Zou jij dit zeggen?

Zoals jullie weten sport ik best heel veel. Daar tegenover is een tijd geleden vastgesteld dat ik fybromyalgie heb. Nu voegt de diagnose niks toe aan mijn jarenlange klachten, behalve een naam. Maar ik ben dus een soort van chronisch vermoeid, kan niet tegen alle etenswaren, eigenlijk laag belastbaar en een vitamine b12 tekort. Als ik daar niet naar luister, dingen eet waar ik niet tegen kan, maar o zo lekker is (wit brood met pindakaas bijvoorbeeld, een gebakje of zoals gisteren lekker uiteten en niet nadenken over wat je besteld) dan moet ik de volgende dag de prijs betalen doordat ik extra moe ben, hoofdpijn heb en me brak voel.

Ik heb het hier eigenlijk nooit over, omdat ik geen scheve ogen wil krijgen. Er iemand in mijn kring die ook allerlei klachten heeft en daarvan wordt heel hard geroepen 'als je zoveel klachten hebt, dan kun je niet zoveel sporten!'. Daar heb ik geen zin in. Ook staan haar blogs altijd vol met klachten over vanalles. Dat leest niet leuk. Ik wuif het meestal weg met 'ik had mijn dag niet, slecht geslapen' of zo.

Ik merk dat ik er wel wat meer over kwijt zou willen aan bijvoorbeeld mijn teamgenoten. Ik zeg weleens dat ik 'niet fit' ben, om niet aanstellerig of klagerig over te komen, maar laatst merkte eentje op dat ik dat niet mag zeggen, omdat ik veruit het meeste en beste train van allemaal. Omdat ik niet aanstellerig over wil komen heb ik het dus nooit over mijn klachten/aandoening.

Een aantal mensen weten het wel. Aan hen (hun?) heb ik uitgelegd dat er bij mij in de ochtend 7 lampjes gaan branden en bij hun 10. Dus dat ik mijn 7 lampjes over de dag moet verdelen en dat een lange sporttraining dan ten koste gaat van mijn sociale leven. Ik kan niet en en. Deze uitleg snappen mensen heel goed, samen met het tekort van b12, etenswaren etc.

Inmiddels heb ik met mijn kwalen om leren gaan, zo goed, dat ik dus weer zoveel kan sporten. En er plezier aan beleef en er soms zelfs energie van krijg! (In 2006 kon ik nog geen 10minuten meer fietsen bijvoorbeeld). Daar is een heel proces aan vooraf gegaan.

Hoe zouden jullie dit aanpakken? Wel vertellen in mijn team op een speciaal moment? In een mail alles uiteenzetten? Meer openheid erin geven in het algemeen, dus bijvoorbeeld in mijn blogs en op Facebook enzo? Mijn status is nu bijv 'soms is het lastig en keuzes maken waardoor ik nu brak ben. Desondanks zin in de finale van het circuit vanmiddag!' Volgens mij ben ik hierin niet heel negatief over mijn klachten, geef ik wel wat openheid en ben ik verder positief.

Ik vind dat je je helemaal niet zou moeten verantwoorden over wat je eet, of je mee uitgaat, wat je energielevel is, enzovoort. Als jij open over je ziekte zou willen praten zou da moeten kunnen maar zo niet, dan niet, je bent geen uitleg schuldig. Verder vind ik het heel raar dat bij die ander wordt geroepen dat ze dan ook niet zoveel kan sporten. Bepalen zij dat? Wat een onbeschoftheid.

Jip toch. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met jou advies te geven. Het komt erop neer dat jij je veeeeeel en veel bezig houdt met wat anderen vinden en voor ze invult wat ze kunnen denken. 

In het kort: ik zou het indien aan de orde gewoon laten vallen en verder niks. En ook niet met vage Facebook statussen strooien.

Ik heb ook fibro maar heb het er eigenlijk nooit over.
Ik maak de keuzes die ik wil maken en de reden waarom ik juist die keuzes maak gaat niemand wat aan.

Als ik een opmerking krijg "ach, zo'n jonge meid" dan zeg ik het weleens maar vaak maak ik er ook dan nog een grapje over ("ik ben ook geen 20 meer").

Ik zou er geen big deal van maken. Je bent naar niemand verplicht om er over te praten. Als je dit wel wilt dan kun je dat ook wel gewoon doen denk ik zo. Dat is niet per definitie zeuren. Ik persoonlijk zou er geen mail aan wijden.

Als jij het gevoel hebt dat je het zélf wilt delen dan moet je dat doen. Ik zou er alleen geen facebookstatus of blog aan wijden, maar gewoon kiezen met wie je wat deelt en dat lekker face to face doen. En dan alleen omdat je dat zelf zou willen, niet omdat je het gevoel hebt dat je verantwoording af moet leggen. Wat een ander over jou denkt, moet die ander maar lekker zelf weten, jij weet zelf wel het beste hoe de vork in de steel zit.

Het voelt wel alsof ik het moet uitleggen. Overigens niet als verantwoording afleggen, maar wel om begrip te krijgen. Dat ze snappen waarom ik niet altijd alles mee kan doen. En voor mijn teamgenoten vind ik het ook wel logisch dat zij wat meer weten.

