Grmbl! Kut!

.

Goeie tip om te relativeren; Wees blij dat je de dertig voorbij bent gekomen. Er zijn genoeg mensen die het niet halen.

.

Ik had dus laatst het omgekeerde. Voel je je al kut dat je bij een abortuskliniek zit en dan wordt je de hele tijd met 'meisje' aangesproken en 'ja ze snapten het wel want ik was nog zooo jong he' ik werd echt zwaar bemoederd en ondanks dat het wel heel lief was, voelde ik me ineens ook heel onvolwassen.

Lieverd, ik word in winkels ook vaak met 'u' aangesproken. En ik weet hoe je er uit ziet en ik zou je écht niet veel ouder dan 30 schatten. Misschien zelf nog wel onder de 30.

.

Maar ook al dacht die beste mevrouw dat je de 40 al lang en breed voorbij was, wat dan nog? Ik begrijp het geloof ik niet helemaal. Laat je het zo onder je veren komen welke B.H. je aangewezen wordt? En helemaal eens met Elliot trouwens. Je zegt dat je 20 worden al erg vond, nu 30. Ik bedoel dan is 70 worden het allerergst ofzo?

Het lijkt mij meer een soort onvrede over je leven, als je zo bezig bent met ouder worden. Had je op je 20e misschien verwacht dat je nu al meer bereikt zou hebben? Misschien moet je de dingen gaan doen die je wilt doen, waar je gelukkig van wordt en gewoon de jaren een beetje nemen zoals ze komen.

.

Maar de dingen opnoemen die allemaal níet hebt gedaan zullen je ook geen stap verder helpen en je ook zo laten voelen. Dat besef je jezelf volgens mij ook wel.  Het is dan natuurlijk op een gegeven moment kiezen of delen. Wat wil je wél bereiken. Los van wat je allemaal ooit wel of niet of misschien hebt gedaan? En die doelen gaan nastreven. Als dat niet alleen lukt, dan maar met hulp. Dus misschien moet je jezelf op een andere plek gaan schoppen, onder je kont bijvoorbeeld. Werken aan wat je wilt bereiken ipv wegkwijnen in het verleden en ouder worden etc.

Enne, onnozel schaapje? In de Hunkemuller werd je blijkbaar aangesproken als iemand van bijna 40

.

Nyx, ik bedoel dit echt niet lullig maar ik weet niet hoe ik het aardig moet verwoorden. Je hangt in een slachtofferrol. Je vindt jezelf zielig en mislukt, maar je onderneemt weinig tot geen stappen om je leven weer op de rails te krijgen. Get a grip, sta op uit deze put en ga iets leuks doen! Trek een leuke outfit aan, laat je haar eens mooi doen door de kapper, smeer een make-upje op je gezicht en stap vol zelfvertrouwen een uitzendbureau binnen. En als dat bureau niets voor je heeft stap je een ander uitzendbureau binnen. Natuurlijk betekent dat niet dat je pats-boem ineens een baan hebt, maar ik heb nu het idee dat je een hele passieve houding hebt en alleen maar blijft hangen bij 'ik word ouder en ik heb niet bereikt in mijn leven wat ik wilde'. En dat is zo zonde! Probeer er iets van te maken en blijf je best doen om wel die dingen te bereiken die je graag wil bereiken.

Je bent verdorie een volwassen vrouw, je bent de 30 gepasseerd, het is volkomen normaal dat mensen e dus aanspreken als een volwassen vrouw en niet als een tienermeisje.

En oud worden is niet zo leuk, maar in een hoekje gaan zitten huilen lost het niet op, dood ga je uiteindelijk toch en dan heb je je tot die tijd ook nog eens druk gemaakt over niets, in plaats van gewoon dingen te ondernemen.
Ik lees vrijwel nooit positieve verhalen van je, dat is vrij vermoeiend. Neem therapie, doe er iets aan, maar hou op mrt dat gemekker, je bent niet zieliger dan de rest van ons, niet ouder en ook niet mislukter.

