Onmogelijke, grote liefdes

De enige onmogelijke 'liefde' die ik kan bedenken is de jongen waar ik op mn 16e smoorverliefd op werd. We raakten bevriend en hij wist wel dat ik hem leuk vond, maar hij zag mij nooit staan. Ik was echt jarenlang geobsedeerd door hem, dagboeken volgeschreven over die jongen! Na een paar jaar zwakte het wat af, maar ik bleef een groot zwak voor hem houden. Uiteindelijk heeft ie me ontmaagd, maar echt soepeltjes liep dat niet en dat heeft ie daarna ook aan zn vrienden verteld en van één van hen kreeg ik daar later nog een keer wat over te horen Hij had altijd relaties, maar ging ook altijd vreemd. Op een gegeven moment, weer een paar jaar later, zat ie met me te flirten en toen vroeg ik me af of dat nou grootspraak was of dat ie echt iets van me wilde. Uiteindelijk hebben we toen toch een poosje gescharreld weer, terwijl hij een vriendin had (en dat wist ik ook, ik mocht haar alleen totaal niet en zij mij ook niet). De laatste keer was ruim 3 jaar geleden en sinds ik weg ben uit mn hometown zie ik hem gelukkig bijna nooit meer. Heb hem nog wel eens gesproken en dat was gezellig, maar voor mijzelf is het goed dat ik hem nauwelijks meer zie. Hij woont nu al jaren samen en volgens mij is ie zowaar monogaam. Hij heeft me echt zo vaak pijn gedaan, maar toch blijf ik altijd nog dat zwak voor hem houden.

Er is wel een jongen die nog steeds regelmatig door mijn hoofd spookt, als zijn naam word gezegd dan ben ik altijd alert, mijn hart springt over als ik denk hem te zien.. maar of dat mijn grote liefde is? Ik baal er wel van, we hebben een tijdje gedate, dat ging over ( vanuit zijn kant omdat hij weer terug ging naar zijn ex ) net op het moment dat ik er aan toe durfde te geven. Dat is dus ook wel lullig gegaan. Ik heb hem nu al een paar maanden niet gezien, en de keer daarvoor is ook weer een paar maanden terug, contact is er nooit, maar ik krijg hem gewoon niet uit m'n hoofd!

Wat Marin zegt herken ik wel, pas op het moment dat er een andere jongen/man in beeld is, kan ik de vorige eigenlijk weer vergeten. Maar die jongen die ik nu in mijn hoofd heb is echt al veeeel te lang in mijn gedachten

Zo'n 12 jaar geleden had ik een enorme crush op een collega. Ik was toen 19, hij 27. Eerder zaten we met meerderen op een kamer, maar toen op een gegeven moment de werkzaamheden herverdeeld werden, kwamen wij met zijn tweeën op één kamer terecht. Ik voelde me toen heel blij en ongemakkelijk tegelijk. In die tijd zat ik ook een beetje in een rotperiode en hij was ontzettend lief voor me. Ik kan me nog heel goed die kus op mijn wang en in mijn haar herinneren. Voor hem gewoon iets vriendschappelijks, maar voor mij natuurlijk geweldig!

Ik kreeg na 1.5 jaar een nieuwe baan, maar via Hyves hadden we nog sporadisch contact. Jaren later, ik denk nu een jaar of 7 geleden hebben we gedate. Na die date snapte ik niet wat ik ooit in hem zag.

Marin, weet jouw vriend dat je nog contact hebt met desbetreffende ex?

Ik heb meerdere verliefdheden gehad waarbij het uiteindelijk niet wederzijds bleek. Pijnlijk en het maakte me onzeker. Grootste verliefdheid is toch ex-date, de jongen waarover ik zoveel posts heb geplaatst in het date-topic. Aantrekken en afstoten van zijn kant en ondertussen als vrienden met elkaar omgaan. Het heeft twee jaar geduurd en toen heb ik definitief besloten hem uit mijn leven te bannen, ik kon zo niet openstaan voor iemand anders. Beste keuze ooit want twee maanden later werd ik verliefd op mijn vriend en die zou ik niet willen missen in mijn leven.

Ik ben soms wel heel benieuwd hoe het met hem gaat maar ik zoek bewust geen contact met hem. Hij was zo'n heftige crush dat dat op de een of andere manier niet fair zou voelen ten opzichte van mijn vriend. Vandaar ook mijn vraag aan Marin.

Ja hoor, hij mag 't ook gerust lezen.

