Borstvoeding en trots

Ik lees het vaker en zojuist ook weer --> Dat je trots mag zijn als je borstvoeding geeft en hoe lang wel niet. Waarom mag je daar trots op zijn? Begrijp me niet verkeerd, ik heb er de ballen verstand van maar ik weet bijvoorbeeld van mijn moeder dat ze het letterlijk tot bloedens toe geprobeerd heeft met mij (daar werd ze toe gepushed) en dat ze lag te janken van de pijn. Of de borstvoeding lukt of niet heb je toch niet altijd helemaal compleet zelf in de hand? Waarom dan wel die trots als het wel gaat? Is het niet meer een kwestie van geluk?

Ik ben er best trots op dat ik 6 maanden lang in mijn eentje met gebroken nachten heb weten te dealen. Nu wil ik niet beweren dat mama's die flesvoeding geven allemaal partners hebben die er 's nachts uit gaan voor flesjes, maar dan kàn het tenminste. En flesvoedingmama's kunnen gewoon werken als ze willen werken, of een weekendje weggaan of zo, ik moest dan altijd om de paar uur kolven. Dus als het om bepaalde dingen gaat kost borstvoeding meer energie. Ik ben er wel trots op dat ik dat ervoor over heb gehad. Maar ik plaats mezelf absoluut niet boven mensen die flesvoeding geven, want soms heb je inderdaad geen keuze. En misschien hebben moeders die flesvoeding geven weer te maken met een andere uitdaging waarbij ze trots kunnen zijn op hoe ze ermee omgaan!

Ah op die manier, bedankt voor de uitleg .
En over dat werken... Je kunt toch ook gewoon werken en op je werk kolven? Ik heb collega's gehad die dat deden... Heb je speciale ruimtes voor die volgens mij verplicht zijn in elk bedrijf...

Ik ben er wel trots op, omdat het mij alle 3 de keren letterlijk bloed, zweet en tranen heeft gekost en heel veel doorzettingsvermogen omdat het zo tegenzat. Incl alle keren meerdere keren echt ziek van de borstontstekingen, overproductie enz. En ik ben ook trots op mezelf dat ik een tweeling 17 maanden volledig heb kunnen geven. Het was hier dus echt niet dat het 'geluk' was, maar voor mij ook puur mijn eigen doorzettingsvermogen, want ja, ik had dan wel genoeg voeding, maar in mijn geval was dat juist nadelig alle keren, want juist hierdoor ontstond er overproductie en daardoor weer ontstekingen.

Zus schreef:Ah op die manier, bedankt voor de uitleg .
En over dat werken... Je kunt toch ook gewoon werken en op je werk kolven? Ik heb collega's gehad die dat deden... Heb je speciale ruimtes voor die volgens mij verplicht zijn in elk bedrijf...

Ja, dat heb ik dus drie maanden gedaan en ik vond het niks. En leuk dat speciale ruimtes verplicht zijn, maar ik werkte toen in een kleine kledingzaak dus ik was toch echt op het magazijn aangewezen.

Zus schreef:Ah op die manier, bedankt voor de uitleg .
En over dat werken... Je kunt toch ook gewoon werken en op je werk kolven? Ik heb collega's gehad die dat deden... Heb je speciale ruimtes voor die volgens mij verplicht zijn in elk bedrijf...

Geloof me vrij, of het nu verplicht is of niet, sommige werkgevers lappen het aan hun laars. Ik mocht kolven op het werk, ja, absoluut, terwijl ik mijn werk deed (dus verkopen), in een winkel waar geen afgesloten ruimte was en je zo van buiten in de winkel kon kijken...

Ik vind dat je er best trots op mag zijn als je bv geeft, het loopt niet altijd vanzelf en het kost vaak best heel wat moeite.

Ik heb bij de oudste zes weken borstvoeding gegeven, dat liep niet, had veel kloven tot bloedens toe, overproductie en spruw, na zes weken heb ik de handoek in de ring gegooid en ben ik gestopt, hier was ik niet trots op en juist naderhand erg verdrietig over.

Bij de jongste had ik dezelfde problemen maar dan nog erger zelfs.. Borstontstekingen en maandenlang spruw, een jaar lang nachtvoedingen en toch heb ik doorgezet en oh ik ben er zo blij om en daarom ook trots op mezelf!

