Mijn dochter is een heel ander kind ineens :(

Ik moet dit toch even van mij afschrijven hoor. Zoek geen antwoorden of iets dergelijks, maar misschien herkennen jullie het van je eigen kind en begrijpen jullie het wel..

Sinds enige tijd is mijn oudste dochter van een leuke, gezellige meid die vrijwel altijd goed luisterde aan het veranderen in een zeer vervelende, slecht luisterende peuter. Ik word er soms zo zat van, het is gewoon niet meer gezellig met haar. Nou ja, zo af en toe nog dan..

De hele dag is ze erg dwingend op zoek naar mijn aandacht, zowel door vervelende dingen te doen als door letterlijk aan mijn been te hangen. Ik speel de hele dag door agentje, maar probeer dat dan wel op een zo vriendelijk mogelijke manier te doen om het nog leuk te houden. Zo pest ze echt de hele dag door onze katten bijvoorbeeld, doodziek word ik daarvan want ze doet het werkelijk ieder half uur zeg maar. Ik word dan niet boos, maar zeg duidelijk 'Ik vind dat niet leuk dat je de poesjes pest, de poesjes worden daar ook bang van. Je kunt de poesjes beter lief aaien, dat vinden zij fijner'. En zo doe ik dat bij alle dingen die ze stout doet. Als ze iets goed doet, beloon ik dat. Zo was ze vanmiddag een poes heel lief aan het aaien en heb ik gezegd 'dat is heel goed van jou, dat je de poes zo lief aait. Nu is ze ook niet bang van je'.
Nou ja, om dus een beetje een idee te hebben van hoe ik haar behandel zeg maar. Voorheen wilde ik haar nog weleens echt op haar donder geven door haar in de gang te zetten, maar dat resulteerde dan standaard in een vreselijke driftbui van gerust 1,5 uur. Waarbij ze ook nog eens mijn spullen sloopte. Dat doen we dus niet meer, we negeren zoveel mogelijk negatief gedrag en/of we zeggen iets als wat ik net beschreef.

Ook begint ze nu een grote mond te geven, ze schreeuwt en 'beveelt' me. Voorheen vroeg ze altijd alles netjes, nu zegt ze met een luide stem bijvoorbeeld; Ik wil die hebben!
Ze reageert nu ook vaak als iets niet mag heel gefrustreerd, dan 'gromt' ze helemaal van boosheid.
Ook als ik met haar zusje bezig ben, dan zie ik haar gewoon omslaan in een totaal ander kind. Heel jaloers is ze ineens en ze wordt dan vooral heel bezitterig naar mij toe.
Toen ik haar vandaag op kwam halen op het KDV, rende ze op me af en greep me om mijn nek. Toen er een ander kindje iets kwam laten zien aan me, duwde ze dat kindje weg en zei heel hard; 'dat is MIJN moeder!'

Ze verveelt zich ook de hele dag, vindt niets meer leuk om te doen, ook niet samen met mij. Voorheen kon ze heel goed alleen spelen, dan deed ik nog weleens het huishouden bijvoorbeeld. Dat doe ik nu al veel minder al ze er bij is, om zoveel mogelijk aandacht aan haar te geven. Maar wat ik ook voorstel om te doen, ze wil niks. Gister wilde ze dan wel met de domino, maar ieder stukje die ik neer legde gooide zij weg :S

Ook naar het KDV is sinds kort drama, ze huilt vréselijk als ik haar daar achter laat. Dat is ook totaaaal niet hoe ik haar ken, want ze was altijd super makkelijk en super sociaal en ik kon haar bij wijze van spreken nog bij een vreemde achter laten.

Vandaag wilde ik op haar manier met haar erover praten. Ik vroeg of ze soms boos was, toen zei ze dat ze boos op mij was. Toen ik vroeg waarom, zei ze omdat ik haar sla Toen vroeg ik waar dan, toen zei ze dat ik haar op haar voet had geslagen en dat haar voet nu heel zeer doet :S
Toen zei ik dat ze nu een beetje zit te jokken, dat mama haar nooit zou slaan omdat dat pijn doet en toen gaf ze me ook gelijk.

