Ten einde raad...

Het zal misschien een lang verhaal worden... ik zal proberen het zo kort mogelijk samen te vatten.

Ik heb al ruim 3 jaar een vriend van begin 40 (ben zelf 27), hij heeft al langere tijd klachten die duiden op 'iets' aan zijn hart, maar tot nu toe konden ze steeds niets vinden. Vier weken geleden kreeg hij vreselijke pijn op de borst, we hebben meteen een dokter laten komen, die vervolgens een ambulance belde. In het ziekenhuis aangekomen werd mijn vriend meteen onderzocht en wat bleek... hij had een hartinfarct gehad.

Dit was natuurlijk een grote schok, maar tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis knapte hij redelijk snel op en de echo van zijn hart wees uit dat de schade beperkt was, en misschien wel helemaal weer zou genezen. Tijdens de dagen in het ziekenhuis (ik was natuurlijk zoveel mogelijk bij hem) waren we erg close, hij zei lieve dingen tegen me, vertelde me dat hij het erg waardeerde dat ik er was en dat ik hem tot grote steun was.

Na 5 dagen mocht ik hem ophalen uit het ziekenhuis. Ik nam een middag vrij en ging hem ophalen. Thuis aangekomen hield hij me stevig vast en zei: 'ik weet niet hoe ik je moet bedanken voor wat je voor me hebt gedaan'.
Nou, dacht ik, je hoeft me niet te bedanken, het is toch logisch dat je voor elkaar klaar staat als er zoiets gebeurt, en ik had vertrouwen in de periode die zou komen, waarin mijn vriend moest gaan herstellen.

Na die dag is alles compleet veranderd. Mijn vriend is mijn vriend niet meer. Hij is geïrriteerd, snauwt me voortdurend af en is kil en afstandelijk. Sinds die dag dat ik hem heb opgehaald, heeft hij geen lieve woorden meer tegen me gezegd. Waar ik vroeger een kus en een knuffel kreeg als ik uit mijn werk kwam, kijkt hij nu op, mompelt 'hé', en verder niks. Hij praat zakelijk met me, en het liefst zo min mogelijk.
Ik begrijp heel goed dat het hartinfarct een grote klap voor hem is, en dat zijn wereld op de kop staat, maar hij sluit mij nu totaal buiten en ziet me niet meer staan.
Ik probeer mijn vriend te steunen waar ik kan, en laat hem ook met rust als ik denk dat hij dat nodig heeft. Ik doe zo mijn best, en heb geen idee wat ik verkeerd heb gedaan.

Ik weet niet eens of hij nog wel van me houdt, en of hij ooit nog weer normaal tegen me gaat doen.

Op dit moment ben ik ten einde raad... en weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb gelukkig een eigen huis waarin ik me kan terug trekken, en dat doe ik nu dus ook. Maar ik hoop zo erg dat deze situatie veranderd, ik heb zíjn steun nu ook nodig.

Wat moet ik hier nu toch mee aan?

Wat ontzettend vervelend!

Heb je hem weleens gevraagd waar het gedrag van hem vandaan komt? Want het kan niet zo maar opeens zijn dat hij compleet anders tegen je doet. Misschien is hij bang om je alleen te moeten laten en dat hij daarom expres afstand van je neemt? Misschien is het iets anders. Maar het is wel handig als hij je verteld WAAROM hij in hemelsnaam dit gedrag vertoont. Praten is dan ook de enige remedie in mijn optiek.

Sterkte in ieder geval.

ABE schreef:Wat ontzettend vervelend!

Heb je hem weleens gevraagd waar het gedrag van hem vandaan komt? Want het kan niet zo maar opeens zijn dat hij compleet anders tegen je doet. Misschien is hij bang om je alleen te moeten laten en dat hij daarom expres afstand van je neemt? Misschien is het iets anders. Maar het is wel handig als hij je verteld WAAROM hij in hemelsnaam dit gedrag vertoont. Praten is dan ook de enige remedie in mijn optiek.

Sterkte in ieder geval.

+1

*sta niet meer zo achter mijn reactie*

Strekte. Dit moet een heel zware periode voor jullie zijn.

Jee Muppie, wat ontzettend heftig voor jullie allebei. Voor jou natuurlijk verschrikkelijk om je buitengesloten te voelen en niet de liefde krijgt waar je nu naar hunkert, om zo elkaar te steunen. Ik denk echter dat het niet uitzonderlijk is hoe je vriend zich gedraagt en dat het totaal nutteloos is om hem naar een verklaring hiervoor te vragen. Probeer te beseffen dat jouw vriend deze periode van ziek zijn heel anders heeft ervaren dan jij. Jij hebt het heel erg bewust meegemaakt, maar je vriend was degene die alles fysiek/mentaal moest ondergaan en veel minder momenten heeft gekend om hier goed bij stil te staan. Het is een confrontatie geweest met dat het leven vergankelijk is en dat kan heel traumatisch zijn.

