Wat als je vriendin zich overal mee bemoeit...

Een van mijn vriendinnen (zelf ook moeder van een 2 jarige en een pasgeboren baby) heeft er een handje van om zich maar overal mee te bemoeien..
En dan doel ik vooral op het gedrag van mijn oudste (zoon van net 3 jaar)

Mijn oudste is een erg druk en ondernemend mannetje, altijd behoorlijk aanwezig en druk in doen en laten, ook vaak onbehouwen, niet iedereen is dat natuurlijk gewend, hij is ook een een groep peuters altijd degene die opvalt.. Hij blijft grenzen opzoeken.

Nu is het zo dat mijn vriendin zich continu met hem bemoeid waardoor hij erg negatief gaat aandacht vragen..
Hij mag niets van haar en ze roept continue: Nee Nee Nee, Nee S doe maar niet dat vind * niet zo leuk, nee blijf dáár maar vanaf, en vooral veel: doe maar voorzichtig S enz...
En dan doet hij op dat moment echt niets verkeerds...

Voorbeeld: vanmorgen gingen we een stukje lopen en daarna gingen we daar nog even wat drinken.. We zaten aan de tuintafel en S liep de bijkeuken in omdat daar fietsjes enz stonden, direct vliegt ze er achteraan al roepend: Neee S doe maar niet (en dit x4)
Trekt mijn zoontje aan mijn dochter, roept ze ook gelijk: ohh doe maar niet enz...
Kom op, het is mijn kind...?

Nog een voorbeeld met haar dochter:
S en haar dochter dansen in de kamer, haar dochter doet dit heel rustig en netjes en S erg druk en alles beweegt aan hem, alles gaat gewoon goed en ze hebben veel plezier,
Maar ineens gaat ze zich er mee bemoeien door tegen S te zeggen dat hij op moet passen voor haar kind omdat ze anders wel eens zou kunnen vallen..

Ik grijp altijd in als iets niet door de beugel kan, ik ga dan op ooghoogte zitten en leg hem duidelijk uit dat iets niet kan en waarom, daarna geef ik duidelijk grenzen aan en bied een alternatief.
Maar door het gedrag van mijn vriendin raak ik ook onzeker..

Oh, vreselijk lijkt me dat! Ook echt niet aardig van die vriendin.
Ik herken het in zoverre, dat L. ook erg druk en aanwezig is, en dat op de een of andere manier iedereen zich altijd met haar bemoeit en bezig houdt. Het is ook een kind dat ik altijd in de gaten moet houden , want wie weet wat ze uitvreet.

Heb je al eens geprobeerd er met die vriendin over te praten?
Uitleggen dat je het heel leuk vind om de kinderen samen te zien, maar dat je het als minder prettig ervaart dat zij je zoon corrigeert terwijl jij dat niet nodig vindt. Vraag haar op zijn minst het vertrouwen in je te hebben dat jij er wel voor zorgt dat haar kinderen niks overkomt, als ze daar bang voor is. Is ze zelf ook zo´n overbezorgde moeder?

He wat een rottige manier van 'corrigeren' ook, de hele tijd maar nee roepen. Ik heb niet echt een idee hoe je dat op kan lossen, behalve dat gewoon zeggen, maar dat had je vast zelf al bedacht Ik snap dat je het niet leuk vindt.

Ik zou een gesprek aangaan met je vriendin. Geen gesprek waarin je haar verwijten maakt, maar om te zeggen dat je zelf geen gevaren ziet in wat hij doet en dat hij nu eenmaal druk is, en dat je liever niet hebt dat zij hem constant gaat corrigeren. Ofzoiets.

Bah nu moet ik er ook gewoon van huilen.. Ik heb vaak het gevoel dat zij maar ook wel eens anderen mijn kind een vervelend kind vinden, puur omdat hij wat drukker is dan een "gemiddeld" kind..
En echt kattenkwaad uithalen zoals dingen overhoop halen, iets onderteken of wat dan ook heeft hij nog nooit gedaan..

Ik merk wel dat het me steeds hoger gaat zitten, ik vind het heel moeilijk om hierover te beginnen, ik ben altijd meer het type van laat maar gaan ..

