Mijn bevallingsverhaal

Ik heb mijn bevallingsverhaal opgeschreven, ik hoop het nu wat meer af te kunnen sluiten. Het is wel heel lang geworden en een beetje wazig, ik weet niet alles even goed meer.

E is mijn vriend en N is zijn zusje.


Ik werd een dag na de uitgerekende datum om half 3 's nachts wakker in een nat bed. Ik schrok omdat ik wat voelde lopen, ik ben naar de badkamer gegaan en heb een handdoek gepakt. Dit duurde even en toen was het al weer gestopt met lopen. Ik moest plassen, daardoor wist ik zeker dat wat ik net verloren was vruchtwater was. Ik stond te trillen, het was begonnen! Binnen 24 uur zou mijn bevalling beginnen!

Ik heb E wakker gemaakt, ik voelde nog geen weeën, dus ik zei dat hij nog even moest proberen te slapen nu het nog kon. Ik ben in bed gaan liggen en kreeg last van rugpijn. Rond kwart voor 4 begon de rugpijn echt pijn te doen, rugweeën! Oh wat deed dat pijn. Ik hing te kermen aan de dvd-kast, E werd hier wakker van. Hij heeft de verloskundige rond kwart voor 5 gebeld. Ik lekte ondertussen hele sloten vruchtwater, het ging maar door. Ik hing met een handdoek in mijn onderbroek aan de dvdkast toen de verloskundige kwam. Toen ze ging toucheren bleek ik 1 cm te hebben, wat een teleurstelling. Ik gaf gelijk al aan dat ik dit niet trekken ging en dat begreep ze gelukkig. Ze zei dat ik naar het ziekenhuis zou mogen als ik 2 cm zou hebben en dan zou ik een ruggenprik krijgen.

Ik had N om kwart over 5 een whatsapp gestuurd, om kwart over 6 appte ze terug. Ze kwam nog even langs toen de verloskundige er was. Ik heb geprobeerd een kopje koffie te drinken en heb allemaal houdingen geprobeerd om de weeën op te vangen. Niets hielp! Wat een pijn zeg. Rond 9 uur werd ik nog een keer getoucheerd, ik had nog steeds 1 cm. De vk moest weg voor een andere bevalling. Toen ze terug kwam om half 11 had ik nog steeds 1 cm. De tijd dat ze weg was werden de weeën even minder en heb ik zelfs even geslapen. Ze moest wat visites doen, maar ik mocht bellen als het niet meer zou gaan. Ze is weer terug gekomen, ik had iets meer ontsluiting, maar nog geen 2. Toch mocht ik alvast naar het ziekenhuis, in de hoop dat ik 2cm zou hebben als ik daar aankwam, dit was rond half 3.

In de auto zag ik op de klok dat de weeën om de 4 minuten kwamen. Ik zat maar af te tellen.. Nog 3 weeën tot het ziekenhuis, nog 2. nog 1.. O shit stoplichten, nog 1. Ondertussen was ik keihard aan het schreeuwen, ik had zo'n pijn. We waren er best nog snel en E parkeerde vlakbij de ingang. Nog getwijfeld om de Maxi-Cosi mee te nemen, maar dit hebben we niet gedaan. Bij de balie van het ziekenhuis werd er een vrouw boos omdat we voordrongen, ik werd gelijk in een rolstoel gezet. Bij de lift duurde het voor mijn gevoel eeuwen, wij mochten voor van een paar ambulancebroeders die daar toevallig stonden, daar werden andere wachtende weer boos over. Ze zeiden dat die mensen moesten wachten en niet bij ons in de lift moesten gaan. Doordat ze op de knop bleven drukken gingen de deuren maar niet dicht en er stapte toch iemand in. Eindelijk gingen we naar boven.