Nu snap ik het allemaal best hoor, het is een klein koppie maar er gaat zoveel in.. Een hoop veranderingen de laatste tijd (sinds 2 maanden naar het KDV, sinds 4 maanden een zusje). Verder is er niet zoveel veranderd, maar ik denk dat dit vooral de grootste oorzaken zijn. Ik doe echt mijn uiterste best om het leuk te houden voor haar, betrek haar ook overal bij met haar zusje en als ze geen zin heeft dan hoeft het ook niet. Ik bewaar ook de hele dag mijn geduld, hoe moeilijk ik het ook vind, dus ze bereikt ook niets met haar gedrag verder..
Ik vind het zo moeilijk momenteel! Het is nog niet eens zo lang gaande, misschien 2 weken nu, maar ik mis mijn gezellige meid zo en voel me echt verkeerd bezig ofzo.. Ik hoop echt dat deze fase gauw voorbij is!

Wat vervelend Flemy! Kan me voorstellen dat je dit niet fijn vindt en dat je je gezellige meisje weer terug wilt. Verder geen tips of ervaring hier, maar wil je wel even sterkte wensen.

En vanuit opvoedkundig oogpunt is negatief gedrag zoveel mogelijk negeren en positief gedrag zoveel mogelijk belonen heel goed! Heb ik op school ook maar uit een boekje geleerd hoor Zoals ik het lees doe je echt heel erg je best om het goed te doen en voor zover ik het als peuterleek kan beoordelen lijkt jouw aanpak me prima! Aan jou ligt het niet, en hopelijk is je meisje gauw weer uit deze periode

Jij bent echt niet verkeerd bezig. Het is bij kinderen helaas niet altijd zo dat eruit komt wat je erin stopt, we hebben niet altijd maar invloed op wat ze wel en niet doen en wat ze wel en niet kunnen. Frustrerend is het natuurlijk wel, want je krijgt zo het gevoel dat ze niet lekker in haar vel zit en daarbij is het voor jou ook gewoon niet leuk zo. Ik denk dat je heel goed bezig bent door haar gewoon rustig te corrigeren, haar een compliment te geven als ze iets goed doet en door haar te laten merken dat je er voor haar bent. Ik denk ook dat elk kind af en toe wel door een fase gaat waarin het allemaal wat minder gaat en dat moet jij helemaal niet zien als een mislukking van jouw kant. Je doet het toch maar mooi met een kleine baby en een peuter, dat is niet de makkelijkste tijd van je leven. Reken jezelf geen dingen aan die jou niet aan te rekenen vallen, want dan raak je alleen maar gestrest en dat werkt averechts.

Misschien kun je op het consultatiebureau eens vragen of ze van die folders van Triple P hebben, daar staan heel goede en gerichte tips op die je misschien ook wat extra houvast geven op momenten dat je even twijfelt of het niet meer weet. Ik weet niet of er bij jou in de buurt een opvoedadviesbureau zit, maar daar kun je ook vaak vrijblijvend je verhaal kwijt en ook gerichte vragen stellen als je daar behoefte aan hebt. Niet dat ik denk dat je dat nodig hebt, maar gewoon, omdat het net even dat steuntje in de rug kan geven.

Ik ben zo blij dat het niet aan mij ligt! Maar hier gaat het net zo, nou oké wel iets minder dan wat jij omschrijft, ze gaat nog steeds lief naar het KDV en is niet direct jaloers op haar broertje ze is juist enorm lief voor hem. En driftbuien heeft ze ook niet. Maar ze loopt zowat de hele dag te huilen/ jammeren als ze haar zin niet krijgt en ze luistert ook zo enorm slecht! En wat je zegt 'ik mis dat lieve goed luisterende meisje' Ze is me zo ontzettend aan het uitproberen! En ook onze katten krijgen er af en toe flink van langs.

Ik merk wel dat mijn lontje ook wat korter is hoor, zeker als L. en A. allebei tegelijk aandacht vragen maar ik probeer het zo goed mogelijk te verdelen en haar overal bij te betrekken. Ik hoop echt dat het een fase is, ik zit er zelf aan te denken om weer hulp te zoeken om er mee om te kunnen gaan want ik vind het echt heel moeilijk om rustig te blijven als ze weer eens NEE! gilt naar me. Of met haar speelgoed gooit en het vervolgens weigert op te ruimen.

Ik combineer het negeren, met het in de hoek zetten en probeer ook enorm veel complimentjes te geven als ze iets goed doet. Vandaag moest ze toch meerdere keren in de hoek terwijl het eerst iets van 1 keer in de paar weken was dat het voorkwam! Ze kreeg zelfs een huilbui/driftbui in de stad.

