Mama's met niet-mama vriendinnen

Ik ben zelf niet zwanger ofzo, maar ik heb eigenlijk een vraagje aan de mamma's hier. Eén van mijn beste vriendinnen is nu 11 weken zwanger. Ze is de eerste van onze groep (we zijn met 9 meiden en kennen elkaar al ruim 15 jaar), de rest is nog niet echt met kinderen bezig. We vinden het allemaal super leuk, maar ook wel spannend. Ze krijgt ook nog een een tweeling, dus dat is wel meteen groot nieuws.

Ik loop zelf een beetje te piekeren wat het met onze vriendschap zal doen en daarom vroeg ik me af of jullie nog vriendinnen hebben die (nog) geen kinderen hebben. Merk je toch een afstand dan tussen jullie of maakt het helemaal niks uit? Ik hoor vaak het vooroordeel dat mama's alleen nog over de kids kunnen praten en geen oog meer hebben voor bezigheden van anderen. Ik ga ervanuit dat dat onzin is, maar het is natuurlijk wel zo dat je een heel ander leven hebt ineens. Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen hiermee. Mijn vriendinnen zijn me heel erg veel waard en ik wil ze graag allemaal houden

Ik heb nog een hele hoop vriendinnen zonder kinderen. Dat gaat prima! Ik ben zelf nog net zo geïnteresseerd als voorheen in hun belevenissen ed. alleen ben ik er zelf niet meer zo vaak bij (met stappen bijv.) waardoor ik er niet zo over mee kan praten als voordat ik mama was. Toen was het "weet je nog dat..." nu is het "wát heb je gedaan?"haha. Wel is het zo dat ik het zelf veel over T heb, want dat is wat mij het meeste bezig houdt op dit moment en dat is natuurlijk ook logisch. Ik probeer het niet te veel te doen maar betrap me er wel vaak op. Gelukkig heb ik heel geïnteresseerde vriendinnen die geen genoeg van mijn verhalen en foto's kunnen krijgen haha

edit: wij zijn ook de eerste in onze vriendengroep met een kindje. Er zijn er nu wel 2 zwanger en eentje hoopt ook snel zwanger te zijn dus wat dat betreft ligt het misschien iets anders bij ons.

Ik denk dat het wat dat betreft meer van je vriendin af hangt.
Als zij nergens anders over kan praten is het voor jullie al snel niet meer leuk natuurlijk.
Maar als zij ook nog andere dingen ziet behalve haar kindjes dan zal er wellicht niks aan de hand zijn.

Mijn beste vriendin ken ik al 27 jaar en we zijn nog steeds beste vriendinnen.
Zij heeft ook nog geen kind en is daar ook totaal nog niet mee bezig maar ze is helemaal verzot op H.
Ik praat graag over H. maar heb het ook echt nog wel over andere dingen.

Ik ben in mijn omgeving de eerste en enige met een kindje. Zelf vind ik dat som heel erg jammer, want het lijkt me zo leuk om bepaalde dingen te kunnen uitwisselen en delen enzo. Maar het heeft mijn vriendchappen niet erg veranderd en ik ga nog steeds goed om met dezelfde mensen als voorheen. Wat ik wel belangrijk vind is dat ik mijn ervaringen met kindje kan delen met mijn vrienden en dat zij daarentegen ook met mij over 'gewone' dingen kunnen praten. Maar dat gaat eigenlijk als vanzelf! Zij zijn oprecht geïnteresseerd in mijn leven en ik ook nog steeds in dat van hen. Het hoeft dus geen negatief effect te hebben op vriendschappen, een kindje.

Het verschilt nogal, vind ik. Met een van mijn vriendinnen heeft de vriendschap zich juist verdiept, maar ik heb ook vriendinnen die ik nu minder vaak spreek. Voordat ik moeder werd had ik een heel goede vriendin en die vriendschap is nu verwaterd, ik mis haar nog steeds wel, maar ik ben ook bang dat ik haar niet genoeg te bieden heb als vriendin nu, aangezien ik momenteel gewoon heel weinig tijd en gelegenheid heb om naar haar toe te komen of om zonder kinderen iets te ondernemen.

