Kinderwens en partner depressief

Wij hebben een grote kinderwens en willen het liefst vandaag beginnen. Nou is het helaas zo dat mijn vriend op dit moment depressief is en bij een psycholoog loopt. Helaas is zijn psycholoog op vakantie dus die kan ik het even niet vragen. Wat is jullie ervaring met zwanger zijn of een kindje hebben en een partner die depressief is? Ik ben zo bang dat het de depressie zal verergeren. Mijn vriend vind het niet leuk dat ik het af houd omdat hij zelf vind dat hij het aan kan. Ik hou het juist ff af omdat ik bang ben dat ik straks niet kan genieten van mijn zwangerschap omdat hij dan nog depressief is. Ik ben echt nieuwsgierig naar jullie mening en natuurlijk het liefst van mensen die dit meegemaakt hebben. Nou weet ik natuurlijk dat zwanger raken meestal niet snel gebeurd, maar ik ben gewoon iemand die goed voorbereid wil zijn.

Ik vind het alleen maar verstandig dat je ermee wacht.

Verona schreef:Wij hebben een grote kinderwens en willen het liefst vandaag beginnen. Nou is het helaas zo dat mijn vriend op dit moment depressief is en bij een psycholoog loopt. Helaas is zijn psycholoog op vakantie dus die kan ik het even niet vragen. Wat is jullie ervaring met zwanger zijn of een kindje hebben en een partner die depressief is? Ik ben zo bang dat het de depressie zal verergeren. Mijn vriend vind het niet leuk dat ik het af houd omdat hij zelf vind dat hij het aan kan. Ik hou het juist ff af omdat ik bang ben dat ik straks niet kan genieten van mijn zwangerschap omdat hij dan nog depressief is. Ik ben echt nieuwsgierig naar jullie mening en natuurlijk het liefst van mensen die dit meegemaakt hebben. Nou weet ik natuurlijk dat zwanger raken meestal niet snel gebeurd, maar ik ben gewoon iemand die goed voorbereid wil zijn.

Dit doet mij denken aan een programma wat gisteravond op televisie was van de KRO. Daarin deed Stefan Groothuis (topschaatser) zijn verhaal over zijn depressie tijdens de eerste zwangerschap van zijn vrouw.

En ik weet niet hoe lang de psycholoog op vakantie is, maar kan het niet even wachten totdat de psycholoog terug van vakantie is?

Susan schreef:Ik vind het alleen maar verstandig dat je ermee wacht.

Ik ook. Maar het lijkt me wel heel moeilijk en naar om je kinderwens daarom te moeten uitstellen, je weet immers niet hoe lang je dan nog moet wachten.

Ja tuurlijk kan ik wachten totdat de psycholoog terug is van vakantie. Ik vind meningen van andere die in dezelfde situatie hebben gezeten ook belangrijk. Dan weet ik voor mijn gevoel echt waar ik mijn keuze op baseer. De kinderwens uitstellen vind ik best frustrerend, maar ik kan er wel mee omgaan. Mijn vriend kan er nauwelijks mee omgaan door zijn depressie, hij wilt het liefst nu zijn kindje in zijn armen hebben.

Ik ga dat programma even terug kijken, misschien dat ik er wat aan heb.

Ziet hij een kindje als iets waardoor hij zich beter zal voelen (iets extra's om voor te leven zeg maar)? Ik kan me dat best voorstellen, maar een zwangerschap en baby zijn ook belastend en verergeren de klachten misschien juist wel.

Verstandig dat je wacht. Want bij een depressie staat het kind niet op de voorgrond, maar de depressie. Echt, ik ken in de omgeving een stel waarbij wegens depressie samen op vakantie niet eens een optie is, hij gaat eerder naar huis omdat hij het niet trekt, zij blijft achter met kind. En als hij weer eens een medicatiewijziging heeft kan hij weer dagenlang niets van vrouw en kind hebben. Werken zit er niet in voor hem, vroeg opstaan voor het kind ook niet. Dus alles komt op de ander neer.

En hoezeer je ook uitkijkt naar een kindje, het lost geen depressies op.

Artemis schreef:Verstandig dat je wacht. Want bij een depressie staat het kind niet op de voorgrond, maar de depressie. Echt, ik ken in de omgeving een stel waarbij wegens depressie samen op vakantie niet eens een optie is, hij gaat eerder naar huis omdat hij het niet trekt, zij blijft achter met kind. En als hij weer eens een medicatiewijziging heeft kan hij weer dagenlang niets van vrouw en kind hebben. Werken zit er niet in voor hem, vroeg opstaan voor het kind ook niet. Dus alles komt op de ander neer.

En hoezeer je ook uitkijkt naar een kindje, het lost geen depressies op.

Helemaal mee eens.

Een kindje vergroot problemen eerder dan dat het deze op zal lossen of verlichten. Maar het lijkt mij erg lastig voor je dat je vriend het moeilijk vindt om te wachten.