Oja, nachtvoeding idd. Bij de tweeling duurde dit ruim 14 maanden en dat dus 2x per nacht x2. Dat kwam uiteraard op mij neer, dus ook daar ben ik best trots op. Dat lukte me maar mooi met 4 kleintjes in totaal.

Vooral bij de tweeling was ik de eerste tijd alleen maar aan het voeden, maar oh, wat heb ik er van genoten. Meer dan 16 voedingen op een dag was eerder regel dan uitzondering de eerste tijd, maar ik deed het zo graag, zou het zo weer doen.

Zus schreef:Ik lees het vaker en zojuist ook weer --> Dat je trots mag zijn als je borstvoeding geeft en hoe lang wel niet. Waarom mag je daar trots op zijn? Begrijp me niet verkeerd, ik heb er de ballen verstand van maar ik weet bijvoorbeeld van mijn moeder dat ze het letterlijk tot bloedens toe geprobeerd heeft met mij (daar werd ze toe gepushed) en dat ze lag te janken van de pijn. Of de borstvoeding lukt of niet heb je toch niet altijd helemaal compleet zelf in de hand? Waarom dan wel die trots als het wel gaat? Is het niet meer een kwestie van geluk?

Ik ben eigenlijk vooral trots dat hij zo goed groeit op iets wat mijn lijf produceert. Zekf gemaakt dus! Voelt heel instinctmatig als trots.

Verder ben ik wel trots op mezelf hoor dat ik het nog steeds vol houd, maar goed ik moet er dan ook nogal wat voor doen. Ik vind niet per definitie dat je trots mag zijn als je borstvoeding geeft, trots mag je sowieso zijn. Maar ik denk dat het om dat hele instinctmatige gevoel van trots gaat stiekem eigenlijk.

Ik ben ook trots op de manier die Pompoen zegt, mijn kinderen zijn gegroeid alleen op mijn melk de eerste maanden, verder nergens op.

Maar het is misschien zo'n zelfde trots als die ik heb als mijn zoon zelf iets schrijft of mijn dochter iets heel moois tekent. Eigenlijk is mijn aandeel daarin maar heel klein en toch ben ik dan trots op ze. Bij BV is mijn aandeel wat groter maar het heeft me nooit moeite gekost, en toch ben ik wel trots dat ik het nog steeds geef.

Dat is geen kwestie van geluk. Ik heb het bij beide kinderen een tijd volgehouden, maar dat ging inderdaad tot bloedens toe, en eerst vrijwel fulltime kolven, daarna aan de gang met een logopedist omdat het drinken niet lukte, enorme problemen met aanhappen, veel gedoe en drama en pijn. Dus ik denk dat de meeste mensen allang waren afgehaakt, en ik heb doorgezet, en daar ben ik trots op, want ik heb zelfs de jongste ruim 6 maanden bv kunnen geven. En van al zijn artsen kreeg ik daar enkel complimenten over omdat het bij prematuren uiterst belangrijk is dat ze bv krijgen en het lukt niet heel vaak omdat het erg lastig is.

Dus het was bepaald niet iets wat vanzelf ging, ik weet zeker dat flesvoeding makkelijker en minder stressvol en zeker minder pijnlijk was geweest, dus ' geluk' heb ik er bepaald niet mee gehad.

Ik ben wel trots op dat ik bv heb gegeven, ook om genoemde redenen maar ook omdat ik er altijd tegenaan heb moeten eten om op gewicht te blijven om te kunnen voeden. Het heeft mij altijd best veel energie gekost. Plus dat het de eerste tijd om de 2 uur voeden erg zwaar is, om alles alleen te moeten doen.

Ik snap wel dat je trots bent als het niet makkelijk gaat en je tóch doorzet. Maar het is voor mij wel gek/bevreemdend dat je ligt te bloeden en pijn te lijden om borstvoeding te kunnen geven. Het klinkt als een soort martelaarschap.

Bij mij is de borstvoeding nooit met veel problemen gegaan en ik ben ook trots dat ik mijn kinderen borstvoeding heb gegeven/geef. Ik ben er trots op dat mijn kinderen erop groeien en omdat ik het de beste voeding vind voor mijn kinderen en ik het ze zolang heb gegeven/geef. Ondanks dat het me niet veel pijn gekost heeft heb ik er wel veel moeite voor moeten doen, vooral het kolven het eerste jaar/anderhalf jaar. Ik vond het echt niet leuk om 3 keer op een dag op mijn werk te moeten kolven en dan ook nog thuis om genoeg voeding bij elkaar te krijgen.

