Een ouder moeten missen.

Hoe ga je met dit grote verlies om? Hoe doe je dat straks met bijzondere momenten? Bij mij is dit allemaal nog heel erg vers. Het is nu nog erg slecht te bevatten. Maar het leven gaat verder. Maar het gemis voel ik nu al ontzettend goed.

Ik zit in een compleet andere situatie dan jij, ik was 2 toen mijn vader overleed. Maar ik merk wel steeds meer dat ik het echt een gemis vind dat ik hem nooit heb leren kennen, dat ik over heel veel dingen zijn mening niet weet en alles wat ik weet heb ik van horen zeggen. Wat ik het moeilijkste vind is dat er zoveel mensen zijn die mijn vader goed gekend hebben terwijl ik, zijn eigen dochter, geen benul heb van hoe hij was. Dat voelt voor mij zo vreselijk oneerlijk!

Wat mij wel helpt is vaak stilstaan bij dingen, zo 'vieren' we elk jaar mijn vaders verjaardag met moorkoppen (zijn favoriete gebakjes), met vaderdag en zijn sterfdag gaan we altijd naar zijn graf en leggen we een bloemstukje neer en ook op andere bijzondere momenten lassen we altijd een momentje in voor 'herdenking'. Zo hebben we op de dag dat mijn moeder hertrouwde met mijn stiefvader ook een kaarsje voor mijn papa gebrand. Op mijn eigen bruiloft wil ik dat ook zo gaan doen.

Ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan, want het is net als bij jou nog heel vers. Ik heb eigenlijk ook geen idee hoe ik me echt voel. Een beetje weird en verward vooral.

De eerste bijzondere dag voor ons is woensdag al. M`n vaders verjaardag. We gaan zijn favoriete gebakjes eten en de familie komt gewoon langs. Het is wel extra raar, want we zouden luxe uit eten gaan omdat m`n vader 60 zou worden.

Hoe gaat het met jou Isolt?

Ik zag in het topic dat je wel met me wilde PMen, maar ik weet niet altijd goed wat te zeggen. Sorry.  

Het gemis blijft altijd, maar het wordt echt beter. Er komt een tijd dat je er aan gaat wennen. Dat je niet meer zo schrikt als je eraan denkt, dat je weet dat hij/zij niet meer terug komt. Al is het bij jou nog heel erg vers begrijp ik. Laat het gewoon over je heen komen. Huil wanneer je wilt huilen, probeer erover te praten met naasten, of juist met mensen die verder van je af staan. Mijn ervaring is dat wanneer je te snel wilt, je de klap dubbel zo hard krijgt op een moment dat je het niet verwacht.
Mijn situatie is ook weer heel anders, ik was net 8 jaar toen mijn vader overleed en als kind verwerk je dingen anders. Bij mij kwam de grootste klap toen ik ongeveer 18 jaar was, ben er flink ziek van geweest toen.

Edit: ik heb steentjes meegenomen van het strand waar wij getrouwd zijn. Een aantal daarvan hebben mijn man en ik na de bruiloft bij m'n vaders graf neer gelegd. Zo liggen er in de loop der jaren allerlei stenen en schelpen van vakanties.

@Rush, dat was alleen als je er behoefte aan had.    Als je het niet wilt ook prima.
Ik vind het allemaal heel erg maar kan het wel heel goed relativeren. Als pa hier toch uit was gekomen maar verder niet veel meer kon was hij heel ongelukkig geworden. Het was een doener en geen stilzitter. Daardoor ben ik zeker verdrietig maar ook eigenlijk blij dat hem meer ellende bespaard is gebleven.
Wij willen straks zijn verjaardag ook wel "vieren". Hij was dan immers 70 geworden. Gelukkig duurt dit bij ons nog even.
Door de crisis hebben wij onze bruiloft even uitgesteld. Anders hadden wij 13 september willen trouwen. Ik ben nu eigenlijk wel blij dat dit niet door gaat. Anders hadden wij het vast ook afgezegd. Maar aan de andere kant had hij dan nog iets van de voorbereidingen meegekregen. Maar ik probeer mij wel voor te houden dat dingen toch niet te veranderen zijn en ik geen spijt wil hebben van de dingen die wij niet gedaan hebben. Maar met een glimlach terugdenken aan de momenten die wij wel samen hebben gehad.

