Ten einde raad!

Als je het nu uitmaakt zit je komende zaterdag met je ouders op de bank. Maar over een jaar vast niet meer, want er zijn verschillende manieren om weer aan een sociaal leven te komen.
Als je blijft twijfelen zit je over een jaar met je ouders op de bank. Het is nogal uitstel van executie zo. Misschien heb je over een jaar wel een superleuke andere vriend!

MaRiSkA schreef:Ik blijf niet bij mijn vriend omdat hij licht verstandelijk gehandicapt is. Maar ik heb echt geen vriendinnen buiten hem om en niets is zo erg om op de zaterdagavond bij je ouders op de bank te zitten terwijl anderen uitgaan enzo

Je gebruikt hem dus alleen maar om niet alleen te zijn.

Je weet verder geen pluspunten te noemen... en je hebt het constant over zijn handicap. Maar kijk eens naar jezelf!!

Als je kunt schoonmaken kun je toch in principe alles? Aangezien schoonmaken een fysiek beroep is.

Ik waardeer jullie reacties en adviezen heel erg!

Volgens mij zei Mimpie dat en inderdaad misschien heb ik over een jaar wel een hele leuke vriend maar hoe kom ik aan een vriend zonder vriendinnen wat betekend dat ik niet uit kan gaan.. Maybe een datingsite maar dat lijkt mij naast eng ook gevaarlijk?

Nee ik ben zelf ook niet perfect! Zo ben ik perfectionistisch en dwangmatig, soms!

maar nu zeg je dat je bij je vriend blijft voor een sociaal leven. Er zijn echt wel andere manieren om aan vrienden en vriendinnen te komen. Zoek een sport, misschien zijn er op je werk nog leuke mensen? of ga je vrijwilligerswerk doen, waar je weer nieuwe mensen tegenkomt. Je krijgt echt geen vrienden omdat je een relatie hebt.

Ik maak maar 2uurtjes per dag schoon Mozzarella en Asito heeft er begrip voor als ik afbel omdat ik zoveel last heb. Dus dit is ideaal geregeld zo. Er zijn namelijk maar weinig bazen te vinden die zoveel begrip voor zo'n jong iemand hebben.

Ik snap je Serena maar ik kan door mijn klachten niet sporten.

MaRiSkA schreef:Ik voel me gewoon zo kut! Ik wil niet eenzaam en alleen worden.

Het lijkt mij dat je je nu ook al eenzaam en alleen voelt in je relatie!

En je hebt echt geen vriendinnen nodig om een vriend te krijgen hoor. Ik ga ook echt niet stappen voor de mannen en dat doe ik ook zelden. Ok. zit ook niet graag op de bank bij mijn ouders maar alles is beter dan ongelukkig zijn en vastzitten in een relatie.

Begrijp dat jouw reden om bij hem te blijven, niet eerlijk is voor jou, voor hem en bovenal niemand dit kan volhouden.

MaRiSkA schreef:Ik voel me gewoon zo kut! Ik wil niet eenzaam en alleen worden.

Van single-zijn ga je niet dood hoor.

Yzma schreef:

MaRiSkA schreef:Ik voel me gewoon zo kut! Ik wil niet eenzaam en alleen worden.

Van single-zijn ga je niet dood hoor.

Gelukkig niet zeg .

Enne, lekker egoistisch van je om bij hem te blijven omdat je anders zo alleen bent. Lijkt me niet echt de reden voor een relatie.

Ik merk dat je zo bang bent om alleen over te blijven, maar volgens mij is die angst niet reeel.
Natuurlijk is het niet leuk om (in het begin) geen vriendinnen te hebben, maar dat komt wel weer. Ga een leuke cursus volgen, maak een single reis, zo kom je gauw in contact met andere mensen. Misschien ben je wel liefhebber van een bepaalde band of zanger(es), meld je aan bij de fanclub om zo mede geinteresseerden te ontmoeten, weet ik veel..

Maar als de angst om alleen te zijn de enige reden is dat je bij je vriend blijft, vind ik dat je fout bezig bent. En dat vind ik ten eerste omdat je jezelf dan geen recht doet. Je ontneemt jezelf je geluk. Dat vind ik zelf nog wel de belangrijkste reden.
Ten tweede vind ik het niet eerlijk ten opzichte van je vriend. Hij verdient iemand die oprecht van hem houdt.

Natuurlijk hoef je niet over een nacht ijs te gaan, maar ik heb het idee dat je er al lang over zit te piekeren als ik je verhaal lees. Luister eens echt naar jezelf.
Ik wens je in ieder geval heel veel wijsheid. Ik hoop dat je de juiste beslissing neemt.