Ik vind zelf niet dat ik alleen maar over mijn kinderen praat, maar ze zijn wel een belangrijk deel van mijn leven en dat moeten vriendinnen wel accepteren, ik ga het onderwerp ook zeker niet vermijden. Ik vind het ook niks als alles wat je kinderen aangaat over één kam wordt gesproken, de dilemma's waar ik voor kom te staan en de zorgen die ik me soms maak over hun ontwikkeling vind ik van een heel andere orde dan de prijs van Olvaritpotjes en hoeveel poepluiers ze per week hebben. Als ik zou merken dat een vriendin verveeld zou raken bij alles wat mijn kinderen aangaat, zou de vriendschap vrij snel exit zijn.

Ik weet niet of ze ouderschapsverlof heeft of minder gaat werken, maar als je overdag thuis bent met kleine kinderen is het ook best fijn om af en toe wat volwassen aanspraak te hebben, dus schroom niet om bij haar langs te gaan als je tijd hebt of om aan te bieden om even samen met haar en de kleintjes naar de kinderboerderij of de speeltuin te lopen, denk niet te snel dat ze daar niet op zit te wachten of dat je je opdringt.

Het heeft de vriendschappen met mijn vriendinnen die nog geen kinderen hebben niet veranderd. Ik heb twee vriendinnen die helemaal niets met kinderen hebben, maar ze gaan goed om met D. Ik heb naast mijn dochter ook gewoon nog mijn hobby's, die dus nog steeds overeen komen met die van hen, dus de vriendschap is er niet door veranderd.

Ik ben een hele vriendinnengroep kwijtgeraakt sinds ik kinderen heb. In het kort komt het erop neer dat de andere dames allemaal heel druk bezig waren/zijn met carriere maken en het maar raar vonden dat wij kinderen kregen. Daar komt bij dat ik gewoon erg ben veranderd als persoon; van onzekere, feestende en soggende student naar een serieuze moeder met verantwoordelijkheden.

Alles bij elkaar opgeteld was het te veel verandering om op dezelfde manier met elkaar om te blijven gaan.

Gelukkig heb ik ook vriendinnen (zonder kinderen) die het wél super leuk vonden dat ik moeder werd en die helemaal gek zijn op onze kindjes.

Ik heb zelf nog geen kind, maar een van mijn beste vriendinnen heeft een kindje van twee jaar oud. Ik vind het echt helemaal geweldig, ben stapeldol op het kindje en het heeft mijn vriendschap met haar ook niet veranderd, misschien eerder nog wel versterkt doordat ik nu ook echt een super band heb met dat kindje. Wij hebben het ook nog over heel veel andere dingen maar ik ben ook echt oprecht geïnteresseerd in haar verhalen. Misschien is dat wel een goeie tip: gewoon luisteren, ik wist bijvoorbeeld ook niks van borstvoeding maar heb maar gewoon geluisterd en volgens mij vond ze dat heel fijn.

-

Iemand die zo zou reageren op mijn zwangerschap zou ik denk ik letterlijk met haar theekopje nog in haar hand de straat op pleuren.

(Of nou ja, dat zou ik in ieder geval wíllen. Waarschijnlijk zou ik niet zo assertief zijn en zou ik haar gewoon na dat gesprek nooit meer bellen.)

dat was wel een goeie actie geweest maar ik was speciaal naar haar toe gegaan om het nieuws te vertellen (dus ik zat in haar huis)

Op zich nog makkelijker, dan kun je gewoon opstaan en weggaan. Maar goed, als het mij was overkomen denk ik dat ik helemaal verbijsterd was geweest dat een vriendin zo zou reageren en niet weten wat ik terug moest zeggen. Het zou wel de laatste keer zijn dat ik contact had gezocht, dat meen ik wel. Ik vind zoiets zo ontzettend onbeschoft en ongepast dat ik de conclusie zou trekken dat die persoon niet in mijn leven past.

