Verplicht sorry zeggen (kinderen)

Een vorm van beleefdheid of grote onzin?

Omdat wij het beiden niet hebben meegekregen vanuit huis, vinden wij het wel heel erg van belang dat de meiden hier dat we mee krijgen.
Dus ik vind het geen onzin.

Ik vind het beleefd als kinderen sorry zeggen op momenten dat dat gewenst zou zijn, maar ik zou ze nooit verplichten om het te zeggen. Ik vind dat het uit ze zelf moet komen omdat het dan ook echt gemeend is. Ik zou mijn kinderen niet dwingen om sorry te zeggen als ze dat niet willen. Ik zeg wel zelf af en toe sorry op momenten dat ze iets doen en ik het nodig vind dat het toch gezegd wordt.

Ligt eraan waarvoor. Ik moest soms bij een ruzie sorry zeggen terwijl ik daar helemaal niet achter stond en terwijl ik diep in mijn hart gewoon vond dat ik gelijk had. Dat is gewoon echt heel vervelend en daardoor ben ik het ook een rotwoord gaan vinden. Ik vond dat echt vernederend en ondermijnend. Sorry als je op iemands tenen gaat staan of tegen iemand aan botst vind ik iets anders.

Als Ruben iemand een mep verkoopt moet hij wel een kusje geven of sorry zeggen.

Even een voorbeeld: onze oudste heeft de jongste laatst expres een flinke duw gegeven omdat zij met het loopwagentje wilde spelen en de jongste erachter stond. De jongste is toen achterover gevallen en was flink aan het huilen. Uiteraard de oudste daarop aangesproken. Mijn man wilde dat ze sorry tegen de jongste zei en dat vertikte ze. Van mij hoeft het niet zo, omdat ze in zo'n situatie toch niet meent wat ze zegt.

Zo liet ze vanmorgen een voorleesboek op mijn blote voet vallen. Ik weet niet meer precies wat ik gezegd heb, maar het was duidelijk dat het pijn deed . Toen keek ze me geschrokken aan en riep: 'ooohw, mama. Dat doet auw hè, sorry mama, ik heb wel  pleister voor jou'. Op zo'n moment meent ze het en vind ik de sorry veel waardevoller dan in de eerste situatie, terwijl hij daar ook op zijn plek was geweest.

Nou nee, ik vind het zeker geen grote onzin. Sommige dingen doe je gewoon omdat het dan met z'n allen prettiger leven is dus daar hoort sorry zeggen af en toe ook bij. Ik zou het bijzonder vreemd vinden als iemand per ongeluk op mijn tenen zou gaan staan en niet even sorry zegt. Dus ik leer mijn kinderen ook dat ze in dat soort gevallen gewoon even sorry zeggen. 

Bij een flinke ruzie lijkt het me anders, maar dan vind ik het ook een kwestie van uitpraten en uitleggen en in andermans schoenen verplaatsen. Meestal kom je dan ook wel uit op sorry zeggen lijkt me. Maar ik vind dat minder een verplichting ofzo.

Yrsa zegt uit zichzelf om alles sorry, soms een beetje te veel, om dingen waar ze niks aan kan doen of waar ze echt geen sorry voor hoeft te zeggen en dat zeg ik dan ook.

Als Ezra Yrsa pijn doet dan prompt ik wel 'sorry' en dat zegt hij dan ook, maar dat is meer voor haar, om te laten zien dat wij dat gedrag ook van hem niet accepteren. Hij snapt het woord zelf nog niet goed.

Luce, waar jij het over hebt ontstaat denk ik automatisch als je dit als ouder doet. Goed voorbeeld doet volgen, net als dankjewel en alstublieft zeggen. Dat hoef je er ook niet in te stampen/verplichten, dat doen ze automatisch wel als jij dat ook altijd doet. Kinderen krijgen dan automatisch wel mee dat dit een soort gedragsnormen zijn denk ik.

Ik leg T. meeatal uit dat t in sommige situaties netjes is om sorry te zeggen. Hopelijk pikt hij t zo vanzelf op. Dit doe ik trouwens ook met dankjewel. Ik vraag hem wat dan netjes is om te zeggen, ipv 'wat zeg je dan'. Komt een beetje op t zelfde neer maar klinkt heel anders, niet zo dwingend.

Ik laat de kinderen op mijn werk wel sorry zeggen, ik leer het de peuters in elk geval wel aan om als ze bijvoorbeeld per ongeluk iemand omver lopen, ze sorry zouden moeten zeggen. Dan maak ik er ook helemaal geen big deal van, zoiets als 'Oh jee zeg, wat gebeurt er nou, dat was een ongelukje he? Zeg maar even sorry, niets aan de hand'.