Ik vind het ook normaal dat je met "U" aangesproken wordt op jouw leeftijd. Dat word ik ook al enkele jaren (ik ben 27) en ik vind dat niet erg, ik vind dat wel zo netjes zeker als je door een verkoopster in een winkel benaderd wordt. Als je jezelf er zo aan stoort kan je toch ook benoemen naar de verkoopster dat ze je ook met "je" aan mag spreken? Dan heb je al een frustratiepunt minder. 

Daarnaast kan je zelf toch duidelijk aangeven wat voor soort BH je zoekt? Als de verkoopster dan met ouwelijke BH's  aankomt kan je toch aangeven dat je deze niet mooi vindt en iets anders zoekt? En dan daarbij benoemen wat je wel graag wilt hebben. Wat betreft de opmerking over jonge meisjes en onzekerheid zou ik er vanuit gaan dat dit gaat om meiden van 16/17/18 jaar. Ik zou mij daardoor niet uit het veld laten slaan. 

Dit zijn enkele voorbeelden hoe je de situaties waar je de situatie meer naar je hand had kunnen zetten zonder gefrustreerd te raken. Ik vind dat je nu heel erg blijft hangen in de "verkoopster zei dit en deed zus en zo" terwijl je op dat moment daar zelf ook iets mee had kunnen doen. Verkoopsters weten vaak ook niet direct wat je mooi en leuk vindt en komen dus met een aantal voorstellen. Het is aan jou hoe je daarmee omgaat. 

Ik lees dat eigenlijk ook een beetje in je vervolgposts in dit topic. Je bent ontevreden en ziet voornamelijk negatieve kanten in je leven. Dat is zonde want de enige die iets van jou leven kan maken ben jij zelf. Je kan niet gaan zitten wachten tot het vanzelf beter wordt. Je bent zelf degene die actie moet ondernemen als je iets wil veranderen.

Eens met Elliot.

Afgezien van het Hunkemoller en u verhaal, kan ik ergens wel met je meevoelen. Je baalt denk ik niet dat je 30 bent, maar dat je 30 bent en in deze omstandigheden zit: geen baan, weinig geld, geen relatie, kinderen, huis of vooral: perspectief. Zeg niet dat dit de norm is maar meer dat je hier altijd van gedroomd hebt.

Ik snap ook dat het moeilijk is, 'iets' te doen, want veel kost geld en dat heb je niet! 

Is een opleiding in de zorg niks voor je? Of iets anders waarbij je kan werken n leren tegelijk. Heb me inkomen plus nieuwe perspectieven.

Ik word sinds ik 22 ben al met u en mevrouw aangesproken, terwijl ik altijd overal hoor dat ik jonger oog dan dat ik ben. Tja, dat zegt toch ook geen drol dan?

Welke richting zou je op willen qua baan? Je zegt dat je het wist. Wat was je wens toendertijd? Ik neem aan dat je nu of in de ww zit of in de bijstand. Heb je echt zoveel minder inkomen als je weer gaat studeren? Bijv duaal?

Ook wat Charles zegt trouwens, ik snap wel dat het niet tof is, maar als je niet in beweging komt is het over 2 jaar nog steeds niet tof, en dan ben je nóg ouder. Dus je zult ergens den stap moeten zetten.

