Mijn bevallingsverhaal

Geen idee of het al in de andere topics staat, en weet dat dit mijn zoveelste topic is, maar wil ook graag mijn bevallingsverhaal vertellen!

Afgelopen zondagnacht, van 29 op 30 januari, werd ik rond een uur of 2 wakker met wat buikpijn. Ben even naar het toilet geweest, en later nog een keer, maar dit hielp niet. Toch mijn vriend even wakker gemaakt, want ik herkende de pijn niet en het was absoluut niet prettig. Die was nog half slaperig en had niet echt door wat er gebeurde. Ik twijfelde of ik de verloskundige zou bellen, want ja, nog geen 30 weken zwanger, midden in de nacht, bel ik dat mens wakker!
Maar aangezien ik altijd tegen iedereen zeg 'bij twijfel bellen', besloot ik dat zelf ook maar te doen.
De verloskundige hoorde mijn klachten aan, en dacht aan 3 dingen: of een blaasontsteking, of rommelige darmen, of toch weeen. Voor de zekerheid kwam ze maar even langs.
Ik merkte ondertussen dat de pijn het beste te houden was als ik aan het wiebelen was met mijn benen.
Gelukkig was de VK er snel, ze keek naar mijn buik, ik wees aan waar ik pijn had, ze voelde en gaf aan vrijwel zeker te zijn dat het een blaasontsteking was.
Tot ik vertelde dat ik haar zondag overdag bijna niet gevoeld had, toen besloot ze het ziekenhuis te bellen voor een testje of het blaasontsteking was, en vanwege 'minder leven'.
Zij ging naar huis en R. en ik stapten rustig in de auto om naar het ziekenhuis te gaan. We hadden niks bij ons, alleen simpele kleren die we aanhadden. Geen foto toestel niets verder.. We verwachten allebei met een uurtje weer thuis te zijn, inclusief kuurtje voor blaasontsteking en lekker verder te kunnen slapen.

In het ziekenhuis troffen we een aardige dokter, die besloot een inwendig onderzoek te doen (ehm, ok, even omschakelen, daar was ik niet op voorbereid whaha, maar goed, kom maar op). En die vertelde dat ik al 4 cm ontsluiting had! Ik was zwaar verbaasd, snapte er niets van en bij R drong het ook nog niet helemaal door, maar alles ging ineens in een vogelvlucht. Ik moest aan het infuus, er moesten weeenremmers in en een spuit in mn been voor de longrijping. Ik moest in het ziekenhuis blijven, maar moest wel over naar een academisch ziekenhuis want als ze geboren zou worden konden ze in het streekziekenhuis niet goed genoeg voor haar zorgen.
Ik was nog redelijk kalm en had zo iets van, nou ok, dan gaan we daarheen en lig ik tot mijn bevalling in het ziekenhuis, alles prima, als ze maar blijft zitten!
De ambulance werd geregeld en de gyn ging mee in de ambulance voor het geval dat. R zou er achteraan komen met onze eigen auto, daar was ik nog het meest zenuwachtig voor. Hij kende de weg niet naar Leiden (goddank tomtom in mn tas), hij was moe, had de avond ervoor een feestje gehad en best wat gedronken, en in shock van alles wat er nu gaande was.
Doordat ik aan de weeenremmers lag, was het ritje in de ambulance nog best 'gezellig' en vond ik het maar wat spannend en interessant dat de sirenes en zwaailichten aangingen en ik met 160 over de a13 reed..

In Leiden aangekomen stonden er gelijk tig zusters en dokters op me heen, ik moest losgekoppeld worden van het infuus van het streekziekenhuis en aan het infuus van het LUMC, dat ging nog niet zo makkelijk, zuster deed me flink zeer! En er werd gelijk een echo gemaakt om te kijken hoe het kindje lag en hoe groot ze ongeveer zou zijn. Gelukkig lag ze met haar koppetje naar beneden en werd ze geschat op 1600 gram. Voor mijn gevoel kwam R 5 minuten later binnen, maar hij zegt zelf dat er zeker 20 minuten tussen gezeten hebben.
In het streekziekenhuis was er ook al bloed bij me afgenomen, en in het LUMC kwam daar de uitslag van binnen. En die was nogal overweldigend.
Ik had koorts en bleek een infectie in mijn lichaam te hebben, vermoedelijk in mijn baarmoeder, waardoor de weeen opgewekt werden en als de kleine nog langer binnen zou blijven, zou zij er ook ziek van worden. De weeenremmers moesten dus gestopt worden en ze zou snel geboren gaan worden!

