schreef:

MADDIE schreef:Weet je wel, ik denk dat je het dan gewoon anders op vat. Het is niet zo dat ze dat geld maar lekker voor zichzelf wil gebruiken, maar ze had er toch wel op gerekend. Het ene verhaal is natuurlijk ook het andere niet.

En die situatie waar jij toen in zat lijkt me ontzettend rot en zwaar. Vind het knap dat jij je daar goed doorheen hebt kunnen slaan. Natuurlijk moet je vechten voor jou en je kind.

De tijd dat een man voor vrouw en kind zorgt is inderdaad over. Er zijn ook bijna geen vrouwen meer die (kunnen) stoppen met werken. Maar je neemt ook geen kind met de gedachte dat je full time weer gaat werken. Ten minste, de meeste vrouwen niet.
Heel vaak worden vrouwen maar gezien als profiteurs. Maar ik zie het wel anders. Ik vind dat de zorg die jij zelf aan je kind geeft het allerbelangrijkste is. Dat komt het kind ten goede, dus ook ZIJN kind.

En waarom zou hij dan niet gewoon de zorg op zich kunnen nemen? Kinderen hebben geen moeder nodig die altijd aanwezig is. Ze hebben wel een ouder nodig waar ze altijd op kunnen terugvallen. Of dat nu de vader of de moeder of beide is maakt niet uit. Maar werken, ookal is dat 5 dagen, is óók zorgen voor je kind. Je zorgt niet alleen voor je kind als je thuisblijft, en het is niet zo dat je minder verantwoordelijk bent voor je eigen inkomen omdat je een kind hebt, ook niet als je gescheiden beng. 

Stoppen met werken en zoveel mogelijk thuis zijn zou ook geen ideale situatie moeten zijn waar je naar steft, ongezond voor heel veel partijen, zo blijkt maar weer.

Ik zou niet weten waarom de vader niet zou kunnen zorgen, maar tot nu toe is dat wat ik bij haar lees erg moeilijk geweest en kwam er nul initiatief vanuit hem. (haar kant van het verhaal). Dus kan me voorstellen dat dit voor haar ook geen zekerheid kan zijn op dit moment.

Qua dat inkomen en werken heb ik gewoon hele andere opvattingen als jou en ervaar ik dingen misschien anders. Dus het lijkt me niet zinvol om daar al te veel op in te gaan. Ik vind het namelijk super belangrijk om in de jonge jaren (voordat ze naar school gaan) veel thuis te zijn met je kind. En ik begrijp dat je jezelf als moeder daarin niet belangrijker zou mogen voelen als de vader. Maar het is voor mij meer een emotie dat ik het zwaar vind om veel te werken, omdat dit betekent dat ik mijn kleintje achter te moet laten. Ook als dit bij vader is die dan thuis is voor haar.

Oh dat kan ik me ook voorstellen, het is ook een kut situatie, en ik zou ook woedend zijn op zo'n vent die er vandoor gaat. 

Maar dat staat er los van en heeft niet te maken met haar eigen verantwoordelijkheid voor haar eigen inkomen.

Artemis schreef:Oh dat kan ik me ook voorstellen, het is ook een kut situatie, en ik zou ook woedend zijn op zo'n vent die er vandoor gaat. 

Maar dat staat er los van en heeft niet te maken met haar eigen verantwoordelijkheid voor haar eigen inkomen.

Nee dat ben ik met je eens! Helaas voor haar is dat zo! Je zal moeten. Hier moet ik straks misschien ook weer meer werken, omdat mijn vriend zonder baan zit. Ik ben ook net zo verantwoordelijk voor onze boterhammen. Maar ik zou het daar wel heel moeilijk mee hebben.

Misschien heel cru hoor, maar alimentatie is in beginsel toch voor het kind? Om voor jouw kindje dingen te kopen? Het geld is niet voor jou.
Ik ben wel benieuwd wat je binnenkrijgt aan geld per maand. Als ik kijk naar alleenstaande ouders in de bijstand, zelfs die kunnen rondkomen. Heb jij minder dan dit bedrag aan bijstand, dan kan je zelfs een aanvulling aanvragen.

En van een paar uur meer werken is nog geen enkel kindje minder geworden hoor.

Nou ik denk dat als alimentatie binnen komt, dit gewoon op de grote hoop gaat. Een kind heeft niet alleen kleding nodig, maar gebruikt ook stroom en elektriciteit. Daarnaast woont zij nu nog in het huis van hun samen, waar hij denk ik ook nog wat aan moet meebetalen?