Rood schreef:Ik snap wel dat je trots bent als het niet makkelijk gaat en je tóch doorzet. Maar het is voor mij wel gek/bevreemdend dat je ligt te bloeden en pijn te lijden om borstvoeding te kunnen geven. Het klinkt als een soort martelaarschap.

Tsja, het gaat om je kind en je gaat vanzelf zo ver als je maar kan omdat je het beste met hem voor hebt.

Hier zat niet álles tegen, maar het was de eerste weken wel behoorlijk uitputtend en pijnlijk. En nog is het best zwaar om alle gebroken nachten voor m'n rekening te moeten nemen terwijl ik al chronisch vermoeid ben. Het woord trots gebruik ik niet zo vaak met betrekking tot mezelf, maar ik ben wel heel erg blij dat ik doorgezet heb, ik vind het absoluut de moeite waard.

Rood schreef:Ik snap wel dat je trots bent als het niet makkelijk gaat en je tóch doorzet. Maar het is voor mij wel gek/bevreemdend dat je ligt te bloeden en pijn te lijden om borstvoeding te kunnen geven. Het klinkt als een soort martelaarschap.

Nou nee, ik kreeg mee dat het belangrijk was dat ze dat meekregen. En ik vond dat zelf belangrijk. Belangrijker dan dat ik er last van had, dus ben ik er mee door gegaan. Dat is geen martelaarsschap, maar gewoon kiezen voor wat je zelf belangrijk vindt voor je kind. Ik kon niet zo gek veel doen toen ze in het ziekenhuis lagen, en ook maar weinig om te zorgen dat ze zo gezond mogelijk bleven en een zo goed mogelijke start kregen, behalve dit. Dus deed ik dat.

Rood schreef:Ik snap wel dat je trots bent als het niet makkelijk gaat en je tóch doorzet. Maar het is voor mij wel gek/bevreemdend dat je ligt te bloeden en pijn te lijden om borstvoeding te kunnen geven. Het klinkt als een soort martelaarschap.

Er zijn zoveel dingen die je doet ondanks dat pijn doet, sommige vrouwen vinden benen harsen pijnlijk, wenkbrauwen epileren, sporten om af te vallen. Dat zijn allemaal dingen die pijn kunnen doen, en ondanks dat doe je het, omdat je een doel voor ogen staat of omdat je iets nou eenmaal erg belangrijk vindt. Een zwangerschap verloopt vaak ook niet geheel pijnloos en de bevalling al helemaal niet. En ook dat heb je ervoor over. De eerste voorbeelden zijn alledaags, bevallen en borstvoeden zijn dat niet. Ik denk dat veel vrouwen de ongemakken en pijn er gewoon voor over hebben, omdat ze borstvoeding heel belangrijk vinden. En als je doorzet ondanks die ongemakken, dan mag je daar trots op zijn. Ook als je geen ongemakken hebt trouwens. Als iemand 20 kilo afvalt met pijn en moeite, zeggen we toch ook dat je daar trots op mag zijn, waarom dan niet bij borstvoeding?

Ik ben na de bevalling in een shock geraakt, waardoor ik op de IC terecht kwam. Mijn ledematen wilden niet meer en ik viel weg. Nog steeds weten de artsen niet waardoor het gekomen is. Ik was in 1 dag alle zwangerschapskilo's kwijt.
Gelukkig kon ik daarna langzaam weer aansterken in het ziekenhuis.

Mijn borstvoeding kwam niet op gang, ook niet na 5 dagen thuis.
Wat heb ik me verschrikkelijk gevoeld dat het niet lukte, maar mijn lichaam kon het gewoon niet aan.

Ik snap dat jullie trots zijn dat het wel gelukt is, en dat mag ook!
Maar ik voel me soms wel rot als iemand zegt: 'dat je het dan zo snel opgeeft'.
Nou is mijn situatie wel anders natuurlijk, maar ik kan me er nu nog verdrietig over voelen dat het niet gelukt is.

Piertje, wat heftig zeg! En als het echt niet gaat, zoals in jouw geval, dan is dat inderdaad heel verdrietig, maar kun je er natuurlijk helemaal niks aan doen. Dan is er gelukkig FV waar je kind ook goed op kan groeien.