Het ergste vind ik nog dat ik de laatste tijd denk: Ze zeggen dat je liefde vermenigvuldigd als je een tweede kindje krijgt maar ik heb het gevoel dat het bij mij toch gedeeld is.

Ik hoop voor je dat het snel weer goed komt, het zijn misschien maar twee veranderingen het KDV en een zusje maar het zijn wel hele ingrijpende veranderingen plus ze heeft ook een lastige leeftijd nu, vooral voor haarzelf. Dus het is toch best veel en het blijft lastig. Veel succes ermee! Ik denk dat het wel weer goed komt, A. heeft ook een aantal weken weer veel in haar broek gepoept en geplast maar dat gaat nu ook al weer een hele week goed dus dat gaat de goede kant op.

Mijn zoon van 2,5 is omgeslagen als een blad aan een boom. Van een heel gemakkelijk lief en altijd vrolijk jochie naar een boze, verdrietige, opstandige brutale en jaloerse peuter. Niet zichzelf kunnen vermaken, negatieve aandacht vragen en om alles een groot drama schoppen. Exact wat jij beschrijft (op de woedeaanvallen na).

Ik ben overtuigd van een peuterpubertijd fase. Zal wel weer overgaan. Tis even vervelend, maar meer dan doen wat jij al doet kun je niet. Komt wel weer goed. Gedeelde smart is halve smart zullen we maar zeggen.

Hier ook eentje.

Mijn zoon is 2 jaar en 1,5 maand oud, voorheen was hij met alles kei makkelijk en lief en nu is het ook steeds vaker roepen, schreeuwen, slaan en met spullen gooien..

Ik probeer het zoveel mogelijk te negeren en ook hem goed te laten merken dat ik trots op hem ben als hij iets goeds / liefs doet, maar soms ben ik het zo beu om de hele dag politieagentje te moeten spelen dat ik hem even in de hoek zet, dan zeg ik tegen hem dat ik het niet lief vind hoe hij doet en dat hij even moet nadenken waarom ik dat niet lief vind, en dat wanneer hij weer lief kan doen hij eruit mag komen.

Dat werkte meestal wel goed, maar nu wil hij de hoek niet meer in en gaat hij onder de tafel zitten, maarja zal wel een fase zijn

Susan schreef:Jij bent echt niet verkeerd bezig. Het is bij kinderen helaas niet altijd zo dat eruit komt wat je erin stopt, we hebben niet altijd maar invloed op wat ze wel en niet doen en wat ze wel en niet kunnen. Frustrerend is het natuurlijk wel, want je krijgt zo het gevoel dat ze niet lekker in haar vel zit en daarbij is het voor jou ook gewoon niet leuk zo. Ik denk dat je heel goed bezig bent door haar gewoon rustig te corrigeren, haar een compliment te geven als ze iets goed doet en door haar te laten merken dat je er voor haar bent. Ik denk ook dat elk kind af en toe wel door een fase gaat waarin het allemaal wat minder gaat en dat moet jij helemaal niet zien als een mislukking van jouw kant. Je doet het toch maar mooi met een kleine baby en een peuter, dat is niet de makkelijkste tijd van je leven. Reken jezelf geen dingen aan die jou niet aan te rekenen vallen, want dan raak je alleen maar gestrest en dat werkt averechts.

Misschien kun je op het consultatiebureau eens vragen of ze van die folders van Triple P hebben, daar staan heel goede en gerichte tips op die je misschien ook wat extra houvast geven op momenten dat je even twijfelt of het niet meer weet. Ik weet niet of er bij jou in de buurt een opvoedadviesbureau zit, maar daar kun je ook vaak vrijblijvend je verhaal kwijt en ook gerichte vragen stellen als je daar behoefte aan hebt. Niet dat ik denk dat je dat nodig hebt, maar gewoon, omdat het net even dat steuntje in de rug kan geven.

Grappig dat je triple p noemt! Ik word momenteel opgeleid tot triple p trainer .