We werden gelijk ontvangen en we gingen naar verloskamer 3. Het was net voor de wisseling van dienst dus ik heb heel veel mensen gezien. Er was een mannelijke verloskundige met een stagair, die heette Sietske. De stagiair moest mij toucheren en dit lukte niet. Die man lukte het wel, ik had 2 cm. Er kwam een anesthesist, ik wilde wel met hem trouwen op dat moment. Hij had een dubbele naam en zijn achternaam was Tabak. Ik dacht nog, stomme naam voor een dokter. De ruggeprik zetten was geen pretje. Ik had ook al een infuus gekregen en een catheter. Na een tijdje werden de weeën minder en gingen weg. Nu had ik 2 vrouwen steeds aan mijn bed, Linda de verloskundige en verpleegster Marja. Ze waren heel aardig en grappig en ik had het prima naar mijn zin. N was ook weer gekomen. We kregen drinken en waren wat aan het kletsen. Ik heb weer even geslapen. Rond 6 uur kregen E en N eten, dit gingen ze heel komisch nog ruilen en ik vermaakte me wel. Ik heb een beschuitje met hagelslag gegeten. Ik had de hele tijd ruzie met mijn bloeddrukmeter, ik wist eerst niet dat je je arm niet mocht buigen en dat deed ik wel omdat ik met mijn telefoon aan het spelen was (forum haha). Steeds ging er weer een alarm en moest er weer iemand komen om hem goed te zetten.

Na het eten kreeg ik opeens weer veel pijn. Echt veel pijn. In het begin kon ik met behulp van E en N het nog wegpuffen. Ik moest inademen en dan 5 keer uitpuffen. 4 keer kort en 1 keer lang. Ik kon niet meer tellen dus maakte ik steeds een rijtje van 5 dingen in de kamer waarna ik keek en zo lukte het. E was zo lief voor me, hij deed alles echt heel goed. Na een tijdje, geen idee hoe lang werd de pijn ondanks de ruggenprik echt ondragelijk. Dit klopte niet, ze gingen volgens mij weer toucheren en ik denk dat ik toen 3 cm had. Dit ging niet goed zo. De anesthesist werd weer gehaald en de dosis van de ruggeprik werd verhoogd oid. Ik lag weer te schreeuwen en bleef maar sorry zeggen "HarikrishnaKut! Sorry! Kutkutkut! Sorry!". Zo ging het door.

Op de ctg zag ik na een tijdje steeds de hartslag van de baby naar beneden gaan, op dat moment werd de gynaecoloog al in huis gehaald, maar dat wist ik niet. De baby lag verkeerd ofzo of dat wisten ze toen nog niet, maar ik kreeg een pethedeine prik in mijn been en moest op mijn linkerzij gaan liggen. Dat deed zo veel pijn! Ooo het bleef maar erger worden ik schreeuwde en schreeuwde. Het deed helemaal onderin mijn stuitje pijn, ik dacht dat ik moest poepen en bleef dit maar zeggen. Marja zei dat ik geen persdrang kon hebben maar ging toch toucheren, 5 cm. Ik trok het echt niet. Eindelijk mocht ik weer op mijn rug draaien. Het gevoel dat ik moest poepen bleef, ik heb het wel 10 keer geschreeuwd. Ik was in paniek want ik zag even niemand meer en dacht dat ze me hadden achtergelaten. Dit was niet zo, de gynaecoloog, ook een Linda en Linda en Marja stonden op de gang te overleggen. Ik heb voor mijn bevalling steeds gezegd dat ik niet bang was voor de bevalling en dat ik alles prima vond, maar dat het enige wat ik echt niet wilde 24 uur bevallen en dan een keizersnede was. Ik was inmiddels goed op weg naar de 24 uur maar wilde nu niets liever dan een keizersnede. De gyn-Linda kwam me uit mijn leiden verlossen, ik kreeg een keizersnede. Ik lag te huilen en ik was ook een beetje blij, nu zou ik snel mijn zoon zien!