Hij zal nu in een geheel andere fase van het verwerkingsproces zitten dan jij. Zie het bijv. als volgt: jij bent ontzettend blij dat hij er naar omstandigheden goed is uitgekomen en wil alleen maar hem steunen en lief zijn. Jouw vriend daarentegen gaat de afgelopen periode proberen te bevatten en kan denken "Wtf, wat is er in godsnaam allemaal met me gebeurd?" Om dat te kunnen plaatsen neemt hij afstand van jou, om zo te proberen weer meer in contact te komen met zijn eigen ik en zijn eigen gevoelens. Die zullen namelijk erg verwarrend en tegenstrijdig zijn. Klinkt allemaal lekker zweverig, maar dit patroon is echt niet uitzonderlijk. Vaak gebeurt het dat mensen na een confrontatie met de vergankelijkheid van het leven domweg geen ruimte hebben voor anderen behalve zichzelf. Afhankelijk van het ziektebeeld gaat daar soms ook nog een bepaalde (tijdelijke) karakterverandering mee gepaard en dat is erg zwaar voor de directe omgeving.

Dit hele verhaal helpt jou niets verder, maar is wellicht wel iets om je eens over te bezinnen. Jij doet niets fout, echt niet. Er komt een moment dat jouw vriend dat ook ziet, maar dat vergt geduld. Ik hoop dat je dat op kan brengen, zonder dat je het persoonlijk maakt. Vaak kan iemand alleen zo tegen je doen als diegene zich juist geheel zichzelf bij je voelt en waar je dus erg dichtbij staat. Heel veel sterkte gewenst.

Btw, ik bedoel dus niet dat je al zijn nukken hoeft te accepteren, want dat is natuurlijk niet voor jou te dragen. Probeer alleen nu niet teveel van hem te vragen, want hij lijkt in een geheel andere fase te zitten dan jij, dus je praat dan beiden vanuit een geheel ander punt van vertrek.

Bedankt voor jullie reacties.

Guattari, jouw reactie zet me wel aan het denken, dankjewel. Misschien hou ik er te weinig rekening mee dat de situatie voor hem totaal anders is dan voor mij. Ik wil graag dat hij er met mij over praat, maar misschien kan hij dat nog helemaal niet, misschien moet hij het eerst voor zichzelf allemaal op een rijtje zetten...
Weet je, ik vind het vreselijk moeilijk om geduld op te brengen in deze situatie. Ik wil het zo graag samen doen, en ik heb zijn steun zo hard nodig... ik voel me echt een beetje in de steek gelaten, al weet ik dat hij dat niet met opzet doet.

Het meest moeilijke aan de situatie vind ik nog wel dat hij uit niets laat blijken dat hij nog van me houdt, ondanks dat hij het moeilijk met de situatie heeft. Vóór zijn hartinfarct noemde hij me eigenlijk altijd 'liefje' en zei hij regelmatig dat hij me lief vond en dat hij van me hield. Maar nu noemt hij me ineens steeds bij mijn voornaam, en hij zegt nooit meer dat hij me lief vindt. Het lijkt alsof hij zijn best doet om geen lieve woorden meer te gebruiken.

Ik ben nu thuis (heb vandaag gewerkt), en ik heb de hele dag nog niks van hem gehoord. Ik wil hem eigenlijk graag bellen, maar ik weet bijna zeker dat hij dan weer tegen me uit zal vallen. Ik hoop zo dat hij van zijn kant uit contact met me zal zoeken...

Wat naar voor je, Muppie, dat je vriend zo tegen je doet. Ik zou hem nog wat tijd geven maar jezelf niet uit het oog verliezen.

Mijn vriend heeft een jaar geleden een hersenbloeding gehad, ik was er nog net op tijd bij. Ik ging door een hel, omdat ik lange tijd niet wist hoe hij eruit zou komen. Mijn vriend weet niks meer van die periode. Toen hij terug op een gewone afdeling lag (na een maand intensieve), was hij erg kwaad op mij. Waarom bleef ik gewoon werken en was ik niet dag en nacht bij hem? Ik vermoed dat hij zijn kwaadheid omwille van die hersenbloeding wat op mij projecteerde. Ik ben mezelf serieus uit het oog verloren toen, ik bleef werken en elke dag reed ik kilometers om hem nog even te zien, terwijl ik dan telkens een afstandelijke en kwade vriend zag. Achteraf gezien had ik meer aan mezelf moeten denken. Maar hoe doe je dat? Niemand vroeg mij hoe het met mij ging, begrijpelijk, maar ik had er voor mij moeten zijn... Nu, een jaar later, hebben wij nog steeds problemen en zijn in relatie therapie.