Nou, zakenvrouw zijn en carriere maken zijn natuurlijk wel de belangrijkste dingen in het leven . Tsja, heel kortzichtig zulke opmerkingen. Maar het kan natuurlijk zo zijn dat het voor haar compleet onverwacht kwam en ze even niet goed wist wat ze moest zeggen en daarom het eerste het beste er maar uitgooide. Toen ik totaal nog niet met kinderen bezig was en een vriendin van mij aankondigde dat ze zwanger was, dacht ik ook: waarom zou je dat willen? Dat heb ik niet letterlijk zo gezegd, maar misschien was het wel in mijn woorden te proeven. Erg enthousiast werd ik er ook niet van. Dus misschien even bij je vriendin informeren waar die reactie precies vandaan kwam?

-
Maar voordat ik een heel topic opeis!! Het ging over de to, hoe haar vriendschappen zullen veranderen (of niet).

Dat is toch geen vriendin dan? Of ze het nou uit jaloezie doet of omdat ze je keuze niet begrijpt, dat doet er eigenlijk niet eens toe, haar reacties zijn gewoon ver beneden peil en als je het mij vraagt is die moeder ook niet goed bij haar hoofd om je zo'n mail te sturen.

Ik zou geen energie meer aan die vriendin verspillen.

[quote="Susan"]Dat is toch geen vriendin dan? Of ze het nou uit jaloezie doet of omdat ze je keuze niet begrijpt, dat doet er eigenlijk niet eens toe, haar reacties zijn gewoon ver beneden peil en als je het mij vraagt is die moeder ook niet goed bij haar hoofd om je zo'n mail te sturen.

Ik zou geen energie meer aan die vriendin verspillen.[/quote]

+1
ik ben ook vriendinnen kwijt geraakt door dat ik een kindje heb

Wow Floor...wat een reactie van je "vriendin" zeg! Het vermoed dat het ook uit jaloezie is, ik heb ook zo'n vriendin...ze kan ook wel eens dingen afkraken waarvan ik denk dat ze dat doet omdat ze het zelf maar al te graag zou willen/ kunnen (dat is de laatste jaren gelukkig minder geworden). Maar of het nu uit jaloezie is of niet, het is niet netjes en zoiets kun je in mijn ogen niet maken! Ik zou haar links laten liggen en trek je er vooral niks van aan. Ik kan uit ervaring zeggen dat het wel kan!

Susan schreef:Dat is toch geen vriendin dan? Of ze het nou uit jaloezie doet of omdat ze je keuze niet begrijpt, dat doet er eigenlijk niet eens toe, haar reacties zijn gewoon ver beneden peil en als je het mij vraagt is die moeder ook niet goed bij haar hoofd om je zo'n mail te sturen.

Ik zou geen energie meer aan die vriendin verspillen.

+1

@Niekske:
Al mijn goede vriendinnen hebben nog geen kinderen.

Tijdens de (laatste maanden van) de zwangerschap en de eerste maanden na de bevalling, heb ik inderdaad vooral veel over de baby gepraat. Ik vond het toen moeilijker om over andere dingen te kletsen. Vooral de eerste maanden na de bevalling, en dat is niet zo gek, want toen werkte ik niet en was ik hele dagen bij Tomas om borstvoeding te geven. Tja dan maak je verder niet zo veel mee. In elk geval minder dan als je geen baby hebt.

Gelukkig waren mijn vriendinnen heel geïnteresseerd in alle babyverhalen.