Ik had iedereen al ingelicht dat ik in het ziekenhuis lag, met ontsluiting en weeen, want ja, ik moest ook gewoon werken die dag, dus toen kon er een smsje achterna dat het kindje waarschijnlijk die dag geboren zou gaan worden.
Vanaf dat moment is het eigenlijk een beetje een roes. De remmers werden gestopt en de weeen kwamen al vrij snel en heftig terug. Ik voelde ze vooral in mijn rug.
De ontsluiting vorderde gestaag, en de gyn heeft me zelfs een paar keer getoucheerd tijdens een wee.. NIET GRAPPIG
Het was een ontzettend lieve, aardige man, die precies aanvoelde wat ik fijn vond tijdens de weeen. Hij stopte met praten als ik een wee had enz. Ik voelde me erg op mijn gemak bij hem. Ook hij stond voor moeilijke keuzes, want ieder uur in mijn baarmoeder was er één. Rond een half 3 trok ik het echt niet meer, ik had zoveel pijn en was erg moe, tussen de weeen zakte ik iedere keer weg. R zat machteloos aan mijn bed en had het er erg zwaar mee om mij zo te zien. Hij kon niets doen, alleen maar toekijken en mijn hand vasthouden (waarin ik volgens hem steeds zachter 'kneep').
Daarom besloot ik om pijnmedicatie te vragen. Ik had 2 keuzes, of een ruggeprik, of een prik in mijn been. Het nadeel van die prik was, dat ik er wat suffig van kon worden en dit kon weer invloed hebben op de ademhaling van het kindje. Iets wat we juist niet wilden, want ze zou waarschijnlijk sowieso al moeite hebben met ademhalen, vanwege de zwangerschapsduur.
Toen ik er eindelijk uit was dat ik de ruggeprik wilde, mocht het niet van de anesthesist, vanwege de infectie en de koorts die ik had! Uiteindelijk was er nog optie 3, een kastje aan mijn infuus, waar ik zelf op een knopje kon drukken om medicatie toe te dingen. Zou ik ook suffig van worden, maar het werkte snel in, en ook snel weer uit.
Terwijl ik dit besloot kreeg ik ineens ontzettende persweeen, ik kon ze amper tegenhouden, maar mocht niet persen van de gyn. Hij wilde me nog een laatste keer toucheren en toen bleek ik al 10 cm ontsluiting te hebben, mijn vliezen waren overigens nog steeds niet gebroken.
Hij besloot dat de pijnmedicatie geen zin meer had (als ik moest persen moest ik er sowieso vanaf) en ik mocht eindelijk gaan persen. Ondertussen was het al 14.50 uur.
Ik vond het persen in het begin erg lastig, kon niet goed ontdekken 'waar' ik nou heen moest persen. Het vorderde daarom ook niet echt. Tot ik ineens in een soort oerkracht terecht kwam, en doorhad hoe het moest. Na een paar keer hard persen (terwijl de dokter ondertussen een electrode op haar hoofd plaatste om de hartslag in de gaten te houden, omdat dat ding op mijn buik steeds mijn hartslag oppikte) en een flinke oerkreet kwam B.enthe uiteindelijk om 15.27 ter wereld op 30 januari 2012.
Ze werd op mijn buik gelegd en keek gelijk met grote, donkere ogen de wereld in. Wat een ontzettend klein, mooi poppetje! Voor mijn gevoel heeft ze een paar minuten bij me gelegen. In werkelijkheid heeft R. de navelstreng doorgeknipt en werd ze daarna gelijk bij me weggehaald.

R. ging met haar mee naar de kinderarts, waar ze eerst een Apgar had van 3, vervolgens van 7 en uiteindelijk na 10 minuten een score van 9!
Ze werd in de couveuse gelegd, kwam nog even langs mijn bed en werd toen meegenomen naar de afdeling. Ook daar mocht R weer met haar mee.

Ik werd wat schoongemaakt en gehecht want had een inie minie scheurtje en ben toen met bed en al naar haar toe gegaan. Daar nog even bij haar gelegen en toen naar de afdeling.
Ik voelde me aardig goed en stond strak van de adrenaline, maar echt beseffen wat er is gebeurd, nee dat doe ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet.

wat heftig zeg Lejow, zo verwacht je voor iets 'onbenulligs' als een blaasontsteking naar het ziekenhuis te gaan en zo heb je nog geen 24u later je dochter in je armen. Wat een goede beslissing van de VK om jullie toch naar het ziekenhuis te sturen!

