Als je relatie niet meer loopt..

Wat zou je doen, als je relatie niet meer loopt zoals hij eerst liep?

Bijvoorbeeld, de rek is eruit, de gevoelens zijn er niet meer, een van tweeen is vreemd gegaan. Zou je dan in relatietherapie gaan, redden wat er te redden valt?

Het zal natuurlijk wat anders liggen als er kinderen in het spel zijn. Dan werk en trek je er natuurlijk toch wat harder aan, dan als die niet in het spel zouden zijn. Maar wat nou als het er niet meer is, er niet meer inzit. Blijf je dan toch bij elkaar omwille van de kinderen, koste wat het kost? Of kies je dan toch voor een scheiding?

Puur hypothetische vraag hoor!

Ik heb geen kinderen dus hoe het dan zou gaan, kan ik niet zeggen. Maar voor mezelf nu kan ik zeggen dat het me vooral zou gaan om het gevoel of het nog goed kan komen. Als dat gevoel er niet meer is, in combinatie met dat het al en tijd slecht gaat, denk ik dat ik er dan voor zou kiezen om uit elkaar te gaan.

In elke relatie komt een punt dat het niet meer loopt zoals eerst. En als je er dan telkens de brui aan geeft zul je nooit een erg langdurige relatie hebben.


' in goede tijden en slechte tijden' vatten de meeste mensen op als 'erge dingen die je kunnen overkomen', maar de slechte tijden zijn volgens mij de tijden dat je elkaar even niet kunt luchten of zien, dat je er geen zin meer in hebt. Niet dat je ziek wordt of je huis kwijtraakt, daar valt wel doorheen te komen samen, maar dat je elkaar echt even niet meer leuk vindt, een tijd lang ( dus niet 5 minuten na een ruzie, maar gewoon een periode van een jaar ofzo) dát is de daadwerkelijke uitdaging lijkt me.

Eens met Artemis, ik ken ook een stel waarvan de vrouw dat tegen mij heeft verteld, dat ze elkaar echt even niet meer leuk vonden, maar die zijn nog bij elkaar en voor zover ik weet weer gelukkig samen.

Ja ik zou best ver gaan, ook wel therapie oid. Ik weet dat mijn man er hetzelfde over denkt.
Vreemdgaan vind ik overigens wel een ander verhaal, dat lijkt me afhankelijk van de situatie of ik er nog mee verder zou willen gaan/aan zou willen werken.

Bij vreemdgaan is het gewoon klaar en overweeg ik ook geen relatietherapie. Als de sleur er in zit er even samen tussenuit om weer naderder tot elkaar te komen. Ik zou sowieso relatietherapie willen wanneer er geen sprake is van bedrig, maar ik blijf niet om de kinderen bij elkaar als het niet meer voldoende werkt. En dan niet direct na een maand natuurlijk, maar na een langere tijd.

Coco schreef:Bij vreemdgaan is het gewoon klaar en overweeg ik ook geen relatietherapie. Als de sleur er in zit er even samen tussenuit om weer naderder tot elkaar te komen. Ik zou sowieso relatietherapie willen wanneer er geen sprake is van bedrig, maar ik blijf niet om de kinderen bij elkaar als het niet meer voldoende werkt. En dan niet direct na een maand natuurlijk, maar na een langere tijd.

In principe zouden mijn man en ik dan allang uit elkaar moeten zijn. We hebben het echt een jaar of anderhalf erg moeilijk gehad, ik heb ook echt heel vaak gedacht dat het niet meer goed kwam en er zijn meerdere keren tassen ingepakt om uit elkaar te gaan. Maar dat wilden we tóch niet op de een of andere manier, want we hebben nog geen nacht niet onder hetzelfde dak geslapen. 

En nu zijn we 2 jaar verder en is het weer net zo goed en leuk als daarvoor. Kost wel veel moeite en doorzettingsvermogen. 'Het werkt niet meer voldoende' is een vaag begrip. Het werkt in mijn ogen zo goed als beide partners zich willen inzetten. Ga je zitten afwachten tot het beter wordt of ' inheb een half jaar gewacht en het gevoel komt niet terug, dus de koek is op' is nutteloos, want gevoel komt niet vanzelf terug.