Ik snap beide reacties die hier worden gegeven heel erg goed: Ja je zit in een slachtofferrol, en ja, ik begrijp ook wel hoe dat komt. Als geen ander. Het is echt een aanslag op je psychische toestand als je zo lang werkloos bent en daarbij de tijd doortikt. Als je dan ook nog het gevoel hebt dat je niets bereikt hebt van je dromen, kan ik me goed voorstellen dat dat z'n sporen achter laat. Maar: Je leeft nog steeds, je hebt nog altijd het heft in eigen handen voor een groot deel. Nee, je kunt niet op miraculeuze wijze een baan ergens vandaan toveren, maar je kunt wel je attitude aanpassen. Dat vergt heel veel energie, ik weet het, het is zo lastig om positief te blijven als alles kut is, maar ik sluit me wat dat betreft bij Elliot aan: Probeer meer er op uit te gaan. En dan heb ik het niet over dagjes pretpark, want dat kost een godsvermogen. 
Weet je nog dat ik bij de post werkte? Dat was zo klote, want allemachtig beste universiteit van de wereld en liep ik daar beetje post rond te brengen in de sneeuw. Dacht je dat ik daar blij van werd? Nee. Maar eigenlijk ook wel. Want ik was de deur uit, ik kwam letterlijk weer buiten. En dat hele kleine beetje geld, gaf me toch weer gevoel van eigenwaarde. Want dat ben jij volgens mij kwijt. En dat ga je niet terug krijgen door te zitten kwijnen op de bank.

Ik denk ook dat die hele ervaring bij de Hunkemoller een perfect voorbeeld is van hoe jij je voelt, totaal je eigenwaarde kwijt. Het gevoel dat de tijd doortikt en je maar niets bereikt. Ik herken het. Maar probeer er echt wat aan te doen. Al is het maar iets kleins. Die kleine dingen gaan je helpen je er weer bovenop te komen. Want eerlijk gezegd denk ik dat als jij je prima had gevoeld in een baan en lekker in je vel had gezeten, het écht niet had uitgemaakt dat die mevrouw je nou met u had aangesproken. Dan was je dat misschien niet eens opgevallen. Ik vind het in elk geval heel normaal voor onze leeftijd.

Nyx, vervelend dat je in zo'n negatieve spiraal zit. Ik heb 't idee dat je een beetje geblokkeerd bent, door je angst en 't feit dat je al 'vrij lang' in deze situatie zit. Ik ben 't met de anderen eens dat je iets moet doen, maar ik denk wel dat je met kleine stapjes moet beginnen, anders is de drempel (en risico van falen) te groot.

Misschien kun je beginnen met jezelf elke maand een doel te stellen en daarnaar toe te werken. Bijvoorbeeld: deze maand minimaal 8 sollicitatiebrieven uitsturen, dat zijn er elke week minstens 2. Een andere maand kan je doel iets totaal anders zijn, bijv elke zondag minstens 2 uur lang buiten iets actiefs doen, zelfs als niemand mee wil. Dit kan bovenop je sollicitatiedoel van de vorige maand, en zo kom je steeds verder.

Wat betreft je leeftijd, dat hangt volgens mij samen met je gevoel dat je nog niet hebt bereikt wat je wilde bereiken, volgens mij heb je hierdoor het gevoel dat je tijd heel snel 'opraakt'. Maar 30 is nog jong hoor, zeker als je jezelf nu samenraapt en jezelf doelen zet.

Ik kan me heel goed voorstellen dat je je minderwaardig voelt wanneer je je dromen niet achterna hebt kunnen gaan en je huidige situatie zó anders is als je je voorgesteld had!
Ik ben het alleen ook met Elliot eens, het verandert namelijk niet wanneer je hierin blijft hangen en zoals je zelf al zegt ben je zélf verantwoordelijk voor je leven. Natuurlijk kun je niet ineens een pot geld toveren waardoor je de opleiding die je zou willen doen kunt gaan volgen maar met een positievere houding en minder in je slachtofferrol te blijven zitten kom je wel verder denk ik. Als jij solliciteert merken mensen waarschijnlijk ook je negatieve houding op en dat zal niet bevorderlijk werken.
Je kunt die pot geld niet toveren maar laat je ideaalbeeld los, zoals Marin ook al aan heeft gegeven en zorg dat je in ieder geval iets doet; al is het putjes scheppen.