Zus schreef:Ik lees het vaker en zojuist ook weer --> Dat je trots mag zijn als je borstvoeding geeft en hoe lang wel niet. Waarom mag je daar trots op zijn? Begrijp me niet verkeerd, ik heb er de ballen verstand van maar ik weet bijvoorbeeld van mijn moeder dat ze het letterlijk tot bloedens toe geprobeerd heeft met mij (daar werd ze toe gepushed) en dat ze lag te janken van de pijn. Of de borstvoeding lukt of niet heb je toch niet altijd helemaal compleet zelf in de hand? Waarom dan wel die trots als het wel gaat? Is het niet meer een kwestie van geluk?

Waarom zou je er niet trots op zijn? Je mag toch best trots op jezelf zijn?

Je mág op zich trots zijn op wat je wil, lijkt mij.

Ik heb in het begin heel veel pijn gehad, veel te veel productie en zoon dronk 12 keer per dag. Elke avond wilde hij minstens een uur clusteren. Ondanks die dingen ben ik door gegaan en daar ben ik trots op.

Pippa schreef:Piertje, wat heftig zeg! En als het echt niet gaat, zoals in jouw geval, dan is dat inderdaad heel verdrietig, maar kun je er natuurlijk helemaal niks aan doen. Dan is er gelukkig FV waar je kind ook goed op kan groeien.

Ja, weet ik ook wel.
Maar ik vind het toch fijn dat je het nog even zegt

piertje, mijn verhaal is totaal niet vergelijkbaar met de jouwe, maar ik herken wel je gevoel van falen en verdrietig zijn dat het niet is gelukt.
de eerste week na de geboorte van de oudste stond (voor mijn gevoel) alleen maar in het teken van voeden, kolven en bijvoeden, alles zonder resultaat.
ik had 'simpelweg' geen voeding, op advies van kraamzorg en vk ben ik na een week overgestapt op fv omdat zij zagen dat er geen verbetering kwam en dat ik er zelf aan onderdoor ging. het heeft heel lang geduurd voordat ik kon accepteren dat ik geen bv heb kunnen geven, ik had het gevoel dat mijn lichaam me in de steek liet.
ik heb heel lang gedacht 'wat als ik toch door was gegaan met kolven', 'wat als we dit of dat nog hadden geprobeerd', maar daar kom je helaas niets verder mee.

laatst kreeg ik van een collega dat opmerking dat ik 'zeker wel bv zou gaan geven aan ons 2e kindje' > ja dat wil ik graag, maar ik weet gewoon niet of het deze keer wel lukt.. zo'n opmerking doet mij dan best pijn..
samen met mijn man hebben we besloten dat we het deze keer wel gaan proberen, maar er niet zoveel tijd en energie meer in steken als bij de oudste, ook omdat ik er ook voor hem wil zijn! ik merk dat ik er nu al bijna vanuit ga dat het niet lukt, ook om mezelf te beschermen tegen weer zo'n teleurstelling.
toch merk ik ook dat de hoop dat het wél lukt steeds meer begint te groeien, ik zie aan mijn bh's dat ik melk verlies/lek, deze baby zit al bijna 2 weken langer in mijn buik als mijn zoontje, ik ben er (denk ik) relaxter onder.. allemaal dingen waardoor het deze keer misschien wél lukt.. we zullen zien..

ik ben er wel trots op dat ik er bij de eerste zoveel moeite voor heb gedaan, ondanks dat het zijn vruchten niet heeft afgeworpen. uit zelfbescherming kies ik er nu voor om er minder moeite voor te doen, iets waar ik me soms alles behalve trots om voel, maar weet dat het beter is zo.

Piertje, wat ontzettend heftig zeg! Hoe gaat het nu met je?

Ik ben ook trots dat ik N. 6 maanden lang bv heb kunnen geven, hier ging het ook letterlijk met bloed, zweet en tranen. Ik vond het enorm belangrijk dat ze dit meekreeg en heb er geen seconde spijt van gehad dat ik door heb gezet. Door mijn doorzettingsvermogen ben ik van mening dat ze hierdoor een goede weerstand heeft kunnen opbouwen en nog geen allergieën heeft (al kan dit nog steeds de komende jaren worden ontwikkeld).