Wat als je vriendin zich overal mee bemoeit...

Ik heb wel dat ik Yrsa corrigeer in hoe ze met andere kinderen omgaat. Ik hoor ouders altijd zeggen dat kinderen dat zelf maar moeten uitzoeken, maar ik vind dat het wel onze taak is om haar sociale omgangsregels te leren. Dus als ze op de peuterspeelzaal een vriendje waar ze vaak mee speelt en dat enthousiast op haar af komt straal voorbij loopt omdat haar allerbeste vriendje er is dan zeg ik haar wel dat ze D ook netjes gedag moet zeggen en dat het niet zo leuk voor hem is als ze hem negeert. Hetzelfde geldt als ik haar iets zie afpakken in de zandbak, als ik haar zie voordringen bij de glijbaan, enzovoort.

Misschien weet je nog dat ik ook in een soort gelijke situatie heb gezeten met B en een vriendin.
We hebben erover gepraat maar ik had besloten om de vriendschap te beëindigen, want zowel B als ik moeten ons fijn voelen bij het afspreken.
Later heeft ze me nog gebeld dat ze ons zo miste, of we toch iets af konden spreken. We hadden besloten om dan iets actiefs te doen zodat de kinderen bezig waren. Dit werkte wel een beetje, maar het is nooit meer geworden als voorheen. Ik voel me niet meer pp mn gemak/mezelf en dat is wel wat ik bij vriendschap wil. Daarbij merkte ik aan B dat hij dat kindje niet echt miste en hij ook geen super klik met hem had.

Bedankt voor de reacties allemaal.

Ik ben het zeker met jouw eens Artemis en ik ben er zelf ook veel heel mee bezig om alles zo goed mogelijk in banen te leiden en er vooral voor te zorgen dat anderen geen last van hem ondervinden.

Wij gaan elke week naar de peutergym en ja die van mij vliegt het liefst ook door de gymzaal als de juf iets uit aan het leggen is, maar ik haal m dan ook altijd bij me omdat ik ook wil dat hij luistert naar wat er gezegd word, ik wil ook absoluut niet dat hij anderen tot last is of wat dan ook en ik moet zeggen dat ik ook hem normen en waarden mee probeer te geven zoals Susan het voorbeeld geeft van het groeten van anderen enz.

Het blijft gewoon een lastig iets.. Ik vind het zelf ook soms wat moeilijk te accepteren dat hij zo is, puur omdat ik zelf niet zo ben (ben een absolute tegenpool)

Wennes schreef:Misschien weet je nog dat ik ook in een soort gelijke situatie heb gezeten met B en een vriendin.
We hebben erover gepraat maar ik had besloten om de vriendschap te beëindigen, want zowel B als ik moeten ons fijn voelen bij het afspreken.
Later heeft ze me nog gebeld dat ze ons zo miste, of we toch iets af konden spreken. We hadden besloten om dan iets actiefs te doen zodat de kinderen bezig waren. Dit werkte wel een beetje, maar het is nooit meer geworden als voorheen. Ik voel me niet meer pp mn gemak/mezelf en dat is wel wat ik bij vriendschap wil. Daarbij merkte ik aan B dat hij dat kindje niet echt miste en hij ook geen super klik met hem had.

Dit weet ik inderdaad nog wel ja!
Vervelend dat het bij jullie zo geëindigd is, het is wel zo dat ik dat hier niet zo ver wil laten komen, dan zou ik toch wel erg jammer vinden.

Laurientje schreef:

Wennes schreef:Misschien weet je nog dat ik ook in een soort gelijke situatie heb gezeten met B en een vriendin.
We hebben erover gepraat maar ik had besloten om de vriendschap te beëindigen, want zowel B als ik moeten ons fijn voelen bij het afspreken.
Later heeft ze me nog gebeld dat ze ons zo miste, of we toch iets af konden spreken. We hadden besloten om dan iets actiefs te doen zodat de kinderen bezig waren. Dit werkte wel een beetje, maar het is nooit meer geworden als voorheen. Ik voel me niet meer pp mn gemak/mezelf en dat is wel wat ik bij vriendschap wil. Daarbij merkte ik aan B dat hij dat kindje niet echt miste en hij ook geen super klik met hem had.

Dit weet ik inderdaad nog wel ja!
Vervelend dat het bij jullie zo geëindigd is, het is wel zo dat ik dat hier niet zo ver wil laten komen, dan zou ik toch wel erg jammer vinden.