Bij mij was het afgelopen zondag precies een jaar geleden dat mijn vader overleed. En ik weet het nog steeds niet goed... ik was een maand na zijn overlijden jarig, ik werd 30 toen. En ondanks dat die dag erg belangrijk was, wist mijn ex nog een trucje uit te halen en te gaan dreigen op die dag. Dus al met al heb ik er niet goed bij kunnen stilstaan toen. Vlak daarna kwam zijn verjaardag etc etc. Nu zijn we het klokje rond en hebben we alle éérste keren gehad. 

En het verlies.. hoe ga je ermee om? Ik weet het van dag tot dag nog steeds niet. Je leeft verder, soms met het gevoel geamputeerd te zijn, je wéét dat het er was maar het is er niet meer. je voelt wel de pijn ervan. Soms is die heftig, soms weer wat minder. 

er is geen één manier. Het is gewoon verdomde lastig, moeilijk en pijnlijk een ouder te moeten missen. Het zal uiteindelijk wel beter gaan, het zal slijten zegt men. 

Met zijn verjaardga vorig jaar is de familie geloof ik gaan uiteten (het was een doordeweekse dag en ik woon 2 uur verder), met Sinterklaas (altijd erg belangrijke dag voor ons gezin) zijn we dat jaar weggeweest. Kerst etc etc.. het zijn eigenlijk allemaal net gewone dagen. Soms is het besef er juist meer als je iets kleins wil delen. Ruik je zijn geur opeens langskomen, hoor je iets op tv waarbij je aan hem moet denken en dat je diegene dan niet meer kan bellen etc. 

Het is allemaal erg cliche wat ik typ.. en soms, soms lijkt het nog steeds niet alsof het míjn papa is die overleden is.

Ik moet er gewoon om huilen wat je typt Caro. Ik vind het mooi met hoeveel liefde jij over je papa spreekt.  

Aankomende zondag is het 7 jaar geleden dat mijn moeder heel onverwachts is overleden. Ik was toen 17.
En hoe je hier mee om gaat? Tijd, het heeft gewoon veel tijd nodig. Je leven gaat inderdaad gewoon verder, en het gemis zal blijven. Maar met de tijd zal dat echt beter gaan. 
En alle bijzondere momenten zullen inderdaad gewoon moeilijk zijn, en zal je weer stil staan bij wat je moet missen. Maar ook hier zal je met de tijd beter mee om kunnen gaan, en het een plekje kunnen geven

Isolt, dat snap ik. Ik vind het wel fijn, maar ik ben niet echt zo`n prater met zulke dingen. Wie weet, ik weet je altijd te vinden.

Wat je zegt is bij ons precies hetzelfde. Als ze m`n vader hadden kunnen redden, was hij dood ongelukkig geweest en waarschijnlijk een kasplantje. Verschrikkelijk, dat wil je echt niet. Dan is het zo, hoe moeilijk het ook is, beter.

Heeft je vader ook zoiets als mijn vader gehad?

Wat Caro als laatste zegt, dat ze nu nog wel eens het idee heeft dat het helemaal niet over haar vader gaat, daar ben ik ook wel 'bang' voor. Ik heb dat nu namelijk heel erg en heb niet het idee dat dat binnenkort weg zal gaan. Als ik er met andere mensen over praat, lijken zij ook meer in shock dan dat ik er verdriet van heb. Omdat het nog voelt alsof het niet over mijn vader gaat. Heel apart is dat.

Rush schreef:Isolt, dat snap ik. Ik vind het wel fijn, maar ik ben niet echt zo`n prater met zulke dingen. Wie weet, ik weet je altijd te vinden.