Ik heb deze afgelopen maanden al veel verwerkt qua tegenslagen, waardoor ik nog steeds rechtop sta. Dus deze kom ik ook wel weer te boven. Hetvgaat hier 2 stappen vooruit, 1 stap achteruit.
Maar idd het is wel weer een tegenslag, die onverwacht komt. Ik/we hebben nog 3 maanden, maar dat wil niet zeggen dat dat NU mn onrust wegneemt. En heb het gisteren pas gehoord, dus logisch dat ik me ontzettend rot voel. Vooral na alles wat ik al heb meegemaakt, en waar ik nu in zit.
Ik zal in eerste instantie ook zeggen dat ik liever niet meer wil werken. Ik heb er nu al moeite mee (hoewel het nu iets makkelijker gaat dan 2 maanden geleden), laat staan als er nog een dag bijkomt. De ene vind het fijn om bij de kinderen te blijven, de andere om te kunnen gaan werken. Maar idd, ik weet ook wel dat als het niet anders kan het moet. Maar mag ik dan ff bij de pakken neer zitten? Het is al zwaar, ik vergeet mezelf al vaker. Qua financien is het nog niet duidelijk, omdat ik nog geen toeslagen kan aanvragen omdat de scheiding nog niet is geregeld.

Ik ben slecht in woorden op papier brengen, en merk dat ik dingen dubbel zeg, niet goed verwoord of achterlaat (het is wat dat betreft ook teveel mss). Wel wil ik zeggen dat ik niet in een slachtofferrol zit, dat ik sterk genoeg ben. Maar ja, het gebeuren van gisteren heeft wel even mn enigzins een beetje zekerheid in deze situatie wederom doen veranderen, en dat kan ik niet van de een op andere dag langs me neer leggen

Idd, het geld gaat hier op de grote hoop, maar dat wil niet zeggen dat ik er misbruik van maak. Ik gebruik het voor de vaste lasten ed, en verder gebruik ik het geld eerder voor haar dan voor mij

Dikke knuffel, meid!  

Natuurlijk mag je even bij de pakken neer blijven zitten en gewoon alles ontzettend kut vinden en hard balen.

Voelen jullie je nu allemaal heel wijs en sterk enzo, nu jullie Sanne al jullie logische theoretische praatjes hebben voorgeschoteld?

Is toch logisch dat ze stevig baalt! Lijkt me vreselijk zulke zorgen te hebben bovenop de pijn van een scheiding!

Alle goedbedoelde tips kloppen vast, maar lees tussen de regels door dat Sanne's hoofd hier nu even niet naar staat.

sanne-84 schreef:Ik heb deze afgelopen maanden al veel verwerkt qua tegenslagen, waardoor ik nog steeds rechtop sta. Dus deze kom ik ook wel weer te boven. Hetvgaat hier 2 stappen vooruit, 1 stap achteruit.
Maar idd het is wel weer een tegenslag, die onverwacht komt. Ik/we hebben nog 3 maanden, maar dat wil niet zeggen dat dat NU mn onrust wegneemt. En heb het gisteren pas gehoord, dus logisch dat ik me ontzettend rot voel. Vooral na alles wat ik al heb meegemaakt, en waar ik nu in zit.
Ik zal in eerste instantie ook zeggen dat ik liever niet meer wil werken. Ik heb er nu al moeite mee (hoewel het nu iets makkelijker gaat dan 2 maanden geleden), laat staan als er nog een dag bijkomt. De ene vind het fijn om bij de kinderen te blijven, de andere om te kunnen gaan werken. Maar idd, ik weet ook wel dat als het niet anders kan het moet. Maar mag ik dan ff bij de pakken neer zitten? Het is al zwaar, ik vergeet mezelf al vaker. Qua financien is het nog niet duidelijk, omdat ik nog geen toeslagen kan aanvragen omdat de scheiding nog niet is geregeld.

Ik ben slecht in woorden op papier brengen, en merk dat ik dingen dubbel zeg, niet goed verwoord of achterlaat (het is wat dat betreft ook teveel mss). Wel wil ik zeggen dat ik niet in een slachtofferrol zit, dat ik sterk genoeg ben. Maar ja, het gebeuren van gisteren heeft wel even mn enigzins een beetje zekerheid in deze situatie wederom doen veranderen, en dat kan ik niet van de een op andere dag langs me neer leggen

Idd, het geld gaat hier op de grote hoop, maar dat wil niet zeggen dat ik er misbruik van maak. Ik gebruik het voor de vaste lasten ed, en verder gebruik ik het geld eerder voor haar dan voor mij

Het dikgedrukte is niet helemaal waar. Wat de belastingdienst nodig heeft, is bewijs dat je alleenstaand bent geworden en dat de scheiding in gang is gezet. Vanaf dát moment kan jij je eigen toeslagen aanvragen. De scheiding hoeft dus nog niet te zijn uitgesproken, wel aangevraagd bij de rechtbank en daar moet je bewijs van overhandigen. Dat is het enige dat de Belastingdienst nodig heeft. Ik heb ze er twee weken geleden nog over gesproken, en dit was hun antwoord. 

