met mijn ex praten

x

Wat moet je bespreken?

als hij echt zo ver over je grenzen heen gegaan is (ook al ben je daar zelf bij geweest) is het toch helemaal niet erg als je boos op hem wordt? of benoemd dat je boos bent over de situatie?

mocht je het vervelend vinden kun je het gesprek misschien uitstellen tot je jezelf wat meer onder controle hebt.

en goed komt het zeker:yes: maar dat duurt gewoon even

Echt tips heb ik niet voor je, maar weet je wel zeker dat je dit met hem wilt bespreken en niet met een onpartijdig iemand. Is het voor jou vooral belangrijk om je verhaal kwijt te kunnen (want erover praten lijkt me zeker wel een goed idee!), of wil je het echt met hém delen om alles goed af te kunnen sluiten?

Als ik je post zo lees, zou ik in jouw geval bang zijn dat een dergelijk gesprek met je ex jullie breuk uiteindelijk alleen maar moeilijker maakt. Of ga je het gesprek met hem aan in de hoop dat het nog goed komt?

Sterkte in ieder geval!

Misschien is het juist wel goed om je boosheid een keer naar hem uit te spreken. En als je je nu al zorgen maakt over of je hem zal kwetsen of niet dan denk ik dat als je daadwerkelijk een gesprek met hem hebt het niet zo uit de hand zal lopen dat je jezelf niet meer in de hand hebt.

Ik herken me wel een beetje in jou situatie op het punt van over jouw grenzen heen gaan.. Mijn ex en ik hebben daar later nog wel eens gesprekken over gehad en juist omdat ik een stuk minder rekening met hem hield waren het veel eerlijkere gesprekken en hebben we er allebei nog wat aangehad zeg maar.

O en als je er nu nog niet klaar voor bent dan is het toch ook gewoon prima om nog even te wachten. En ik zoe op 'neutraal' terrein afspreken dan kan je gewoon weg wanneer je er klaar mee bent en wordt je ook niet geconfronteerd met hoe het eerst was. Want hij woont toch nog in jullie huis?

Succes in elk geval!

Wat naar Nina dat naar 7,5 jaar je relatie over is.
Is het geen goed idee om ook je boosheid op papier te zetten zodat je het op die manier kan uitten? Of zal dat niet voldoende zijn?

x

Getver, ik voel me zo naar. Ben er gewoon ziek van. Buikpijn, kortademig, enz.

Maar voor wie is dit gesprek voor jou of voor hem? Als je het voor hem doet dan zou ik het niet doen en zeker nu niet. Heb jij dit gesprek nodig en ook nu dan zou ik gaan anders niet. Dit is een goed moment om egoïstisch te zijn m.i.

Maar als je die brief hebt geschreven dan weet hij al waarom je weg bent. Sowieso heb je hem dat vast ook wel verteld op het moment dat je daadwerkelijk de stap maakte om te gaan. Ik zou, als je je nu zo verschrikkelijk naar onder het aankomende gesprek voelt, persoonlijk geen gesprek meer aangaan. Het is klaar, het is over en daar moet hij maar mee dealen. Je hebt nu jezelf voorop gezet door weg te gaan, hou jezelf ook op die eerste plaats en schuif jezelf niet weer naar de achtergrond toe door een gesprek aan te gaan waar jij helemaal niet achter staat, maar wat je alleen doet omdat je vindt 'dat hij het recht heeft'.

Allereerst wat ontzettend naar dat het allemaal zo is gelopen en jij je er zo slecht onder voelt...
Als je het gesprek wilt aangaan voor hem dan sluit ik mij helemaal aan mij Maple haar reactie...

Als je het gesprek aan gaat voor jezelf dat kan ik mij weer vinden in wat LDJ zegt: zet het voor jezelf op papier wat je kwijt wilt. Ook al wordt je boos (dan zal hij dat wel verdient hebben) daar hoef jij je niet voor te schamen. Zorg in ieder geval dat jij je aan het eind van het gesprek goed voelt en blijf niet beleefd en netjes om hem te "sparen" als hij dat niet verdient heeft. (ik ken de achtergrond niet dus ik weet niet wat er (heeft) gespeeld/speelt). Maar dan nog... jij moet er zelf sterker uitkomen, het is jouw leven!

Maple schreef:Maar als je die brief hebt geschreven dan weet hij al waarom je weg bent. Sowieso heb je hem dat vast ook wel verteld op het moment dat je daadwerkelijk de stap maakte om te gaan. Ik zou, als je je nu zo verschrikkelijk naar onder het aankomende gesprek voelt, persoonlijk geen gesprek meer aangaan. Het is klaar, het is over en daar moet hij maar mee dealen. Je hebt nu jezelf voorop gezet door weg te gaan, hou jezelf ook op die eerste plaats en schuif jezelf niet weer naar de achtergrond toe door een gesprek aan te gaan waar jij helemaal niet achter staat, maar wat je alleen doet omdat je vindt 'dat hij het recht heeft'.

 Dit heb ik niet gedaan. Maar juist d.m.v. die brief gedaan.

Maar wat zou je nog meer willen zeggen dan wat er in die brief staat? Persoonlijk denk ik dat het voor jou zelf beter is om zo'n gesprek juist niet te doen. Of in elk geval niet nu. Voor zover ik een beetje op de hoogte ben van de situatie. Ik snap echt dat je het voor hem wel wilt doen hoor, dat je voor hem de relatie toch op een respectvolle manier af wilt sluiten. Maar als je zó naar wordt van het idee van een aankomend gesprek dan geeft je onderbewustzijn zelf al aan dat dit waarschijnlijk geen goed idee is.