Ik vermoed dat je vriend in een rouwproces zit. Zo'n levensbedreigende ziekte zet een mens aan het denken, niets is meer zoals voorheen. Kan je vriend met iemand praten over zijn gevoelens? Kan jij met iemand praten? Praten jullie nog (écht) met mekaar?

Wat naar wat jij hebt meegemaakt, Isis, dat klinkt erg heftig! Ik hoop dat jullie er uit komen met de therapie...!

Nee, we praten eigenlijk niet meer met elkaar. Ik probeer wel met hem te praten, maar ik krijg vaak gewoonweg geen reactie, of hij reageert overtrokken.

Het komt nu allemaal zo op me af dat ik eigenlijk al sinds ik uit mijn werk kom in tranen zit. Ik heb gewoon helemaal nergens meer zin zin. Morgen heb ik een feest van een van mijn beste vriendinnen, maar ik weet niet of ik dat wel ga trekken...

Eh, het hoeft niet zo te zijn dat hij je buitensluit met opzet hoor. Mijn vader is sinds de problemen met zijn hart een heel andere man geworden. Hij maakt zich druk om dingen waar hij dat vroeger helemaal niet deed, hij raakt emotioneel op sommige momenten dat ik het echt niet begreep, geirriteerd naar anderen toe als iets niet gaat hoe hij dat wil. Het hoort er helaas gewoon een beetje bij. Daarnaast moet je ook niet vergeten dat zo'n infarct een hele impact heeft en dat hij daar gewoon moe van zal zijn. En is niet iedereen wat geirriteerder, licht ontvlambaar als ie moe is? Hij zal gewoon prikkelbaar zijn, dat zelf wellicht wel doorhebben maar gewoon niet de energie hebben om er iets aan te doen.

Neemt overigens niet weg dat dit ook moeilijk zal zijn voor jou. Je zult ook onzeker zijn hoe of wat. Ik denk dat je het wat tijd moet geven, meer kun je helaas niet doen. Sterkte.

Ik denk ook juist niet dat hij me met opzet buitensluit hoor, maar het gebeurt wel.
En natuurlijk is het heftig wat hij heeft meegemaakt en natuurlijk is hij moe... ik hoop niet dat het nu lijkt dat ik daar geen begrip voor heb, zeker heb ik dat wel!

Ik had ook echt wel verwacht dat niet alles meteen weer bij het oude zou zijn, maar dat hij erg prikkelbaar zou kunnen zijn, en snel geïrriteerd, en in zichzelf gekeerd... maar dit gaat denk ik wel een stukje verder dan dat. Ik heb het gevoel dat ik hem aan het kwijtraken ben... hij 'duwt' me steeds verder weg, en ik kan er gewoon niks tegen doen...

Muppie schreef:Ik denk ook juist niet dat hij me met opzet buitensluit hoor, maar het gebeurt wel.
En natuurlijk is het heftig wat hij heeft meegemaakt en natuurlijk is hij moe... ik hoop niet dat het nu lijkt dat ik daar geen begrip voor heb, zeker heb ik dat wel!

Ik had ook echt wel verwacht dat niet alles meteen weer bij het oude zou zijn, maar dat hij erg prikkelbaar zou kunnen zijn, en snel geïrriteerd, en in zichzelf gekeerd... maar dit gaat denk ik wel een stukje verder dan dat. Ik heb het gevoel dat ik hem aan het kwijtraken ben... hij 'duwt' me steeds verder weg, en ik kan er gewoon niks tegen doen...

Nee, ik bedoel het niet aanvallend hoor, absoluut niet. En natuurlijk mag jij ook verdrietig zijn maar ik denk dat je weinig kunt verwachten eerlijk gezegd. Dat was meer mijn punt... Het is allemaal nog maar net gebeurd toch? Dat kan echt nog wel een paar maanden duren. Klinkt mss niet opbeurend maar ik wil ook niet tegen je liegen, sorry. Als er iets met je hart gebeurd wordt er volgens mij letterlijk een gevoelige snaar geraakt, ik weet niet wat dat precies is. En ik kan je wel aanraden om te praten enzo maar eerlijk gezegd denk ik niet dat hij daar de energie voor heeft. Je kunt natuurlijk wel aangeven hoe jij je voelt maar wat ik al zei; verwacht niet te veel.