Parel schreef:Oh, vreselijk lijkt me dat! Ook echt niet aardig van die vriendin.
Ik herken het in zoverre, dat L. ook erg druk en aanwezig is, en dat op de een of andere manier iedereen zich altijd met haar bemoeit en bezig houdt. Het is ook een kind dat ik altijd in de gaten moet houden , want wie weet wat ze uitvreet.

Heb je al eens geprobeerd er met die vriendin over te praten?
Uitleggen dat je het heel leuk vind om de kinderen samen te zien, maar dat je het als minder prettig ervaart dat zij je zoon corrigeert terwijl jij dat niet nodig vindt. Vraag haar op zijn minst het vertrouwen in je te hebben dat jij er wel voor zorgt dat haar kinderen niks overkomt, als ze daar bang voor is. Is ze zelf ook zo´n overbezorgde moeder?

Dit is ook heel herkenbaar

Ze is zelf inderdaad over over bezorgd, en daarbij krijgt haar dochter nooit de kans om zelf van zich af te bijten als het nodig is want al voordat er iets kan gebeuren is ze er zelf al mee bezig.

Ik ben hier zelf niet goed in en zou het lastig vinden, maar ik zou het er toch met die vriendin over hebben. Dat als jij er zelf bij bent dat jij dan degene bent die S. corrigeert en niet zij.

Ja en weetje er valt vaak helemaal niets te corrigeren omdat het kind gewoon niets fout doet... Hij is gewoon wat drukker en onbehouwen maar wel vaak gewoon erg lief aan het spelen..

Het komt op mij over dat ze gewoon extreem beschermend is naar haar dochter en naar haar spulletjes. Wel heel vervelend natuurlijk. Ik zou dan vaker bij mij thuis afspreken en niet bij haar gaan zitten.

Maar het probleem is Susan dat ze het bij mij thuis net zo goed doet..

Oh ja, dan wordt het wel heel vervelend.

Ik heb zelf geen kinderen maar het valt me wel op dat bv in de supermarkt of in de restaurant 'drukke' uitbundige kindjes sneller door buitenstaanders wordt aangewezen als vervelend/ negatief. Niet direct naar de ouders toe. Maar bv opmerkingen in de zin van: wat een druk kind, luistert niet of dat zou ik nooit toelaten.

Zou bijna denken dat kindjes van tegenwoordig niet meer druk/ uitbundig mogen zijn. Is er iets veranderd met de drukke kinderen van vroeger? Begrijp best dat iedereen zijn eigen opvoeding hanteert. Maar ik vraag me soms echt af waarom mensen zo snel hun mening geven met betrekking tot een vreemd kind?

Begrijpelijk dat je je hierdoor onzeker voelt, TO. Idd wat de rest al aangeeft, ga een gesprek aan met je vriendin. Leg op een nette manier uit dat je dit liever niet hebt. En vraag eens hoe zij zich zou voelen als jij dit bij haar kinderen deed? Misschien heeft ze het niet door dat ze dit gedrag doet en is eenmaal bezorgt naar je kindje toe. Maar geef wel duidelijk je grens hierin aan.

Ik zou afspreken dat jij jouw kind corrigeert en zij haar kind. Dan kun je er alleen nog maar achter komen dat zij ergens sneller iets van zou zeggen dan jij bijv. En dat is heel vervelend voor haar, maar niet meer dan dat. Het moet voor jou ook leuk blijven en dat is het niet natuurlijk...

Cimic schreef:Ik heb zelf geen kinderen maar het valt me wel op dat bv in de supermarkt of in de restaurant 'drukke' uitbundige kindjes sneller door buitenstaanders wordt aangewezen als vervelend/ negatief. Niet direct naar de ouders toe. Maar bv opmerkingen in de zin van: wat een druk kind, luistert niet of dat zou ik nooit toelaten.

Zou bijna denken dat kindjes van tegenwoordig niet meer druk/ uitbundig mogen zijn. Is er iets veranderd met de drukke kinderen van vroeger? Begrijp best dat iedereen zijn eigen opvoeding hanteert. Maar ik vraag me soms echt af waarom mensen zo snel hun mening geven met betrekking tot een vreemd kind?

