Vreselijk onzeker

Hallo meiden!

Ik lees al een tijdje mee en ik heb daarom besloten om hier een topic te openen omdat er mij iets dwars zit.

Ik word in augustus alweer 25 jaar maar zo voel ik mij absoluut niet! Het lijkt alsof andere mensen alles zo makkelijk doen: school, studie, werk en niet vergeten het sociale leven. Ik ben ondertussen 25 en na mijn mavo ben ik gaan werken op de broodafdeling bij een supermart, gewoon omdat ik niet weet wat ik wil. Toen niet en nu nog steeds niet. Ik heb daar een vast contract maar ik wil zo graag eens iets doen wat echt mijn job is! Daarnaast is mijn sociale leven ook een drama. Ik heb geen enkele goede vriendin en de meiden waar ik af en toe mee omga (die zie ik eens in de 2 maand) kan ik niet echt vriendinnen noemen, het lijkt wel of iedereen het te druk heeft. Ik heb sinds kort ook een vriend waar ik mega-onzeker van word als ik niet bij hem ben. Als hij niet smst denk ik meteen 'hij wil mij niet meer of hij is mij zat'. En als ik dan nu bedenkt dat mijn vriend helemaal losgaat in Rotterdam voel ik mij nog kutter (sorry voor het woord). De sfeer etc is geweldig! Maar ik heb niemand die met mij mee wil om het te gaan kijken in de stad bijvoorbeeld maar daarnaast vind ik de stad ook weer niets aan: veeeel te druk, al die mensen. Op de één of andere manier vind ik dat eng en benauwend. Mijn vriend heeft een heel leuk sociaal leven 'mijn vrienden zijn jou vrienden' zegt hij altijd. Heel lief maar ik wil ook vriendinnen! Vriendinnen die ik elke week zie, waar je mee uitgaat, mee gaat winkelen, borrelen, terassen etc etc.. En als ik niet bij mijn vriend ben vraag ik mij continue af wat hij aan het doen is, of hij aan mij denkt, waaróm hij niet smst. Hij zit dan continue in mijn hoofd en daar word ik soms zo gek van! Als ik thuis ben leg ik al heel vaak mijn telefoon weg want anders zit ik bij wijze van continue erop te kijken. Waarschijnlijk is het vooral onzekerheid maar ik vind het zo rot en vervelend!

Adviezen én tips zouden leuk zijn maar ik vind het vooral fijn dat ik even mijn verhaal kwijt kan
(Vragen zijn ook welkom!)

Wat doe je of wat wil je eraan doen om je situatie zoals hij nu is te veranderen?

Wat naar dat je je zo voelt zeg en goed dat je het zo onder woorden kunt brengen en het van je af kunt schrijven. Er zijn eigenlijk twee dingen die ik je graag zou willen meegeven:

1) Kun je actief iets doen om op zoek te gaan naar wat je met je leven wilt? Vraag informatie brochures aan van eventuele (deeltijd)opleidingen, kijk naar een beroepskeuzetest, waar was je vroeger op school goed in of vond je leuk? Een doel in je leven kan zoooooveel toevoegen, vooral ook aan eigenwaarde.

2) Probeer deze gevoelens te rationaliseren. Ze zijn niet reeël, het gaat bij (bijna) niemand allemaal makkelijk en de meeste mensen hebben dit soort gevoelens wel eens. De meeste mensen zitten niet vijf avonden in de week op het terras met bergen liefhebbende vrienden en zijn ultra sociaal. Als buitenstaander zie je de ene avond de ene kennis met uitgaansfoto's en de volgende dag de volgende die een fantastisch feestje had (leve de social media) en uiteindelijk wijken de meesten qua totaal sociaal leven niet zo van gemiddeld af hoor..

En los daarvan, uit je bericht krijg ik ook de onderstaande hint een beetje door dat je wellicht iets minder sociaal bent (niet sociaal vaardig, maar meer dat je er iets minder behoefte aan hebt of dat je het ook wel fijn vind rust om je heen te hebben) en ik denk dat je dat ook moet omarmen. Je moet niet socialer willen zijn dan je zelf bent, dat heb ik zelf jaren geprobeerd (iedereen had immers een hip, cool, sociaal leven en dat an mij was maar matig en DAT was toch leuk) en werkt niet. Kan dat ik in dit laatste punt de plank compleet mis sla, maar dat moet je dan maar lekker weer vergeten!

Oh en nog een laatste tip, neem je zelf initiatief om af te spreken met die vrienden? Het komt namelijk nogal eens voor (ook voor mij herkenbaar) dat je uit onzekerheid het gevoel hebt van "ze zitten toch niet op mij te wachten" en je zelf minder initiatief toont. En dat resulteert natuurlijk ook in een hoop minder afspraken en het kan je zelfs vriendschappen kosten!

Giacomo:
Ik heb geen idee wat ik er aan kan veranderen. Vandaar dat ik hier nu ook tips en adviezen vraag.