Een paar maanden.....

Je hebt wel gelijk dat het allemaal pas net gebeurd is natuurlijk... en ik wil waarschijnlijk ook veel te snel. Maar ik ga deze situatie zo gewoon niet een paar maanden volhouden...

Wat een verdrietige situatie! Misschien is het voor jezelf prettig om ervaringen te delen met lotgenoten? Zijn er geen ondersteuningen voor 'de partner van'? Ik denk dat herkenning en vooral ook erkenning je misschien wel kunnen helpen. Sterkte!

Ik weet niet of er ondersteuningen voor partners zijn... ik ga er wel naar op zoek.

Zojuist heb ik mijn vriend aan de telefoon gehad. Ik ben zo stom geweest om hem in tranen te zeggen dat ik hem echt nodig heb. En als antwoord kreeg ik dat hij niet de behoefte heeft om bij mij te zijn.
Men, dit doet echt pijn...

Muppie schreef:Ik weet niet of er ondersteuningen voor partners zijn... ik ga er wel naar op zoek.

Zojuist heb ik mijn vriend aan de telefoon gehad. Ik ben zo stom geweest om hem in tranen te zeggen dat ik hem echt nodig heb. En als antwoord kreeg ik dat hij niet de behoefte heeft om bij mij te zijn.
Men, dit doet echt pijn...

Oh men wat kut. hier zit je helemaal niet op te wachten.

Heel veel sterkte!

Aah Muppie toch, wat ontzettend rot! Een dikke knuffel voor jou .

Muppie schreef:Ik weet niet of er ondersteuningen voor partners zijn... ik ga er wel naar op zoek.

Zojuist heb ik mijn vriend aan de telefoon gehad. Ik ben zo stom geweest om hem in tranen te zeggen dat ik hem echt nodig heb. En als antwoord kreeg ik dat hij niet de behoefte heeft om bij mij te zijn.
Men, dit doet echt pijn...

He wat klote, dat kun je niet echt gebruiken nu. Maar een ding: het is niet stom van je dat je het gezegd hebt, daar moet je over kunnen praten!

Nou, nog even een berichtje en dan kruip ik snel mijn bed in na deze vermoeiende dag...
Nogmaals bedankt voor de lieve berichtjes.

Ik heb mijn vriend nogmaals aan de telefoon gehad (hij zou me nog terugbellen want de bel ging tijdens ons gesprek), en in dat gesprek werd hij weer vrij snel boos en zei uiteindelijk dat hij met onze relatie wilde stoppen.

Ik wist niet wat ik hoorde en heb toen tegen hem gezegd dat hij nu maar eens even moest gaan zitten en naar mij moest luisteren.
Ik heb hem toen, al huilend, het hele verhaal van mijn kant verteld, mijn gevoelens, vanaf het moment dat hij naar het ziekenhuis moest. Hier had ik niet eerder de kans voor gehad, en hij onderbrak me niet, dus ik heb wel 10 minuten door de telefoon zitten praten, en op het eind zei ik dat ik dit eigenlijk geen gesprek vond voor door de telefoon.
Toen vroeg hij: wil je een kopje thee? Dus ik: huh? Hij: dan kom je toch even een bakje thee drinken en dan praten we verder.

Nou, toen ben ik naar hem toegereden (hij woont in hetzelfde dorp) en hebben we zeker 2 uur zitten praten, ik ben net pas thuis. Eerst ging het heel stroef, en deed hij nog erg bot, maar later toonde hij ook wat meer begrip voor mij.
Ik heb hem gezegd dat ik het fijn zou vinden om minder buitengesloten te worden, en dat ik dit graag samen wil doen, maar dat ik wel rekening met hem wil houden en alles op zijn tempo wil doen. Ik heb hem beloofd dat ik niet zal pushen en naar dingen zal vragen als hij niet wil praten, en hij heeft beloofd dat hij gaat proberen om mij minder buiten te sluiten, en om weer wat aardiger te zijn en niet om alles boos te worden.

Dus... ik ben benieuwd. We hebben in ieder geval eindelijk gepraat, dat was in al die weken nog niet gelukt!

Ik ben waarschijnlijk vrij hard, maar goed...
Wat is de meerwaarde van hem nog weken/maanden te laten zwelgen in zelfmedelijden?

Ja, hij heeft een hartinfarct gehad en ja dat is akelig en eng en kut en klote.

Geeft dat hem dan ook het recht om jou vervolgens zo te behandelen? Jij bent er in alles voor hem geweest...
Hij heeft een hartinfarct gehad, maar zoals hij nu doet en zich vanavond heeft uitgesproken zou je denken dat hij zijn hart ergens is kwijt geraakt.

