Zoon wilt alleen mama

Help, mijn zoontje van nu 9 weken wilt alleen maar de fles en getroost worden door mij. De fles wilt hij soms nog wel accepteren van mijn man, maar wanneer hij huilt en mijn man pakt hem op krijst hij alleen maar harder. Ook begint hij vaak juist te huilen bij mijn man. Zodra ik hem dan over pak is hij binnen een halve minuut stil. Ik heb op deze manier geen moment mijn handen vrij en nog erger vind ik dat mijn man zich afgewezen gevoeld door zoon en dit komt hun band niet echt ten goede. Is dit herkenbaar voor iemand en wat we kunnen we hier aan doen?

Heel herkenbaar! Dit heeft bij ons ook wel langer geduurd, ik denk dat ze zeker bijna 5 maanden was tot dit iets of wat beterde... Ik probeerde er niet te snel aan toe te geven (terwijl ik vanbinnen schreeuwde *geef ze aan mij! geef ze aan mij*). Ik probeerde mijn vriend zoveel mogelijk dingen te laten doen, maar bleef er dan wel bij staan (bv. mee luier wisselen, maar hij deed het dan en ik stond naast de verzorgingstafel; of ik ging dan naast hem in de zetel zitten en suste haar zo terwijl mijn vriend haar vast hield).

Ik kan nu achteraf enkel zeggen dat het een fase bleek te zijn. Ze is nog steeds wel een mama's kindje (huilt bv. als ik de deur wil uitgaan, ook als ze bij papa is), maar kan wel snel gesust worden door mijn vriend. Ik denk dat het begon te beteren toen er van haar kant wat meer interactie kwam en ze echt interesse begon te tonen in dingen die hij deed. Die eerste weken/maanden draait het voornamelijk om verzorging, en dan is de bekende geur van mama nog altijd het meest veilige voor zo'n ukje...

Mijn vriend vond het ook vreselijk, hij voelde het aan alsof ze hem echt niet leuk vond, waardoor hij na een tijdje ook weer minder met haar ging doen en veel meer aan mij overliet (vicieuze cirkel een beetje). Ik denk dat het belangrijk is dat je vriend nog wel blijft doorzetten om zo die band te verbeteren, ondanks het gehuil...

Maar je baby heeft net 9 maanden in je buik geleefd, nog al wie des dat zijn eerste behoefte dan zijn moeder is! De flesjes wisselen tussen jou en je man, langzaam opbouwen denk ik, dan went hij vanzelf. 9 weken, kleine baby nog, niet teveel willen/verwacht en.

Jij bent op dit moment gewoon het meest vertrouwde in zijn omgeving. Ook niet gek, hij heeft negen maanden in je buik gezeten en nu ben jij constant bij hem doordat je verlof hebt. Zijn band met zijn vader moet gewoon nog groeien, moet hem gaan herkennen, kennen en vertrouwen en dat heeft zo zijn tijd nodig. Hier is dat beide keren eigenlijk helemaal vanzelf gegaan. Ik zou vooral de momenten waarop je zoontje goed in zijn vel zit kiezen om lekker te knuffelen met papa.

eenkennigheid fases horen erbij en dan kiezen ze vaak 1 van de ouders en de ander mag het bezuren:laughcry:

loesje schreef:eenkennigheid fases horen erbij en dan kiezen ze vaak 1 van de ouders en de ander mag het bezuren:laughcry:

 't kind is pas 9 weken...

oeps had het verkeerd gelezen dacht dat er 9 maanden stond:lol:

Vixen schreef:

loesje schreef:eenkennigheid fases horen erbij en dan kiezen ze vaak 1 van de ouders en de ander mag het bezuren:laughcry:

 't kind is pas 9 weken...

Idd die heeft nog amper door dat hij op de wereld is

Misschien wel erg makkelijk gezegd voor een kinderloze hoor, maar hebben je zoontje en je man niet gewoon tijd nodig elkaar te leren kennen? Hoewel het huilen je als moeder waarschijnlijk door merg en been gaat, een baby mág huilen. Daarmee zeg ik niet dat jullie hem maar een halfuur bij papa op schoot moeten laten huilen, maar geef ze gewoon de kans elkaar te leren kennen. Op die manier kan papa ook een manier vinden om je zoontje te troosten, die voor beiden werkt. Spreek met elkaar af dat je man 5-10 minuten de ruimte krijgt om je zoontje te troosten of een flesje te geven. Niet dat jullie daarin een strikt reglement moeten opstellen, maar wel om te voorkomen dat het huilen jou zo door merg en been gaat dat je je zoontje snel overneemt.

