Teleurstelling in sociale contacten

Dat bedoel ik. Er zijn nou eenmaal vriendschappen die niet werken, mensen zijn soms ongeinteresseerd en lomp, en die moet je laten gaan. Maar als de momenten die je hebt wel leuk zijn, en je kunt het goed samen vinden is het zonde om het daarop te laten stuklopen.

Daarnaast is iedereen gewoon superdruk tegenwoordig, mensen hebben allemaal hun eigen sores, zeker op onze leeftijd. En dan is het weleens lastig. Dat is vaak helemaal niet persoonlijk.

Ik had ook een vriendenstel waarbij ik me op een gegeven moment afvroeg of ik het nog wel leuk vond. Het werd steeds meer een opgave, de mensen waarbij ik dan terechtkwam daar voelde ik me niet echt op mijn plek, 1 op 1 was het soms nog wel leuk, maar ik heb het op een gegegeven moment zo gelaten. En dat steekt weleens, als ik dan zie op facebook ofzo dat ze met een groep wat leuks doen en ik niet ben gevraagd. Maar dan denk ik erover na en dan had ik het waarschijnlijk sowieso niet leuk gevonden omdat het in wezen niet 'mijn soort mensen' is.

Artemis schreef:Als mensen in het algemeen ongeinteresseerd in je zijn, dan snap ik het, als ze sowieso niet lijken te willen afspreken, dan ook. Maar als jij nou toevallig altijd degene bent die initatief neemt en het is gezellig zo, waarom dan een probleem maken? Mensen verschillen nou eenmaal. Ik krijg echt de kriebels van mensen die de regie zo bij de ander leggen en daar dan moeilijk over doen.

Wat jij nou zegt over, dat ze sowieso niet lijken te willen afspreken, dat is dus nou juist hoe het bij mij gaat.

Er zijn wel vriendschappen die niet werken, dat je idd merkt dat je ieder een andere kant op bent gegaan. Dan kan ik het ook begrijpen dat dat klaar is.

Het is geen wedstrijd wie er het vaakst contact op neemt, maar als je in een lastige tijd niets van bepaalde mensen hoort die je zelf gewoon hoog hebt zitten en met wie het contact goed was/is als je ze ziet, dat kan ik gewoon niet begrijpen.

Het klinkt dan zo vrijblijvend Artemis, zoals je het nu zegt, dat iemand denkt van: nou van mij zal je niks horen, maar mocht je behoefte hebben aan contact dan moet je het zelf maar aanwakkeren. Dat klinkt wat mij betreft ongeïnteresseerd, zeker als je ziet dat iemand uit zichzelf (!) wel dingen met andere onderneemt.

Carpe_Diem schreef:girli,

Heel herkenbaar. Vriendschap moet echt van twee kanten komen anders hou je het niet vol. Wel tijdelijk maar niet op lange termijn. Ik weet waar ik over praat. 

Misschien is het wel soms kunst om een niet te hoog verwachtingspartroon van een ander te hebben. Luister naar je gevoel en wees eerlijk naar een ander. Als je van mening verschilt over het invullen van een vriendschap kun je er beter over praten. Dit is niet makkelijk en is voor mij ook een leerschool. 

Maar mensen snappen niet altijd hoe belangrijk vriendschap kan zijn. Helemaal als je geen broers, zussen en ouders hebt waar je op terug kunt vallen. Met tegenslagen ontdek je pas hoe belangrijk het is mensen om je heen te hebben die het echt met je menen en dag en nacht voor je klaar staan. 

We leven in een materialistische wereld waarin het bij veel mensen draait om het perfecte plaatje. Mooi huis, mooie partner, carrière maken, goede baan, geweldige kinderen.

 Dat mooie partner, carriere en leuke kinderen is natuurlijk niet materialistisch. En het draait toch net zo goed om het ' perfecte plaatje'  als mensen graag een bruisend sociaal leven willen en daar allerlei verwachtingen naar anderen aan verbinden?

nijntje4 schreef:Er zijn wel vriendschappen die niet werken, dat je idd merkt dat je ieder een andere kant op bent gegaan. Dan kan ik het ook begrijpen dat dat klaar is.

Het is geen wedstrijd wie er het vaakst contact op neemt, maar als je in een lastige tijd niets van bepaalde mensen hoort die je zelf gewoon hoog hebt zitten en met wie het contact goed was/is als je ze ziet, dat kan ik gewoon niet begrijpen.

Het klinkt dan zo vrijblijvend Artemis, zoals je het nu zegt, dat iemand denkt van: nou van mij zal je niks horen, maar mocht je behoefte hebben aan contact dan moet je het zelf maar aanwakkeren. Dat klinkt wat mij betreft ongeïnteresseerd, zeker als je ziet dat iemand uit zichzelf (!) wel dingen met andere onderneemt.

Je vult wel een hele hoop in, met ' van mij zul je niets horen, je moet het zelf maar aanwakkeren'. Dat is jouw interpretatie, dat hoeft helemaal niet de instelling van de ander te zijn. Daarbij, het kan idd zo zijn dat iemand uit zichzelf liever met anderen afspreekt, misschien is dat wel leuker, hebben ze meer gemeen en is het contact daarmee beter. Dat mag en kan. Dan is het misschien niet zo'n denderende vriendschap.
Maar ik blijf erbij dat je slachtofferig overkomt, zeker met wat ik hierboven beschrijf, je dicht de ander een houding toe die die ander misschien helemaal niet heeft. Die staat er misschien helemaal niet bij stil, dat is wat anders dan denken'  mij interesseert het niet'