Let wel: ook het convenant hoeft nog niet rond te zijn, je advocaat kan bij de rechtbank jullie scheiding aanvragen en dan alle lopende zaken worden in de periode geregeld totdat de scheiding voorkomt (gem 6 a 8 weken). Heb je het na die tijd nog niet rond, kan je uitstel aanvragen bij de rechtbank. Je kan zelfs wel de rechtbank de uitspraak laten doen, zonder convenant. Dit moet altijd later hoe dan ook bekrachtigd worden door de rechtbank, daar kan hij niet onderuit. Preferabel laat je zowel de scheiding als het convenant tegelijkertijd bij de rechtbank passeren, maar als je echt omhoog zit met andere instanties en uitkeringen, dan kan je ook deze route kiezen.

Charles schreef:Voelen jullie je nu allemaal heel wijs en sterk enzo, nu jullie Sanne al jullie logische theoretische praatjes hebben voorgeschoteld?

Is toch logisch dat ze stevig baalt! Lijkt me vreselijk zulke zorgen te hebben bovenop de pijn van een scheiding!

Alle goedbedoelde tips kloppen vast, maar lees tussen de regels door dat Sanne's hoofd hier nu even niet naar staat.

Helemaal eens. Je zou maar in die situatie ziten. Klap op klap en je toekomstbeeld in duigen! Fijn dat iedereen zo goed weet hoe het moet, dat weet Sanne ook heus wel, maar er balen en verdrietig om zijn mag toch wel?

Sterkte meid, het komt goed, echt!

Caro, de aanvraag is er bij ons nog niet eens... Zijn we wel mee bezig hoor, en mediator bespoedigd het nu wel, juist omdat ik er zo op zit te wachten

Charles schreef:Voelen jullie je nu allemaal heel wijs en sterk enzo, nu jullie Sanne al jullie logische theoretische praatjes hebben voorgeschoteld?

Is toch logisch dat ze stevig baalt! Lijkt me vreselijk zulke zorgen te hebben bovenop de pijn van een scheiding!

Alle goedbedoelde tips kloppen vast, maar lees tussen de regels door dat Sanne's hoofd hier nu even niet naar staat.

God nou zeg, hier ben ik t mee eens...

Sterkte Sanne!!

Eens met Charles.

Ik denk niet dat het nodig is zo hard te 'oordelen', ook al is dat voor jezelf misschien reëel en zou jij mogelijk zo denken als je in een dergelijke situatie zit. Vergeet niet: Sanne zit in een wervelstorm van gebeurtenissen en dan komt dit er ook nog eens bij. Heel normaal dat het je dan even overstijgt.

Dat de vader het kind meer opvangt omdat hij zonder werk zit, zou mij, als moeder, behoorlijk steken. Je hebt het al zwaar te verduren gehad en dan gaat hij er ook nog eens met je kind vandoor, bij wijze van.

Dan kunnen we wel alle feiten op een rijtje zetten en zeggen 'Kop op, pick yourself up, doe er wat aan!', maar dit is zo'n gevoelskwestie, daar helpen al die oordelen en aansporingen niet aan mee.

sanne-84 schreef: Qua financien is het nog niet duidelijk, omdat ik nog geen toeslagen kan aanvragen omdat de scheiding nog niet is geregeld.

Bij mij heeft de scheiding 3 jaar geduurd, maar ik kreeg gewoon huur,-zorg,-kinderopvangtoeslag.

Jeetje zeg, wat kunnen sommigen onder jullie hard zijn. Ik denk dat een deel onder jullie niet half beseft hoe sterk Sanne is, hoeveel tegenslagen ze al te verwerken heeft gekregen en hoe goed ze zich er doorheen slaat. Heel cliché, maar als buitenstaander is het altijd gemakkelijk oordelen totdat je zelf in zo'n situatie terechtkomt of van heel dichtbij meemaakt.

En ja ik ben wellicht bevooroordeeld, maar ze opent een topic omdat ze even in zak en as zit, niet om allemaal (wellicht goedbedoelde) adviezen te krijgen waarbij sommigen haar als 'profiteur' naar voor schuiven. Ik vind het gewoon echt sneu om te lezen dat sommigen onder jullie zo hard kunnen zijn.