Meeko: Ik doe juist al vaak genoeg dingen alleen met haar. Of papa doet dat, we doen het samen natuurlijk. Maar ze krijgt echt genoeg persoonlijke aandacht, want de jongste slaapt natuurlijk nog veel op een dag. Het is maar een paar keer dat haar zusje er bij is op een dag en dan hooguit een uur/ruim uur.
Gister hebben we ook gezwommen bijvoorbeeld samen, dat was heel gezellig, maar zodra we het zwembad uit waren was ze weer vervelend.

Tazz; Myrthe was eerst ook heel erg lief voor haar zusje, dat is echt sinds kort anders. Nou nog niet eens zo anders naar haar toe, want ze doet nog steeds vrijwel altijd wel lief.. het is meer dat ze mij voor zichzelf wil dan.

Oh trouwens, ze heeft wel 2x heel stout gedaan! Toen heeft ze haar zusje gebeten :S Dat had ik echt nooit van haar verwacht, ze is zo compleet anders ineens.

Ze kan ook niet meer mee naar de supermarkt. Nu doe ik sowieso altijd wel alleen boodschappen, maar als het zo uitkomt dat ze mee moet dan is het echt politieagentje spelen. Ze loopt naar binnen en zegt doodleuk; 'doei, ik ga die kant op mama'. En dan smeert ze 'm dus gewoon.

Ze is sinds een week ook op 1 avond na iedere avond een paar keer aan het huilen. De eerste 2 avonden gingen we er nog steeds heen en dan huilde ze om mij en dat ze bij mij wilde liggen. Nu gaan we er niet eens meer heen en is het huilen na 30 sec. ook weer over. We hebben namelijk wel door dat het zo een spelletje wordt, en aangezien ze dus niet door huilt is er vrij weinig echt aan de hand verder.

Ik denk echt dat het een fase is. Je zegt dat het pas 2 weken is, nou weet ik uit ervaring dat die twee weken dan héél lang kunnen voelen maar ik zou me zelf nog niet al te veel zorgen maken. Ik herken het van mijn zoontje, hij is nu bijna 3, en hij heeft soms ineens van die periodes dat hij ook niks wil, niks is goed, en dan is hij ook ineens weer heel jaloers op zijn zusje. Die periode heeft een keer een maand geduurd, soms is het een paar dagen en soms ook een paar weken. Hij is meestal lief maar in die periode word ik ook heel erg moe van hem en ben ik idd constant politieagentje aan het spelen.

Wat ik zelf zou doen is doorgaan zoals je nu doet en als je merkt dat er geen verbetering in komt, inderdaad hulp zoeken. Ik heb een paar keer ook op dat punt gestaan en dan slaat hij weer om en is het weer het makkelijkste kind van de wereld.

Nou toevallig hebben we dus laatst zo'n dag alleen samen gehad, toen was de jongste nog niet thuis.
Maar ik krijg dan ook het idee dat ze dubbel geniet van het samen zijn en dubbel zo teleurgesteld is als haar zusje er dan weer is bijvoorbeeld.

Ja dat is dus ook weer zo'n moeilijk punt voor haar, de jongste gaat nu naar oma als ik werk. Voorheen ging zij dat altijd. Wij hadden het zo bedacht dat ze zo lang mogelijk bij oma bleef en pas vanaf haar 2e naar het KDV zou gaan. Gewoon omdat het dan 'voor de leuk' was, lekker spelen met andere kindjes. Maar we hebben bij het opgeven nooit beseft dat dit natuurlijk ook heel moeilijk kan zijn. Juist omdat ze altijd zo makkelijk en sociaal was.

(hier had ze overigens eerst allemaal geen moeite mee, het lijkt er nu allemaal uit te komen)

Arden; Ja ik weet dat het ook zo weer kan omslaan gelukkig. Inderdaad die twee weken voelt al heel lang, het voelt nu alsof ze altijd al zo geweest is. Ik voel me ook zo opgejaagd, kan niks meer alleen doen zonder een kind aan mijn been. Nou, de tijd zal het leren...

Ja dat ken ik, die periodes zijn echt erg. Ik denk ook elke keer dat het nooit meer goedkomt en dan toch komt het ineens weer goed. Hier begon dat voor onze laatste verhuizing, toen was hij 2 jaar en 2 maanden, en sindsdien is dat dus zo nu en dan. Ik gooi het zelf echt op de leeftijd. Ik ga dan trouwens ook heel erg twijfelen, of we het wel goed doen, maar ik probeer nu om mezelf echt niet de schuld te geven. Want ik denk ook echt niet dat het aan jullie ligt als ik het zo lees.

