Wat zou jij veranderen als...

... je nu te horen kreeg dat je een ernstige ziekte hebt en nog maar kort te leven hebt? Maakt het verschil of je prognose enkele weken tot maanden is of misschien nog wel 2-3 jaar? De ziekte bezorgt je geen lichamelijke beperkingen.

Zo, wat een moeilijke vraag.

Als ik morgen te horen zou krijgen dat ik nog enkele maanden te leven zou hebben, dan zou ik gelijk een vakantie boeken naar de zon. Dan zou ik me niet meer bezig houden met het betalen van mijn hypotheek en overige lasten.

Als ik morgen te horen zou krijgen dat ik nog enkele jaren te leven zou hebben, zou ik wel proberen makkelijker te leven, maar niet zo dat ik maar gelijk een vakantie zou boeken. Daarnaast zou ik me minder proberen te schamen. En puur dingen doen die ik zelf wil.

Ik zou mijn werk opbellen en zeggen dat ik niet meer kom. Daarna zou ik 24/7 bij mijn partner en kinderen willen zijn. Het lijkt me vreselijk en bij de gedachte alleen al word ik al verdrietig.
En jij SG?

Ik zou stoppen met werken en volop van mijn man en kindjes genieten. Ik zou een soort 'afscheids' film voor ze maken zodat ze later mij nog wel zouden kunnen zien.

Ik zou stoppen met mijn studie in beide gevallen. Don't get me wrong, ik vind mijn studie geweldig. Maar het is wel een lange termijn plan en dat zou ik zonde vinden als er geen lange termijn meer is. Ik zou gaan reizen, als ik echt nog maar een aantal weken heb denk ik nog een lange, verre reis met ons gezin. Als ik nog een paar jaar heb wellicht een lange reis alleen en daarna nog tijd met familie doorbrengen.

Als ik een paar weken tot maanden zou hebben, zou ik stoppen met werken en studeren en zou ik terug verhuizen naar mijn moeder en mijn laatste tijd zoveel mogelijk doorbrengen met mijn familie en vrienden. Ik zou nog wel leuke dingen gaan doen, maar niet iets bijzonders. Een dagje zwemmen, stappen, spelletjes, maar vooral heel veel praten.

Als ik nog 2-3 jaar zou hebben, zou ik stoppen met mijn bijbaantjes, maar wel doorgaan met studeren. Ik ga mijn laatste jaren wild feesten, met allerlei mensen naar bed gaan, drugs gebruiken, naar de VS, naar Zweden en vooral veel tijd doorbrengen met vrienden en familie.

Ik zou dus eigenlijk niet eens zoveel veranderen.

Ik zou ook meteen stoppen met werken 24/7 bij mijn zoon willen zijn.
Ik zou voor hem een gedenkskist willen maken met filmpjes, foto's, dagboeken en allerlei dingen wat hij later kan aanraken en zien wat van mij is geweest.
Ook zou ik zelf mijn begrafenis willen regelen.
En het ziekenhuis afbellen want een tweede kind zit er dan helemaal niet meer in.

Getsie, wil er eigenlijk niet teveel bij nadenken. Het idee dat mijn knulletje zonder moeder opgroeit (Want ja niemand kan mij vervangen, hoeveel vriendinnetjes zijn papa ook nog gaat krijgen) doet mijn hart huilen.

Het ligt er denk ik wel aan of nog nog maar een paar maanden te leven heb of nog een paar jaar. In het laatste geval zou ik voorlopig wel blijven werken, als je immers toch geen lichamelijke beperkingen hebt.. Wel zou ik misschien minder gaan werken en bewust fijne dingen gaan doen, en heel bewust vakanties gaan uitkiezen, landen waar ik altijd nog naartoe zou willen gaan juist nú bezoeken, dingen juist nú ondernemen.

Mocht ik nog maar een paar maanden te leven hebben dan zou ik wel ontslag nemen op mijn werk en dan zou ik heel graag fijne dingen willen doen met mijn vriend en naaste familieleden en beste vrienden.