Stop met excuses en hem zielig vinden, en hem zichzelf ook zo zielig laten vinden en word maar eens boos. Hartinfarct of niet, jij hebt dit niet verdiend.

Hij gedraagt zich als een zak.....

Edit) dit was dus voor je laatste update!!!!

Muppie, fijn dat jullie er uiteindelijk toch nog over hebben kunnen praten. Ik wens jou en je vriend veel sterkte en geluk!

Het is inmiddels een paar weken verder en ik heb mijn oude topic maar even opgezocht, dat leek me handiger dan een nieuwe plaatsen.

Mijn vriend heeft gisteren een punt achter de relatie gezet, en ik ben er kapot van...

Door de reacties die ik hier kreeg, en de contacten die ik met lotgenoten via een forum over hartinfarcten heb gehad, realiseerde ik me dat zijn gedrag niet abnormaal was, en het niet tegen mijn persoon gericht was.
Ik heb de weken die daarop volgden me niet teveel aangetrokken van zijn botte gedrag, en hem gewoon wat laten gaan en ook regelmatig tijd voor mezelf genomen en ik mijn eigen huisje geweest. Op de momenten dat ik bij hem was probeerde ik hem wat af te leiden, we gingen wel eens een bioscoopje pakken, lekker een stukje wandelen, enz.
Dit ging vrij goed en het botste daardoor minder tussen ons. Ik hield vast aan de gedachte dat zijn veranderde gedrag met zijn hartinfarct te maken had, en dat het vanzelf langzaam aan weer beter zou worden.

Op een gegeven moment gaf hij zelf aan dat hij het heerlijk zou vinden om eens een paar dagen samen weg te gaan. Als verrassing heb ik daarom 3 dagen weg geboekt in een luxe hotel aan het strand, met bubbelbad en alles erop en eraan, om even lekker helemaal te kunnen relaxen. Het was erg gezellig, maar de afstand tussen ons bleef wel een beetje. Ik had ook niet verwacht dat zijn gedrag binnen 3 dagen weer bij het oude zou zijn, zo gaat dan nu eenmaal niet. Bovendien voelt hij zich nog regelmatig niet lekker, dus ik zocht er verder niks achter. Ik dacht echt dat ik hem een groot plezier deed met het regelen van het hotel.

Maar blijkbaar had hij meer verwacht, want gisteren gaf hij aan dat hij het gevoel niet meer heeft, en dat hij ermee wilde stoppen. Hij heeft afgewacht of dat in die 3 dagen terug zou komen, maar dat was niet zo, dus hij wil niet meer...

Een paar weken geleden voordat hij in het ziekenhuis kwam was alles nog zo mooi, en door zijn hartinfarct ben ik hem nu kwijt...

Ik heb niet echt goede raad, maar ik wil je even een hele dikke knuffel geven Wat een ontzettend nare en heftige situatie en wat rot dat het nu over is Heel veel sterkte!

Misschien is het heel hard wat ik ga zeggen: maar die hartaanval heeft niet jullie relatie kapot gemaakt. Een hartaanval is een hartaanval, de impacht hangt af van wat de mensen eromheen mee doen.

Wie weet is dit voor hem een wake-up call geweest. Misschien is hij hierdoor gaan nadenken wat hij wil met zijn leven, welke richting hij op wil, wie hij naast zich ziet als partner: en het kan zijn dat hij zichzelf nooit die vragen heeft gesteld.

Al met al is dit giswerk, maar ik persoonlijk denk niet dat dit alleen door de hartaanval komt. Er speelt altijd meer, het is hoe je er mee omgaat en wat het met je doet. Misschien is alles in een stromversnelling geraakt sinds die hartaanval qua emoties en gedachten bij hem. Is hij gaan nadenken over dingen waar hij normaal niet over nadacht en komt het daardoor..

Dankje Fauve, voor je lieve woorden.

En Caro, ik begrijp wat je zegt, en ik zeg ook niet zo direct dat zijn hartinfarct onze relatie kapot heeft gemaakt, maar ik denk wel dat hij door de gevolgen hiervan zich geen raad met zijn gevoelens weet.

Ik heb contact met een aantal mensen die zelf, of hun partner, een hartinfarct hebben gehad. Van iedereen hoor je dat het veel voorkomt dat mensen tijdelijk erg veranderen, afstandelijk worden en in zichzelf gekeerd zijn. Het is daarom dat ik zijn gedrag totaal niet als signaal zag dat het tussen ons niet goed ging, maar dat ik ervan uitging dat na zijn herstel, het weer zou zijn zoals het was, en dat was goed.