Wat betreft bovenstaande quote; natuurlijk zou je er minder mee bezig zijn wanneer je een baan en/op opleiding zou hebben want dan heb je sowieso al mindere tijd om na te denken. Waarschijnlijk komt je gevoel van eigenwaarde daardoor ook meer terug en kun je het daardoor al wat meer los laten.
Maar ik denk ook dat het tijd is om hulp te gaan zoeken want het komt op mij over alsof je niet op een heel gezonde manier bezig bent met ouder worden, je kunt het niet loslaten en bent blijkbaar al van het padje als een winkelmedewerkster, gewoon volgens de etiquette, 'u' tegen je zegt. Dan kun je het wel 'vergeten' als je aan het werk bent maar ten eerste ben je nu gewoon nog niet aan het werk en ten tweede vind ik persoonlijk dat 'vergeten' niet echt een oplossing is. Het is fijn dat het dan niet meer zo op de voorgrond aanwezig is maar de kern van het probleem zit dan nog wel ergens en het lijkt me zaak dát aan te pakken en niet de symptomen.
Nu heb ik het idee dat het ouder worden op zich niet zozeer het probleem is maar meer dat je ouder wordt en, voor jouw gevoel, nóg niet hebt bereikt wat je wilt en je daardoor weer onzeker wordt. Maar wat het probleem ook is, het wordt wel tijd dat je het gaat aanpakken. Neem je verantwoordelijkheid, schop niet tegen jezelf maar geef jezelf een schop onder je kont en onderneem NU actie!

Je hebt twee opties; actie ondernemen of blijven hangen in je slachtofferrol, wat je ook kiest, volgend jaar ben je wéér 'n jaar ouder...!

Nyx, ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Werkloos zijn is gewoon kut, single zijn kan ook heel kut zijn. En als je je dan ook nog eens zo oud voelt, voelt het ook klote.

Maar ik zou toch echt stappen gaan nemen, als ik jou was. Ik zit ook in een kutperiode: al een tijd werkloos, relatie verbroken, vriendschappen die iets minder worden vanwege allerlei veranderingen, enzovoorts. Maar ik heb de stap genomen om vrijwilligerswerk te gaan doen. Dat was in het begin best moeilijk, want ik voelde me vooral in het begin zo rot vanwege alle omstandigheden dat ik daar ook niet meteen plezier uit kon halen. Iets in me bleef liever thuis, zodat ik veel kon slapen en me zielig kon voelen. En nog steeds ben ik niet op en top gelukkig: er zijn een hoop dingen in mijn leven die ik anders zou willen zien.

En toch merk ik dat het goed is dat ik weer actief ben. Ik heb niet meer het gevoel dat ik stil sta, voel me weer een beetje nuttig, kan mijn cv weer een beetje oppoetsen. Als ik met vrienden afspreek, kan ik weer dingen vertellen die ik heb meegemaakt, in plaats van dat ik zeg: "Mja, ik heb afgelopen weken eigenlijk niet zoveel bijzonders gedaan. Ik heb alleen op de bank een nieuwe tv-serie bekeken."
Wat ik wil zeggen: jezelf activeren is heel moeilijk, maar ook heel goed.

In jouw geval zou ik toch ook serieus overwegen een opleiding te gaan doen. Het is heel rot als je het gevoel hebt dat je niet kunt laten zien wat je in je hebt. En een opleiding kan je een doel geven.
Is dat ideaal? Tuurlijk niet. Het kost geld, je moet ook nog eens moeilijke keuzes maken, je vindt het misschien gek om te studeren terwijl je tien jaar ouder bent dan de meeste studenten. Maar al die bezwaren wegen denk ik niet op tegen de enorme voordelen. Ook al ben je de 30 gepasseerd, je bent nog steeds jong, en hebt nog heeeeeeeeel veel jaren te gaan voor je met pensioen gaat. En dan heb je toch liever een baan die bij je past en die leuk is?

Om het op zijn Dr. Phil's te zeggen: er is één ding erger dan tien jaar in een slachtofferrol zitten, en dat is tien jaar en één dag in een slachtofferrol te zitten. Nu is je kans om er iets van te maken.