En ik word zelf gek van ' dan ga je toch een weekendje weg samen, zonder kinderen'.... Alsof dát helpt. Daarna kom je terug en is alles hetzelfde. 
Lost niets op. Het samen leuk hebben als je een weekend weg gaat is geen kunst, het leuk houden als je een gezin moet runnen wel, en dat krijg je met een weekendje weg niet voor    
elkaar.

Artemis, was het vertrouwen in jullie relatie dan helemaal weg, of was dat nog wel aanwezig? Super fijn en goed trouwens dat jullie er uit zijn gekomen!

Toch blijft het door mijn hoofd spoken. Maak het nu mee in mijn omgeving, en vraag me af wat ik in zo'n geval zou doen. Dat je op een punt komt dat iemand zegt dat het gevoel er niet meer is, en dat er vervolgens ook nog vreemd gaan in het spel is. Dan is toch de basis van je relatie weg. En ik vraag me ook af of gevoelens die er niet meer zijn nog terug komen komen door er aan te werken.

En stel je dan voor de je voor de kinderen kiest en doorgaat met de relatie. Zou je dan niet bang zijn dat de kinderen een bepaalde spanning oppikken, of bijvoorbeeld merken dat er kilheid tussen de ouders ontstaat?

Wij zijn in therapie gegaan toen het niet meer liep. Dat heeft écht heel erg geholpen!

Dat vertrouwen was echt voor een groot deel weg. Aan beide kanten, niet door vreemdgaan overigens, want daar was dan weer niet echt sprake van. 

En mijn kinderen hebben er vast wat van meegekregen, maar waarschijnlijk minder dan wanneer we uit elkaar waren gegaan, dan zaten ze nu de ene week bij de een en de andere week bij de ander, en nu is het hier allemaal weer goed en solide enzo. 

Ik vermoed (en dat is ook onderzocht) dat scheiden voor kinderen altijd schadelijker is dan samen blijven, tenzij er sprake is van mishandeling of verslaving ofzo. Daarnaast is onderzocht dat mensen die scheiden vaak niet gelukkiger worden, en dat mensen die besluiten niet te scheiden 5 jaar na dato eigenlijk weer op hun oude geluksniveau zitten en dat de relatie beter is geworden.  Het hoeft niet kil te worden als je besluit samen te blijven, dat heb je zelf in de hand. Je kunt besluiten samen te blijven 'omdat het moet' en bedenken dat je liever weg wil, en dan wordt het niet wat natuurlijk, dat is een soort uitgestelde scheiding, want na verloop van tijd wordt het ' zie je wel, het werkt niet, nu mag ik verantwoord scheiden, ik heb er alles aan gedaan' , maar je kunt ook besluiten dat scheiden geen optie is, en dat je dus er wel wat van móet maken. En als het dan niet gaat, dan doe je nog wat beter je best want scheiden zit er niet in.

Maar dat werkt alleen als je het beiden doet, en er geen sprake is van psychische problemen of verslaving of mishandeling.

Mijn ouders zijn toendertijd bij elkaar gebleven voor ons. Ik heb er als kind inderdaad niet veel van meegemaakt dat het anders ging dan in andere gezinnen. Toen ik 16 was, en mijn ouders 23 jaar getrouwd, was de koek voor hen op en besloten ze te gaan scheiden. Ik heb dat op dat moment wel als heel moeilijk ervaren, omdat je het dan bewust meemaakt.
Ik merk nu aan mijn zoontje dat hij het heel fijn vind ons samen te zien. Als hij tussen ons in ligt, kijkt hij altijd eerst naar de een, dan naar de ander en dan krijgt hij zo'n gelukzalige blik in zijn ogen en een mooie glimlach om zijn mondje. Wil dan ook van ons allebei het handje beet houden. Ik denk dus inderdaad dat een kind het misschien wel bewuster mee zal maken, dan ik aanvankelijk dacht.
Soms denk ik wel eens, waar is de vechtlust gebleven, als je weer eens van een scheiding verneemt. Aan de andere kant ga ik nu ook wel de andere kanten bekijken (nu ik zelf een kleine heb)