Ik zou hoe dan ook stoppen met werken en alle tijd bij mijn gezin willen zijn.
Daarnaast zou ik veel tijd met mijn ouders doorbrengen en mijn dichte familie daar.
Ik zou zelf mijn begrafenis willen regelen, en ervoor zorgen dat alles goed geregeld is voor mijn vriend en dochter. EN ik wil alles wat me altijd al dwars heeft gezeten tegen iedereen zeggen die me ooit dwars heeft gezeten.
Mijn vriend sjor ik ook mee naar de tattooshop, hij heeft namelijk altijd gezegd dat hij als ik overleden ben een grote tattoo op zijn hart zou doen met mijn naam erop, en dat wil ik zien

Als ik nog maar een paar weken zou ik hebben, zou ik per direct stoppen met werken en samen met vriend op vakantie willen. Naar Amerika, Australië, zoiets. Ik heb vliegangst, maar als ik toch al dood ga wil ik dat nog wel gedaan hebben.

Als ik nog 2 of 3 jaar zou hebben zou ik denk ik minder gaan werken, maar niet helemaal stoppen. Alsnog ook die vakantie en dan wil ik trouwen voor ik dood ga.

In beide gevallen sowieso zoveel mogelijk tijd doorbrengen met de mensen die belangrijk voor me zijn en veel leuke dingen doen. Nu sla ik wel eens iets over ivm geld of moeheid, maar dan echt niet meer.

Een paar weken: Stoppen met werken en zoveel mogelijk tijd bij man, familie en vrienden doorbrengen. Eventueel nog kort op reis naar Mexico of Miami/Florida.

Een paar maanden: Doorgaan met werken, daarnaast zoveel mogelijk tijd bij man, familie en vrienden doorbrengen én zeker weten een paar weken op reis naar Mexico of Miami/Florida.

Een paar jaar: Doorgaan met werken, verschillende verre reizen maken, daarnaast zoveel mogelijk tijd bij man, kind, familie en vrienden doorbrengen. Daarnaast een goede regeling bedenken omtrent ons kindje, wat er dan is.

Eigenlijk hetzelfde als wat een heleboel van jullie hierboven al noemen. Stoppen met werken, zoveel mogelijk tijd doorbrengen met mijn gezin en alles goed regelen, zodat zij daar nadien niet mee belast worden.
En als me dan iets langer de tijd gegund zou zijn, dan misschien niet geheel stoppen met werken, want er moet natuurlijk wel brood op de plank komen en dan samen met m'n gezin nog wat mooie reizen ondernemen en leuke ervaringen opdoen.
Ik kan er helemaal niet zo goed tegen om aan zulke dingen te denken. Ik word er altijd wat verdrietig van, jullie ook?

Ik zou niet stoppen met werken. Mijn werk is wat ik wíl doen in dit leven, dat is een erg bewuste keuze. Ik geniet ervan om met mijn werk bezig te zijn. Niet om een doel te bereiken, zoals geld verdienen, of een bepaald resultaat te bereiken over een paar jaar, maar gewoon door het te doén.

Wel zou ik veel tijd willen doorbrengen met mijn man en ouders, andere familie en beste vrienden, maar eigenlijk doe ik dit nu al genoeg. Eigenlijk zou er dus niet zoveel veranderen. Ik kies de dingen in mijn leven heel bewust uit.

Denk dat het komt omdat ik al zoveel mensen ben verloren die dichtbij me stonden...

Ongeacht of ik nog kort of een jaar of 3 te leven hebben: ik zou willen trouwen. Gewoon omdat ik dat ooit mee wil maken en mijn vriend de persoon is met wie ik zou willen trouwen.

Verder zou ik nog reizen maken naar bestemmingen die hoog op mijn lijstje staan en vooral veel tijd met vriend en familie doorbrengen.

Pff hier wil ik echt nog geen seconden over nadenken. Dat ik het maar nooit hoef mee te maken

Parel schreef:EN ik wil alles wat me altijd al dwars heeft gezeten tegen iedereen zeggen die me ooit dwars heeft gezeten.

Wat houdt je tegen om je gevoelens nu tegen mensen uit te spreken? Waarom zou je het pas doen vlak voor je sterft?

Ik word er niet verdrietig om bang van om over na te denken. Ik vind het juist een fijn idee dat ik niet dingen echt heel anders zou doen, dat betekent dat ik mijn leven nu goed indeel. Op een gegeven moment ga je dood, en ik denk dat dat bij mij iets eerder gaat gebeuren dan gemiddeld, maar dan wil ik wel het gevoel hebben gedaan te hebben wat ik wilde doen.

KimRosenberg85 schreef:Ik zou niet stoppen met werken. Mijn werk is wat ik wíl doen in dit leven, dat is een erg bewuste keuze. Ik geniet ervan om met mijn werk bezig te zijn. Niet om een doel te bereiken, zoals geld verdienen, of een bepaald resultaat te bereiken over een paar jaar, maar gewoon door het te doén.

