Mijn bevallingsverhaal

Na bijna 12 weken mag het wel eens hih.
Ga er maar goed voor zitten, want het is me een lap met tekst geworden....


Bevallingsverhaal geboorte van M.aaike K.oopmans 4-7-2011

Na een heerlijke zwangerschap moest ik met 35+3 week op controle bij de verloskundige komen. Alles was goed, maar de vermoede dat ze maar erg klein was dus werden we op consult gestuurd naar de gyneacoloog met de vraag of het een negatieve dysmatuur zou zijn.
Na 6 dagen konden we daar terecht en hebben we een ctg en een echo en doppleronderzoek gehad. Helaas was er die dag geen tijd om bij de gyn op consult te komen, die was voor een dag later gepland.
Het eerste wat me daar gevraagd wordt is waar ik wil bevallen. Dit overvalt me een beetje en ik geef aan nog te twijfelen tussen thuis en het geboortecentrum Orgine. Nou zeg de gyn, dat gaat het geen van beide worden want je staat vanaf nu onder controle bij ons, dus je moet hier bevallen. Ook moest ik voortaan om de dag naar het ziekenhuis voor een CTG en 1x per week een echo/doppleronderzoek en op consult. Jemig, dit is even een tegenvaller. Zo had ik mijn verlof niet gepland.
Wat ons ook gemeld werd was dat ze me niet door zouden laten lopen tot 40 weken. Het was namelijk in een onderzoek bewezen dat vrouwen die kleine kindjes (negatieve dysmatuurtjes) krijgen vaak eerder bevallen en anders zouden ze me in gaan leiden omdat ze het buiten de buik beter zou hebben dan bij mij (in dit termijn dan, zo aan het einde van de zwangerschap)
Na een week was er gelukkig wel plek in de thuismonitoring, dus hoefde ik niet meer om de dag naar het ziekenhuis, maar kwamen ze aan huis iedere dag voor een CTG, wat was dat fijn zeg. Je bent toch even bezig met op en neer rijden en het wachten op de dienstdoende arts op de Triage-afdeling. Een ochtend was zo voorbij. Alleen… betekende het ook dat ik veel meer rust moest houden. Helaas niet toegeven aan mijn nesteldrang, maar hele dagen op de bank zitten/liggen en hangen. Wat duren de dagen dan lang zeg. Op zich was ik de zwangerschap nog lang niet zat, maar doordat ik niks meer mocht doen viel het me vies tegen. Zelfs A.nouk verschonen/aankleden etc kon/mocht niet meer.
Op 29-06 moesten we weer op controle en kreeg ik een keuze voorgelegd omdat ik graag wilde weten waar we aan toe waren; gaan ze nou wel of niet inleiden en zoja wanneer (mits het niet spontaan zou gebeuren). Ik mocht zelf kiezen en de gyn belde alvast naar de verloskamers om te vragen wanneer het eventueel zou kunnen. Dit zou toch bijna nog een week duren. Maar weer overrompelde de gyn me en ik heb gezegd dat ik er overna wilde denken. Ook gaf de gynaecoloog aan dat ze liever niet inleiden (mits noodzakelijk) omdat zo een bevalling voor zowel moeder als kind veel heftiger is. Wel heeft hij tijdens die controle inwendig onderzoek gedaan en heeft hij geprobeerd te strippen.
Het strippen heeft wel wat krampjes opgeleverd, maar helaas niet het gewenste resultaat (helaas). Wel had ik vanaf die dag zowel ’s ochtends als ’s avonds wat krampjes maar zodra ik in bad lag of ging douchen was het weer weg.. Zo sleet ik mijn dagen tot zondag 3-7. Ze kwamen weer van de thuismonitoring en aan het CTG was te zien dat er toch met enige regelmaat (om de 5 minuten) stevige activiteit te zien was. Ik vond het wel grappig, want ik merkte er bijna niks van (maar dat kon komen door de voorliggende placenta vertelde ze me), een klein soort steekje, maar dat vond ik te verwaarlozen. Ook nog even overleg gepleegd want het was hier kermis en daar wilde ik eigenlijk graag met A.nouk naar toe. Op de voorwaarde dat ik in een rolstoel zou gaan mocht ik gaan. Dus hup mijn moeder opgebeld en gevraagd of ze een rolstoel mee wilde nemen van d’r werk, want mijn ouders zouden mee gaan naar de kermis.
Nadat ze weg waren begon het wel wat steviger te worden de krampen, dus hé, misschien toch? Rond 10.30 uur kregen we visite en nog steeds had ik wat krampjes. Y.uanita vond dat ik maar moest gaan timen, maar zodra ik daar mee begon was er geen regelmaat meer en uiteindelijk verdwenen ze. Wel kreeg ik een wat zeurderige pijn in mijn (onder)rug. Dit linkte ik alleen niet meteen aan rugweeën (alhoewel dit later wel zo bleek te zijn), want naar mijn idee hadden weeën pieken. Rond 13.30 uur ben ik nog even naar bed gegaan met 2 kersenpitten want ik had weer een beetje buikpijn en nogsteeds wat rugpijn. Heb toen nog wel een beetje kunnen doezelen. Omstreeks 15.30 uur waren mijn ouders er met een rolstoel en goed 16.00 uur waren we op de kermis. Terwijl we een rondje over de kermis deden kreeg ik weer wat vaker buikpijn/krampen die echt een piek hadden dat ik even moest concentreren en naar mijn buik ademen (zoals we bij de cursus samen bevallen hadden geleerd).