Heftig zeg om het zo te lezen, maar wat fijn dat ze snel een goede score had. Wat ik me afvroeg, je zegt geen camera enzo te hebben meegenomen, had je die wel op het moment van de bevalling? Want dat moment wil je natuurlijk graag vastleggen.

Jeetje Lejow, wat een heftig verhaal zeg.
Hadden jullie uiteindelijk nog wel iets van een fototoestel bij jullie?

Bijzonder verhaal Lejow.. Je was ook totaal niet voorbereid natuurlijk. Wie verwacht dat nou, dat je met bijna 30 weken gaat bevallen? Kan me voorstellen dat je het nog niet beseft. Denk dat dat ook nog wel even duurt.

Heftig lejow, stomme opmerking waarschijnlijk, hoop dat jullie snel een fototoestel tot jullie beschikking hadden!
Bijzondere momenten allemaal!
Zo fijn dat het nu zo ontzettend goed gaat met jullie kleine meid!

De Vk voelde zich flink schuldig dat ze me niet gelijk doorgestuurd heeft, maar eerst twijfelde.

Ja, toen we er in Leiden achterkwamen dat het menens was, hebben we mijn schoonvader gebeld (die heeft een huissleutel) en is langs ons huis gegaan om wat dingen te halen. Wat kleren voor mij en onze gloedjenieuwe (de week ervoor gekocht, leuk straks voor bij de bevalling!) spiegelreflex camera.

Wat een bijzonder verhaal. Zo denk je even naar het ziekenhuis te gaan vanwege een blaasonsteking, en zo ga je met toeters en bellen naar het academisch ziekenhuis. En nog even later is jullie meisje al geboren! Dat lijkt me haast niet te bevatten, dat is wel het laatste wat je verwacht had. Wel super dat B. toch vrij snel een hele goede score had. Jouw verhaal bevestigt trouwens maar weer dat je bij twijfel beter kunt bellen, en dat je altijd alle informatie die je hebt het beste kunt vertellen. Ook een goede beslissing van de verloskundige om jullie door te sturen!

Wat een verhaal Lejow. Zoiets verwacht je toch niet.. Ga je voor een blaasontsteking er heen en beval je gewoon de volgende dag. Gelukkig heeft ze eerst nog wel ff bij je gelegen. AL was het maar heel kort.
(heeft trouwens wel indruk gemaakt op E. Bij elke klacht vraagt ie nu of ik niet ff het ziekenhuis moet bellen.. )

yvonne schreef:Wat een verhaal Lejow. Zoiets verwacht je toch niet.. Ga je voor een blaasontsteking er heen en beval je gewoon de volgende dag. Gelukkig heeft ze eerst nog wel ff bij je gelegen. AL was het maar heel kort.
(heeft trouwens wel indruk gemaakt op E. Bij elke klacht vraagt ie nu of ik niet ff het ziekenhuis moet bellen.. )

Hehe, ja echt hoor, hou je goed in de gaten, en twijfel niet!

Heb donderdag 4 uur in het ziekenhuis gezeten. Ook omdat ze dachten dat ik een blaasontsteking had.

Hoe gaat het nu met Benthe? IS er al een idee wanneer dat ze overgeplaatst kan worden?

Lejow schreef:De Vk voelde zich flink schuldig dat ze me niet gelijk doorgestuurd heeft, maar eerst twijfelde.

Ja, toen we er in Leiden achterkwamen dat het menens was, hebben we mijn schoonvader gebeld (die heeft een huissleutel) en is langs ons huis gegaan om wat dingen te halen. Wat kleren voor mij en onze gloedjenieuwe (de week ervoor gekocht, leuk straks voor bij de bevalling!) spiegelreflex camera.

Ah super! Ik wilde het in mijn vorige post niet te hard aandikken, want stel dat de eerste foto's niet gelijk gemaakt konden worden.

Maar super dat je die momenten vast hebt kunnen leggen zeg! (Ja ik ben erg van foto's/momenten vastleggen, vooral deze!)
En fijn dat je die spiegelreflex al had! Gelijk hele mooie foto's van jullie mooie meid!

Ik ken het Viva, ik blijf foto's maken van haar haha, wil alles vast hebben, tastbaar hebben, op beeld hebben!
Maak ook korte filmpjes met de spiegelreflex


Balen Yvonne, hoe is dat afgelopen?