Als er iets doelbewusts gebeurt dan probeer ik het uit te leggen en stuur ik wel op een sorry aan, omdat ik dat wel netjes vind. Maar wil het geen sorry zeggen dan ga ik er geen discussie om maken, ik geef alleen wel aan dat ik het jammer vind.

Luce schreef:Nou nee, ik vind het zeker geen grote onzin. Sommige dingen doe je gewoon omdat het dan met z'n allen prettiger leven is dus daar hoort sorry zeggen af en toe ook bij. Ik zou het bijzonder vreemd vinden als iemand per ongeluk op mijn tenen zou gaan staan en niet even sorry zegt. Dus ik leer mijn kinderen ook dat ze in dat soort gevallen gewoon even sorry zeggen. 

Bij een flinke ruzie lijkt het me anders, maar dan vind ik het ook een kwestie van uitpraten en uitleggen en in andermans schoenen verplaatsen. Meestal kom je dan ook wel uit op sorry zeggen lijkt me. Maar ik vind dat minder een verplichting ofzo.

Eens.

Als ze het niet uit zichzelf wil zeggen, zeg ik het meestal in haar plaats en ik leg haar dan (op een later moment, als we uit de situatie zijn) uit waarom ik vond dat sorry zeggen op zijn plaats was geweest. Net zo met dankjewel, want dat weigert ze ook vaak te zeggen, meestal uit verlegenheid. Het gaat nu ze ouder wordt trouwens vanzelf beter, ze zegt het vrijwel altijd uit zichzelf nu, behalve in situaties waarin ze zich echt niet op haar gemak voelt (en dus verlegen is).

Misschien wel, maar ik zeg wel altijd even dat hij beter even sorry kan zeggen. Ik zou het ook best raar vinden als een kind iets per ongeluk doet (bijv mij pijn doen ofzo) en dat de ouder dan niet even zegt dat sorry zeggen wel handig is. Ik vind dat gewoon iets wat ik ze mee moet geven, dat dat normaal is.

Paper Crown schreef:

Luce schreef:Nou nee, ik vind het zeker geen grote onzin. Sommige dingen doe je gewoon omdat het dan met z'n allen prettiger leven is dus daar hoort sorry zeggen af en toe ook bij. Ik zou het bijzonder vreemd vinden als iemand per ongeluk op mijn tenen zou gaan staan en niet even sorry zegt. Dus ik leer mijn kinderen ook dat ze in dat soort gevallen gewoon even sorry zeggen. 

Bij een flinke ruzie lijkt het me anders, maar dan vind ik het ook een kwestie van uitpraten en uitleggen en in andermans schoenen verplaatsen. Meestal kom je dan ook wel uit op sorry zeggen lijkt me. Maar ik vind dat minder een verplichting ofzo.

Eens.

Ook eens.

Ik vind dat mijn dochter nu op een leeftijd is waarop ze dit soort dingen best kan begrijpen.
Laatst gaf ze mij opeens een mep en toen heb ik haar wel verplicht sorry laten zeggen. Het maakte me niks uit of ze het meende of niet, ik wilde het gewoon uit haar mond horen.

Pineco schreef:Als ze het niet uit zichzelf wil zeggen, zeg ik het meestal in haar plaats en ik leg haar dan (op een later moment, als we uit de situatie zijn) uit waarom ik vond dat sorry zeggen op zijn plaats was geweest. Net zo met dankjewel, want dat weigert ze ook vaak te zeggen, meestal uit verlegenheid. Het gaat nu ze ouder wordt trouwens vanzelf beter, ze zegt het vrijwel altijd uit zichzelf nu, behalve in situaties waarin ze zich echt niet op haar gemak voelt (en dus verlegen is).

Met dank je wel ben ik stukken makkelijker. Dat zeg ik wel voor haar als ze het zelf niet doet. Maar ik ga geen sorry zeggen voor haar als ze bewust iemand pijn doet, dan moet ze echt zelf sorry zeggen.
Ik ben heel makkelijk, er hoeven in dit huis weinig dingen. Dat weet ze. Maar sommige dingen vind ik wel belangrijk. Dit is er daar 1 van.

Luce schreef:Misschien wel, maar ik zeg wel altijd even dat hij beter even sorry kan zeggen. Ik zou het ook best raar vinden als een kind iets per ongeluk doet (bijv mij pijn doen ofzo) en dat de ouder dan niet even zegt dat sorry zeggen wel handig is. Ik vind dat gewoon iets wat ik ze mee moet geven, dat dat normaal is.