.

Nyx, je kunt hele verhalen typen over hoe vervelend en rot het is, maar het advies verandert niet. Sta op, klim uit je put en probeer er wat van te maken. Je geeft aan dat je je niet had voorbereid voor die toets. Vraag hem nog een keer aan en bereid je dit maal wel voor. Je weet nu wat je ongeveer te wachten staat. Er zijn boekjes die je kunnen helpen om de verbanden en patronen te zien (ben even de titel kwijt maar ik kan zo wel even googelen voor je).

Het komt op mij een beetje over alsof je denkt: 'Er is mij onrecht aan gedaan (qua werk) en nu is het andermans schuld dat ik in deze positie zit.' En ik geloof ook vast en zeker dat dat zo is, maar jij bent degene die nu in die positie zit, en alleen jij kan hier weer uit komen. Dat kan een ander niet voor je oplossen. Het lijkt wel alsof je het nu als een soort smoes gebruikt, en dat heeft gewoon geen enkele zin. Het helpt je niets om zo te denken.

Bij het solliciteren kun je in je motivatiebrief aangeven dat je meer in je hebt dan alleen 'callcentermedewerker'. Laat zien dat je het aankunt en straal dat ook uit. Daar heb je veel meer aan.

Hoewel je hele verhaal begrijpelijk is is het weer een groot excuus waarom je niets zou hoeven doen, wat er allemaal oneerlijk is, enzovoorts.

Daar kom je nergens mee. 
En als je niet goed genoeg bent voor SPH, dan moet je dat uit je hoofd zetten, geen ramp, geen schande, maar geen excuus om dan maar niets meer te doen.

De baan die je had krijg je niet meer terug, en oneerlijke dingen gebeuren, niets aan te doen, deal with it.

Ik heb ook lang geworsteld met werk, en nog, met studie. 2 jaar een kutbaan gehad, toen eindelijk een leuke baan gevonden, fantastisch werk, maar een verrotte organisatie, ontzettend oneerlijk behandeld, totaal de grond ingestampt, onterecht, mijn zelfvertrouwen was nul qua werk, en toen stond ik ook nog eens op straat. Na 3 maanden zoeken een ontzettend leuke baan gevonden, ik zat eindelijk helemaal op mijn plek, ik heb 1,5 jaar met volle teugen genoten, keihard gewerkt, me er helemaal opgestort en hup, ik ben wéér werkloos. Want hoewel ze me niet willen missen, eigenlijk ook niet kunnen missen, iedereen dik tevreden is sta ik door bezuinigingen wel op straat. 
Tja, kut, heel naar, blij ben ik echt niet, maar ik probeer toch de moed erin te houden, heb een plan over wat ik wil gaan doen met mijn tijd, hoop dat ik alsnog terug kan komen daar
op den duur. 
Maar ondertussen ga ik toch die scriptie afschrijven waar ik al een jaar tegenaan hik, en waar ik als een berg tegenop zie. Niet leuk, maar ik ga het wél doen, omdat dat beter is. Eerst de kutklus maar eens afmaken, voordat er weer kansen komen.

Het is maar hoe je er naar kijkt...

Volgens mij ben je je ontslag nog aan het verwerken.

Maar waarom begin je niet gewoon als callcenteragent? Als ze merken dat je ergens goed in bent zal je er vanzelf wel extra taken bij krijgen hoor. Dan ben je tenminste aan de slag.

En ik krijg een beetje het gevoel dat je een MBO-opleiding te min vind en graag een HBO-papiertje zou willen hebben, al is het alleen maar om jezelf iets te bewijzen. Ik snap dat ergens wel want dat had ik zelf ook, maar als dit zo moeilijk gaat, ben dan ook tevreden met in ieder geval één opleiding (MBO), en als het bevalt kan je altijd nog doorstuderen.

Je denkt volgens mij in te grote stappen.