Ik snap best dat het voor je vriend niet echt leuk is, maar ik vind het wel heel ver gaan om te lezen dat het 'de band niet ten goede komt'. Ik neem wel aan dat je vriend wijzer is dan dat?

Een band moet je ook opbouwen, zou het raar vinden als je vriend het nu al 'opgeeft'. Hoe merk je dat het de band niet bevorderd, word hij boos?

Ik herken het wel, S wou ook altijd alleen mij om zich heen hebben. Hij vond het bij een ander op schoot ook goed, totdat hij mij hoorde of zag dan was het weer mis. Mijn man vond het erg maar je kunt er weinig aan doen. Wel heeft hij S ook gewoon verzorgd.
S is nog steeds een mama kindje. Maar hij vind het nu ook goed als papa thuis is. Al komt hij nog steeds bij mij als hij gevallen is en getroost wil worden.

En je handen geen moment vrij hebben is waarschijnlijk heel herkenbaar voor elke moeder van een baby van net 2 maanden.

Hij zal nog veel vaker eerst jou kiezen en dan pas je man, nu is hij nog zo klein, hij beseft nog niet eens dat hij een eigen persoontje is, en mama = veilig. 

Ik kon de afgelopen 3 weken mijn kont nog niet keren of het ging al "mama!"   dat is pas vervelend voor papa want dan verkiest ze mama duidelijk boven papa.

Hier is R vanaf de eerste dag al een echt mama's kindje. Papa heeft heel vaak het nakijken bij hem. Ook N wil, wanneer ze echt verdriet heeft, alleen maar mama.

Susan schreef:Ik snap best dat het voor je vriend niet echt leuk is, maar ik vind het wel heel ver gaan om te lezen dat het 'de band niet ten goede komt'. Ik neem wel aan dat je vriend wijzer is dan dat?

 Nou helaas is hij op sommige momenten behoorlijk gefrustreerd. Trekt gelukkig ook weer snel bij, maar het maakt er de sfeer in huis en dan met name ook tussen ons 2 niet beter op.

Maar hoe doen jullie kindjes het dan op de opvang? Met name daar maak ik me zorgen ook om, want het is niet alleen bij papa hoor. Ook van oma moet hij niets weten en die komt ook oppassen en dan gaat hij nog 2 dagen naar de opvang. Ik kan me daar nu al zorgen om maken

Ellebel schreef:

Susan schreef:Ik snap best dat het voor je vriend niet echt leuk is, maar ik vind het wel heel ver gaan om te lezen dat het 'de band niet ten goede komt'. Ik neem wel aan dat je vriend wijzer is dan dat?

 Nou helaas is hij op sommige momenten behoorlijk gefrustreerd. Trekt gelukkig ook weer snel bij, maar het maakt er de sfeer in huis en dan met name ook tussen ons 2 niet beter op.

Je zoontje is zich nog amper bewust van zijn eigen bestaan, laat staan van het feit dat hij een vader en een moeder heeft en dat hij op bepaalde momenten zijn vader afwijst. Hij heeft nog geen bewuste voorkeur, jij bent gewoon nog het verlengstuk van zijn eigen lichaam en zijn eigen ik. Ik denk dat je vriend dat toch wel wat moet gaan relativeren en minder persoonlijk op moet nemen. Hij kan het zijn zoon in geen geval kwalijk nemen.

Dat heb ik hem ook al meerdere keren gezegd en gelukkig gaat het al beter dan 2 weken geleden. Mijn man is erg ongeduldig en ik merk dat hij niet altijd genoeg geduld voor zoon heeft.

Ik laat ze trouwens wel hun gang gaan hoor. Ik heb met man afgesproken dat hij aangeeft wanneer hij er niet uit komt met zoon. De ene keer is dit na 5 minuten en een andere keer houdt ie vol totdat zoon weer rustig is. Maar vervelend is het wel voor hem, want het is niet gewoon huilen maar echt krijsen wat zoon doet. Ik snap dat hem dat pijn doet en voor mij is het tenenkrommend om zoon zo te horen. Daarom dat ik me ook zorgen maak over de opvang straks..