*Niet quoten aub wil dit graag later weghalen*

Mijn man werd kort na de positieve test (en de dag na onze trouwdag) depressief. Dit duurde een maand of 2 en toen ging het wat beter met hem maar die maanden waren zwaar. Toen onze dochter geboren werd kreeg hij een mega terugval in de kraamweek waarbij hij echt maanden niet fatsoenlijk kon functioneren. Onze dochter was (mede door de stress en onrust) een huilbaby, ze huilde gemiddeld 14 tot 18 uur per dag, kreeg elke 2 uur borstvoeding en sliep nergens anders dan op mijn borst... 
Achteraf gezien weet ik nog steeds niet hoe ik die eerste 6 maanden door gekomen ben. De zorg voor een baby kan heel zwaar zijn, de zorg voor je depressieve partner is heel zwaar maar de combinatie is verstand op 0 en doorgaan tot je er bij neervalt. Niks genieten, niks mooie herinneringen aan een zwangerschap, bevalling en kraamtijd... Alles wat mooi en leuk zou moeten zijn en wat je samen intens zou moeten beleven heeft een flinke grijze rand omdat er iemand naast je staat die depressief is en niet in staat is om met jou mee te genieten op de mooie momenten of je te ondersteunen bij moeilijke momenten.

In ons geval is alles wat mooi en leuk had moeten zijn echt heel erg overschaduwd geweest door de depressies van mijn man (trouwdag, zwangerschap, kraamtijd, eerste vakantie als gezin). En hoewel hij er niks aan kon doen heb ik hem dit wel vaak kwalijk genomen en is zijn depressie de belangrijkste reden dat we (nog) geen tweede zwangerschap aandurven.

Als ik van te voren had geweten dat het zo zou lopen was ik toen niet zwanger geraakt en was mijn man eerst in de therapie gegaan die hij nu achteraf gehad heeft. 

Dus als je om mijn mening vraagt: doe het ajb niet, zorg eerst dat je vriend alles goed op een rijtje heeft en het beter gaat. Een kind is iets wat je leven zo op zijn kop gooit, dat is al zwaar als je beide mentaal sterk genoeg bent. Maar als een van de twee mentaal niet stabiel is, is het echt overleven. En dan is het juist extra zwaar voor de persoon die wel de stabiele factor in het gezin is, en aangezien dat jij dat bent zul je voor jezelf moeten bepalen of je dat aan kunt en of je dat ook wilt. Ik vind dat jouw vriend niet van jou mag verlangen dat je het risico loopt dat je de volledige zorg van jullie kind op je moet nemen omdat hij het op dat moment mogelijk niet aan zou kunnen.

Hier is het anders, maar mijn vriend is wel depressief.  Al jaren en hij slikt daar ook antidepressiva voor. Ik merk er weinig van (ken hem ook niet anders dan dit btw) behalve dan dat zijn gevoelens altijd erg vlak zijn. Hij heeft nooit uitspattingen van vrolijkheid of enthousiasme. Maar daarbij heeft hij dat dus ook niet de andere kant op. Hij heeft voor zover mogelijk in ieder geval op dit moment alles onder controle en houdt dat zelf ook erg in de gaten.

Ik mis soms wel het enthousiasme in deze zwangerschap maar ik weet ook dat hij er ontzettend blij mee is en ik weet ook dat toen zijn neefjes werden geboren hij daar op dat moment heel veel aan heeft gehad. Toen had hij dus wel weer even dat gevoel dat hij iets had om voor te leven. En ook nu sinds de zwangerschap. Zijn onbesuisdheid is totaal weg. Hij is voorzichtiger en maakt zich drukker om zijn eigen veiligheid.

Maar goed. Hier heb je waarschijnlijk weinig aan. Mijn vriend zit in een heel ander stadium dan jullie.

Lady4 schreef:

Susan schreef:Ik vind het alleen maar verstandig dat je ermee wacht.

Ik ook. Maar het lijkt me wel heel moeilijk en naar om je kinderwens daarom te moeten uitstellen, je weet immers niet hoe lang je dan nog moet wachten.

Met beide eens!

Wij hebben toen we besloten voor een kindje te gaan een pauze van zo'n 4maanden ingelast omdat mijn man niet goed on zijn vel zat. Hij was niet depressief gelukkig maar door zijn ziekte zat hij even volledig klem.
Achteraf zijn wij heel erg blij dat we gewacht hebben, toen we weer besloten er voor te gaan was het namelijk direct raak. Hij geeft zelf aan dat hij er eerder niet zo van had kunnen genieten als op dat moment.

Moeilijk. aan de ene kant kan hij inderdaad zoals eerder gezegd is weer een doel hebben in zijn leven. maar aan de andere kant is slaapgebrek killing voor een depressie. Goed om met de psycholoog te overleggen. Wellicht kan zij het beter inschatten. En als het nu nog niet kan kunnen jullie misschien wel alvast een doel voor ogen nemen. zo van: over een half jaartje kijken we hoe het gaat en dan zouden we wel kunnen beginnen, dan weten jullie allebei waar jullie staan en kan je vriend en jij natuurlijk ook er helemaal naar toe leven.

Ik ben zelf depressief geweest en daardoor moesten wij onze kinderwens opschuiven en ik weet hoe moeilijk dat is en op dat moment wil je niets liever dan een kindje, maar oh wat ben ik blij dat ik toen niet zwanger was geworden. Ik kan nu volop genieten van mijn meisje en een goede moeder voor haar zijn die er gewoon 200% voor haar is. Dat had ik zeker eerder niet gekund en ik vind dat ons kindje, en ook die van jullie en alle andere kindjes het verdienen om een papa en mama die hun alles kunnen geven qua liefde, aandacht enzo.

 mocht je nog wat willen weten kan je me pmen.