Edit: Het is ook echt heel sporadisch he, misschien eens per half jaar ofzo een paar whatsappjes heen en weer. En dan zeg ik dat daarna even, zodat het duidelijk is dat ik daar niet geheimzinnig over doe ofzo.

Marin schreef:Ja hoor, hij mag 't ook gerust lezen.

Edit: Het is ook echt heel sporadisch he, misschien eens per half jaar ofzo een paar whatsappjes heen en weer. En dan zeg ik dat daarna even, zodat het duidelijk is dat ik daar niet geheimzinnig over doe ofzo.

Dat is wel verstandig ja, om daar open kaart over te spelen. Dat vind ik heel wat anders dan het stiekem doen.

Waarom kunnnen we de mannen die ons zoveel pijn doen maar niet loslaten?

Ik heb er ook zo één. Nu 4 jaar geleden. Een collega, samenwonend en al. Stapelverliefd waren we. Ik kon zo met hem lachen en hij om mij. Op een dag hebben we hand in hand uren door Amsterdam gezworven. Dat voelde zó intiem. Diezelfde avond maakte ik het uit met mijn ex. Collega wilde het nog niet uitmaken want hij was al 9 jaar met haar samen en wilde geen overhaaste beslissingen nemen.
In de periode daarna gebeurde er wel meer dan handje vasthouden. Er was zo veel lichamelijk spanning tussen ons.
Uiteindelijk heb ik het afgekapt. Hij was nog steeds niet van plan het uit te maken met zijn vriendin. Huilend heeft hij afscheid van mij genomen.
Daarna heeft hij mij nog jaren gesmst. Dat het zo echt was tussen ons en dat hij me mist. Soms deed ik lelijk terug en was het weer even stil, een andere keer was ik te zwak en ging ik met hem mee in het gesprek. Maar ik heb hem nooit meer gezien. Hij heeft me gesmeekt af te spreken, maar dat kon ik gelukkig weerstaan.

Op het moment dat zijn vriendin zwanger raakte was ik er pas écht klaar mee.
Maar al vier jaar zoek ik in andere mannen dát gevoel. En ik kan het niet vinden. Bij geen enkele man heb ik me gevoeld zoals ik me bij hem voelde.

Dat had ik met mijn ex. Echt stapelgek was ik op hem, maar niemand heeft me ooit zoveel pijn gedaan als hij. Ik heb een zwak voor hem dus beperk ik het contact tot een minimum, ik ben gelukkig met mijn vriend.

Toen net heb ik (zeker weten) mijn grote liefde de deur uit gewerkt. Ik heb zelfs over hem gedroomd toen ik hem nog nooit gezien had, onmogelijk maar het is echt waar. En toen stond hij opeens voor mijn neus. De afgelopen maanden waren zo intens, we zagen elkaar iedere dag. We belden in de middagpauze met elkaar. Hij is alles wat ik in een man kan begeren, precies het type dat perfect bij mij zou passen. We hadden zo'n connectie met
elkaar, bijna telepathie. Mijn liefde voor hem is zo groot, ik werd zo gelukkig van hem. Hij vertelde me dingen die hij nog nooit aan iemand anders had verteld, hij voelde zich veilig en vertrouwd bij mij, zei hij. We konden uren in elkaar armen liggen zonder iets te zeggen, en ga zo maar door.

Maar de laatste weken verzon hij allerlei dingen wat hij aan mij vond tegenvallen. Dan twijfelende hij weer over mij, dan wist hij zeker dat hij mij niet wilde en dan kwam hij weer te voorschijn uit zijn grot want ik was toch wel heel leuk. Ik werd er geïrriteerd van want ik begreep niet waarom hij zo deed en ik wist niet waar ik aan toe was, we kregen er ruzie om en hij zei vandaag dat hij zijn spullen kwam halen (een lullig dingetje ook nog eens) om dat ik zo zeurde. En ik wist dat het de laatste keer zou zijn dat ik hem zou spreken en ik zei tegen hem: "Ik zal je missen.." hij deed een paar stappen, draaide zich om en hij zei: "Ik jou niet. Eindelijk heb ik rust."


Misschien kwam ik te dicht bij zijn gevoel, of misschien vind hij bij nader inzien echt een rottig mens, ik weet het niet.
Het zal vast beter zo zijn, anders zou het toch wel anders zijn gelopen...