Antibes:
1: Op dit moment is het zo dat het heel erg voelt als falen en domheid dat ik na de mavo niet verder ben gaan leren. Ik kreeg toen een vast contract aangeboden op de broodafdeling waar ik net een jaar werkte en ik vond het toen heel leuk! Maar nu ga ik er vaker met tegenzin heen dan met een gevoel van 'yes ik mag weer'. Ik was altijd goed in taal en wiskunde maar ik wéét gewoon echt niet wat ik wil. En daarnaast zie je tegenwoordig heel vaak dat mensen beginnen met een opleiding om er vervolgens mee te stoppen omdat ze het niet leuk vinden.

2: Dat klopt helemaal. Ik kan heel erg genieten van rust en lekker alleen zijn maar ik kan dat niet accepteren omdat ik dat op de één of andere manier zielig vind. Een beetje het einzelganger idee, iemand zonder vrienden. Maar daarnaast is het ook zo dat de meiden waar ik mee omga op de één of andere manier altijd wat anders hebben, andere dingen belangrijker vinden. Ik moet zeggen dat ik heel vaak inderdaad denk 'Ze zitten niet op mij te wachten' maar ik kan dat soms wel loslaten en dan vraag ik ook wel 'Zullen we dit of dat gaan doen' maar 9 van de 10x hebben ze al wat. Waardoor ik dus weer onzeker word.

Ik kan me wel voorstellen dat je niet aan een opleiding wil beginnen die je niet zeker weten leuk vind. Ondertussen heb ik 3 opleidingen achter de rug, waarvan 1 maar diploma gehaald, de enige opleiding die ik écht van begin tot eind leuk vond, en waar ik nooit twijfels bij had of ik hem leuk vond. De andere 2 twijfelde ik wel, maar ik wilde het graag proberen, en uiteindelijk dus gestopt. Dus dat snap ik wel.

Met de rest kan ik je niet helpen, ik ben ook nogal een einzelganger, en ik vind het heerlijk. Heb 1 vriendin waar ik dag en nacht terecht kan, en andersom, en meer heb ik niet nodig. Dusja, daar kan ik je niet bij helpen.

Maple:
Ik heb meerdere keren met de huisarts gepraat en jarenlang bij een psycholoog geweest wat niet veel uithaalde, ze gooien het op een karaktereigenschap waar ik mee moet leren leven. En tja mijn moeder is ook onzeker over bepaalde dingen maar niet zo erg als mij. Verder heb ik 2x cursussen gevolgd voor falen en zelfvertrouwen waar ik wel íets aan gehad heb. Misschien speelt het ook mee dat ik vroeger vreselijk gepest ben.

Bazyle:
Ik snap je wel! Ik heb wel een aantal beroepen die mij ontzettend leuk vinden maar ik vind het zo zonde en ook weggegooid geld als een opleiding toch niet bevalt vooral omdat ik 'al' 24 ben. Dat is voor mij vooral de twijfel.

Maar als je bepaalde beroepen super leuk lijken, zou ik gewoon proberen. Als je niks probeert kom je ook niet te weten of het echt wat is en loop je misschien wel een hele leuke baan mis.. En er zijn genoeg mensen die op hun 24e aan een opleiding beginnen hoor!

Verder weet ik niet zo goed wat je tegen onzekerheid kan doen. Ik denk dat één stap al is weten wat je wilt en echt stappen ondernemen. Als je merkt dat je dingen kan en goed doet, is dat vaak ook al goed voor je zelfvertrouwen.

Qua opleiding heb ik geen tips. Heb je geen beroepen waarvan je denkt; goh, dat zou ik weleens willen worden? Dat er andere er vaak mee stoppen, hoeft nog niet te betekenen dat jou dat ook overkomt.

Misschien neem je net te weinig initiatief wat vriendinnen betreft. Heb je geen bepaalde interesses, zoals sporten ofzo? Dan zou je bijvoorbeeld op een club kunnen gaan om andere mensen te ontmoeten. Of een oproepje plaatsen bij Vriendin gezocht op dit forum.

Verder mag je heus wel vrienden zijn met zijn vrienden hoor. Ik heb ook enkele vriendinnen leren kennen door mijn ex.

Hé, ik vind wel dat je het in elk geval allemaal goed weet te verwoorden. Is iets met taal/Nederlands/schrijven, die richting, niet iets voor jou? Ga anders eens goed rondkijken op internet welke opleiding je leuk lijkt en aansluit bij je diploma en ga eens kijken of er ook open dagen komen. Je bent nooit te oud om te gaan leren en zéker niet op je 25e!! Natuurlijk is het een financiële investering en zal het misschien moeilijk worden om rond te komen, maar dat hebben zoveel scholieren/studenten. Daar valt wel een mouw aan te passen! Waar een wil is, is een weg, echt waar!! Dat sommige scholieren voortijdig afhaken is waar, maar het merendeel haalt uiteindelijk wel een papiertje, je moet toch ergens beginnen! Als ik jouw verhaal lees wil ik je grondig aanraden toch echt aan een opleiding te beginnen. Volgens mij ben je eraan toe en kan het ook een manier zijn om nieuwe mensen te leren kennen. Misschien tijd voor een nieuw begin in een nabij gelegen stad? Woon je op jezelf?