Mijn moeder en haar broer (mijn oom dus) wisten al vrij snel in hun huwelijk dat ze niet oud wilde worden met hun partner. Er waren echter kinderen in het spel en om die reden zijn ze gebleven. Want ze konden het hun kinderen niet aandoen om in een gebroken gezin op te groeien. Ze hebben iedereen en alles om hun heen de ogen dicht gedrukt en toen de jongste oud genoeg was, zijn ze vertrokken. Ik heb altijd gezegd dat ik liever in een gebroken gezin was opgegroeid, dan door de zooi heen te moeten als volwassene in deze situatie. Wat hebben ze er een potje van gemaakt en wat hebben ze veel harten gebroken. Misschien wel de grootste breuk in hun eigen hart, omdat de kinderen er veelal voor hebben gekozen om geen contact meer te hebben met hun ouder. Zo'n potje is het wel.

Mijn mening is dan ook om niet zo maar een relatie/huwelijk aan de wilgen te hangen, maar wel als het plan ooit op komt zetten om dan maar voor de kinderen bij elkaar te blijven. Een kind doe je er geen plezier mee en jezelf evenmin.

Artemis schreef:

Coco schreef:Bij vreemdgaan is het gewoon klaar en overweeg ik ook geen relatietherapie. Als de sleur er in zit er even samen tussenuit om weer naderder tot elkaar te komen. Ik zou sowieso relatietherapie willen wanneer er geen sprake is van bedrig, maar ik blijf niet om de kinderen bij elkaar als het niet meer voldoende werkt. En dan niet direct na een maand natuurlijk, maar na een langere tijd.

In principe zouden mijn man en ik dan allang uit elkaar moeten zijn. We hebben het echt een jaar of anderhalf erg moeilijk gehad, ik heb ook echt heel vaak gedacht dat het niet meer goed kwam en er zijn meerdere keren tassen ingepakt om uit elkaar te gaan. Maar dat wilden we tóch niet op de een of andere manier, want we hebben nog geen nacht niet onder hetzelfde dak geslapen. 

En nu zijn we 2 jaar verder en is het weer net zo goed en leuk als daarvoor. Kost wel veel moeite en doorzettingsvermogen. 'Het werkt niet meer voldoende' is een vaag begrip. Het werkt in mijn ogen zo goed als beide partners zich willen inzetten. Ga je zitten afwachten tot het beter wordt of ' inheb een half jaar gewacht en het gevoel komt niet terug, dus de koek is op' is nutteloos, want gevoel komt niet vanzelf terug.

Tja, en als je het uiteindelijk wel wilt is het voor mij geen optie om samen te blijven. Maar zoals ik al aangaf, na langere tijd en niet al na een maand (of 2) en therapie. Niet zonder er verbetering in proberen te krijgen. Tenzij er sprake is van bedrog, dan is het gewoon klaar. Kinderen zullen er altijd wat van mee krijgen, maar twee ongelukkige ouders in je huis en om je heen is net zo min fijn voor ze.

Eens met Artemis. In elke relatie gaat het wel eens minder. Wij waren elkaar vorig jaar volledig kwijt en ondanks dat het vertrouwen nog steeds niet is wat het was, is onze relatie op andere vlakken juist vele malen beter. Relatietherapie heeft echt enorm geholpen.

Er is nu een kind in het spel, ik vertík het om zo makkelijk op te geven.

Als het echt nodig zou zijn, zouden we in therapie gaan, maar beiden zijn we daar eigenlijk niet echt het type naar. We zijn nu 7 jaar bij elkaar, hebben een boel meegemaakt, van sterfte tot vreemdgaan, maar het altijd overleefd, puur omdat we bewust voor elkaar gekozen hebben 7 jaar terug en beiden nog achter onze keuze staan. We herinneren ons aan de leuke en mooie tijden die we hebben gehad, als het slecht gaat, en we praten over álles.

Ik geef in ieder geval niet makkelijk op, ik kom zelf uit een gebroken gezin en daar ben ik echt niet gelukkiger van geworden.

Als het nodig mocht zijn zou ik zeker voor therapie open staan. Ik zal er alles voor proberen zeker nu er een kindje is.

