Ook mijn bevallingsverhaal

Ik heb besloten om toch mijn bevallingsverhaal hier te plaatsen, ik kan de bevalling nog niet echt een plekje geven, hopelijk helpt dit een stukje mee om het te verwerken. Morgen heb ik nog een gesprek met de vk.

15 maart was ik uitgerekend. Maar niks aan de hand behalve s'avonds wat harde buiken, maar ach die had ik al vaker dus daar zocht ik ook niks achter.
Ik zag zo verschrikkelijk op tegen de bevalling, echt ik was zo bang.
Dus eindelijk de uitgerekende datum bereikt en dan nog niks en ik werd alleen maar nerveuzer want het kin ieder moment gebeuren, kreeg de rillingen al als ik eraan dacht. Ik had dit ook met de vk besproken tijdens controle maar kon niet vertellen waar die angst vandaan kwam, het was gewoon een gevoel.

Ondertussen al 18 maart, 3 dagen na de uitgerekende datum....
Ik las hier op het forum dat caroow haar bevalling begonnen was ( we waren dezelfde dag uitgerekend). En ik had nog gereageerd in ons topic dat ik de volgende dag gewoon weer bij de vk zou zitten en hield het forum in de gaten.

De oudste was naar school, W ( vriend) was aan het werk, en mijn ouders (die sliepen hier omdat die niet in de buurt wonen) waren bij me en mijn dochter.
Mijn moeder zou hier blijven tot ik bevallen was om de kinderen op te vangen en mijn vader zou weer voor een paar dagen naar huis gaan want nog geen bevalling in zicht, het kon nog wel dagen duren.
We zaten s'morgens koffie/thee te drinken daarna om 10.45 ging mijn vader naar huis.
Mijn moeder (J) ging met mijn dochter ( C)naar zolder voor de was en ik ging de bedden van de kinderen opmaken.
Het is 11.15.
Ik begin met het bed van de oudste, trek het hoeslaken om het matras en voel en hoor wat bovenin mijn buik en ik voel wat lopen...... Ik ga naar de wc en er loopt een klein straaltje de wc in. Dit lijkt op een scheurtje in mijn vliezen denk ik en ik begin nerveus te worden. Zo begon het ook bij C.
Ik blijf op de wc zitten en J. en C. komen van zolder en ik begin nerveus te lachen en zeg tegen J. Volgens mij heb ik een scheurtje in mijn vliezen.
D. ( de oudste) is om 11.45 uit school, dus me moeder besluit om 11.30 D. Te gaan halen op de fiets. Ik zag mezelf al op het schoolplein staan met een natte broek.
Ik had soms wat harde buiken en verloor kleine beetjes vruchtwater.
C. bleef thuis en was aan het spelen.
Ik twijfelde of ik de vk moest bellen ( ze hadden op controle aangegeven dat ik meteen moest bellen als ik dacht dat het begonnen was vanwege de snelle bevalling bij C.).
Ik dacht bij mezelf tja moet ik gaan bellen en vertellen dat ik denk een scheurtje in mijn vliezen te hebben en harde buiken heb soms, ze zien me aankomen.
Toch maar besloten om de vk te bellen het was toen 11.50.
De vk was nog bij een visite en zou daarna langskomen. Toch ook maar W. Gebeld en die zou ook rustig aan naar huis komen voor de zekerheid.