Bij ons was het trouwens juist andersom en wilde mijn ex naderhand een gesprek, om uit te leggen hoe of wat en ook z'n excuses aan te bieden. Ik heb toen de boot afgehouden omdat ik zelf nog teveel bezig was met verwerken, hij zou dan maar één keer hoeven te blazen en ik lag al om. Uiteindelijk is dat gesprek er nooit gekomen en het is voor ons allebei goed zo.

Als je het wel doet, spreek dan af op een openbare plek en spreek een eindtijd af, zorg dat een vertrouwd persoon, een van je ouders of een goede vriendin, gedurende het gesprek in de buurt blijft.

Maar ik ben het met de rest eens dat als het voor jou niks meer toevoegt, je het niet moet doen. Hij heeft helemaal nergens recht op.

Ik vraag me inderdaad ook af wat de toegevoegde waarde van een gesprek voor jou is?

Inderdaad, ik zou gewoon geen gesprek hebben? Als jij er niks uithaalt niet doen, evenegoïstisch   zijn.

Ik heb het idee dat je het vooral jezelf lastig maakt. Natuurlijk ben je niet zomaar los van de persoon met wie je jaren hebt gedeeld, maar kies nu voor jezelf. Je bent niet verantwoordelijk voor zijn emoties.

Siem schreef:Ik vraag me inderdaad ook af wat de toegevoegde waarde van een gesprek voor jou is?

 De enige reden voor mij is dat ik het misschien af kan sluiten. En ik vind het respectvol naar hem toe.
Maar af en toe 'praten' we wel eens via FB en dan merk ik dat hij me terug wil. Ik zeg dan elke keer dat hij geen hoop moet houden.

Ik vind eigenlijk dat een gesprek wel zo 'hoort' en mijn moeder en zusje vinden eigenlijk ook dat ik met hem moet praten. Maar elke keer als ik er aan denk, dan voel ik me heel naar. Ik word dan echt paniekerig (angst voor paniekaanvallen is mijn zwakke punt).

Is het dan geen goed idee om er nog even mee te wachten? Je doet het als ik het zo lees voornamelijk voor hem, maar je lijkt er zelf nog lang niet aan toe te zijn. Misschien moet je eerst wat meer afstand nemen en het voor jezelf al wat meer afsluiten voordat je zo'n emotioneel gesprek aangaat. Sterkte!

Ik zou er ook mee wachten. Geef het de tijd en spreek over een half jaar af, als jullie er dan nog behoefte aan hebben. Het is nu allemaal te vers, hij wil je terug dus hij is er nog niet klaar voor om afstand te nemen van de relatie en zo'n gesprek zal daar voor hem niks aan veranderen. En voor jou klinkt het ook niet positief, je maakt je druk, je weet niet of je alles kunt zeggen wat je wilt zeggen, je kwelt alleen jezelf ermee doordat je dan weer ziet hoe verdrietig hij is terwijl jij dit alles zelf ook nog een plekje moet geven.

Als je merkt dat hij je terug wil zou ik écht nog wachten. Dat, in combinatie met dat zo'n gesprek jou helemaal niet lekker zit is toch wel een garantie dat zo'n gesprek helemaal niet gaat verlopen zoals je graag ziet.

Ik ben het eens met jou (en je moeder/zusje). Jullie hebben lang een relatie gehad, dan is het naar hem toe wel zo eerlijk om je verhaal te doen en hem de kans te geven zijn verhaal te doen. Ik hoop dat je het gesprek met rust kunt voeren, al zal dat lastig zijn. Ik zou wel vantevoren aangeven dat het voor jou gevoelig is en dat je bang bent dat de emoties bij jullie allebei hoog oplopen. Ik zou op een rustige, maar neutrale plek afspreken, zodat d plek niet beladen is.

Eigenlijk vind ik veel meiden wel heel stellig zeggen dat Nina aan zichzelf moet denken en misschien over een half jaar met hem moet gaan praten, als zij er aan toe is. Haar ex heeft jaren met haar samengeleefd en ik weet niet hoe plotseling Nina weg is gegaan, maar zo als ik het hier begrijp best onverwacht. Andersom zou geroepen worden dat een man dat niet kan maken na jaren lang samen zijn.
Ik weet niet de precieze reden, als er fysieke of verbale mishandeling is geweest, maakt het de kwestie heel anders natuurlijk.

Als de man het zo deed zou ik hetzelfde zeggen puur gebaseerd op mijn eigen ervaring. Bij mij was de situatie andersom en die gesprekken nadat we uit elkaar gingen hebben ons beide geen goed gedaan. Als ik en ook hij het over konden doen dan hadden we echt dat half jaar gewacht en dan eens met elkaar gepraat. En ze heeft het uitgelegd in een brief waarom ze is weggegaan..

Maar goed mijn advies is puur gebaseerd op wat ik heb meegemaakt en hoe ik het zou doen

Ik zou er niet aan beginnen. Sowieso vind ik dat je het wat dramatiseert. Brieven die je in zon situatie schrijft zijn ook zonder uitzondering van die ellenlange epistels vol gevoel waar een ander niets mee kan, waar niemand beter van wordt en wat alles alleen maar ingewikkeld maakt.

 Zon gesprek heeft ook weinig meerwaarde, je bent uit elkaar, dat is definitief, dus moet je elkaar loslaten, en dat doe je niet door elkaar op te zoeken. 

Niet aan beginnen dus.

Ik denk dat zon gesprek wel een toegevoegde waarde moet hebben. Als het een constant ja maar verhaal gaat worden schiet je er geen hol mee op natuurlijk.
Nog 1x netjes gedag zeggen kan he fijn zijn maar ik zou er wel mee oppassen.