Begrijpelijk dat je je hierdoor onzeker voelt, TO. Idd wat de rest al aangeeft, ga een gesprek aan met je vriendin. Leg op een nette manier uit dat je dit liever niet hebt. En vraag eens hoe zij zich zou voelen als jij dit bij haar kinderen deed? Misschien heeft ze het niet door dat ze dit gedrag doet en is eenmaal bezorgt naar je kindje toe. Maar geef wel duidelijk je grens hierin aan.

Juist precies! Ik heb ook altijd het gevoel dat ik hem tegenover andere moet verdedigen zo van: hij kan thuis ook heel rustig spelen hoor! En hij is ook heel erg lief hoor enz..

Cimic schreef:Ik heb zelf geen kinderen maar het valt me wel op dat bv in de supermarkt of in de restaurant 'drukke' uitbundige kindjes sneller door buitenstaanders wordt aangewezen als vervelend/ negatief. Niet direct naar de ouders toe. Maar bv opmerkingen in de zin van: wat een druk kind, luistert niet of dat zou ik nooit toelaten.

Zou bijna denken dat kindjes van tegenwoordig niet meer druk/ uitbundig mogen zijn. Is er iets veranderd met de drukke kinderen van vroeger? Begrijp best dat iedereen zijn eigen opvoeding hanteert. Maar ik vraag me soms echt af waarom mensen zo snel hun mening geven met betrekking tot een vreemd kind?

Begrijpelijk dat je je hierdoor onzeker voelt, TO. Idd wat de rest al aangeeft, ga een gesprek aan met je vriendin. Leg op een nette manier uit dat je dit liever niet hebt. En vraag eens hoe zij zich zou voelen als jij dit bij haar kinderen deed? Misschien heeft ze het niet door dat ze dit gedrag doet en is eenmaal bezorgt naar je kindje toe. Maar geef wel duidelijk je grens hierin aan.

Ik denk dat dat vroeger ook al zo was, vooral voor mensen die niet heel veel op hebben met kinderen, of die vooral zo weinig mogelijk last willen hebben van (andermans) kinderen. Natuurlijk zijn drukke, uitbundige kinderen niet minder leuk en ook niet per se minder opgevoed, maar mensen die zich toch al storen aan kinderen zien dat wel zo.

Misschien kan je eens voorstellen om te kijken hoe de kinderen het zelf oplossen en om pas in te grijpen als het uit de hand loopt, bijvoorbeeld tijdens het dansen. Valt er eentje per ongeluk om, so be it. Die staat wel weer op. Dan stimuleer je de ander (jouw zoontje) om te helpen met opstaan.

Laurientje schreef:

Cimic schreef:Ik heb zelf geen kinderen maar het valt me wel op dat bv in de supermarkt of in de restaurant 'drukke' uitbundige kindjes sneller door buitenstaanders wordt aangewezen als vervelend/ negatief. Niet direct naar de ouders toe. Maar bv opmerkingen in de zin van: wat een druk kind, luistert niet of dat zou ik nooit toelaten.

Zou bijna denken dat kindjes van tegenwoordig niet meer druk/ uitbundig mogen zijn. Is er iets veranderd met de drukke kinderen van vroeger? Begrijp best dat iedereen zijn eigen opvoeding hanteert. Maar ik vraag me soms echt af waarom mensen zo snel hun mening geven met betrekking tot een vreemd kind?

Begrijpelijk dat je je hierdoor onzeker voelt, TO. Idd wat de rest al aangeeft, ga een gesprek aan met je vriendin. Leg op een nette manier uit dat je dit liever niet hebt. En vraag eens hoe zij zich zou voelen als jij dit bij haar kinderen deed? Misschien heeft ze het niet door dat ze dit gedrag doet en is eenmaal bezorgt naar je kindje toe. Maar geef wel duidelijk je grens hierin aan.

Juist precies! Ik heb ook altijd het gevoel dat ik hem tegenover andere moet verdedigen zo van: hij kan thuis ook heel rustig spelen hoor! En hij is ook heel erg lief hoor enz..

Totally feel you!
Ik heb precies hetzelfde, en dat vind ik echt verschrikkelijk met tijd en wijlen. Je krijgt bijna het idee alsof jouw kind minder is dan anderen, alleen maar omdat hij lekker uitbundig is. Ik probeer bij L. dan altijd maar te denken dat ik heel blij ben als ze straks 16 is en ook zo van zich afbijt..