Met B.enthe gaat het redelijk. Haar hersenvocht is schoon, ze vermoedden dat daar een infectie inzat, die zit er gelukkig niet. Maar omdat ze de laatste tijd zo rustig is, willen ze bloed af nemen omdat ze vermoeden dat er ergens anders in haar lichaam toch wel een infectie zit. Ze krijgt al antibiotica, maar dan kan het gerichter.
Ook ligt ze nog steeds aan de CPAP, een apparaatje dat continu zuurstof in haar neus blaast, omdat ze soms kan vergeten om adem te halen en dit soort ervoor dat ze door ademt. En ze ligt onder de lamp, omdat ze steeds op de grens zit van geelheid.
Ze wilden haar wel overplaatsen, maar willen nu toch eerst dit even afwachten.

Ten eerste: Gefeliciteerd met jullie dochter! Beter laat dan nooit:)

Heftig hoor! Veel sterkte de komende tijd, lijkt me een rollercoaster van allerlei verschillende emoties.

Jeetje wat heftig allemaal!! Gelukkig heeft je schoonvader nog wat spullen en de camera kunnen brengen!

Sterkte voor de komende tijd!

Heftig zeg lejow! Dat verwacht je niet als je wat buikpijn krijgt rond jouw zwangerschapsduur. Hopelijk kun je het snel wat gaan verwerken! En nogmaals gefeliciteerd

Wow, heftig!

Inderdaad heftig zeg...
Wat moet dat raar zijn om "even" naar het zkh te gaan voor een controle of vermoedelijke blaasontsteking, en dan even later al mama te zijn....

Wat een verhaal zeg. Ik zag het topic staan en dacht: "huh! Lejow bevallen?!"
Sterkte met je herstel en die van jullie dochter. Gefeliciteerd!

Jeetje, wat een heftig verhaal. toen ik het topic las dat je al bevallen was stond ik echt even raar te kijken omdat het zo vroeg was. Wel heel fijn dat ze nu alle zorg krijgt die ze nodig heeft. sterkte voor de komende tijd

jeetje Lejow, wat een wending krijgt zo'n nacht dan. Fijn dat je een goede VK hebt en een fijne gynacoloog in het ziekenhuis. En wat een kracht heb je ineens he, als je moet persen? In ieder geval van harte gefeliciteerd met jullie dochter (mooie naam!) ik hoop dat ze heel snel naar huis mag en ik jullie eindelijk als gezin kunnen gaan genieten.

Zo wat heftig allemaal en natuurlijk ook zo onverwachts.
Denk je even voor een kuurtje te gaan, heb je paar uur later een kindje in je armen.

Het zal iig wel fijn geweest zijn om dit op papier te zetten.

Ik zelf vond het prachtig hoe een lichaam zelf die oerkracht weet te maken tijdens het persen.

Denk goed om jezelf nu en ik hoop dat je meissie het zo goed blijft doen en jullie lekker kunnen gaan genieten als gezin.

Wat een aangrijpend verhaal Lejow, ik zit met verbazing te lezen en kan me alleen maar voorstellen hoe verbaast en in shock jullie op dat moment waren. Je hebt een prachtige dochter op de wereld gezet. Ik ben ook wel benieuwd wat de prognoses zijn; wanneer zou ze naar het Rdamse kunnen komen? Ik hoop dat je je gevoelens ook een beetje de baas kan, het lijkt me toch heel naar. Praten jullie er ook met iemand over? Is er iets aangeboden? Het is toch een traumatische ervaring. Ik ben blij dat R een enorme steun voor je is geweest, en dat jullie toch nog een fototoestel hebben kunnen regelen.

Mzcharlotte, ze mocht in principe over als er plek was, maar nu ze vermoeden dat ze een infectie heeft houden ze haar liever nog even daar. Zij houden als 'thuiskomst'datum, de uitgerekende datum aan, dan kan t alleen nog meevallen als t korter is.
Ik kan er nog steeds niet aan wennen, aankomende nacht is het al een week geleden.
Het gaat ook op de automatische piloot allemaal. Wakker worden, eten, aankleden, ons meisje bekijken op de webcam, naar haar toe, bij haar zijn, naar huis, eten, douchen, slapen en weer een dag voorbij.
Je wordt ook steeds 'medischer' door al die termen, onderzoeken en weet ik t wat.

Ik las op internet dat 7% van de bevallingen in vroeggeboorte (voor 37 wkn) eindigt, waarvan 2% voor de 30 weken. Te bizar om te weten dat wij bij die 2% horen.

Sarah, ja echt heel raar, ineens snapte ik het, en werd Mn lichaam compleet overgenomen!