Liefde voor meerdere kinderen

Hoe zit dat hier bij de moeders met meer dan 1 kind? Toen ik in verwachting was van de tweede vroeg ik me echt af hoe ik voor de jongste net zoveel liefde zou voelen als voor de oudste.

Gelukkig was dat echt helemaal nergens voor nodig. Bij de eerste blik heb ik hem in mijn hart gesloten.

Nu hebben ze allebei een behoorlijk eigen karakter. De oudste is een bikkel, een einzelganger, een wijsneus en een doorzetter. De jongste is veel zachter, een allemansvriend, een knuffelkont en meer een watje.

Ik hou van allebei verschrikkelijk en oneindig veel maar de jongste maakt het makkelijker om een hechte band te hebben. Als ik hem aankijk weet ik bij wijze van spreken wat hij denkt en wat hij nodig heeft. Bij de oudste heb ik dat minder. Ze is ondoorgrondelijk en zoekt minder nauw contact. Hoewel ze met fases wel 50 keer op een dag zegt dat ze van me houdt.

Soms voel ik me schuldig dat ik het idee heb dat ik mijn jongste beter begrijp, dat ik een dieper contact met hem heb. Al denk ik niet dat de oudste iets te kort komt, ik weet zeker dat ze mijn liefde voor haar in elke vezel van haar lijf voelt.

Hebben jullie dit ook? Dat je band met de een hechter is dan met de ander? En dat je je daar weleens schuldig over voelt?

Heel herkenbaar! Hier is het de oudste waar ik toch net iets meer heb dan met de andere 2. Hij lijkt zo veel op mij, en eerlijk is eerlijk hij is toch wel mijn first born, hij heeft mij mama gemaakt. Ik voel me er niet schuldig over. Ik hou van allemaal even veel, maar hij staat gewoon net iets dichter bij.
De middelste is echt z'n vader en zo heeft hij dat met hem.
Tussen mijn middelste en jongste voel ik geen verschi.

Wat "grappig" om dit zo te lezen. Ik heb namelijk al heel lang het gevoel dat het hier exact zo gaat zijn zoals jij het nu omschrijft.
Mijn dochter is echt een heftig typje, een beetje haantje de voorste, dat herken ik totaal niet in mezelf. We verschillen echt enorm. Ze zou wat dat betreft beter een kind van m'n zus kunnen zijn, die 2 lijken als 2 druppels water op elkaar (zowel qua uiterlijk als qua innerlijk).
Bij m'n zoon heb ik het gevoel dat hij heel anders gaat zijn. Echt een goedzakje die zich door z'n zus laat ondersneeuwen. Eigenlijk kan je daar nu nog weinig over zeggen, maar dat gevoel heb ik heel sterk.

Hier precies hetzelfde! De band tussen de jongste en mij is sterker en daar voel ik me soms ook schuldig over. Ergens vind ik het wel fijn om te lezen dat het niet iets geks is ofzo. De oudste is altijd veel meer een papa's kindje geweest. Vond dat vroeger best erg, mijn man snapte maar niet wat ik bedoelde. Maar het was altijd papa voor, papa na. Nog steeds trouwens. Nu de jongste er ook is en je duidelijk verschil kan merken naar wie hij trekt (naar mij dus), snapt man wat ik bedoel..

Mijn dochter is ook echt een gigantisch papa'skindje. Als ze valt en ik ga naar haar toe, dan zegt ze half huilend: neeee, niet mama, ik wil papa!  Zo fijn...  
Of dan geeft ze m'n man wel kusjes en ik krijg ze niet. Haha, erg eigenlijk!

Als we 1 van de 2 op de babyfoon horen, dan kijken we wie het is. En dan is het: oh, ga jij maar, het is jouw kind (dochter is van man, zoon is van mij).

Ik heb geen kinderen, dus vanuit dat standpunt kan ik er niet over oordelen. Vanuit een ander oogpunt wel; mijn moeder trekt duidelijk veel meer naar mijn zusje toe. Altijd zo geweest. Ik was meer papa's meisje, alhoewel hij wel heel duidelijk hetzelfde deed voor ons allebei. Mijn moeder niet. 

Dit is dan ook de reden dat het contact tussen mijn moeder en mij minimaal is. Het zit diep. Vandaag nog vond ik bij mijn zusje een verjaardagskaart geschreven door mijn moeder aan mijn zusje, met een hele lieve tekst erop. 

Ik krijg nooit een kaart. Kan me de laatste keer echt niet herinneren. 

Kortom; laat het je kinderen nooit merken. Het doet echt pijn.