Ooit verliefd geworden op een vriend, en in plaats van dat ik de benen nam bleef ik veel te lang rondhangen bij hem terwijl het nooit wat zou worden.
Dit heeft zo veel impact gehad dat ik tot vandaag de dag nog steeds geen relatie heb of heb gehad. Ik kan niet afstappen van het beeld hoe een man moet zijn, want voor mijn gevoel had ik hem al gevonden.
Ben er wel al overheen, maar het blijft zeer lastig om verliefd te worden.

Vanilla Queen schreef:Toen net heb ik (zeker weten) mijn grote liefde de deur uit gewerkt. Ik heb zelfs over hem gedroomd toen ik hem nog nooit gezien had, onmogelijk maar het is echt waar. En toen stond hij opeens voor mijn neus. De afgelopen maanden waren zo intens, we zagen elkaar iedere dag. We belden in de middagpauze met elkaar. Hij is alles wat ik in een man kan begeren, precies het type dat perfect bij mij zou passen. We hadden zo'n connectie met
elkaar, bijna telepathie. Mijn liefde voor hem is zo groot, ik werd zo gelukkig van hem. Hij vertelde me dingen die hij nog nooit aan iemand anders had verteld, hij voelde zich veilig en vertrouwd bij mij, zei hij. We konden uren in elkaar armen liggen zonder iets te zeggen, en ga zo maar door.

Maar de laatste weken verzon hij allerlei dingen wat hij aan mij vond tegenvallen. Dan twijfelende hij weer over mij, dan wist hij zeker dat hij mij niet wilde en dan kwam hij weer te voorschijn uit zijn grot want ik was toch wel heel leuk. Ik werd er geïrriteerd van want ik begreep niet waarom hij zo deed en ik wist niet waar ik aan toe was, we kregen er ruzie om en hij zei vandaag dat hij zijn spullen kwam halen (een lullig dingetje ook nog eens) om dat ik zo zeurde. En ik wist dat het de laatste keer zou zijn dat ik hem zou spreken en ik zei tegen hem: "Ik zal je missen.." hij deed een paar stappen, draaide zich om en hij zei: "Ik jou niet. Eindelijk heb ik rust."


Misschien kwam ik te dicht bij zijn gevoel, of misschien vind hij bij nader inzien echt een rottig mens, ik weet het niet.
Het zal vast beter zo zijn, anders zou het toch wel anders zijn gelopen...

Ahhhh dikke knuffel voor jou!! Dit moet echt niet makkelijk voor je zijn! Hoe voel jij je eronder??

Wat je beschrijft over de telepathie, dat hebben die collega en ik ook heel sterk. Maar ook die wil nu ook rust (en ik ook). Het is gewoon bizar, wat Carra ook al schreef: waarom zijn er van die kerels die ons zoveel pijn doen en tegelijkertijd kunnen we ze niet loslaten? Dat snap ik ook wat minder aan mezelf, ik ben altijd vrij evenwichtig maar hij dóet gewoon iets met me. Heel frustrerend. Maar wat Marin ook al zei, ik kan dus blijkbaar niet rigoreus contact afbreken, ik moet gewoon een modus vinden waarin ik een zwak mag houden maar dat het gewoon normaal blijft. En dat komt, dat weet ik zeker, daar ben ik sterk genoeg voor. Deze dagen zijn gewoon beetje moeilijk voor me. Vorig jaar braken mijn ex en ik, en mijn gevoelens voor die collega speelde daar een rol in. Beetje dubbel dus allemaal..

Is de topictitel veranderd of heeft onmogelijk er altijd al gestaan. Want naast een 'grote liefde' (want die had ik niet echt, zei ik), heb ik wel een onmogelijke liefde.

Ik weet niet eens hoe ik precies aan de gevoelens ben gekomen, maar opeens waren ze er. Ik zie een hele toekomst voor me, met samen ouder worden, trouwen en kindjes krijgen. Compleet irreëel, want hij heeft al meerdere malen aangegeven echt geen kinderen te willen. Toch zie ik het gebeuren. We liggen qua humor en denken over zaken echt op één lijn. We kunnen naast elkaar zitten, niets zeggen, maar wel af en toe naar elkaar kijken of de ander het nog naar zijn zin heeft. We kunnen heel stoer doen, maar als de ander een wanklank laat horen, dan zullen we ons dat wel aantrekken. Niet gelijk laten zien, want dat hoort niet, maar op een gegeven moment wel laten zien dat we aan de ander denken. Als ik loop te rommelen met iets dat mij niet lukt, dan komt hij niet helpen, ook al ziet hij dat ik aan het rommelen ben (en zijn hulp van harte welkom is), maar drie minuten nadat ik het maar heb opgegeven, komt hij toch het probleem oplossen. Hij geniet ervan als hij mij bezig hoort. Ik schijn te mompelen en te praten in mezelf (gebrek aan mensen aan om mij heen) en ik erger me eraan als ik hem nu alweer hoor stofzuigen (Ik haat stofzuigen en hij doet het elke dag en hij heeft geen huisdieren en is kaal ). Ik hoor hem wegkomen en hoor hem thuiskomen. En toch is het onmogelijk. Hij staat anders in het leven dan ik in het leven sta en relatie, trouwen, kinderen is uit den boze.