Flemy, ik vind het super knap van je dat je er zo goed mee om blijft gaan. Als ik eerlijk ben, vind ik het soms moeilijk om rustig te blijven.
Mijn zoontje is 2,5 en is niet elke dag zo opstandig. Maar hij heeft wel zo zijn momenten dat hij echt dwars gaat liggen. Dan is niks goed en is hij echt heel boos. De ene keer heel boos op alles, andere keer ben alleen ik de enige bij wie hij wil zijn.

Als hij beveelt dan vraag ik aan hem hoe hij dat netjes vraagt. Dan vraagt hij het wel netjes.
Als hij een driftbui heeft dan negeer ik die volledig totdat hij bij mij komt. Als hij een boos moment heeft dan negeer ik hem ook eigenlijk wel. Want kan dan toch niks goeds doen.

Verder is hij nog niet zo dwars als jij je dochter beschrijft. Lijkt me heel erg vermoeiend. Voor jou, maar ook voor haar. Blijkbaar vindt ze de veranderingen in combinatie met deze fase erg moeilijk. Wat ook wel begrijpelijk is. Maar dat betekend niet dat het dan ook maar makkelijk voor jou is.

Hoe gedraagt ze zich verder op het kdv dan? Is ze daar een beetje lief of ook zo dwars?

Het is hier ook heel herkenbaar. Maar hier uit het zich vaak in slaan/knijpen/bijten van haar kleine broertje (nou ja meestal pogingen ertoe, aangezien ik natuurlijk ingrijp). Ik vind het echt verschrikkelijk om te zien. Ik moet de jongste meerdere keren per dag echt in bescherming nemen tegen haar.

Ook is ze enorm aan me gehecht de laatste tijd (nog meer dan anders). Ik moet haar ook ineens weer voeren met eten bijvoorbeeld. 's Nachts als ze huilt ben ik de enige die haar kan troosten en alleen spelen is er al helemaal niet meer bij.

Gisteren en vandaag was ze ineens weer zoals 'normaal'; gezellig, grapjes maken en lekker spelen met haar speelgoed. Ik hoop echt dat het zo blijft! Vooral dat ze heel lief was voor Thije deed me zo goed.

Ik denk echt dat het een combi is van leeftijd en jaloezie. Een hele vervelende combi. Maar het komt vast ook weer goed. al voelt het nu vast eindeloos Flemy!

Sterkte!

Hier ook heel herkenbaar..
Kirsten wordt nu ineens als de grote meid behandeld, en wij verwachten gewoon te veel van haar. Ze is pas 2,5!
Eerst wisten we dat natuurlijk niet, maar nu laat ze zelf weten dat ze toch ook graag nog klein wil zijn. Zo wil ze weer een slaapzakje aan in bed, zit ze enorm vaak op schoot te knuffelen. Geniet ze ervan als we haar als kleine baby naar bed brengen, dus tillen, ipv zelf de trap op lopen.. En zo zijn er meer dingen waaraan wij merken dat ze nog erg klein is.
Natuurlijk zijn er ook veel dingen waarin ze erg groot is. Vooral haar wijze praat, sinds 2 weken echt zindelijk etc.
Misschien dat julie grote meid bij sommige dingen ook klein wil zijn?

Flemy schreef:

Nu snap ik het allemaal best hoor, het is een klein koppie maar er gaat zoveel in.. Een hoop veranderingen de laatste tijd (sinds 2 maanden naar het KDV, sinds 4 maanden een zusje). Verder is er niet zoveel veranderd, maar ik denk dat dit vooral de grootste oorzaken zijn. Ik doe echt mijn uiterste best om het leuk te houden voor haar, betrek haar ook overal bij met haar zusje en als ze geen zin heeft dan hoeft het ook niet. Ik bewaar ook de hele dag mijn geduld, hoe moeilijk ik het ook vind, dus ze bereikt ook niets met haar gedrag verder..
Ik vind het zo moeilijk momenteel! Het is nog niet eens zo lang gaande, misschien 2 weken nu, maar ik mis mijn gezellige meid zo en voel me echt verkeerd bezig ofzo.. Ik hoop echt dat deze fase gauw voorbij is!