Ik denk dat minneke het niet zo bedoeld zoals jij het ervaart poppy hoor.
Hier is het ook zo, ik begrijp d jongste beter, mijn vriend heeft dat met de oudste. Wij delen een humor die de andere 2 niet begrijpen, en de andere 2 lijken een onzichtbaar hechtingsdraadje meer te hebben. Begrijpen elkaar beter ook. Al is de liefde voor beide kinderen wel even groot.

_Poppy_ schreef:Ik heb geen kinderen, dus vanuit dat standpunt kan ik er niet over oordelen. Vanuit een ander oogpunt wel; mijn moeder trekt duidelijk veel meer naar mijn zusje toe. Altijd zo geweest. Ik was meer papa's meisje, alhoewel hij wel heel duidelijk hetzelfde deed voor ons allebei. Mijn moeder niet. 

Dit is dan ook de reden dat het contact tussen mijn moeder en mij minimaal is. Het zit diep. Vandaag nog vond ik bij mijn zusje een verjaardagskaart geschreven door mijn moeder aan mijn zusje, met een hele lieve tekst erop. 

Ik krijg nooit een kaart. Kan me de laatste keer echt niet herinneren. 

Kortom; laat het je kinderen nooit merken. Het doet echt pijn.

Ach, dat vind ik echt een hele treffende post!
Ik kan me er helaas helemaal in vinden. Helaas heeft dit niet alleen de band met mijn vader (stop gezet) maar ook die met mijn zus bekoeld.

Ik denk wel dat minneke het minder heftig bedoeld dan wij het ervaren.
Met sommige mensen heb je meer dan met de anderen, dat is met je kinderen denk ik niet anders. Hoe dan ook ga je voor ze door het vuur, maar de liefde heeft zoveel vormen, de ene is heel puur de ander bijv heel heftig, als je maar alle liefde geeft.

Ik houd van allebeide evenveel.

Hier zijn ze ook heel verschillend: oudste dochter heeft een pittig karakter en had al heel jong een duidelijke eigen mening. Ze denkt heel veel na, is veel minder een doener en kijkt eerst de kat uit de boom.

Jongste dochter is een echte allemansvriend, doet eerst en gaat dan nadenken (of gaat gewoon helemaal niet nadenken en valt voor de tweede, derde, vierde, vijfde keer over precies dezelfde verhoging heen  ) en past zich aan elke situatie / persoon aan. Een eigenschap die heel goed uitkomt bij haar oudere zus haha.

Die tegenstellingen kan ik juist waarderen in de kinderen, van mijn oudste kan ik echt houden als ze met een theorie komt waarvan ik kan merken dat ze op haar peutermanier ergens diep over na gedacht heeft. En van mijn jongste kan ik ook echt houden als ze zich weer ergens zonder een seconde te twijfelen in stort omdat ze zo enthousiast is.

Ze kunnen hierin trouwens ook van elkaar leren, dat vind ik ook weer zo leuk  . Vanmiddag in de speeltuin vloog mijn jongste een glijbaan af en oudste stond er met grote ogen bij te kijken: 'Ja maar ja maar ja maar *naam zus*, daar durf ík nog niet eens van af'. Later ging ze het toch maar doen omdat ze niet achter wilde blijven  . Dus zo wordt de oudste ook weer wat losser / makkelijker in dingen. (Normaal zou het wel eens een wekenlange overpeinzing kunnen zijn geworden of ze de volgende keer nou wel of niet van die glijbaan af zou gaan).

Ik behandel mijn kinderen niet anders omdat ik met de 1 veel meer een band voel dan met de ander. Dat zou voor mij alleen maar verkeerd aanvoelen.

Ik denk ook zeker niet dat Minneke het zo bedoeld hoor. Op FB zie ik van allebei de kids evenveel foto's voorbijkomen bijvoorbeeld. Bij ons thuis waren serieus 80% van de foto's die er stonden van mijn zusje.

Ik kan er met mijn moeder niet uitkomen. Zelfs niet nu mijn vader niet meer leeft.

Wat sneu Poppy...dat is echt niet leuk! Ik weet nog wel dat ik vroeger voor mijn gevoel een soort concurrentiestrijd had met mijn broer. Maar van binnen heb ik altijd geweten dat mijn ouders van ons allebei evenveel hielden. Twijfel jij daar bij je moeder aan? Of is het alleen de band die niet gelijkwaardig is?