Wel zou ik veel tijd willen doorbrengen met mijn vriend mijn man en ouders, andere familie en beste vrienden, maar eigenlijk doe ik dit nu al genoeg. Eigenlijk zou er dus niet zoveel veranderen. Ik kies de dingen in mijn leven heel bewust uit.

Denk dat het komt omdat ik al zoveel mensen ben verloren die dichtbij me stonden...

Dit dus. Er zal weinig verandering komen. Ik zal overigens nog wel wat mensen wegstoten uit mijn leven.

@Carmen: waarom doe je dit nu dan niet?

KimRosenberg85 schreef:@Carmen: waarom doe je dit nu dan niet?

Schop onder mijn reet nodig ;-). Het zijn ook mensen die er wel waren toen ik jong en ziek was. ZIJ waren er wel maar mijn leven is gewoon ooit verder gegaan maar ik durf ze niet op te geven omdat ik ze zo dankbaar ben. Het zijn er trouwens maar 3.

Razz_ schreef:Pff hier wil ik echt nog geen seconden over nadenken. Dat ik het maar nooit hoef mee te maken

Nee, ik ook niet.
Soms ben ik er echt wel eens bang voor dat dit gaat gebeuren en die gedachte maakt me soms zo naar en verdrietig .

LDJ schreef:

Razz_ schreef:Pff hier wil ik echt nog geen seconden over nadenken. Dat ik het maar nooit hoef mee te maken

Nee, ik ook niet.
Soms ben ik er echt wel eens bang voor dat dit gaat gebeuren en die gedachte maakt me soms zo naar en verdrietig .

Dat heb ik ook wel maar ik denk dan wel liever ikzelf als mijn kinderen.

Ik ben juist wel gewend aan de confrontatie met de dood. Ik vind het alleen maar een stimulans om mijn leven nu al te leiden, zoals ik eigenlijk wil! Ja, de dood is één van mijn belangrijkste motivatoren. Heel gek misschien.......

SuperGrover schreef:

Ik word er niet verdrietig om bang van om over na te denken. Ik vind het juist een fijn idee dat ik niet dingen echt heel anders zou doen, dat betekent dat ik mijn leven nu goed indeel. Op een gegeven moment ga je dood, en ik denk dat dat bij mij iets eerder gaat gebeuren dan gemiddeld, maar dan wil ik wel het gevoel hebben gedaan te hebben wat ik wilde doen.

Waarom denk je eerder dood te gaan dan gemiddeld?

Ik zou niet heel veel anders doen dan ik nu doe. Waarschijnlijk wel een lange vakantie met mijn vriend naar oostenrijk. Geld verkwisten en rekeningen niet betalen is best asociaal, aangezien je je nabestaanden dan opzadelt met je schulden (tenzij ze de erfenis niet accepteren, maar dan zijn ze ook al je persoonlijke spulletjes kwijt).

Moeilijke vraag vind ik het. Ik heb eerst getwijfeld of ik wel of niet zou antwoorden. Stel ik was niet ziek, met deze prognose wat zou ik dan antwoorden? Ik zou dan dus antwoorden, ik kan het niet zeggen, omdat ik niet in de schoenen sta van een persoon die dat te horen kreeg.

Nu is mijn situatie, net even iets anders. Want elke dag kan de laatste zijn. Ik heb juist geleerd te genieten van de kleine dingen. Wat ik dan nog zou veranderen, is nog meer en intenser genieten van de dag, het uur, de minuut. Al ben ik dat al aan het doen.

Maar dit zijn nu altijd vragen waar je eigenlijk niet over na wilt denken. Want vaak zeg je tegen jezelf, mij overkomt dat niet. Maar opeens kom je er wel voor te staan. Is hetzelfde als je dan opeens de vragen krijgt, wel of niet reanimeren. Wel verlengen doormiddel van sondevoeding, of beademing? Het blijven zulke moeilijke vragen.

Als ik nog een paar weken heb stop ik per direct met werken en studeren en ga ik alleen nog maar leuke dingen doen.

Als ik nog een paar jaar heb knal ik mijn lening op maximaal en ga gewoon lekker door met het leven dat ik nu heb, alleen minder werken. Heel veel feesten, veel op vakantie, alleen nog maar leuke dingen met vriendinnen doen, alle mannen scoren die ik wil..