Trouwen? Of niet?

Mijn vriend en ik zijn ruim 7 jaar bij elkaar. We zijn erg gelukkig met elkaar, we hebben wel wat dipjes gekend maar we zijn nog steeds samen en we houden ontzettend veel van elkaar.

Nu hadden we het gister over trouwen. We willen eigenlijk wel met elkaar trouwen. Maar ik vind het zo eng. Ik zit momenteel niet zo lekker in m'n vel misschien komt het daardoor, maar ik krijg een soort paniekerig gevoel als ik denk dat ik dan zeker mijn hele leven met hem ga spenderen. Niet omdat hij het is, maar meer dat ik dan denk: hm, straks zijn we over een paar jaar (of tientallen jaren) niet gelukkig samen.. en dan?! Ik wil natuurlijk niet trouwen om vervolgens weer te scheiden. (Maar ja, wie wel?) Toch als ik me in denk, dat ik de rest van mijn leven met deze man ga delen, dan denk ik wel: oh fijn! Dat zie ik wel zitten.

Erg tegenstrijdig allemaal dus. Volgens mij heeft mijn moeder ook wel verteld dat ze dit bij mijn vader had toen ze jong waren. Maar zij was altijd heel nuchter van: gaat het echt niet, dan stoppen we ermee. En zij zijn al 33 jaar gelukkig getrouwd...

Dit stelt me gerust. Zijn er meer mensen die dit herkennen? En hoe zijn die omgegaan met dit gevoel? Ik heb het ook met de keuze voor kinderen te gaan, een huis te kopen, enz.

Ik vond helemaal niet dat er zoveel veranderde door te trouwen. Wel door kinderen krijgen, maar niet door trouwen. Ik heb daar dus ook niet echt over gepiekerd.

Wij zijn 6 jaar samen en willen niet trouwen. Vaak al over gehad maar beide denken er gelukkig hetzelfde over. Het voegt voor mij niks toe, kost een hoop geld en ik wil ook geen groot feest of jurk. Je kunt jet zo duur maken als je zelf wil, maar ik heb er helemaal niks mee.

Wordt vaak raar op gereageerd als dat ter sprake komt, trouwen is hier toch wel de standaard.

wij zijn 5,5 jaar samen en we gaan ook niet trouwen. Ik hou van een feestje, dus dat zal de enige reden zijn om het wel te doen. En dat vind ik niet voldoende.
Misschien geven we wel ooit eens een 'feest voor de liefde'

En als ik dan toch ooit ga trouwen bijvoorbeeld omdat het 'handiger' is, dan trouw ik maandag ochtend, en geven we vrijdag een feest. Zonder tradities, maar wel met veel gevoel voor de liefde.
Ik vind een trouwerij vaak gericht op de buitenwereld, ik weet dat door een hoop mensen niet zo wordt ervaren maar ik heb wel dat gevoel.

Ik heb dat ook. Woon je wel samen met je vriend, in een huur- of koopwoning?

Lot schreef:Ik heb dat ook. Woon je wel samen met je vriend, in een huur- of koopwoning?

Ja ik ben bij hem gaan wonen in zijn koopwoning. Ondanks dat we al zolang samen zijn, betaalt hij nog steeds alleen de hypotheek en de onderhoudskosten aan het huis. Het scheelt overigens wel dat hij dit makkelijk kan betalen en iets meer verdiend dan ik, dus we houden beide ongeveer evenveel geld over. (dus niet dat hij de helft aan zijn salaris kwijt is aan zijn hypotheek en ik bakken met geld overhoud)

Oftewel, ik kan er nu zo uit, als ik wil, en dat geeft me rust.. Maar toch wil ik natuurlijk samen verder... Hm.. ik kan het zo moeilijk uitleggen....

Wij huren, betalen wel beide evenveel, dit is ook weer zo'n kronkel van mij (anders is de relatie niet gelijkwaardig ). Maar huren geeft mij inderdaad ook het idee dat ik nergens aan vast zit. Ik wil wel graag kopen maar dan wil mijn vriend wat dingen op papier gaan zetten zodat het goed geregeld is, en daar word ik dus weer benauwd van.

Wij zijn getrouwd, maar ik herken je gevoelens wel van onze verlovingstijd (wat klinkt dat ouderwets). Het is een groot iets, dat trouwen, hoe je het ook went of keert. Ik ben er zelf heel serieus mee bezig geweest in die tijd, is dit écht wat ik wil, voor de rest van mijn leven. Eigenlijk wist ik dat natuurlijk al wel, anders was ik niet al vier jaar met hem samen geweest en natuurlijk kies je elke dag opnieuw voor elkaar. Het was niet dat ik twijfelde aan hem, of aan onze relatie, maar wanneer je dan écht gaat trouwen, dan komt het toch even écht heel serieus binnen. Ik kan niet zo goed beschrijven wat dat nou precies is en ik weet ook dat trouwen voor veel mensen weinig meer voorstelt in deze tijd, maar voor ons stelt het héél veel voor, het stelt de wereld voor, alles, je zegt tegen elkaar: 'ik wil mijn léven met jou delen', dat is nogal wat...

Natuurlijk zeg je dit ook tegen elkaar wanneer je verliefd wordt, een lange relatie aangaat, of samen een huis betrekt, maar toch vond ik die belofte die je maakt wanneer je gaat trouwen zwaar voelen. Het weegt voor ons nu eenmaal zwaar en dat ís het ook. Je trouwt niet zomaar met iemand, wij althans niet, voor ons is het écht nog die belofte, zoals ook onze ouders en grootouders die belofte maken.

En toch, toch is het zwaar en tegelijkertijd zó mooi, diep en vreugdevol om te trouwen en getrouwd te zijn. Voor mij en mijn man heeft het grote meerwaarde.

Ik wil wel graag trouwen met mijn vriend. Wij zijn nu 6 jaar bij elkaar en in onze omgeving gaan er ook steeds meer mensen trouwen.
Daardoor heb ik het er wel over gehad met mijn vriend en hij wil het ook wel. Maar voorlopig nog niet en we moeten er eerst ook genoeg geld voor hebben.

Ik vind dat trouwen er wel bij hoort. En al helemaal als we over een paar jaar kinderen hebben. Dan is het toch beter geregeld als je getrouwd bent.
Plus dat je een mooi feestje kan geven

Wij trouwen in augustus en ik herken niets van wat je beschrijft. 
Vanaf het moment dat mijn verloofde mij ten huwelijk vroeg loop ik spreekwoordelijk op wolken.
Ik vind het zo'n fijn vooruitzicht dat wij binnenkort man en vrouw zijn, dat ik zijn achternaam mag dragen.
Maar het kan ook meespelen dat wij besloten hebben om na ons huwelijk voor een kindje te gaan.

Ik zie het net zo als Susan, kinderen zijn in mijn ogen een veel grotere verbintenis.

Maar wij zijn morgen wel 3 maanden getrouwd. Wij zijn gaan trouwen ivm een koophuis en dat we alles goed geregeld wilde hebben voor de toekomst, alles regelen bij de notaris was duurder. Uiteindelijk werd de dag door de mensen om ons heen groter gemaakt als wat wij bedacht hadden (hartstikke leuk en lief hoor) . Maar gevoelsmatig is er voor mij weinig veranderd. Toen wij de keus maakte om een huis te kopen was dat ook al met het idee altijd samen te blijven, eigenlijk al toen ik naar hem toe verhuisde aan de andere kant van het land.

Ik herken je gevoel niet, langzaam aan zijn onze levens steeds meer tot elkaar gekomen (huis kopen, was de laatste stap) en dit voelde als een heel natuurlijk stap.