Wat je zegt is bij ons precies hetzelfde. Als ze m`n vader hadden kunnen redden, was hij dood ongelukkig geweest en waarschijnlijk een kasplantje. Verschrikkelijk, dat wil je echt niet. Dan is het zo, hoe moeilijk het ook is, beter.

Heeft je vader ook zoiets als mijn vader gehad?

Wat Caro als laatste zegt, dat ze nu nog wel eens het idee heeft dat het helemaal niet over haar vader gaat, daar ben ik ook wel 'bang' voor. Ik heb dat nu namelijk heel erg en heb niet het idee dat dat binnenkort weg zal gaan. Als ik er met andere mensen over praat, lijken zij ook meer in shock dan dat ik er verdriet van heb. Omdat het nog voelt alsof het niet over mijn vader gaat. Heel apart is dat.

Dat heb ik ook heel erg.
Mijn moeder is bijna 15 jaar geleden overleden, ik was toen 12. Ze was daarvoor al iets van 4 jaar ziek, dus ik kan me haar bijna niet meer 'gewoon' herinneren.
Maar als ik van een bekende ofzo hoor dat een familielid is overleden, dat vind ik dat zó erg voor diegene en kan ik daar gewoon om huilen, terwijl ik dat niet zo ervaar als het over mijn eigen moeder gaat...

Dus ik weet niet, misschien heb ik het wel nooit goed verwerkt en alles diep weggestopt en gaat er een punt komen dat alle sh*t eruit komt ofzo, óf is het inmiddels al zo lang geleden en weet ik gewoon niet beter.

Veel mensen hadden ook verwacht dat het er nu uit zou komen, nu ik zelf net moeder ben geworden. Maar nee, ook niet.

Caro schreef:Het is allemaal erg cliche wat ik typ.. en soms, soms lijkt het nog steeds niet alsof het míjn papa is die overleden is.

Misschien is het wel cliche, maar het is wel heel erg herkenbaar. Mijn moeder is eind september vorig jaar overleden en alles wat je schrijft is zó herkenbaar. En net als Harrison krijg ik er tranen van in mijn ogen, juist omdat het zo herkenbaar is  

Isolt, die bijzondere momenten, ja. Sinterklaas hebben wij gewoon gevierd, mijn moeder vond dat altijd erg leuk. Ik heb haar gedichten wel gemist, ze was daar altijd erg goed in. Kerst was sowieso raar, ik was toen net bevallen dus dat hebben we niet echt gevierd. Mijn vader en zusje zijn hier toen wel geweest maar ik zat midden in mijn kraamtijd dus dus de kraamverzorgster was er ook. Ik moet zeggen dat ik toen met hele andere dingen bezig was en dat daardoor het verdriet om mijn moeder ook wel een beetje naar de achtergrond schoof. Een paar weken geleden zou mijn moeder jarig geweest zijn en zijn we samen met mijn vader even naar haar graf geweest. De grafsteen was toen net geplaatst dus dat was erg mooi. Ironisch genoeg viel precies op die dag de rekening van de grafsteen bij mijn vader op de mat... 

Zoals eerder gezegd, er is geen één manier, iedereen beleeft die periode anders. Wat je ook doet, het is nooit fout. Praat als je daar behoefte aan hebt, huil en lach wanneer dat voor jou goed voelt.

Mijn vader is ruim 6 jaar geleden plotseling overleden. In het begin voel je je geleefd, en voelt het soms onwerkelijk. Ik heb nog vaak met mijn telefoon in mijn handen gestaan om hem te bellen, dat doe ik soms nog steeds. Met de tijd wordt dit beter, al zullen er altijd moeilijke momenten blijven. Nu mijn bruiloft dichterbij komt, merk ik dat vaker verdrietige buien heb. Als ik (hopelijk) binnenkort zwanger ben, zal dit nog erger worden denk ik. 

Op de sterfdag van mijn vader laat ik alles om me heen vallen, mijn moeder ook. Vaak gaan we dan schandalig slechte dingen eten en heel veel geld uitgeven. Mocht mijn vader ons dan zien, dan zou hij weten dat we geen steek veranderd zijn.  Verder houdt mijn moeder een mis in de kerk, en we vieren zijn verjaardag met familie.