Ik heb de andere reacties allemaal niet gelezen maar na het lezen van je verhaal denk ik zelf dat het dik gedrukte hierboven 1 van de grootste oorzaken is.
Veel kindjes hebben dit en denken dat ze "ingeruild worden voor iemand anders" kleine zusje in dit geval. Ze moet nu haar aandacht verdelen en daarbij word ze ook nog eens naar het kdv gebracht. Dus waarschijnlijk denk ze dan dat zij weg gebracht word zodat jullie bij het kleine zusje kunnen zijn.
Dit uit zich allemaal in het gedrag wat ze nu vertoont. Jaloezie, aan mama hangen en ook nog heel duidelijk zeggen " dit is MIJN mama"
Ze is misschien wel bang dat jullie haar "wegdoen". Heb je haar al eens alles goed uitgelegd en verteld waarom ze naar het kdv gaat ? Betrek je haar overal bij met verzorgen van de kleine meid ? Zijn misschien allemaal hulpmiddelen.

Daarbij speelt natuurlijk ook nog de peuterpubertijd een grote rol vergeet die niet ! En omdat er een kleine bij is, word er misschien meer van de oudste verwacht. Maar ook zij is eigenlijk nog klein !

Hopelijk heb je er wat aan. Het is mijn interpretatie he pin je er niet op vast of als je het er niet mee eens ben is het ook oke hahaha. Maar ik ervaar dit vaker vanuit mijn werk.

Succes !

Kan het misschien komen doordat ze jou altijd voor haarzelf heeft gehad en thuis is geweest. Nu is er een zusje bijgekomen waarmee ze haar aandacht moet delen en dat is natuurlijk al een hele omslag voor haar. Daarnaast moet ze nu ineens naar een kdv misschien zijn dat teveel veranderingen in een korte tijd voor haar en heeft ze het idee dat je haar wegstuurt nu er een zusje is. Klinkt vergezocht misschien maar kinderen denken echt zo. Het heeft tijd nodig denk ik, ik denk dat je gewoon zo door moet gaan want je doet niets verkeerd zo ik lees. In contact komen met veel andere kinderen die allemaal anders zijn is ook wennen voor een kind van ruim 2,5 natuurlijk. Ze nemen gedrag over van andere kinderen. Succes want leuk is anders!

Wat vervelend Flemy! Ik denk ook dat het komt door al die veranderingen zoals de meeste al zeggen. Waarschijnlijk is het toch teveel voor haar en vertoont ze daarom dit gedrag. Als ik je verhaal zo lees doe je het heel goed. Heb dan verder ook geen tips voor je. Ik hoop dat het snel over mag gaan en dat het weer gezellig word bij je in huis!

Op het KDV is ze hartstikke lief. Als ik daar vertel over hoe ze thuis is, dan zeggen ze allemaal dat ze haar zo niet kennen. Ze pakt weleens iets van een kindje af bijvoorbeeld, maar welk kind doet dat niet. Ze is daar eigenlijk zoals ze thuis ook was, voordat ze zo dwars ging doen.

En wat betreft het zoveel mogelijk alleen doen met haar; meer dan dit kan gewoon niet. Ik besteed al mijn tijd al aan haar, buiten die paar keer op een dag dat haar zusje er even bij is om. Als haar zusje in bed ligt, zorg ik er voor dat ik er helemaal ben voor haar. Ik doe ook geen huishouden tussendoor meer, wat voorheen wel altijd gewoon kon. Ik bedenk allemaal leuke dingen om samen te doen, ze hoeft niets alleen te doen als ze daar geen behoefte aan heeft. Ik ben er altijd voor haar. En dat terwijl ik eigenlijk zoveel mogelijk wil stimuleren dat ze ook alleen kan spelen, maar dat is gewoon nu niet waar zij aan toe is. We hebben ons dagelijks ritme ook zoveel mogelijk gelaten zoals hij was. Zo zitten we nog altijd om dezelfde tijden samen aan tafel, hebben we nog altijd hetzelfde ritueel met naar bed gaan voor haar, douchen we nog altijd samen na het eten..

En een hele dag alleen met haar zonder haar zusje, dat is gewoon niet mogelijk. Dan zou ik haar zusje al op mijn vrije dag naar de oppas moeten doen, dat vind ik gewoon te ver gaan. Voor een keer kan dat gerust, maar die ene keer zal voor haar heus geen wonderen verrichten. Ze moet ook gewoon leren omgaan met deze situatie en dat wil ik bereiken door het zoveel mogelijk hetzelfde te laten nu. Dus niet een dag haar zusje weg om alleen te zijn met haar, want de volgende dag is zusje er ook gewoon weer.