Maar als ze het niet meteen uit zichzelf zegt, zeg ik op dat moment ook altijd wel dat ze sorry (of dankjewel) hoort te zeggen. Vaak durft ze dan niet en dan ga ik haar niet dwingen en blijven aandringen, tenminste niet in een situatie met vreemden. Ik verontschuldig me dan meestal namens haar en leg haar op een rustiger moment uit waarom ze sorry of dankjewel had moeten zeggen. Thuis wacht ik wel gewoon tot ze het heeft gezegd, maar daar doet ze dat eigenlijk ook altijd meteen.

Ja ze moeten van mij wel verplicht sorry zeggen soms. Als ze elkaar expres pijn doen of omver duwen. Ook laatst in de speeltuin, toen was J. heel onaardig tegen een andere jongen. Toen heb ik uitgelegd dat dat niet aardig was en dat het wel lief zou zijn als hij even sorry zou zeggen. Tien wilde hij die jongen nog een kusje geven omdat hij dat bij M. altijd doet maar ik heb maar gezegd dat dat bij vreemden niet hoeft 

Ik laat het aan Laurens over hoe hij het weer goed maakt. Ik doe wel suggesties: sorry, knuffel, kus, een handje, aaien. Hij mag van mij pas weer spelen als hij iets dergelijks heeft gedaan. Doe dat alleen thuis, in de speeltuin maak ik er geen toestand van en zeg ik vaak sorry namens hem. Anders ben ik een half uur verder.

Linda schreef:

Paper Crown schreef:

Luce schreef:Nou nee, ik vind het zeker geen grote onzin. Sommige dingen doe je gewoon omdat het dan met z'n allen prettiger leven is dus daar hoort sorry zeggen af en toe ook bij. Ik zou het bijzonder vreemd vinden als iemand per ongeluk op mijn tenen zou gaan staan en niet even sorry zegt. Dus ik leer mijn kinderen ook dat ze in dat soort gevallen gewoon even sorry zeggen. 

Bij een flinke ruzie lijkt het me anders, maar dan vind ik het ook een kwestie van uitpraten en uitleggen en in andermans schoenen verplaatsen. Meestal kom je dan ook wel uit op sorry zeggen lijkt me. Maar ik vind dat minder een verplichting ofzo.

Eens.

Ook eens.

Ik vind dat mijn dochter nu op een leeftijd is waarop ze dit soort dingen best kan begrijpen.
Laatst gaf ze mij opeens een mep en toen heb ik haar wel verplicht sorry laten zeggen. Het maakte me niks uit of ze het meende of niet, ik wilde het gewoon uit haar mond horen.

+1

Nee zeker geen onzin! Mijn dochter moet in dat geval echt sorry zeggen. In het begin duurde het wat lang, nu zegt ze het uit zichzelf als ze ziet dat ze iemand pijn heeft gedaan of iets heeft gedaan wat niet mag. Wel zo netjes.

Zelfde met 'dank je wel' zeggen. Krijgt ze ergens iets, een broodje, een plakje worst of nou ja wat dan ook. Dan weet ze dat ze dat moet zeggen, zegt ze het niet of wil ze het niet zeggen kan ze het terug geven. Nu zegt ze ook dat gewoon uit zichzelf.

Ja, dat heb ik eigenlijk ook met dankjewel. Mijn zoon krijgt elke keer als we bij de bakker zijn iets lekkers. Dan is het toch normaal dat je even 'dankjewel' zegt? Ookal meent hij er niks van, dat maakt mij niet uit. Ik vind het gewoon een vorm van beleefdheid. Dus ik zeg wel eens 'Wat zeg je dan?'. Ik vind gewoon dat hij dat soort dingen moet leren. Ik zal het nooit in het extreme trekken, maar dit zijn toch wel dingen die ik belangrijk vind.

Ik vind sorry ook net zo vanzelf sprekend als dankjewel, alsjeblieft etc. Dus hier wordt er gewoon sorry gezegd.

Ik sluit aan bij Luce.

N. vertikt het om verplicht sorry te zeggen. In de meeste gevallen komt het uit haarzelf, als ze iets 'per ongeluk' doet. Geeft ze iemand expres een duw dan probeer ik haar te laten inzien wat het met het kindje doet, probeer ik haar zich te laten verplaatsen in het kindje en leg ik uit dat sorry zeggen wel erg netjes zou zijn. Soms zegt ze sorry, soms schaamt ze zich teveel voor haar eigen gedrag dat ik het laat gaan. Ik zeg dan sorry in haar plaats. 

Dankjewel zegt ze meestal altijd uit zichzelf, maar zegt ze het niet dan zeg ik het namens haar. Net als bij Vixen geldt bij ons: goed voorbeeld doet goed volgen met dit soort dingen. Bij alles wat zij me van kleins af aan al aangaf zei ik automatisch: "Dankjewel!". Ze weet dus niet beter dan dat het erbij hoort en past het bijna altijd toe.

Nu we in Frankrijk zijn zegt ze ook overal: "Merci, au revoir!"