Neem vooral de tijd voor jezelf om overal bij stil te staan. Dit heb ik niet gedaan, ik bleef sterk voor mijn moeder die er volledig doorheen zat. Na een halfjaar keerde bij haar de rust terug, ik stortte juist in op dat moment. Ik heb alles waar ik mee bezig was gestopt, en ben simpel werk gaan doen voor een paar uurtjes in de week. Ik heb uiteindelijk een halfjaar de tijd genomen om alles op me in te laten werken.

Wij zijn trouwens het jaar nadat dat mijn vader overleed Kerst gaan vieren in plaats van Sinterklaas. Omdat mijn vader altijd veel regelde voor Sinterklaas, de gedichten schreef, op de deur bonsde, cadeaus verstopte in huis inclusief een 'schatkaart' op rijm etc. Mijn moeder heeft het eerste jaar geprobeerd Sinterklaas te vieren met ons maar het was gewoon niet hetzelfde. We hebben toen geloof ik 's middags al de cadeaus gekregen en ik herinner me echt dat het een hele verdrietige dag was. Vanaf het jaar erna hebben we Kerst gevierd met lootjes en gedichten, even een nieuwe, eigen feestdag ervan gemaakt zonder al die herinneringen. Dat vond ik wel heel fijn en we vieren het nig steeds zo

Dit is voor mij het 11e jaar zonder mijn vader, en ik heb er nog steeds heel veel moeite mee. Maar niet dat ik hem als persoon zo erg mis, maar alles op een hoop. Vooral als zijn sterfdag nadert, als ik die maand alleen al op de kalender zie staan dan kun je mij opvegen.  Dan beland ik in een film en kom er een maand later pas weer uit.  Ik krijg nu ook emdr therapie omdat ik die maand eens normaal door wil komen.

Er zijn al heel veel 'wijze' dingen gezegd en het belangrijkste is écht dat je doet wat voor jou goed voelt! Mijn ervaring is dat de eerste tijd onwerkelijk is en het verdriet heel heftig kan zijn als het ineens weer tot je door dringt dat je dierbaren er niet meer is.

Het eerste jaar, al die eerste 'bijzondere' dagen zoals verjaardagen, sterfdag, feestdagen, zijn volgens mij het heftigste. Ik merk nu na een aantal jaar dat het anders wordt. Het blijft voor mij verdrietig maar de meest scherpe randjes gaan er vanaf. Ik denk wel nog iedere dag aan mijn moeder, meestal op een positieve manier, en op die lastige dagen denk ik extra aan haar. Vaak hik ik heel erg tegen die dagen aan en huil ik van te voren meer als op de dag zelf. Maar ze blijven klote en ik ben dan veel prikkelbaarder.

Ik herdenk haar verjaar- en sterfdag samen met mijn vader en broertje. Ik merk dat zij er op een andere manier mee om gaan als dat ik dat doe maar ze steunen mij wel hierin en we spreken dan ook samen af. We eten samen, nemen 'n gebakje of zijn 'gewoon' bij elkaar. Ik zorg dan ook altijd dat ik iets heb dat ik bij mijn moeders gedenkplekje neer kan zetten; een beeldje, 'n plantje, bloemetje, kaarsje, enzovoorts.

 voor jullie meiden!

Een aantal maanden geleden is mijn moeder overleden. Ik herken ook wat jullie zeggen, als ik erover vertel heb ik vaak het idee dat het niet over mijn moeder gaat, maar over iemand anders. Af en toe besef ik opeens dat we als gezin de afgelopen jaren zo vreselijk veel meegemaakt hebben, en dat dat toch echt over ons gaat. Het besef dat ze er niet meer is, is er bij mij wel heel duidelijk, maar natuurlijk zou ik graag mijn moeder even willen spreken. Volgende week ben ik jarig, dat wordt mijn eerste verjaardag zonder haar. Ik herken ook, wat Angela1986 schrijft, de dagen ervoor heb ik het er erg moeilijk mee, maar de dag zelf gaat het wel.