Ondertussen is Tomas 2 jaar en voelen mijn vriendschappen weer als 'vanouds'. Oké, het onderwerp Tomas komt zeker langs als we bijkletsen, maar we hebben het nu vooral over andere dingen. Ik werk weer, ik kan makkelijker weg van huis, ik heb geen last meer van hormonen ofzo, dat scheelt echt. Ik vind het heel fijn dat mijn vriendinnen nooit hebben geklaagd over het feit dat ik zoveel over Tomas praatte toen hij nog een baby was. Nu ik terugkijk op die periode vind ik mezelf eigenlijk best wel egoïstisch, omdat ik toen heel weinig heb gevraagd naar hoe het met hen ging.

Nu kan ik er weer helemaal zijn voor mijn vriendinnen. En zij zijn er nog steeds voor mij. Jeetje wat bof ik eigenlijk

Ik heb vriendinnen met en vriendinnen zonder kinderen (en ben zelf net 5 weken zwanger maar dat weten ze nog niet)
Ik vind beide even leuk, elke vriendin is uniek. De vriendinnen die wel kinderen hebben zie ik ook vaak met hun kinderen erbij. Vind ik niet erg, maar soms is het ook wel fijn als ze er niet bij zijn zeg ik maar eerlijk, vooral als ik iets erieus te bespreken heb (maar dan doe ik dat vaak wel 's avonds omdat de kindjes dan slapen). Maar ik vind het ook gezellig als de kindjes er wel bij zijn, gezellig met ze wandelen, fietsen, zwemmen, spelen.

Met de vriendinnen zonder kinderen is het logischerwijs net wat makkelijker om last minute of een hele dag af te spreken.
Nu ik zelf zwanger ben denk ik er natuurlijk wel over na hoe dat zal gaan. Met de vriendinnen met kind kan ik mijn kindje natuurlijk gewoon meenemen (of misschien denk ik er te makkelijk over en is dat helemaal niet handig ivm ritme enzo..) en met vriendinnen zonder kind wil ik gewoon af en toe een dagje plannen, ik weet zeker dat mijn moeder / schoonmoeder/ zusjes/ andere vriendinnen best willen oppassen als het voor af en toe is. Maar dat zal wel lastiger zijn als het kindje nog heel klein is.

Hoe doen jullie moeders dat? Nemen jullie de kinderen mee? Ik ga bijvoorbeeld wel eens een dagje naar een vriendin op een uur rijden van mijn huis om bij haar thuis lekker te knutselen. Kan ik dan de baby + reiswieg/kinderwagenbak meenemen, of verschilt dat per kind, of zie ik dat veel te makkelijk?

Dat verschilt per kind. Ik kan niet met mijn kinderen naar een vriendin en dan daar zelf gaan zitten knutselen, daar zijn ze veel te druk voor. Sowieso zou ik het ook niet leuk voor ze vinden.

Dat verschilt - zoals Susan al zegt - per kind, maar het hangt ook erg van de leeftijd/fase/toestand van je kind af. En van het tijdstip. Je kunt het bijvoorbeeld precies zo regelen dat je bij een vriendin bent terwijl jouw kindje een dutje doet in de wagen. Als je een baby hebt met een vast ritme die overal goed slaapt gaat dat prima.

Maar als jouw baby moeilijk in slaap valt buiten de deur, of net last heeft van doorkomende tandjes, of verkouden is, dan heb je kans dat je alleen maar met de baby bezig bent.

Het kan dan schelen als je in je eigen huis afspreekt, want daar zijn baby's meestal het meest op hun gemak en heb je alle spullen bij de hand etc. Maar als je echt rustig wilt praten kun je beter voor de zekerheid zonder vriendin afspreken. Wat je zelf al zegt: als er iets serieus te bespreken valt is dat toch het meest fijn.

Mijzelf lukt het tegenwoordig trouwens heel goed om af te spreken met Tomas erbij. Hij kan zichzelf supergoed vermaken met een paar auto's of een puzzeltje. Heerlijk! Maar toen hij een baby was ging dat veel moeilijker, en kwam ik soms tot de conclusie dat ik er twee uur over had gedaan om vijf zinnen uit te wisselen met een vriendin. Hmpf.