Ik had het ook zeker niet op deze manier willen laten beëindigen en ik ven er ook erg verdrietig van geweest.
Maar ik heb echt naar B en mezelf gekeken, kan hij (of ik) nog wel onszelf zijn bij het afspreken?
Ij heb ook een vriendin met een bijzonder kind, hij heeft me zelfs in mijn gezicht gebeten! Maar onze vriendschap bestaat nog steeds.
Het scheelt ook wel dat we met die ene vriendin via de kinderen vriendinnen zijn geworden, we kenden elkaar eerder niet. dat is anders als je vriendinnen was en daarna zijn de kinderen gekomen.

Eens met Artemis, ik wil ook absoluut niet dat anderen last hebben van mijn kind, ookal doet hij misschien niets verkeerd. Maar als ik een vriendin zou hebben die continu zo doet als jouw vriendin zou ik dat ook niet accepteren, maar hier zou dat denk ik niet gebeuren omdat ik er zelf al bovenop zit, als hij fietsjes oid wil pakken dan zal ik hem eerst zeggen dat hij dat moet vragen.

Bolleke schreef:Eens met Artemis, ik wil ook absoluut niet dat anderen last hebben van mijn kind, ookal doet hij misschien niets verkeerd. Maar als ik een vriendin zou hebben die continu zo doet als jouw vriendin zou ik dat ook niet accepteren, maar hier zou dat denk ik niet gebeuren omdat ik er zelf al bovenop zit, als hij fietsjes oid wil pakken dan zal ik hem eerst zeggen dat hij dat moet vragen.

Als je 1 kind hebt kun je er dan wel bovenop gaan zitten maar als je daarbij ook nog een 14 maanden oude dreumes hebt die ook overal loopt en klimt heb je niet alles direct in de gaten en daarbij vind ik het dan ook niet nodig om er zelf ook continue bovenop te zitten. Hij zit trouwens nooit aan andere spullen dan speelgoed bij een ander thuis.

Laurientje schreef:Bedankt voor de reacties allemaal.

Ik ben het zeker met jouw eens Artemis en ik ben er zelf ook veel heel mee bezig om alles zo goed mogelijk in banen te leiden en er vooral voor te zorgen dat anderen geen last van hem ondervinden.

Wij gaan elke week naar de peutergym en ja die van mij vliegt het liefst ook door de gymzaal als de juf iets uit aan het leggen is, maar ik haal m dan ook altijd bij me omdat ik ook wil dat hij luistert naar wat er gezegd word, ik wil ook absoluut niet dat hij anderen tot last is of wat dan ook en ik moet zeggen dat ik ook hem normen en waarden mee probeer te geven zoals Susan het voorbeeld geeft van het groeten van anderen enz.

Het blijft gewoon een lastig iets.. Ik vind het zelf ook soms wat moeilijk te accepteren dat hij zo is, puur omdat ik zelf niet zo ben (ben een absolute tegenpool)

Dat is ook lastig als je het zelf niet zo snapt, en dat maakt het misschien wel moeilijker om grenzen aan te geven op een goede manier. Mijn dochter is ook helemaal niet zo, maar die wordt af en toe ook van mij en haar broer, wij zijn chaoten en druktemakers eerste klad thuis. Zij en mijn man zijn echt een stel structopaten. Dus dat botst weleens, en mijn man snapt onze zoon ook niet altijd en heeft een beetje wat jij beschrijft. Hij is gewoon zoals hij is en jij zoals jij bent, dat is allemaal goed en daar vind je vanzelf een weg in.

Oh hierboven was ik dus... Alleen nu gast en een nieuw account met dezelfde naam

Haha, structopaten.

Ik weet trouwens nog wel dat ik Muziek op schoot deed met Yrsa en daar was het onder meer verboden om op het podium te komen omdat daar veel muziekinstrumenten stonden. Zij was toen anderhalf en vond het podium enorm interessant, dus liep er vaak naartoe en dan riep die docente al meteen: 'Ze mag niet op het podium, hoor!' Terwijl ik er zelf echt bovenop zat en ook niet toeliet dat ze op het podium ging. Er waren ook moeders die hun kinderen wel gewoon op het podium lieten spelen en daar zei ze dan niks van. Dat waren wel de wat meer verlegen, stille, jongere kindjes, maar dan nog, regels zijn regels en zij kunnen ook wat slopen. Ik vond dat zo raar, ik had echt het idee dat ze Yrsa met argusogen in de gaten hield, dat voelde heel vervelend, want ik zorgde er zelf wel voor dat ze niet iets deed wat niet mocht.

Wat vervelend Laurientje, ik zou daar echt gek van worden en haar met een kribbige opmerking laten weten dat ik het zelf wel af kan, zonder dat ze er meteen op duikt.