J. en D. kwamen thuis en ze gingen eten.
Ik ben naar boven gegaan en heb de waterdichte molton nog op W. zijn matras gedaan want aan die kant moest ik gaan liggen wist ik van de vorige keren.
Ik had de tv aangezet en hing wat geleund op het bed van soms een harde buik ( absoluut niet pijnlijk) WA's te sturen, niks aan de hand dus.
Om 12.50 stopt er een auto voor de deur, de vk.
Brrr nerveus, het lijkt tot me door te dringen dat het straks echt gaat beginnen.
De vk belt aan en komt naar boven.ze staat bij het voeteneind en zegt: ooooh je kan nog lachen, dus ik zeg: oh ja hoor alleen wat harde buiken.
Ze gaat in het inlegkruisje kijken of het echt vruchtwater is.
De harde buiken komen wat sneller dus we moeten ons gesprek soms even onderbreken. De vk geeft aan zo te willen kijken naar eventuele ontsluiting.
Rond 12.55 komt W. thuis. Die komt boven kijken en besluit zich om te kleden en wat te gaan eten, prima!
De harde buiken worden wat vervelend ( niet echt pijnlijk) en de vk is aan het rommelen op de babykamer.
Ik probeer me te concentreren op mijn ademhaling maar het lukt voor geen meter, ik heb echt gevoel wat overkomt mij nou???
Het leek wel alsof iemand een knopje omzet. Ik voel het tussen mijn benen nat worden en ik lijk druk van onder te voelen. Dat is onmogelijk denk ik nog.
Ik klim op bed en zeg tegen de vk dat me broek nat is en dat het een onwijs smerig gevoel is. Ze doet me broek uit en ik ga op mijn linkerzij liggen.
Er volgt een ontzettende pijnlijke wee en de vk zegt naar het hartje te willen luisteren, maar het lukt me niet op mijn rug te draaien. Wat een pijn voel ik.
De vk vraagt of ik druk van onder voel, jaaaaaa roep ik.
Er volgt weer een pijnlijke wee en ik voel druk, mijn lichaam wil persen en ik kan het niet tegenhouden. De vk rent van de trap af en roept zichten zuchten probeer te zuchten, ik roep nog dat gaat niet. Ze bonst beneden op de deur van de wc want daar zit W. dat hij meteen naar boven moet gaan.
Ik raak lichtelijk in paniek, ik voel het hoofdje komen en ik lig hier alleen. W. Kwam naar boven gehold en springt op bed en probeert mij te kalmeren, ondertussen komt de vk de trap weer opgerend.
Het hoofdje staat en zegt voel maar. Ik voel het hoofdje en het lijkt net een film hoe is dit mogelijk allemaal. Bij de volgende perswee om 13.13 komt onze prachtige dochter ter wereld.
Ze ligt op me buik en kijk vol verbazing, emotie naar haar.
Ik kijk naar W. Met een vragende blik van hoe kan dit nou????
We konden het allebei niet bevatten, zo raar.
De vk laat me de navelstreng voelen die nog klopt wauw wat bijzonder.
De placenta komt en de vk kijkt hoe ik er vanaf ben gekomen, gelukkig alleen wat schaafwondjes.
J. Staat halverwege de trap en roept naar W. Dat ze even naar buiten gaat met de kinderen en W. Roept terug ze is al geboren. J. Komt binnen en ziet de baby en begint te huilen, die was ook totaal verbaasd.