Thuis aangekomen zaten mijn zusje en zwager al op de stoep te wachten want die wilde ook frietjes komen eten (traditie dat wij op zondag friet eten) en ze hadden goed nieuws; Ze zijn zwanger (toen ongeveer 7+5 weken). Ondertussen stond ik steeds op (om de 5 minuten ongeveer) en ging dan staan, heen en weer lopen, wiebelen met de heupen en nog had ik eigenlijk niet echt het besef dat ik bezig was met bevallen. Ik denk dat ik bang was dat het nog zou gaan afzakken, ook wilde ik niet beginnen met timen, omdat het er ’s ochtends naar mijn idee voor had gezorgd dat de weeën wegbleven (al klopt dat achteraf niet helemaal). Uiteindelijk toch maar begonnen met timen en ik zat meteen met weeën om de 3/4/5 minuten die ongeveer 45 seconde aanhielden. Maar wat vond ik dat moeilijk het timen. Want wanneer moet je nu beginnen met timen als je een wee voelt komen. Ik begon vaak dus pas te timen als ie er al duidelijk was en stopte wanneer hij nog niet helemaal weg was. Oeps, het was nu dus serieus…En ondertussen was ik gewoon nog lekker frietjes, en kaassoufle en kroket aan het eten.
Mijn moeder heeft daarna snel nog even geholpen met opruimen en werd erg zenuwachtig. Dus die hebben we maar snel naar huis gestuurd met mijn vader en zij hebben A.nouk ook meegenomen. Dit was toch al de bedoeling omdat zij op maandag oppast en A.nouk dan eigenlijk altijd op zondag al blijft slapen. Rond 19.30 uur was iedereen weg en hebben we het ziekenhuis gebeld. We mochten meteen komen en rond 20.30 uur waren we er. Daar aangekomen werd ik aan het CTG gelegd voor een dik half uur. Omstreeks 21.15 uur werd er voor het eerst inwendig onderzoek gedaan. Eerst een leerling, die vond dat ik nog maar 1 cm ontsluiting had. Shit, viel dat even tegen. Vervolgens toucheerde de verloskundige en die vond toch dat ik al 3 cm ontsluiting had. Yes, gelukkig, dat is al een stuk beter! Wel vonden ze dat de weeën niet zo krachtig waren en niet zo heel veel. Dat had ik zelf ook opgemerkt, maar zodra ik ging staan of lopen kwamen ze weer goed terug, dus het advies gehad maar lekker de zwaartekracht zijn werk te laten doen. En zelf vond ik dat ook een stuk prettiger. Ik heb toen lekker een tijdje onder de douche gestaan en de straal wisselend op mijn buik en rug laten gaan. Heb ze nog als tip gegeven dat 2 douchekoppen wel prettig zouden zijn, dan kon ik op mijn rug en buik tegelijk een straal zetten. Ook begonnen mijn benen wat meer te tintelen tijdens een wee. En ja hoor, het zal geen waar zijn, ik had buik,- rug,- en beenweeën tegelijkertijd. Maar zolang ik stond en/of liep waren deze goed op te vangen.
Zo rond 23.15 uur na de wisseling van de wacht kwam een andere verloskundige kijken hoe het ging en of de ontsluiting al vorderde. Helaas slecht nieuws, want zij vond dat ik nog maar 3 cm ontsluiting had. Dus mijn vliezen zouden gebroken worden om de ontsluiting te bespoedigen, ook zouden ze dan een sensor op het hoofdje van ons meisje plaatsen zodat ze haar hartslag beter in de gaten konden houden. Die grote schijven waren regelmatig de hartslag kwijt, dus dan zouden ze een beter overzicht hebben.
Jemig, ik heb het geweten dat ze de vliezen braken, de weeën werden meteen een stuk heftiger in zowel mijn benen, rug als buik en daarbij kwam ik ook nog eens in een weeënstorm terecht. Y.uanita zag dat ik dit wel heel erg pittig vond en gaf aan dat ik anders maar om pijnstilling moest vragen. Hier wilde ik eigenlijk niet aan, want ik moest het toch gewoon wel zelf kunnen? Ik had gehoop het met de ademhalingsoefeningen weer onder controle te krijgen, maar dat lukte gewoon niet. Hoeveel sturing en hulp ik er ook bij kreeg, het ging niet (hoorde later ook dat het met de combinatie van buik,- rug,- en beenweeën ook niet te doen is…). Nog geen 2 weeën later (ze waren net van de kamer af) heb ik ze al gebeld om pijnstilling. Er werd me toen verteld dat in dit stadium van de bevalling een ruggeprik zou worden. Ik wilde het al bijna annuleren, want hier zag ik toch wel tegenop, dat leek me best eng. Eerst werd er een infuus geprikt voor ingeval van nood, als mijn bloeddruk zou stijgen en bij een ruggeprik kan het zijn dat de weeën veel minder sterk worden en er bij gestimuleerd moet worden. Na een goed half uur werden we opgehaald voor de ruggeprik. Wat mijn geluk toen was, was dat het nacht was en Y.uanita mee mocht naar de uitslaapkamer waar ze de ruggenprik zouden zetten, anders zou dit niet gemogen hebben.
Eerst werd mijn rug verdoofd en toen werd de ruggenprik gezet. Wat een raar gevoel was dat, want je voelt het slangetje wel je rug in gaan, maar pijn doet het absoluut niet! Op de uitslaapkamer ben ik een half uurtje in de gaten gehouden (regelmatig bloeddrukcontrole en temp controle). Eerst voel je langzaamaan een warm gevoel in je buik komen dat naar beneden gaat naar de tenen. En dan begint het een beetje te tintelen, alsof je een slapend been of voet hebt, maar dan minder erg, dus niet irritant.
