Een hele andere wereld..

Mijn B ligt sinds woensdag in het ziekenhuis, omdat hij een Port a Cath gekregen heeft. Nu ligt hij uiteraard op de kinderafdeling, maar het is echt een hele andere wereld. Een ''zwarte'' wereld ofzo. Er liggen heel veel kinderen met kanker of een andere ernstige aandoening. Als je door de hal loopt, zie je kale kindjes rondfietsen en rennen. Ik word elke dag verdrietig van de verhalen.

Vanmiddag was er een nieuw jongetje bij ons op de kamer gekomen, 3 jaar. Leukemie. Ik vond het zo bizar dat de zusters met handschoenen aan, jas aan en mondkapje voor de chemo kwamen vervangen, terwijl je vervolgens het spul in het infuus van het kleine 3-jarige jongentje zag druppelen. En dan te horen van moeder dat hij nog 84 keer nog een giftig medicijn moet hebben voordat hij klaar hoopt te zijn.

En zo nog tig verhalen. Ik zit nu thuis, maar ben er verdrietig van..

Moest het even van me afschrijven.

Pff heftig. Je wéét dat het zo is en dat het gebeurd, maar nu komt het wel heel erg dichtbij natuurlijk. Hoe gaat het met B?

O, ik begrijp helemaal wat je bedoeld Ik kom ook regelmatig daar waar jullie nu zijn en ik geef dus die kinderen onderwijs. 

Het is inderdaad hartverscheurend af en toe, maar zodra ik het op mijn eigen gezin ga betrekken, weet ik dat ik verkeerd bezig ben en dan moet ook de knop weer om...

Afgelopen woensdag had ik een studiedag en daar werd een presentatie gegeven over het nieuwe prinses maxima centrum. In de toekomst wordt dat het ziekenhuis voor kinderen met kanker. Tijdens de presentatie werden er foto's getoond van een aantal zieke kinderen, en als ik me dan voorstel dat Laurens, of Pepijn, (bij Elise lukt me dat nog niet) helemaal kaal is, een sonde heeft en chemokuren krijgt, dan word ik ook helemaal naar en ren ik naar boven om ze plat te knuffelen....

Tot hoe lang blijf je daar nog? Dan kom ik nog even op de koffie! 

Verschrikkelijk!

Heftig inderdaad, vooral als het om doodzieke kindjes gaat. Ze zijn nog zo verschrikkelijk jong en zouden nog een lang en vooral onbezorgd leven voor zich moeten hebben. Hopelijk zijn die 84 behandelingen niet voor niets...

Jeetje wat verdrietig. Natuurlijk gaat je dat niet in de koude kleren zitten. Ik hoop dat het goed gaat met B.

Dat lijkt mij erg confronterend om te zien en in sommige gevallen hartverscheurend .

Pffff vreselijk, zou daar alleen maar huilen. Ik zou zoiets ook niet aankunnen en op dit moment al helemaal niet.

Verschrikkelijk confronterend idd. Ik ken je gevoel. Wij hebben in april 5 dagen in een Ronald mc Donald huis gelogeerd ivm onze jongste dochter, maar die verhalen die je daar hoort gaan je niet in je koude kleren zitten! 
Een moeder was er met haar dochtertje van 2 maanden omdat haar dochtertje van 2,5 leukemie had en 3 mnd in het zkh lag... heel verdrietig allemaal. 

Met B gaat het goed gelukkig. Zat 1,5 uur na de operatie alweer te spelen etc.

Er is ook een jongetje van 2 jaar die een chemokuur moet ondergaan, waarvan de ouders 's nachts naar huis gaan. Kindje is beroerd en heeft pijn, maar moeder zegt: ''Ik heb toch zeker ook tijd nodig voor mezelf!''. Nou zal ik vast niet het hele verhaal kennen en misschien mag ik ook niet oordelen, maar dat jochie roept de halve nacht om zijn moeder en vader. Ik word daar zo verdrietig van. Ik kan me heel moeilijk voorstellen dat je dan maar gewoon naar huis gaat, terwijl je kind pijn heeft en roept om de persoon die het dichts bij hem hoort te staan.