Ik werd ergens heen gereden en E en N gingen nog mee. Ik moest op een ander bed maar dat lukte amper want door die ruggenprik had ik in mijn rechterbeen helemaal geen gevoel. N stond te huilen en ik lag te huilen en E was me maar aan het troosten. Toen het eindelijk gelukt was om me op het andere bed te krijgen moest N naar de kraamsuite om op ons te wachten, E ging met iemand mee om zich om te kleden en ik werd in het bed naar de ok gereden. Daar waren veel mensen en die stelden zich allemaal voor, maar ik was veel te wazig door die prik in mijn been. Ik was wel heel bang dat ze zouden beginnen voordat E er was, daar was ik weer over aan het schreeuwen. Ik had nog steeds die weeën onderin mijn stuitje, dus daar was ik ook over aan het schreeuwen. Er is toen nog getwijfeld over een algehele narcose omdat ik zoveel pijn had, maar of ik dat toen wist of pas later weet ik niet meer. Eindelijk was E er, hij trooste me weer heel goed. Ze begonnen en ik lag te kermen en te doen maar al heen snel zeiden ze dat de baby bijna geboren zou worden en E mocht gaan staan. Toen hoorde ik R.avi huilen en E huilde ook. Hij werd even in mijn zicht gehouden en ik was zo gelukkig, ik lag te schreeuwen van geluk nu. En de pijn was eindelijk weg. E mocht de navelstreng doorknippen en daarna werd R.avi eventjes op mijn borst gelegd. Ik was heel gelukkig maar ook verdrietig omdat ik niks kon, alleen maar naar hem kijken. Toen werd hij in de couveuse naar beneden gebracht waar hij mocht buidelen met E en ondertussen werd ik gehecht.

Na het hechten werd ik naar de ic gebracht, ik had het de hele bevalling al koud maar nu was het nog erger. Ik had nergens gevoel, lag te trillen van de kou en mijn twee mannen waren er niet. Ik wist niet of ik nou blij was of niet. Ik werd in een kamer gezet met allemaal apparaten. Ik kreeg een morfine pomp en een glaasje water en een glaasje appelsap. Ook kreeg ik een warmtedeken en twee gewone dekens en werd ik lekker ingestopt. Binnen een half uur kwamen E en R.avi, ze zeiden dat die mochten komen als ik weer gevoel in mijn benen had, dus totdat ze er waren heb ik alleen maar geprobeerd om mijn tenen te bewegen. De verpleger van de kraamafdeling heette Klaas. Hij kwam ze brengen en R.avi werd gelijk aangelegd. Dit was heel lastig voor mij omdat ik in mijn ene arm een infuus met morfine had en deze dus niet goed kon gebruiken en op mijn andere arm zaten de bloeddrukmeter en een ding op mijn vinger. Gelukkig hielp de verpleger goed met aanleggen. Na een paar slokjes werd R.avi weer bij E gelegd en kon ik nog even op adem komen. Er bleven mensen in en uit lopen voor mijn gevoel, ik wilde graag naar de kraamsuite waar iedereen op ons aan het wachten was. Na een poos mocht dit ook! De verpleger duwde mijn bed en E mocht de wieg van R.avi duwen. Volgens mij was het half 3 's nachts dat we op de kraamsuite kwamen. Daar heeft R.avi heel goed gedronken aan de borst en heeft iedereen hem bewonderd. We waren zo trots en gelukkig, we hebben vrijwel niet geslapen. Eindelijk was hij er dan, zo gelukkig hebben we ons nog nooit gevoeld.

Ik heb vandaag het nagesprek gehad bij de Gyn. Ze weten niet waarom het zoveel pijn deed, er was een stuk in mijn onderrug niet verdoofd, waarschijnlijk omdat R met zijn nekje verkeerd gedraaid lag tegen een zenuw waar hij helemaal niet bij hoorde te kunnen. Hij had ook een vacuumpomp-hoofdje terwijl die dus niet is gebruikt. Sowieso lag hij met een hand naast zijn hoofd en was het een sterrenkijkertje, hij lag dus echt niet goed.

Jeetje Caroow, wat een verhaal zeg... Ik snap dat je wel even nodig hebt om dit een plaatsje te geven.. Hopelijk kan de kleine R.avi een hoop van de geleden pijn wegnemen...

Wat een verhaal..
Hopelijk helpt dit het verwerken een beetje. Je hebt er wel echt een ontzettend knap, lief, mooi mannetje voor terug gekregen!

Je had het natuurlijk al deels verteld, maar meis wat een heftig verhaal.