Ik merk dat ik er ook wel behoefte aan heb om er meer open over te zijn eigenlijk.

Ik weet ook niet hoe ik het anders zou kunnen vertellen. Hoe open je zo'n gesprek?

Edit: dit is het eerste jaar dat ik in een team zit. Daarvoor was ik er ook niet zo mee bezig eigenlijk en trok ik mijn eigen plan. Nu gaat dat wat lastiger doordat je met à deren te maken hebt. En inderdaad, Anderen, die veel verder weg staan, hebben er niks mee te maken.

Ik zou inderdaad niks op fb zetten maar ik kan me voorstellen dat het fijn is als je teamgenoten er van weten. Je kunt toch een keer als het ter sprake komt uitleggen wat je hebt? Of als jullie met z'n allen bij elkaar zitten? Een meisje uit het hockeyteam van m'n zus heeft ook een keer bij een teambespreking verteld dat ze autistisch is en uitgelegd wat dat voor haar maar ook voor het team betekent. Dat zorgde alleen maar voor meer begrip.
Nu weten ze dat ze heel duidelijk en letterlijk moeten communiceren met haar in het veld. Hopelijk zorgt het bij jou ook voor meer begrip, als je daar behoefte aan hebt!

Het voelt ook wel dubbel hoor. Ik heb juist geen zin om me te verantwoorden, maar ik wil me ook niet vervelend voelen als ik iets moet afzeggen of me ziek voel na een wedstrijd door de inspanning en daardoor niet zo spraakzaam ben.

In jouw geval zou ik gewoon vertellen wat ik heb. En me geen zorgen maken over de rest. Maar dit advies heeft weinig zin want allememachies, wat ben jij druk met wat anderen van jou denken en vinden. Ik zou er haast verdrietig van worden.

Momenteel voel ik me ook verdrietig

Ik vind dat je nooit verantwoording schuldig bent, maar openheid van zaken biedt meestal wel uitkomst op het gebied van begrip. Wat een ander ervan denkt is zijn of haar probleem. Je weet zelf immers het beste hoe je je voelt en hoe je je kan manifesteren. Mijn ervaring is dat mensen over het algemeen begripvoller reageren dan vooraf gedacht.

Ik vind het naar dat je je zo verdrietig voelt Jip.

Ja, ik zou het zeggen. In het dagelijkse leven zou ik er zo open en eerlijk mogelijk over zijn. Het is zoals het is, toch? Zo'n facebook status vind ik trouwens erg irritant. Wil je dan dat mensen vragen waarom of hoezo?

Zo'n FB status zou ik niet doen, dat levert juist suggestieve reacties op. En mensen die over je gaan praten, immers: het is onduidelijk dus dan hebben mensen het er eerder over dan een hele open, eerlijke reactie.

óf ik zou er open over zijn, of helemaal niks loslaten. Maar dan moet je wel vrede zien te krijgen met wat mensen over je denken en zeggen.

Ik zou er gewoon open over zijn als dat voor jou prettig is. Niet door vage statussen of vage verhalen, gewoon open en duidelijk. Je kunt niet alles, want. Ik vertel het alleen als het ter sprake komt/belangrijk is, verder gaat het niemand aan.

Ik heb de afgelopen dagen wat topics van je gelezen en ik heb echt met je te doen:hug: 
Ik vind het heel vervelend voor je dat je je zoveel aantrekt vd mensen om je heen, ik herken
het wel hoor. Het is hier gelukkig wat minder geworden sinds ik kinderen heb.

Ik heb eigenlijk geen tips oid, alleen dat je moet doen wat voor jou goed voelt en als jij het graag
wil zeggen, dan moet je dat gewoon doen.

Ik hoop dat je snel weer wat lekkerder in je vel zit, je lijkt me een lieve meid.

Pippa schreef:Ik zou er gewoon open over zijn als dat voor jou prettig is. Niet door vage statussen of vage verhalen, gewoon open en duidelijk. Je kunt niet alles, want. Ik vertel het alleen als het ter sprake komt/belangrijk is, verder gaat het niemand aan.

Dit inderdaad.
En misschien een rare vraag: waarom heb je ervoor gekozen om in een team te gaan sporten? Volgens mij kost het hele teamgebeuren je namelijk al heel veel energie. Je bent wie je bent, anderen moeten jou dus ook accepteren zoals je bent.

Pritt schreef:

Pippa schreef:Ik zou er gewoon open over zijn als dat voor jou prettig is. Niet door vage statussen of vage verhalen, gewoon open en duidelijk. Je kunt niet alles, want. Ik vertel het alleen als het ter sprake komt/belangrijk is, verder gaat het niemand aan.

Dit inderdaad.
En misschien een rare vraag: waarom heb je ervoor gekozen om in een team te gaan sporten? Volgens mij kost het hele teamgebeuren je namelijk al heel veel energie. Je bent wie je bent, anderen moeten jou dus ook accepteren zoals je bent.

Omdat sowieso een eer is om gevraagd te worden. Alleen is ook maar zo alleen en het is fijn om dingen te kunnen delen met mensen met dezelfde passie.

Dan denk ik dat je dit ook met ze moet delen.