Ook een sport of andere hobby die je met anderen deelt kan je netwerk vergroten of lekker met je vriend meegaan, misschien heeft hij vrienden met vriendinnen die je aardig vindt?

Probeer in elk geval open te staan voor nieuwe mensen/uitdagingen/mogelijkheden! Het leven heeft zoveel te bieden en volgens mij wil jij diep in je hart niets liever dan de sprong wagen!

Serena:
Daar heb je gelijk in maar je ziet toch vaak dat je dan bij 16-18jarigen in de klas komt. En om daar 3-4jaar tussen te zitten lijkt mij best zwaar op zich.

Jeanette:
Het klopt helemaal wat je zegt want ik denk dus heel vaak 'Waaróm zouden ze wat met mij willen doen'. Tenminste iets in die richting, ik vind dat best moeilijk! En als ze niet kunnen (wat heel vaak zo is) denk ik meteen dat het aan mij ligt. Voorbeeldje: Ik zou vanavond mijn vriend zien maar hij moet overwerken dus gaat dat niet lukken en dan word ik meteen bitchie en gaat er van alles door mijn hoofd heen. Denk dan meteen dat hij mij niet meer wil of mij gewoon niet wil zien terwijl dat helemaal niet reeël is.

Noa:
Ik heb wel eens zitten denken aan Journalistiek maar daar moet je én goed met de mond zijn én werk daarin vinden is heel moeilijk. Qua financieel maak ik mij niet zo druk omdat ik nog thuis woon. Ik wil het liefste inderdaad een leuke opleiding, leuke vriendinnen (al is er maar één vriendin waar ik bij wijze van dag&nacht terecht kan). Alleen die vreselijke onzekerheid!

Ik ben op mijn 26e nog met een nieuwe opleiding begonnen en heb er nooit spijt van gehad. Ik kwam inderdaad in het jaar met vooral 18-jarigen, maar ook wel een aantal wat ouder (al was ik wel de oudste). Maar ik heb dit nooit als een probleem ervaren, kon het prima met ze vinden juist

Als je echt bang bent om in de klas te zitten met erg jonge mensen, dan is een deeltijd of avond opleiding misschien wel iets voor jou. Daar is de gemiddelde leeftijd veel hoger en val je echt niet buiten de boot.

Verder herken ik wel wat in je verhaal, ik was ook een tijdje erg onzeker en voelde me erg vriendinloos. Dit bleek echter een beetje overdreven, maar nu spreek/sms ik de paar echte vriendinnen vaker en voel ik mij al beter daarin. En dan zie ik ze niet eens zo vaak en zit ik echt niet elk weekend op het terras of ga ik uit ofzo. Ik snap dat het nu om de kwaliteit en niet de kwantiteit gaat.

Verder moet je echt niet zo extreem onzeker voelen richting je vriend toe! Hij kan nu eenmaal niet elke seconde bij jou zijn (en zoiets moet je ook niet willen). Als je dan telkens negatieve gedachte heb, dan is dat echt vergif voor je relatie. Stop daarmee!

Wat vervelend dat je zo onzeker bent. Als ik je verhaal zo lees, dan herken ik wel het een en ander. Een opleiding volgen is misschien een mooie eerste stap. Je bent inderdaad nooit te oud om te leren en 25 is echt geen rare leeftijd om te starten met een studie. Ik was ook 25 toen ik met mijn huidige studie begon en ik ben de oudste, maar ach, daar maak ik mij niet zo druk meer om. Er zijn best mensen waar ik het goed mee kan vinden en omdat je aangeeft dat je nog thuis woont, zul je wellicht nog best wel veel aansluiting kunnen vinden (dit is even een wilde gok). Als je iets met taal leuk vindt is Nederlands misschien een optie? Journalistiek is best een pittige opleiding, zeker als je onzeker bent kan het lastig zijn. Bij Nederlands kun je in de master kiezen voor een journalistiek. Dit is wel een universitaire opleiding, spreekt dat je ook aan? Met het opbouwen van sociale contacten heb ik ook moeite. Is er misschien een bezigheid die je er leuk vindt om te doen en die je in de vorm van een cursus zou kunnen volgen? Dan zou je wellicht nieuwe mensen kunnen ontmoeten. Je hoeft je er trouwens niet voor te schamen om veel op jezelf te zijn! Ik vind het soms ook schaamtevol, maar eigenlijk is het nergens voor nodig. Probeer je te richten op de dingen die je leuk vindt om te doen. Als je liever niet naar een grote, drukke stad gaat, gewoon niet doen. Probeer een eigen pad uit te stippelen voor jezelf.