Voor jullie allemaal een dikke  

@Rush, mijn vader heeft een hartinfarct gehad waar hij in eerste instantie niks van heeft vernomen. Is een paar dagen later opgenomen met vocht achter de longen een longontsteking en dus het infarct. De dagen erna werd hij alleen maar slechter. Hij is zondags opgenomen en donderdagochtend overleden. Hij is gelukkig al die tijd wel redelijk bij gebleven en hebben dus wel afscheid kunnen nemen.

Ik heb gelukkig nog twee weken vakantie en kan dus nu wel even goed uitrusten. Ik ben zo ontzettend moe. Ik laat alles gewoon over mij heen komen. Ik heb vandaag wel even wat telefoontjes genegeerd omdat ik even klaar was met telkens over mijn gevoel te praten. Had daar vandaag niet echt zin in. Komt morgen wel weer.

Wat verschrikkelijk Isolt. Wel fijn dat jullie nog afscheid hebben kunnen nemen, dat moet ook wel een goed gevoel geven.

Ik had vorige week 1 week vrij, maar heb niet echt genoten of kunnen relaxen. Heb wel veel 'niets' gedaan, maar totaal niet tot rust gekomen. Volgende week heb ik weer een weekje vrij en hopelijk kan ik dan echt even een beetje genieten. De drukte met dingen regelen is inmiddels ook een beetje voorbij. Tijd voor rust.

Doe waar je je goed bij voelt. Telefoontjes en berichtjes lekker negeren als jij dat wilt. Je moet echt aan jezelf denken nu en doen waar jij je goed bij voelt!

 

Ik vind het wel fijn om alle andere verhalen te lezen. Wetend dat je niet alleen bent.

Eind december is mijn moeder overleden, nu al bijna 8 jaar terug.
Ze was ziek en ondanks dat mijn vader steeds zei ze wordt niet meer beter he, kwam het toch echt als een keiharde klap aan dat ze overleed.
Mijn vader heeft best snel een nieuwe vrouw gevonden waarmee hij verder wilde, dit vind ik soms nog steeds best lastig.

Mijn moeder kent mijn nichtje niet, mijn zoontje niet en nu ik weer zwanger ben kan ik wel janken dat ze dit kindje ook niet leert kennen. En dat ik geen dingen met haar kan delen qua kwaaltjes enzo  

Mijn schoonvader is afgelopen maandag overleden dus dat komt er ook nog even bij.
Kortom nu gaat het even niet zo goed.

Er komen wel weer betere tijden, denk ik maar.

Caro je omschrijft het inderdaad mooi, ook ik moest huilen. Niet meer doen dus  

Ik sluit me aan bij wat Katrien zegt. Ook bij mij is het nog maar kort geleden dat ik mijn vader verloren ben een vaak voelt het nog steeds alsof hij lang op vakantie is, ofzo.

Hey meiden, wat lees ik veel herkenbare dingen! Mijn moeder is alweer 11,5 jaar geleden overleden. Maar met vlagen heb ik momenten dat ik haar ontzettend mis. Dat kan zijn als ik niet lekker in mijn vel zit, ruzie met mijn vriend heb. Of haar gewoon een keer iets wil vragen. Mijn neefje is afgelopen woensdag 3 geworden, en dan ben ik zo verdrietig en boos dat zij hem nooit heeft leren kennen! Ze zou zo gek op dat mannetje zijn! En ook als ik naar mijn vader kijk, en hoeveel hij haar nog steeds mist, of naar mijn broer die er weer veel anders mee omgaat. Pppfff het blijft zo moeilijk!! Ik krijg tranen in mijn ogen als ik dit mis, wat had ik haar nog graag bij me gehad... 

Sorry! Ik wilde natuurlijk niemand aan het huilen maken, maar als het jullie troost, ik was ook aan het huilen toen ik het typte ;-). Vandaar de vele typfouten haha!