Ik had anderhalf jaar een relatie die afgelopen zaterdag uit is gegaan. Ik heb heel erg moeite met vertrouwen door mijn verleden en dat weet hij. Toch ging hij smsen met een meisje en in een dronken bui heeft hij haar toegezegd iets te doen samen. Hij beweerde dat hij er niets meer van wist de volgende dag en hij had alle smsjes verwijderd. Dit gaf mij al een enorme klap, kan moeilijk met zoiets omgaan; wie moet ik geloven, hem of haar, etc. En de laatste maand kwam alles van mijn kant. Telkens vroeg ik of hij zin had om bij me te slapen en telkens zei hij: Nee ik wil series kijken / nee ik wil uitslapen / nee ik ga sporten. zaterdagmiddag vroeg ik hem wat hij ging doen die dag en kreeg ik als antwoord: weet nog niet jij dan? toen vroeg ik of hij zin had om iets te doen samen en zei hij: Ik ben aan het gamen. Ook gaf hij aan dat hij al niet meer verliefd was, maar dat dat houden van was geworden. En hij hoefde me niet elke dag te zien. En hij zei dan ook dingen als: Waarom moet ik je willen zien dan?! Dit vond ik heel moeilijk en we hadden telkens ruzie. Helaas is het dus stukgelopen omdat het zo moeizaam ging. Ik wilde het echt niet opgeven, maar hij ging er niet echt meer voor.

Ik zou ook echt heel ver gaan en relatietherapie zeker overwegen.

Maar wat gebeurt er dan in relatietherapie wat zo de ogen heeft geopend?

Ik denk dat dat bij mij heel erg aan de situatie ligt.

Ik heb een vriendin die nog geen drie jaar samen was met haar vriend en al twee keer in relatie therapie is geweest en al twee keer een aantal maanden gescheiden van elkaar gewoond hebben omdat het niet meer ging. Nu zijn ze weer samen en aan het kijken naar de toekomst, het kopen van een huis, het krijgen van kinderen enz. Ik denk dat ik die tweede keer niet meer in therapie was gegaan maar ik er een punt achter gezet had omdat ze in mijn ogen nog maar relatief kort samen zijn en er zoveel frictie is geweest dat ik het persoonlijk denk ik niet aan zou durven om grotere stappen, zoals bijvoorbeeld het krijgen van kinderen te gaan nemen.

Maar als je in de situatie zit dat de kinderen er al zijn, dan zou ik er zeker voor vechten en daar ook wel best ver in willen gaan denk ik nu. Hoewel ik dat nu wel lastig vind inschatten aangezien ik niet in die situatie zit. Het uitgangspunt is dan in ieder geval heel anders voor mijn gevoel, er is zoveel om voor te vechten.

Maar als je partner er niet voor wil vechten wordt het natuurlijk wel echt heel lastig, alleen kan je dat niet doen.

Ook als mijn relatie nu minder zou lopen, zou ik er meer voor vechten dan ik een aantal jaar geleden zou hebben gedaan, toen was ons leven nog veel vrijblijvender, woonde niet samen, studeerde, we waren financieel volledig onafhankelijk van elkaar enz. Nu zijn we al 8.5 jaar samen, hebben we al zoveel geschiedenis, een koophuis en zijn we getrouwd en zou ik zoveel "weggooien" dat ik dat absoluut de moeite waard zou vinden om voor te vechten.
Een aantal jaar geleden zei ik bijvoorbeeld ook heel stellig dat ik bij vreemdgaan er ook een punt achter zou zetten, nu absoluut niet meer zo stellig. Ik vind dat er ook nuances in vreemd gaan zitten, tussen eenmalig een misstap zetten of stelselmatig liegen en een affaire hebben. Ik zeg niet dat ik er makkelijk overheen zou stappen, maar ik zou er niet meer per definitie een punt achter zetten.

Ik vermoed dat als het een relatie is waarbij er kinderen in het spel zijn maar mijn partner niet de vader van mijn kinderen is en die relatie niet goed zou lopen, ik weer eerder als een leeuwin over die eventuele kinderen zou waken en de relatie weer eerder af zou breken om die spanningen voor de kinderen uit de weg te gaan. Zo zijn er vele situaties te verzinnen waar het afhankelijk van is in hoe verre ik zou vechten voor de relatie.