Mensen mensen, wat was die ruggenprik een opluchting! Ik kreeg weer praatjes voor 10 en moest vaan op de monitor zien dat ik een wee had, of en toe voelde ik tijdens de een wee wel de piek, maar dat was eigenlijk niet meer dan een krampje. Om goed 00.45 uur waren we terug op de verloskamer en hebben we lekker een boterham gegeten en een kopje soep. Daarna ben ik gewoon nog even in slaap gevallen en heb ik bijna een half uur geslapen, zo ontspannen raakte ik door de ruggenprik (ik kan er me zelf alleen niks meer van herinneren dat ik in slaap ben gevallen, ik heb dit terug gezien op de film).
Zo rond 01.15 uur ben ik wakker geworden, want mijn billen begonnen erg te tintelen en ik lag niet erg lekker meer. Ik kon mijn benen nog wel gewoon bewegen en verplaatsen alleen had ik er geen kracht meer in, dus voordat ik op mijn zij gedraaid was waren we weer 10 minuten verder. Ik lag net en toen kwamen ze toucheren. Grr… Wat baalde ik hiervan, lag ik net lekker kon ik weer terug op mijn rug. Maar…. In een 2 uur tijd had ik er 5 cm bij gekregen, dus ik zat nu op de 8 cm ontsluiting! Ik was er al bijna. Er werd me geadviseerd terug op mijn zij te gaan liggen dus dat heb ik ook gedaan. Alleen dat hield ik niet vol, want bij de 1ste beste wee die ik toen kreeg kreeg ik ook meteen persdrang. Na 2 weeën heb ik op de bel gedruk dat ik enorme persdrang kreeg en deze ook niet weggezucht kreeg. Ja, zeiden ze, we zullen zo eens langzaam aan alles klaar gaan zetten. En daar vertrok ze weer. Na een 5 minuten heb ik Y.uanita weer laten bellen, want ik hield het niet meer. De verloskundige heeft toen getoucheerd en vertelde ons; We gaan ervoor! In alle haast hebben ze toen alles klaar moeten zetten, want dit hadden ze niet verwacht. Ik ben er dan ook van overtuigd dat ze tijdens het toucheren bij de 8 cm de laatste 2 cm weggemasserd hebben.
De eerste perswee vond ik het moeilijkst omdat je dan even behoorlijk moet omschakelen van het wegzuchten tot het actief meedoen.
Tijdens het persen heb ik nog via een spiegel meegekeken, dat vond ik echt een enorme stimulans. Uiteindelijk heb ik 4 persweeën, wat 14 minuten duurde, nodig gehad om M.aaike geboren te laten worden. Om 03.02 uur was ze daar!
Wat erg mooi was, was dat haar lijfje nog niet helemaal geboren was maar ze al wel begon te huilen/schreeuwen. Dat was echt superfijn om te horen. Beide hebben we nog de navelstreng voelen kloppen voordat deze doorgeknipt werd. Y.uanita had deze nog maar net doorgeknipt toen ik nog een kleine kramp kreeg en zo de placenta geboren liet worden. Dit was 4 minuten na dat M.aaike geboren was. Heel erg snel dus. Ook deze werd helemaal na gekeen en zag er goed uit. Wel was hij erg klein en daardoor had M.aaike ook niet veel groter kunnen zijn. Ze woog maar 2330 gram. Ook had ze ‘rare’ vlekjes op haar buik en zij, later zijn we er achter gekomen dat dit kleine bloeduitstortingen zijn, waarschijnlijk heeft ze tijdens de geboorte met haar arm een beetje klemgezeten. Maar ze deed het erg goed, want de eerste rapportcijfers waren een 9 en een 10!
Ondertussen was bij mij de ‘schade’ ook opgenomen en ik was vrij goed uit de strijd gekomen. Niks geen scheurtjes, een heel klein schaafwondje had ik maar. Tja, dat was natuurlijk wel een voordeel van zo een kleintje.
Na ongeveer 20 minuten hebben de opa’s en oma’s gebeld (beide wisten dat we naar het ziekenhuis waren). Om half 4 is ze door de kinderarts onderzocht en kregen we de bevestiging dat ze opgenomen zou worden ivm haar lage gewicht. Ondanks dat we er op voorbereid waren was het toch een kleine tegenvaller, want je wilt niets liever dan naar huis. Rond 3.45 uur moest ik afscheid nmen van M.aaike, want ze werd na de couvese afdeling gebracht.
Om 04.45 uur was de eerste visite er, mijn ouders met mijn zusje en zwager (de peter en meter) en natuurlijk de grote zus A.nouk. Met zijn allen zijn we naar de couveuse afdeling gegaan. A.nouk heeft ook als eerste kennis mogen maken met haar zusje en na 5 minuten zijn mijn ouders, zusje en zwager ook gekomen. Ze zijn ongeveer 15 minuten geweest en zijn toen naar huis gegaan.
Gelukkig deed M.aaike het erg goed en mochten we al heel snel het ziekenhuis verlaten. Dit was nog eens op onze trouwdag ook! Een mooier en groter cadeau had ik Y.uanita niet kunnen geven zei ze. De erste dag is ze 135 gram afgevallen en vanaf dag 2 is ze gaan groeien, eerst 5 gram en vanaf dag 3 20 gram per dag. Normaal word de voeding per dag met 5 cc verhoogd, maar vaak nam ze al het dubbele! M.aaike was echt bezig met een inhaalslag, wat ze bij mij in de buik niet kreeg haalde ze erbuiten gewoonweg in.
M.aaike doet het erg goed op mijn borstvoeding. Zelfs toen ik echt gigantisch veel stuwing had, had M.aaike geen moeite met het pakken van de tepel. En dat vonden ze helemaal super in het ziekenhuis, daar kleintjes vaak toch al moeite blijken te hebben met de tepel te pakken ookal is er geen stuwing, laat staan met stuwing.
Wel heb ik tegen een borstonsteking aangezeten, maar met het goed 1x leegkolven van mijn borsten heb ik dit tegen kunnen gaan.