Ik vind het wel raar dat je man zich afgewezen voelt door een baby van 9 weken.
Juist door hem wél te troosten en hem vast te houden, ook als ie niet huilt, bouwen ze een goede band met elkaar op.
En natuurlijk ben jij het meest vertrouwd: je zoon kent jouw geur, jouw stem, jouw hartslag etc het beste, maar ik neem aan dat je man dat ook wel snapt.

Ik vind het niet raar.
Ik denk dat mijn vriend hetzelfde zou reageren.
Het is voor hem ook nieuw, het is voor hem ook wennen, dan is het niet leuk als zoon zo reageert.
Ook al is daar natuurlijk nog niets bewusts en expres aan..

De opvang ging bij ons echt niet goed in het begin... E. was 6 maanden, we zijn er op voorhand een paar keer naartoe gegaan om te wennen, en telkens was het krijsen en brullen. De eerste weken sliep ze daar helemaal niet of heel kort.
Hoe oud is je zoontje als hij zou moeten gaan?

Heel langzaamaan ging het beter. Nu nog huilt ze als ik haar afzet, maar gelukkig duurt dat nooit lang (als ik in de gang ben, hoor ik haar al niet meer). Bij oma's en opa's ging het al wel sneller goed.


Ik begrijp echt dat je vriend zich afgewezen voelt, mijn vriend had dit ook. Het ene moment wilde hij haar na 5 minuten al in mijn armen duwen, de andere keer hield hij het vol. Tuurlijk heeft het tijd nodig om elkaar te leren kennen, maar mijn vriend vond het niet leuk dat ik haar zo snel stil kreeg. Het is inderdaad logisch dat de band met mama sterker is door 9 maanden in de buik te zitten, maar papa heeft ook 9 maanden meegeleefd en afgeteld en zich voorstellingen gemaakt van een klein ukje slapend in zijn armen. Dan is het niet leuk als je kind in jouw armen alleen maar huilt en bij mama meteen stil is...

Wat Blush zegt dus!

Natuurlijk is het niet leuk, maar ik vind dat je je daar als volwassene wel overheen moet zetten en zeker niet iets van die frustratie moet laten doorsijpelen in de band met je kind, want ik denk dat een kind dat echt wel aanvoelt.

En er is niemand die zegt dat de vader niet meeleeft, dat zijn rol niks voorstelt of weet ik veel wat, maar ik vind het wel naar om te lezen dat het de band negatief beïnvloedt. Ik vind dat je daar als vader voor moet waken. Het is jouw verantwoordelijkheid om te zorgen dat het op den duur geen wisselwerking wordt en dat je er gewoon onbevangen in kunt staan tegen de tijd dat hij ouder is en wel positief op zijn vader reageert, zonder sporen van teleurstelling en frustratie.

Maar als vader zijnde moet je toch ook wat kunnen relativeren? Opa en oma kijken er ook naar uit, moet ook wennen. Mijn schoonmoeder was toen ook wel sneu. Eerste kleinkind, lijkt allemaal zo mooi, maar ook dat liep eerst niet. Achteraf wel logisch, vond ze zelf ook.

Susan schreef:Natuurlijk is het niet leuk, maar ik vind dat je je daar als volwassene wel overheen moet zetten en zeker niet iets van die frustratie moet laten doorsijpelen in de band met je kind, want ik denk dat een kind dat echt wel aanvoelt.

En er is niemand die zegt dat de vader niet meeleeft, dat zijn rol niks voorstelt of weet ik veel wat, maar ik vind het wel naar om te lezen dat het de band negatief beïnvloedt. Ik vind dat je daar als vader voor moet waken. Het is jouw verantwoordelijkheid om te zorgen dat het op den duur geen wisselwerking wordt en dat je er gewoon onbevangen in kunt staan tegen de tijd dat hij ouder is en wel positief op zijn vader reageert, zonder sporen van teleurstelling en frustratie.

 Ik denk dat jij het veel zwaarder op vat dan dat ik het bedoel.