Ik begrijp dat niet iedere oudere of volwassen persoon iets met kinderen heeft of er anders tegenaan kijkt. Maar de opmerkingen die soms naar boven komen en hard op gezegd worden dat de ouders het net kunnen horen vind ik ronduit onbeschoft. Negeren werk idd het beste denk ik in z'n geval maar kan me goed voorstellen dat je sneller geneigd ben in de verdediging te schieten om het gedrag van je eigen kind goed te praten. Ik wil niet weten hoeveel ouders dit wel eens gedaan hebben, ook al weet je in de achterhoofd beter.

Moeilijk dilemma zeg!! Ik kan me voorstellen dat als je kind continue omgeduwd wordt dat je dan je kind gaat beschermen. Maar op deze manier ontneemt ze haar (en in dit geval dus ook jouw) kind een hoop goede lessen. ik snap dat ze het heel rot zou vinden als haar kind zou vallen. Als dat meerdere keren gebeurd kan ik me voorstellen dat je er wat meer bovenop gaat zitten. Maar dat lees ik totaal niet in jouw post terug. Ik werk met kinderen van 2,5 -4 jaar en daar zitten ook lekkere druktemakertjes bij die inderdaad erg onbehouwen overal tussen door banjeren. Ouders gaan zich dan excuseren en ik zeg dan elke keer dat het normaal is en bij de leeftijd hoort. Geef mij maar kinderen die van zich af bijten en die lekker spelen etc. Ik vind angstige en verlegen kinderen soms nog lastiger om te begeleiden. Maar ik zou proberen om het voorzichtig aan te kaarten. Zeker gezien het jou zo erg raakt. Ik zou zoiets zeggen van dat je de laatste tijd merkt dat jullie anders opvoeden en dat jij het lastig vindt. Dat je graag zou zien dat jij je eigen kind corrigeert en dat als ze ergens een probleem mee heeft dit eerst bij jou aan kaart. Ook kun je als het gesprek zich leent natuurlijk vertellen dat kinderen juist heel veel leren als je ze soms even laat gaan. Grenzen zijn natuurlijk belangrijk, maar het zou fijn zijn als jij ook je eigen grenzen kon handhaven. Zoveel mogelijk vanuit jezelf praten. Dat jij het lastig/ naar/ moeilijk vindt dat dit nu zo gaat. Dan kan ze haast niet anders dan je begrijpen. Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn. Als je er maar een weg in weet te vinden. En respect voor elkaar blijft houden.

Parisienne schreef:Misschien kan je eens voorstellen om te kijken hoe de kinderen het zelf oplossen en om pas in te grijpen als het uit de hand loopt, bijvoorbeeld tijdens het dansen. Valt er eentje per ongeluk om, so be it. Die staat wel weer op. Dan stimuleer je de ander (jouw zoontje) om te helpen met opstaan.

Dit vind ik een heel mooie oplossing, ook omdat het minder verwijtend overkomt. Verder vind ik dat het moet kunnen om andermans kind (zo nu en dan, en als het echt nosig is) te corrigeren, maar dat waarschuwende houd ik ook niet zo van.

Wat een lastige situatie! Ik herken het deels, ik heb ook een drukke peuter die ook af en toe net een olifant in een porseleinkast lijkt En sommige mensen voelen de behoefte haar te waarschuwen of corrigeren, terwijl ik sommige dingen gewoon ok vind. En dan heb ik het over bij mij thuis, dat vind ik dan zo raar! Vaak geef ik dan toch vriendelijk aan dat ik ergens geen moeite mee heb. Gelukkig komt het maar weinig voor, maar het blijft vervelend.

Bij een ander thuis kan ik me het nog wat eerder indenken, want daar gelden misschien andere regels. Maar dit komt eerder over als overbezorgdheid. Ik bedoel, als het even kan heb ik ook liever niet dat A. valt, maar het gebeurt nu eenmaal zo nu en dan in het spel en ze krijgt er niks van.

De tip van Parisienne vind ik erg goed trouwens!

Ik heb in de vakantie trouwens ook een ander kind gecorrigeerd. Hij bleef maar de glijbaan afglijden en zodra hij beneden was weer naar boven klimmen, waardoor er geen enkel ander kind nog van de glijbaan kon. De ouders waren in geen velden of wegen te bekennen en ik zag dat Yrsa heel graag van de glijbaan wilde, dus toen heb ik hem wel verteld dat hij naar beneden moest. Het maakte wel indruk, want hij heeft het daarna niet meer gedaan.