Toen M.aaike geboren werd woog ze 2330 gram, 47.5 cm lang. De kledingmaat die ze toen droeg.was maat 44. Nu na bijna 12 weken weegt ze 4130 gram, ruim 54 cm lang en draagt ze kledingmaat 56.Een mooie score toch?

Verder is A.nouk een erg trotse zus en geeft M.aaike erg graag kusjes en een aai over de bol. Soms is ze een beetje te enthousiast en prikt ze dan per ongeluk in de ogen of geeft een kopstoot, maar ach, ze doet het niet expres.

Helemaal vergeten er bij te zetten: ik zou het zo weer over doen! Heb geen moment gedacht van: shit waar ben ik aan begonnen.

Het klinkt wel heftig! En ze is nu 10 gram zwaarder dan mijn dochter bij de geboorte haha!

Uiteindelijk een goede bevalling, toch? En wat groeit jullie dochter mooi hard! Heb je al eens een korte versie geplaatst, want het verhaal komt me wel bekend voor

Mooi verhaal. Lijkt me wel fijn als je partner weet waar je doorheen gaat.

@ Arden: ik heb het dus zelf niet zo als heftig ervaren. De combinatie van de weeën wel, maar de rest eigenlijk niet...
@ Twellie: nee, ik heb het nog nooit eerder geplaats, ook geen kleine versie ofzo. Wel eens als er iets gevraagd werd over een ruggeprik of rugweeën dat ik antwoord gaf, maar verder niet.
@ Susan: inderdaad erg fijn dat Y.uanita weet wat bevallen inhoudt. Alhoewel onze bevallingen verder niet te vergelijken zijn....

Mooi verhaal! En wat een dappere kleine meid hebben jullie, super dat ze het meteen zo goed deed terwijl ze zo klein was.