Maar die gevoelens lijken alleen maar sterker te worden i.p.v. af te nemen. Gek word ik ervan! Heel erg onmogelijk dit!

Zo, nu heb ik het eindelijk eens verteld. Stond bijna op ontploffen haha.

Zazou schreef:Een ex scharrel/vriendje achtig iets blijf ik een zwak voor houden. Ik heb hem gelukkig al jaren niet gezien of gesproken, maar ik hoop dan ook dat ik hem gewoon niet meer tegen ga komen.

Dit.

Mijn ex-scharrel. Ik was zo verliefd op hem, hij alleen een stuk minder op mij. Als ik hem nu nog eens zie, zelfs dan krijg ik nog knikkende knieën.

Mijn ex. Ik mis hem ergens nog steeds. Rationeel gezien weet ik dat we niet bij elkaar horen, maar we hebben gewoon iets speciaals dat ergens blijft hangen. We zijn bijna 3 jaar verder maar nog steeds is er die vriendschap. Een oneerlijke vriendschap meestal, maar toch is hij de enige waarbij ik echt rust vind en die aan 1 blik of 1 woord genoeg heeft. Twee maanden geleden was ik er klaar mee en heb ik geen contact meer gezocht en afgelopen weekend had ik het er nog met een vriendin over dat het nu echt over was. Geen contact meer, geen vriendschap meer en dat ik dat moeilijk vond maar dat het wel het beste zou zijn op de lange termijn. En ja hoor, wie stuurde mij vandaag een berichtje.. Mijn verstand zei nee maar mijn hart maakte een sprongetje. Een relatie zit er niet in en dat wil ik ook niet meer maar ik heb nu eenmaal een zwak voor hem.

Caro schreef:

Vanilla Queen schreef:Toen net heb ik (zeker weten) mijn grote liefde de deur uit gewerkt. Ik heb zelfs over hem gedroomd toen ik hem nog nooit gezien had, onmogelijk maar het is echt waar. En toen stond hij opeens voor mijn neus. De afgelopen maanden waren zo intens, we zagen elkaar iedere dag. We belden in de middagpauze met elkaar. Hij is alles wat ik in een man kan begeren, precies het type dat perfect bij mij zou passen. We hadden zo'n connectie met
elkaar, bijna telepathie. Mijn liefde voor hem is zo groot, ik werd zo gelukkig van hem. Hij vertelde me dingen die hij nog nooit aan iemand anders had verteld, hij voelde zich veilig en vertrouwd bij mij, zei hij. We konden uren in elkaar armen liggen zonder iets te zeggen, en ga zo maar door.

Maar de laatste weken verzon hij allerlei dingen wat hij aan mij vond tegenvallen. Dan twijfelende hij weer over mij, dan wist hij zeker dat hij mij niet wilde en dan kwam hij weer te voorschijn uit zijn grot want ik was toch wel heel leuk. Ik werd er geïrriteerd van want ik begreep niet waarom hij zo deed en ik wist niet waar ik aan toe was, we kregen er ruzie om en hij zei vandaag dat hij zijn spullen kwam halen (een lullig dingetje ook nog eens) om dat ik zo zeurde. En ik wist dat het de laatste keer zou zijn dat ik hem zou spreken en ik zei tegen hem: "Ik zal je missen.." hij deed een paar stappen, draaide zich om en hij zei: "Ik jou niet. Eindelijk heb ik rust."


Misschien kwam ik te dicht bij zijn gevoel, of misschien vind hij bij nader inzien echt een rottig mens, ik weet het niet.
Het zal vast beter zo zijn, anders zou het toch wel anders zijn gelopen...

Ahhhh dikke knuffel voor jou!! Dit moet echt niet makkelijk voor je zijn! Hoe voel jij je eronder??