Iemand zei nog dat ze misschien denkt dat ze ingeruild wordt en dat zij naar het KDV gaat terwijl wij dan met haar zusje spelen. Ze weet heel goed dat zusje bij oma is en dat ik te werk ga als ik haar heb weg gebracht. Ze is slim genoeg voor haar leeftijd en begrijpt dat allemaal wel. Ik zeg ook altijd heel duidelijk als ik weg ga, dat ik dan ga werken en zodra ik klaar ben met werken ik haar kom halen.
En juist omdat zij voorheen iedere week ook een dag bij oma was wanneer ik werkte, gaat ze nu alsnog wekelijks een middagje bij oma spelen wanneer zij dat wil. Ze heeft dus evengoed die tijd nog voor haar zelf.

Ik heb het al vaak met haar besproken ja, op haar manier natuurlijk. Ik leg haar dan uit dat ze nu haar zusje er is, soms mama moet delen. Dat zusje mij soms ook nodig heeft, maar dat ik weer alle tijd voor haar heb als zusje in bed ligt enzovoorts.. Ze weet ook dat er 'mama-dagen' zijn, 'schooldagen' en een 'papa-dag'. De avond voor zo'n dag zeggen we ook altijd; en wat voor dag is het morgen? Dan weet ze ook waar ze aan toe is.

Het is voor mij ook erg herkenbaar te lezen dat ze als klein meisje behandeld wil worden. Vaak genoeg zit ik haar eten te voeren tegenwoordig, of ze wil als een baby op schoot hangen. Niet zo gek natuurlijk, want ze is al vanaf dat ze 1,5 jaar is gewend om veel zelfstandig te moeten doen. Toen ik zwanger werd van de 2e, kreeg ik zo ernstig last van mijn bekken dat ik vanaf week 6 thuis zat en niks kon. Vanaf toen is ze heel erg zelfstandig geworden (omdat ik het niet kon doen voor haar dus, bijvoorbeeld zelf naar de wc gaan, zelf de trap oplopen, zelf aankleden..) en zodoende kan ze ook al heel veel voor haar leeftijd. Omdat we dat zo gewend zijn, verwachten we inderdaad ook veel van haar.

Vandaag ging redelijk, maar dat was wel nadat ik echt heel erg boos was geworden op haar. Ik had even zo'n momet dat ik min of meer brak.. dat wat ik juist zonodig wilde voorkomen. Ze werd wakker, riep me, kwam naast me liggen (zoals iedere ochtend gezellig) en ze moest persé metéén de lamp aan. Ik zei dat ik die nog even uit wilde laten, dat de lamp zo aan mocht. Begint ze me daar toch te brullen en te tieren op zo'n vreselijk dramatische nep-toon.. Ik was er meteen helemaal klaar mee. Net 5 minuten mijn ogen open en meteen zo'n gezeik. Ze bleef ook maar doorgaan, tot zelfs haar zusje er wakker van werd. Nou toen was het me echt te veel, ben ik zó boos geworden. Daarna zei ze eigenlijk vrij snel sorry en was het ook weer goed. De rest van de dag gaat redelijk, maar nog niet als vanouds

Ik vind dat je al heel veel geduld hebt hoor Flemy, je probeert alles om het haar ook zo goed mogelijk naar haar zin te maken. Het is ook vervelend zo boos te moeten worden op haar, maar blijkbaar heeft het wel indruk gemaakt. Misschien is ze ook wel aan het kijken tot hoever ze kan gaan, en hoever jij gaat. Ik heb altijd aardig veel geduld, maar nu deze weken in de zwangerschap niet meer en word ik snel boos en soms ook echt heel boos. Het is echt vervelend, maar ook wel gelijk duidelijk dat hij moet stoppen en dat mama het zat is. J. heeft dat ook wel nodig. Lief vragen of hij iets niet meer wil doen maakt totaal geen indruk. Misschien heeft ze die duidelijkheid nu ook gewoon nodig. Zodat ze weet waar de echte grenzen liggen. Meer dan dit kun je niet doen!