Ik kreeg kippenvel bij het stuk waarin je vertelt dat R geboren werd

Wat een heftig verhaal!
Hopelijk kun je het nu een beetje afsluiten.
Geniet lekker van je mooie mannetje.

Pff, de tranen sprongen echt in mijn ogen! Jeetje wat ontzettend heftig! Ik probeerde me net voor te stellen hoe dat geweest moet zijn, mijn eigen weeën en paniek nog in mijn achterhoofd en ik kon me alleen maar voorstellen dat het een hel moet zijn geweest! Kan me voorstellen dat je dit nog niet los hebt kunnen laten!

Heel veel knuffels voor jou!
Kom snel weer langs!

Jeejtje zeg wat een hel van een bevalling heb jij gehad! Ik heb gewoon kippenvel op mijn armen staan! Goed dat je het opgeschreven hebt voor jezelf , dat helpt vast mee om alles te verwerken!

Caroow schreef:

Hij had ook een vacuumpomp-hoofdje terwijl die dus niet is gebruikt. Sowieso lag hij met een hand naast zijn hoofd en was het een sterrenkijkertje, hij lag dus echt niet goed.

Dit was bij ons ook zo, het mutje verbergt een hoop. Verder klinkt je verhaal erg herkenbaar op de pijn na.

Jeetje, wat heftig zeg. Ik heb geen flauw idee wat het gevoel voorstelt, maar zoals jij het omschrijft.. pfff.. Hoop dat je het snel een plekje kan geven!

Heftig caroow.
Volgens mij is zo'n nacontrole best fijn om het er nog over te hebben als ik dat zo lees.

Door het lezen van jou verhaal, ga ik het toch ook maar opschrijven, misschien helpt het.

pfffff heftig! goed om het van je af te schrijven.
wat mij opvalt is dat er veel sterrwnkijkertjes geboren worden. E. was er ook 1

Jeej Caroow, ook hier kippenvel en tranen. Wat heb jij een heftige bevalling gehad. Geniet lekker van jouw mannen. Dikke knuffel.

Wat een heftige bevalling, Caroow! Hopelijk helpt het opschrijven van je verhaal je om het een plaatsje te kunnen geven. Hoe gaat het nu lichamelijk met je? Uit al je posts blijkt in elk geval overduidelijk hoeveel je van je zoon geniet

Sjonge Caroow, kippenvel all over hier... Wat een ontzettende rollercoaster. Hebben ze nooit gezien dat hij zo verkeerd lag vroeg ik me alleen af... Want sjonge, want een ellende... Hoe is het nu met je?

IK heb trouwens wel gelachen om je irritatiepuntjes beschreven over bv de mensen bij de lift. Dat zijn dan echt van die situaties die je op zo'n moment totaal niet kan hebben en die je ook echt bijbleven.

Wat heftig Caroow, maar wat heb je het mooi en duidelijk omschreven! Lijkt me heel waardevol om het zo op papier te hebben om ook later precies te kunnen teruglezen hoe je de bevalling beleefd hebt.

Het viel me ook op dat je je zo veel kleine details weet te herinneren, dat had ik indertijd ook (al lijkt mijn verhaal qua tijdsduur en heftigheid in niets op dat van jou). Nu nog kan ik situaties terughalen uit het ziekenhuis die verder totaal niet relevant waren, maar die me gewoon zijn bijgebleven

Wat een heftige bevalling Caroow! Fijn dat je dat zo op kunt schrijven, hopelijk kan je het snel een plaatsje geven.

Suus schreef:Wat een heftige bevalling, Caroow! Hopelijk helpt het opschrijven van je verhaal je om het een plaatsje te kunnen geven. Hoe gaat het nu lichamelijk met je? Uit al je posts blijkt in elk geval overduidelijk hoeveel je van je zoon geniet

Ik heb geen last meer van de keizersnede gelukkig. Morgen begin ik weer met hardlopen


Ik heb erg veel details inderdaad onthouden, ik weet nog precies waarna ik keek tijdens het wegpuffen van de weeën, maar grotere dingen zoals hoe laat alles was dat weet ik niet meer.