Maar als de ouders er zelf bij zijn moet je ze wel eerst de kans geven zelf in te grijpen, vind ik.

Ik zou het niet ok vinden als iemand mijn kind zich continue corrigeert als ik ergens geen kwaad in zie, bij mij thuis. Bij een ander thuis bepaal ik de regels niet en als ze dan vinden dat mijn kind te druk doet dan mogen ze ingrijpen.

Ik heb zelf ook een heel druk en onbehouwen kind, maar eerlijk gezegd vind ik jou ook wel erg soepel klinken. Als mijn zoon te druk is met andere kindjes dan grijp ik in, ik ga niet afwachten totdat het misgaat, zeker niet als er kleinere kinderen bij betrokken zijn. Dan kan hij wel leuk en druk en lief zijn, maar een ander zit met de zooi als het wel misgaat, dus dat wil ik gewoon niet hebben. Dus als hij te druk is, zeg ik er wat van.

En hij is nu 5 en ik hoef dat eigenlijk veel minder te doen, maar nog wel regelmatig. Hij kan het wel leuk vinden om bovenop iemand te springen, maar andere kinderen vinden dat niet leuk en natuurlijk moeten ze dat ook zelf kunnen aangeven, maar zeker een kleiner kind kan dat niet. Dus grijp ik in als ik dat zie gebeuren en vertel hem wat niet mag en waarom niet en hoe hij het wel moet doen.

Ik grijp dus zelf in, ook bij gedrag wat ik misschien zelf wel schattig en normaal vind, maar waarvan ik ook wel wist dat het niet algemeen geaccepteerd werd.

Jouw vriendin gaat te ver, als hij iets doet waar niet haar spullen/huis/kind bij betrokken zijn heeft zij geen enkele reden om in te grijpen, daar zou ik wat van zeggen dus. Maar als haar kind erbij betrokken is is het haar volste recht om er iets van te zeggen in mijn ogen, zij hoeft niet af te wachten tot haar kind huilend op de grond ligt omdat jouw kind zo lekker druk is.



Mijn regel is gewoon dat ik niet wil dat andere mensen last hebben van mijn kind. Dat wil ik voorkomen, dus ik voorkom meestal ook dat andere mensen moeten ingrijpen. En ik merk dat ik minder pik dan anderen, want ik grijp ook regelmatig in bij andermans kinderen als die met mijn kinderen spelen, ook als de ouders erbij zijn. Tof dat zij het prima vinden dat ze speelgoed afpakken of slaan of op ons stapelbed klimmen, maar ik vind dat niet ok, dus ik zeg er dan wat van. Ook als ze teveel rommel maken, teveel herrie maken of klieren. Dan wacht ik niet altijd af tot mijn zoon of dochter het zelf oplost, zeker in geval van mijn zoon niet, want die mept op een gegeven moment en lastige 2 jarige gewoon van zich af, in al zijn onbehouwenheid. Dat moet hij dan weer leren, dat dat niet mag, en dat gaat inmiddels heel goed, maar als zo'n kind te lang doorgaat, ook nadat hij het een paar keer gezegd heeft, dan mept of duwt hij. En logisch ook. Dus als die ouders voor die tijd niet ingrijpen, dan doe ik het.

En mijn kind is ook vast ' anders' dan gemiddeld, in ieder geval anders dan zijn zus, en hij is de drukste van de klas (hele klas netjes op een rij voor een opvoering, mijn zoon rent als een dolle rondjes als ik niet oppas, hele zwemklasje luistert naar de juf, die van mij duikt rustig naar de andere kant van het bad om met de fontein te spelen) en dat is allemaal leuk en aardig en prima, en het is een schat van een kind en hij hoeft heus niet in het gareel te lopen, maar andere mensen hoeven geen last van hem te hebben en hij moet leren wat normaal geaccepteerd gedrag is, en daar zijn wij als ouders dan weer voor.

Ouders die dan vertederd naar hun kind kijken en zeggen ' wat is het toch een druktemaker he?' die snap ik nooit.