Ik hou absoluut van beide evenveel. Ik doe met beide evenveel. Ik koester beide evenveel. Maar bij de jongste kost me dat geen enkele moeite, bij de oudste kost het me soms wat meer energie. Puur omdat ik haar dan niet goed begrijp en ze het bloed onder je nagels vandaan kan halen met haar gedrag. Maar als ze zoals vanochtend bij me in bed kruipt dan maakt mijn hart een sprongetje en voel ik me totaal verliefd.

Ik weet niet of ik het herken (deels dus wel natuurlijk)

De angst of ik van een tweede net zoveel zou houden, had ik heel erg. Maar wat jij ook al zegt: dat is totaal onterechte angst geweest.

Ik hou van allebei evenveel. Heb ooit een oorlogsfilm gezien waarin een moeder moest kiezen tussen haar twee kinderen. Een van de twee moest mee met de trein de ander mocht ze bij zich houden. Die film heeft zoveel indruk gemaakt. Ik heb wel eens gedacht: zou ik ooit zo'n keuze kunnen maken? Maar dat kan natuurlijk niet. 

Mijn jongste is natuurlijk nog 'maar' 7 maanden oud. Maar hij maakt het zo makkelijk, omdat hij zo'n verschrikkelijk makkelijke baby is. Mijn oudste was veel pittiger als baby, maar hij heeft dan ook een veel lastigere start gehad. Maar ik ga ervan uit dat dit nog zal veranderen als mijn jongste wat ouder wordt.

bijzonder, dat je van elk kind evenveel gaat houden. Ik kan me dat écht nog niet voorstellen.

Voel het precies zo minneke. Ik denk ook dat onze kinderen veel op elkaar lijken als je het zo beschrijft.
K kan echt heel geniepig zijn en jokken om van alles en nog wat, ook kan ze heel gemeen zijn. Als ze om een snoepje vraagt en ik zeg dat ze het niet krijgt, ben ik gelijk de stomste moeder en zorg ik ervoor dat zij de stomste dag heeft.
Terwijl de jongste dat helemaal niet heeft, die is wel boos enzo, maar die reageert het nooit op ons af.

Ik hou ook van allebei de kinderen zielsveel, en dat had ik bij de tweede echt niet gedacht. Maar ik heb met R natuurlijk al zoveel meer beleefd dat het toch wat dat betreft nog wat anders voelt.Qua karakter zijn ze allebei makkelijk en vrij rustig, net zoals man en ik zelf ook zijn. Ik denk dat N wel pittiger word, ze kan nu al dramatisch reageren wanneer iets niet lukt.

Herkenbaar.

Mijn jongste is ook een echte knuffelkont en de oudste absoluut niet meer. Soms komt hij heel even knuffelen, maar dan wel als niemand het kan zien en binnen 2 minuten staat hij weer op en gaat weer zijn eigen ding doen.
Hierdoor denk ik ook wel eens dat het net lijkt of ik meer van mijn jongste hou dan van mijn oudste. Maar soms ben ik mijn oudste wel eens "kwijt" (zegt hij bijvoorbeeld dat hij in de speeltuin aan het spelen is, maar kan ik hem daar niet direct vinden), dan krijg ik gelijk hartkloppingen en komt die liefde voor hem zo sterk naar boven gedreven dat het mijn eerste gedachte weer terug drukt en ik mij besef dat ik ontiegelijk veel van beide kinderen houd.

Ik vroeg het laatst aan m'n moeder of ze anders tegen m'n zus of mij aan kijkt en of ze verschil in liefde voelde. Ze zei dat de band tussen haar en mijn zus en tussen mij en m'n moeder wel anders is. We zijn immers twee heel verschillende personen. Maar dat de liefde even diep gaat en dat ze evenveel van ons houdt.
En dat klinkt inderdaad heel aannemelijk en logisch.

Jade schreef:bijzonder, dat je van elk kind evenveel gaat houden. Ik kan me dat écht nog niet voorstellen.

Ja, dat is echt heel bijzonder. Ik kon me ook echt niet voorstellen dat ik evenveel van zoon zou houden als van dochter. M'n man was daar zelfs een beetje "bang" voor, omdat hij zo'n ijzersterke band heeft met dochter.
Maar m'n zoon was nog maar net geboren en ik voelde al zo'n intense liefde voor hem, net zoveel als voor dochter. Echt heel mooi hoe zo iets gaat.