Ik wilde de baby graag zelf aanpakken en kan me echt niet meer herinneren of ik dat heb gedaan helaas. Ik heb dat aan de vk gevraagd en die vertelde van wel. Vind het alleen erg jammer dat ik dat niet meer weet en ik wilde graag foto's van de bevalling en die zijn er ook niet, dit begrijp ik natuurlijk volkomen dat dit niet mogelijk was maar toch jammer.
Ik kreg natuurlijk de reactie ooooh wat fijn zo'n snelle bevalling, nou nee van mij had het wel wat langer mogen duren zodat ik beter met de pijn om kon gaan nu was het vanuit het niets naar alles, naar het moment toe kon leven.
Voor mijn gevoel was ze er nu in ene en met zulke gevoelens worstel ik nog.
De vk kwam 20 minuten voor de geboorte binnen, W. een kwartier ervoor. Wat als..........

Daar maar niet meer aan denken ze waren erbij gelukkig.
Alles is gelukkig goedgegaan maar moet deze bevalling duidelijk nog verwerken en ik denk dat dit tijd nodig heeft?
Morgen heb ik nog een gesprek met de vk die de bevalling heeft gedaan dus hopelijk helpt dat ook een stukje.

Jeetje wat heftig! Zo ontzettend snel, ik snap dat je van slag was en het nog geen plekje hebt kunnen geven. Hopelijk lukt dat snel.

Wow wat een verhaal... Hopelijk kan je nu volop genieten van jullie dochter!

Ook dat is heel heftig natuurlijk, zeker met je andere bevallingen in je achterhoofd heb je toch een bepaalde verwachting van hoe het zal verlopen. In principe was je er in je hoofd nog niet klaar voor, kan me heel goed voorstellen dat het besef dan niet komt.
Hopelijk helpt het opschrijven bij het verwerken!

Ik ben hier trouwens ook erg bang voor bij een eventuele derde bevalling. Bij de eerste zat 5 uur tussen het breken van de vliezen en de geboorte en bij de tweede ging het al veel sneller. Om half 12 haalde ik de oudste nog van school, ik voelde alleen lichte weeën. Om 15.00 uur was ze er al, we waren nog geen uur in het ziekenhuis. En tegen 16.30 uur zat de hele kamer al vol kraamvisite. Zo raar en onwerkelijk! Ik heb het zelf gelukkig niet als vervelend ervaren, maar kan me voorstellen dat als het nóg sneller gaat, dat je dan echt niet weet wat je overkomt. Sterkte in ieder geval!

weg ivm privacy

Heel heftig en zeer herkenbaar, hier ook een veel te snelle bevalling. Heeft echt tijd nodig om het een plekje te geven, hier heb ik het nog steeds niet volledig een plekje gegeven.
Mijn man was ook bijna te laat, hij is welgeteld 4 minuten erbij geweest.

Ben ik toch niet de enige die nog moeite met de bevalling heeft.
Mensen zeggen meer eigenlijk, ach ze is er en alles is goedgegaan dus klaar.
Nee voor mij is het nog niet klaar, heeft ff tijd nodig geloof ik.
Ik heb maar 9 minuten echt pijn gehad dus dan zegt men nou daar teken ik voor.

Jeetje wat een snelle bevalling. Ik herken je gevoel wel een beetje hoor. Niet dat ik een snelle bevalling heb gehad maar voor mijn gevoel is het veels te snel gegaan en kan ik me sommige dingen niet goed herinneren. Heel jammer.

Mom-Of-2 schreef:Ben ik toch niet de enige die nog moeite met de bevalling heeft.
Mensen zeggen meer eigenlijk, ach ze is er en alles is goedgegaan dus klaar.
Nee voor mij is het nog niet klaar, heeft ff tijd nodig geloof ik.
Ik heb maar 9 minuten echt pijn gehad dus dan zegt men nou daar teken ik voor.

Hier zeggen mensen dat ook, je boft maar, daar teken ik voor maar ik had echt liever gewoon de snelheid van mijn eerste bevalling gehad, 5 uur ipv de turbo bevalling. Dan kan je beseffen dat de bevalling bezig is, bij zo snel kan je het helemaal niet bevatten.
Tuurlijk ben je blij dat alles goed is gegaan maa dat doet niks af aan je gevoel.

Limburg85 schreef:

Mom-Of-2 schreef:Ben ik toch niet de enige die nog moeite met de bevalling heeft.
Mensen zeggen meer eigenlijk, ach ze is er en alles is goedgegaan dus klaar.
Nee voor mij is het nog niet klaar, heeft ff tijd nodig geloof ik.
Ik heb maar 9 minuten echt pijn gehad dus dan zegt men nou daar teken ik voor.

Hier zeggen mensen dat ook, je boft maar, daar teken ik voor maar ik had echt liever gewoon de snelheid van mijn eerste bevalling gehad, 5 uur ipv de turbo bevalling. Dan kan je beseffen dat de bevalling bezig is, bij zo snel kan je het helemaal niet bevatten.
Tuurlijk ben je blij dat alles goed is gegaan maa dat doet niks af aan je gevoel.

Klopt Limburg, dat besef heb ik nu helemaal niet gehad. Ze was er voor mijn gevoel ook echt zo " ineens" .
Ik had er ook liever wat langer overgedaan