Darius schreef:O, ik begrijp helemaal wat je bedoeld Ik kom ook regelmatig daar waar jullie nu zijn en ik geef dus die kinderen onderwijs. 

Het is inderdaad hartverscheurend af en toe, maar zodra ik het op mijn eigen gezin ga betrekken, weet ik dat ik verkeerd bezig ben en dan moet ook de knop weer om...

Afgelopen woensdag had ik een studiedag en daar werd een presentatie gegeven over het nieuwe prinses maxima centrum. In de toekomst wordt dat het ziekenhuis voor kinderen met kanker. Tijdens de presentatie werden er foto's getoond van een aantal zieke kinderen, en als ik me dan voorstel dat Laurens, of Pepijn, (bij Elise lukt me dat nog niet) helemaal kaal is, een sonde heeft en chemokuren krijgt, dan word ik ook helemaal naar en ren ik naar boven om ze plat te knuffelen....

Tot hoe lang blijf je daar nog? Dan kom ik nog even op de koffie! 

Kan ik me heel goed voorstellen!

Ik denk dat hij tot maandag of dinsdag moet blijven.

Ik kan me voorstellen dat je het heel naar vindt. Toen R met geelzucht in de babykamer lag werd ik al helemaal naar van andere ouders die al helemaal een ziekenhuis routine hadden, ik wilde gewoon niet weten hoe erg dat is.

Luce wat heftig zeg! En dat jongetje zonder zijn moeder klinkt mij hartverscheurend in de oren! Heel veel beterschap voor B

Vreselijk ja, ik ben ook weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. S was gisteren opgenomen met een longontsteking. Gelukkig mochten we vandaag aan het eind van de middag alweer naar huis, maar Brrr zo'n kinderafdeling is echt niks.

Beterschap voor jouw mannetje.

Bah, zo akelig. Mijn zus heeft gewerkt op die afdeling, ook in dat ziekenhuis.

Bah wat hartverscheurend lijkt me dat om te zien 

Dat injectiekamertje wat onder de huid wordt geplaatst, hoelang moet dat eigenlijk blijven zitten Luce? 

Beterschap voor je mannetje!

Hopelijk een aantal jaar. Sommige PAC's blijven wel 8 jaar zitten. Hopelijk is het daarna niet meer nodig en kan hij gewoon makkelijk in de aders geprikt worden.

Mamsie, beterschap!

Pff sterke Luce!

Luce schreef:Hopelijk een aantal jaar. Sommige PAC's blijven wel 8 jaar zitten. Hopelijk is het daarna niet meer nodig en kan hij gewoon makkelijk in de aders geprikt worden.

Mamsie, beterschap!

Pff best lang nog dan. Ik dacht tot een jaar of 5 maar langer dus.

Ja, dat zei de arts. Zou alleen maar mooi zijn als dat zo is!

Afschuwelijk. Ik kan al huilen als ik eraan denk, laat staan als je er werkelijk me geconfronteerd wordt of er als ouders zijnde middenin zit. Hartverscheurend. 

Sterkte!

Beterschap voor je zoon. Hopelijk blijft die lang zitten.

En van je verhaal over het jongetje dat de halve nacht om zijn ouders roept, word ik helemaal beroerd. Echt heel naar .

Oh bah wat vreselijk. Ik moet er niet aan denken, en toevallig ben ik erachter dat een kennisje van mij, haar zoontje ook leukemie heeft. Ik ben altijd zo ontzettend dankbaar dat ik een gezonde zoon heb bij dit soort dingen.

Twellie schreef:Beterschap voor je zoon. Hopelijk blijft die lang zitten.

En van je verhaal over het jongetje dat de halve nacht om zijn ouders roept, word ik helemaal beroerd. Echt heel naar .

Ik vind het ook bizar! Mijn man heeft er vannacht geslapen, maar ik hoorde dat het jochie weer de halve nacht om zijn ouders heeft gehuild. En die ouders gaan doodleuk naar huis 's avonds laat. Moeder zegt: ''Ik heb tijd voor mezelf nodig'' en vader zegt:''Succes ermee he!'' tegen de zusters. Ik vind het echt bizar, het zou niet eens in mijn hoofd opkomen.