Ik heb ook met de één een betere band dan met de ander (tel ik de jongste nog even niet mee) maar dat is in het laatste jaar wel veranderd, eerst was het andersom. Mijn oudste en ik begrijpen elkaar ook niet, ik snap niet hoe hij denkt en dat heb ik bij de middelste helemaal niet. Zij is het laatste jaar zo veel rustiger geworden, heel gezellig is ze nu, en je kan met haar praten, afspraken maken en het gaat gewoon moeiteloos. De oudste is veel meer "werk". Voorheen trok de middelste echt naar papa toe en was ze heel driftig en pittig, en vond ik het moeilijk om daar mee om te gaan. Met mijn oudste heb ik trouwens nog steeds wel een goede band hoor, maar ik merk dat mijn vriend en hij veel meer op 1 lijn liggen bijv. 

En ik hou van allebei evenveel, ik behandel ze ook gelijk, doe met beiden 1 op 1 dingen, knuffel evenveel etc. Maar het verschil is er wel. En wie weet verandert het ook wel weer een keer zoals in het afgelopen jaar gebeurd is.

Ik heb dat ook hoor. Mijn oudste is heel gestructureerd en serieus, en heel gevoelig. Ik snap haar niet altijd en zij wordt bij vlagen gek van mij denk ik. (Maham, wanneer ga je nou dit of dat eens doen, dat zou je gisteren al doen...)

Mijn zoon is heel druk, een enorme chaoot en vaak 'lastiger' in zijn gedrag dan zijn zus, toch snap ik hem vaak beter, ik heb ook meer geduld met hem dan zijn vader bijvoorbeeld.

Het zijn hier in huis een beetje twee 'kampen' , min man en dochter zijn rustig, op de achtergrond en gestructureerd, mijn zoon en ik zijn druk, chaotisch en wat heftiger. Mijn man snapt mijn dochter een stuk beter en heeft soms meer moeite met het gedrag van mijn zoon. Maar dat zegt niets over hoeveel we van ze houden, want dat is voor alletwee helemaal gelijk. Er wordt niemand voorgetrokken, en we zijn allemaal dol op elkaar. Maar het één macht soms beter dan het ander, dat is alles.

Ik houd van beide evenveel, maar wel op een andere manier.
J is nog erg afhankelijk, en dat is voornamelijk zorgen voor.
L wordt steeds meer zelfstandig, en het stukje zorg neemt daardoor ook af.

Ik trek wel meer naar de jongste, en vriend meer naar de oudste. Dit is eigenlijk al sinds de bevalling zo, ik bleek de hele week bij J in het zkh, en vriend zorgde fulltime voor L. Pas in de weken daarop volgend is vriend hechter geworden met J.

Ik denk dat het verschil in persoonlijkheden en de verschillende banden ook niks zullen zeggen over de liefde voor je kinderen. Ik lijk enorm op mijn moeder qua innerlijk, en wij trokken & trekken (meestal) meer naar elkaar toe. Mijn zus is echt een kind van haar vader, en dat merk je nu nog steeds. Ze gaat als eerste naar mijn vader toe met dingen en mijn vader weet beter met haar om te gaan, dan bv. met mij, of mijn zusje. Maar ik heb me nooit aan de kant gezet gevoeld door zoiets, de liefde voor ons voelt gewoon precies hetzelfde 

Ik hou van alledrie mijn kinderen evenveel. Maar het klikt het beste tussen P.epijn en mij.

_Poppy_ schreef:Ik heb geen kinderen, dus vanuit dat standpunt kan ik er niet over oordelen. Vanuit een ander oogpunt wel; mijn moeder trekt duidelijk veel meer naar mijn zusje toe. Altijd zo geweest. Ik was meer papa's meisje, alhoewel hij wel heel duidelijk hetzelfde deed voor ons allebei. Mijn moeder niet. 

Dit is dan ook de reden dat het contact tussen mijn moeder en mij minimaal is. Het zit diep. Vandaag nog vond ik bij mijn zusje een verjaardagskaart geschreven door mijn moeder aan mijn zusje, met een hele lieve tekst erop. 

Ik krijg nooit een kaart. Kan me de laatste keer echt niet herinneren. 

Kortom; laat het je kinderen nooit merken. Het doet echt pijn.

Wat een nare situatie!
Ik heb dat met mijn opa en oma. Zei hebben zelfs hardop uitgesproken mijn  broer "leuker" te vinden dan mij. Hij wordt regelmatig gevraagd om zijn lievelingseten te komen eten en dat is dan nog maar een klein voorbeeld. dat is al erg pijnlijk. Kan me voorstellen dat als het je moeder is het nog moeilijker is.

Ik kan me voorstellen dat je met een van je kinderen een betere klik kan hebben maar uit al jullie berichtjes valt te lezen dat jullie onwijs veel van jullie kinderen houden. En zo hoort het ook .