Onzeker zijn?

Ik was altijd wel iets onzeker, maar niet zo dat het een belemmering was in mijn leven. Inmiddels ben ik zo verschrikkelijk onzeker, dat ik bij alles bevestiging vraag aan een ander. Ik word er zelf naar van, laat staan wat een ander er wel niet van moet denken.

Ik ben mij erg bewust van wat ik doe en merk dus ook dat ik bevestiging vraag aan een ander. Ik heb al geprobeerd om dat dan gewoon niet te doen, maar dat werkt niet. Wat wel? Iemand die het ook heeft gehad en zichzelf er (deels) vanaf heeft geholpen?

Wat mij helpt is dat degene aan wie ik bevestiging vraag, de vraag gewoon bij mij teruglegt, zodat het wel gewoon mijn eigen keuze en mijn eigen ingeving blijft, maar dat we er wel samen over praten. Misschien zou je, als je bevestiging gaat vragen, de vragen met zo'n insteek kunt stellen? Dus het puur bij jezelf houden, en niet vragen wat de ander zou doen?

Wat misschien nóg beter is, is om in plaats van je onzekerheid bij een ander neer te leggen en de bevestiging bij een ander te zoeken, je twijfels gewoon op te schrijven. Alles wat op papier staat, is abstracter, en daardoor kun je er ook makkelijker als 'derde persoon' zegmaar naar kijken, er even boven gaan hangen in plaats van er middenin zitten, en zo dingen voor jezelf helder krijgen.

Dat is een goed idee, Lennox. Daar had ik nog niet aan gedacht.

Mensen gaven de laatste tijd aan dat ik wel heel onzeker moest zijn als ik voor alles wat ik doe bevestiging vraag. Voor dergelijke opmerkingen had ik niet eens door dat ik het deed. Nu ben ik er dus op gaan letten en ik blijk het echt bij alles te doen. En nu ik me er van bewust ben, hoor ik mezelf de vragen aan een ander stellen. Ik realiseerde me gisteren opeens dat ik dus altijd wel ietwat onzeker was, maar nog nooit zo onzeker als ik nu ben. En dat dit echt vervelend is. Als een ander het zou doen zou ik het ook een mindere eigenschap vinden. Dus ik moet er echt iets aan veranderen.

Ik ga eens proberen het op te schrijven. Dank je.

Vervelend he, Nyx. Helaas zeer herkenbaar. Weet je ook waardoor het komt dat het verergert is?
Wat ik in mijn therapie heb geleerd is om dingen in kleine stukjes op te delen. Zo moest ik voor het eerst leiding geven op mijn werk, ik werd aangesteld als projectleider. Nou, ik kreeg het al heet als ik er aan dacht want 'ik kon dat toch helemaal niet.'
Ik moest de vraag aan mezelf stellen wat ik dan niet kon en daar kon ik eigenlijk geen antwoord op geven. Het was een gevoel. Dus we hebben de taken benoemd die ik dan moest doen als projectleider zijnde. De subtaken zijn we één voor één langs gegaan. Kan ik dit? Zo bleek ik 80 % wel te kunnen en dat 20 % van de taken nieuw waren maar dat ik het nog niet geprobeerd had dus ook niet kon zeggen dat dat zou slagen.
Ik ben er zo veel zelfverzekerder ingegaan.
Ik weet niet of je er iets aan hebt trouwens. Misschien heb ik het ook wel onduidelijk uitgelegd, maar hey, zaterdagnacht he..