Als het iderdaad de angst om alleen over te blijven is: Toen ik de relatie met mijn ex beeindigd had (had net een maand daarvoor de vriendschap met mijn beste vriendin verbroken, dus ik had ontzettend de angst om alleen te zijn), hielp het mij om te bedenken wie ik nog wél om me heen had, in plaats van wie niet. Ik ben me ook echt op die mensen gaan focussen. Voor mij persoonlijk waren dat mijn ouders. Ik ben jarenlang ieder weekend weg geweest vanwege die toenmalig beste vriendin en mijn ex, en ineens had ik de weekenden over en vond ik dat het tijd was om mijn energie te steken in die mensen die écht om me gaven, en in mijn geval kwam ik dus uit op mijn ouders. Een heel fijn idee vond ik dat.

Verder herken ik het wel dat je je blind kunt staren op het eerste jaar, dat je dat weer terug wilt. Maar ik ben bang dat dat eerste jaar niet meer gaat komen, jullie relatie is niet meer zo pril als toen, de verliefdheid heeft plaatsgemaakt voor houden van, en je hebt stukje bij beetje ok andere kanten van hem leren kennen die je toen nog niet kende, en dat maakt die roze bril misschien al een stuk minder roze. Ik denk zeker wel dat het mogelijk is om alsnog een fijne relatie samen te hebben, maar daar moet hij dan ook aan mee willen werken. En wil hij dat niet, dan denk ik dat het misschien tijd is om voor jezelf te kiezen.

Maple schreef: Ik denk zeker wel dat het mogelijk is om alsnog een fijne relatie samen te hebben, maar daar moet hij dan ook aan mee willen werken. En wil hij dat niet, dan denk ik dat het misschien tijd is om voor jezelf te kiezen.

Ik vrees dat ik het hier niet mee eens ben. De negativiteit spat er van haar kant af. Het gaat echt niet meer alleen om de ruzie's en zijn manier van omgaan zoals in het beginbericht. Ze heeft zoveel negatieve gevoelens bij hem, ze walgt zelfs voor een deel van hem, daar kom je echt niet zomaar van af. De enige manier dat het zou werken nog is als hij spontaan het perfecte vriendje wordt; geen beperking, geen overbeharing, meer geld verdienen, enz.....

Gizmo schreef:

Maple schreef: Ik denk zeker wel dat het mogelijk is om alsnog een fijne relatie samen te hebben, maar daar moet hij dan ook aan mee willen werken. En wil hij dat niet, dan denk ik dat het misschien tijd is om voor jezelf te kiezen.

Ik vrees dat ik het hier niet mee eens ben. De negativiteit spat er van haar kant af. Het gaat echt niet meer alleen om de ruzie's en zijn manier van omgaan zoals in het beginbericht. Ze heeft zoveel negatieve gevoelens bij hem, ze walgt zelfs voor een deel van hem, daar kom je echt niet zomaar van af. De enige manier dat het zou werken nog is als hij spontaan het perfecte vriendje wordt; geen beperking, geen overbeharing, meer geld verdienen, enz.....

Daarom zeg ik ook dat beide partijen er moeite voor willen doen en er open voor moeten willen staan. Verder ben ik het helemaal met je eens, hoor In deze relatie zit misshcien sowieso al geen toekomst meer.

Aha, ok.

Ik vraag me eigenlijk af of haar vriend dit allemaal weet. Ik zou er ook geen moeite meer in willen stoppen als de andere wil dat ik zou veranderen, perfect zou worden.... Niemand is perfect, en je kan jezelf niet (zoveel) veranderen.

MaRiSkA schreef:Ik maak maar 2uurtjes per dag schoon Mozzarella en Asito heeft er begrip voor als ik afbel omdat ik zoveel last heb. Dus dit is ideaal geregeld zo. Er zijn namelijk maar weinig bazen te vinden die zoveel begrip voor zo'n jong iemand hebben.

Ik snap je Serena maar ik kan door mijn klachten niet sporten.

Kan je dan niet beter een baan nemen waarbij je lichamelijk niet belast wordt? Dan kan je ook meer geld verdienen en zelfstandiger worden. Zelf een flatje huren ofzo, waardoor je niet bij je ouders op de bank beland.

Ik vind schoonmaakwerk eigenlijk niet dé baan voor jou, als je lichamelijke klachten hebt, eigenlijk. Schoonmaakwerk is juist ontzettend belastend. Volgens mij zouden er ontzettend veel andere banen zijn die je zou moeten kunnen doen, met jouw klachten, en die vele malen beter voor jouw lichaam zijn dan schoonmaakwerk. Maar da's offtopic

Oh my....

Hij mag dan wel simpel zijn, ik vind jou ook simpel in je beredenaties om in de relatie te blijven...eenzaam zijn is iets dat je zelf in de hand hebt. Als je dadelijk met je ouders op de bank zit kun je twee dingen doen: of mokken dat je daar zit en de wereld k*t vinden, of genieten van je ouders en je zelfstandigheid dat je uit een moedeloze relatie bent gestapt.

Het is een instellingskwestie. En als die meiden ervan door gaan: tja, weet je ook direct dat dat een vriendschap was op basis van niks.

Ik sluit mij volledig aan bij Caro! En daarbij wil ik nog het volgende toevoegen... Je herhaalt nogal dat bij een licht verstandelijke beperking heeft, als het je zo stoort wat die je dan nog in die relatie?
Weet niet wie het zei, maar je gaat inderdaad niet dood aan single zijn! Wees eerlijk tegenover je vriend en jezelf en beslis dan.

Waarom noem je specifiek je werkgever eigenlijk? Is dat wel zo slim? En als je maar 2 uur per dag werkt hoe kun jij dan zo veel betalen? Daar hou je toch maar weinig van over??

Je kan niet in een relatie blijven hangen omdat je zelf niet alleen wil zijn. Ik begrijp dat eng is, maar kom op.. Zo ga je niet met mensen om. Als je enigzins van je vriend houdt (en iemand aantrekkelijk/grappig vinden is geen houden van) dan maak je het uit. Hij verdient, net als jij iemand die volledig voor hem gaat en niet bij hem blijft vanwege andere factoren die je niet kan zien als basis van een goede relatie.

Ik werk inderdaad 2uur per dag maar ik woon nog/weer thuis en mijn ouders hebben altijd alles nog voor mij betaald. Behalve kleding e.d

Ik zie hem straks en dan gaan we praten al heb ik het besluit genomen om er een punt achter te zetten. Ik ken hem langer dan vandaag en ik weet gewoon dat hij niet zal veranderen, dat hoeft ook niet want zo is hij gewoon. Vind het alleen zo jammer dat ik er nu pas achterkom, dat het mij nu zo duidelijk word. Ik heb gisteravond en vanmorgen een heel gesprek met mijn moeder gevoerd en zij vond het ook heel verstandig en gelukkig ben ik nog wel een tijd welkom thuis! Tja en dan moet ik maar even eenzaam zijn. Zie er heel erg tegenop (tegen het alleen zijn, geen vriendinnen) maar dit werkt voor mij echt niet meer. Ik wil in september ook weer naar school en daar kom ik vast ook meiden tegen en zoals al eerder gezegd: oproepen plaatsen op internet!

Ik heb echt heel veel aan jullie tips en adviezen gehad, bedankt daarvoor!
Ik verwijder ook het stukje in mijn openingsverhaal ivm privacy

Poeh vind het mega-eng! Ben vooral bang voor zijn reactie want hij kan soms heel erg het slachtoffer gaan spelen.
Maar ik weet dat ik mij beter ga voelen, niet meteen maar wel over een paar weken.

Veel succes gewenst. Ik vind dat je een wijze keuze maakt.

Ja nou ergens weet ik al heel lang dat ik er een punt achter moet zetten maar ik durfde niet. En ik weet gewoon dat dit echt niet meer werkt en het voelt ook heel erg als falen. Honderden meiden van mijn leeftijd kunnen een jarenlange, gelukkig relatie hebben en ik tref net die ene waarmee het niet lukt. Misschien ook niet reël maar zo voelt het wel.

Succes straks meisje.Ik denk wel dat je een juiste beslissing neemt.

MaRiSkA schreef:Ja nou ergens weet ik al heel lang dat ik er een punt achter moet zetten maar ik durfde niet. En ik weet gewoon dat dit echt niet meer werkt en het voelt ook heel erg als falen. Honderden meiden van mijn leeftijd kunnen een jarenlange, gelukkig relatie hebben en ik tref net die ene waarmee het niet lukt. Misschien ook niet reël maar zo voelt het wel.

Sterkte, het komt echt wel weer goed. Ik dacht ook van niet toen ik op mijn 23e gedumpt werd na 6 jaar relatie. Ik dacht ook dat ik alles kwijt was, had ook geen echte vriendinnen meer. Maar door mijn hobby, en daardoor contacten op internet, is mijn sociale leven weer goed geworden. Daarnaast ben ik inmiddels ook weer dolgelukkig met een nieuwe vriend, opgeduikeld via internetdaten. Want ik ging ook nooit uit....
Dus echt, het komt goed. Gaat wellicht een tijd duren, maar je komt er sterker uit.

Maar wat denk je ervan om werk te zoeken wat niet lichamelijk belastend is? Je ouders kunnen je ook niet blijven steunen (of in feite alles betalen, als je alleen zelf kleding betaald) financieel.