Wat je beschrijft over de telepathie, dat hebben die collega en ik ook heel sterk. Maar ook die wil nu ook rust (en ik ook). Het is gewoon bizar, wat Carra ook al schreef: waarom zijn er van die kerels die ons zoveel pijn doen en tegelijkertijd kunnen we ze niet loslaten? Dat snap ik ook wat minder aan mezelf, ik ben altijd vrij evenwichtig maar hij dóet gewoon iets met me. Heel frustrerend. Maar wat Marin ook al zei, ik kan dus blijkbaar niet rigoreus contact afbreken, ik moet gewoon een modus vinden waarin ik een zwak mag houden maar dat het gewoon normaal blijft. En dat komt, dat weet ik zeker, daar ben ik sterk genoeg voor. Deze dagen zijn gewoon beetje moeilijk voor me. Vorig jaar braken mijn ex en ik, en mijn gevoelens voor die collega speelde daar een rol in. Beetje dubbel dus allemaal..

Dank je wel Hoe ik me voel? Heel erg in de zeik genomen en zó verdrietig. Ik was eerst alles, ik was het plaatje. Van de week zei hij nog dat ie nog zo moest huilen steeds omdat ie niet wist wat ie ermee aan moest, eerst met zichzelf want hij zat ff niet lekker in z'n vel, daarna met mij, met de situatie, en het was zo veel. En binnen 24 uur ben ik niks meer. Want, zegt hij: Je bent voor mij niks anders dan elk ander wijf.
Ik stel mij niet makkelijk open (of eigenlijk totaal niet) voor iemand, maar hij was "het" voor mij. Dat ik mij zo blind heb kunnen vergissen. Ik was zo lief voor hem, ik ben normaal nooit zo lief en meegaand. Mijn telefoon stond roodgloeiend van alle berichten die ik van hem kreeg altijd, tot bijna vermoeienis toe heb ik altijd netjes beantwoord en luisterde naar hem, en nu ben ik gewoon "maar een van die snollen."

Mijn laatste bericht toen net was ook aan hem: Voor mij kan je doodvallen, ik stap met liefde over je heen en laat je lekker liggen.
Zo voelt het ook aan de ene kant, maar aan de andere kant voelt het echt als een steek en een harde klap die te veel pijn doet.

Ik ben altijd al stiekem een beetje haatbelust geweest, maar zit hier met 1 seconde lijm in mijn handen om letterlijk de sloten van zijn huis vol te spuiten zodat hij morgen ochtend niet eens de deur uit kan. Ik denk niet dat ik het ga doen. Maar heb nu echt zoiets: Als Karma jou niet komt halen, kom ik het jou brengen.

Nyx, voelt hij nou wel of niet hetzelfde voor jou? Dat is me nog nooit echt duidelijk geworden. En zo ja, waarom het dan niet een kans geven?

Lady4 schreef:Nyx, voelt hij nou wel of niet hetzelfde voor jou? Dat is me nog nooit echt duidelijk geworden. En zo ja, waarom het dan niet een kans geven?

Ik heb geen flauw idee wat hij voor mij voelt. Misschien ben ik wel gewoon een aardig persoon, die hij af en toe graag helpt bij dingen die haar niet lukken. Er gebeuren weleens dingen waarvan ik zou kunnen denken dat hij hetzelfde voelt als ik, maar ik dring bij mezelf aan om dat vooral niet te denken. Ik kan het natuurlijk compleet mis hebben.

Een ex-(scharrel). De liefde was zo ongelooflijk wederzijds. We konden niet met, en niet zonder elkaar. Hoge pieken diepe dalen. Vol passie konden we het ene moment de liefde bedrijven, om het volgende moment de borden in de rondte te laten vliegen. Op den duur konden we echt niet meer zo doorgaan. We haalden veel goeds in elkaar naar boven, maar ook veel slechts. Uiteindelijk ook samen besloten het te beeindigen. Zo kon het niet langer verder. Maar nu nog heb ik een zwak voor hem. Ik zou never nooit het fysieke contact met hem opzoeken of hem irl tegen willen komen. Dan zwicht ik en belanden we geheid n bed samen. En dat heeft hij ook. Wel hebben we zo nu en dan nog contact via facebook. En zelfs bij die korte gesprekjes komen er allerlei gevoelens vrij.

Echt een grote liefde was het niet, maar hij is wel ontzettend lekker en knap. Ik heb iets van 8 maanden met hem een relatie gehad, maar het was echt een arrogante, dominante lul. En sinds kort kom ik hem af en toe weer tegen in de trein en op het station. Hij is nog steeds ongelooflijk aantrekkelijk. En ik word dan helemaal nerveus en baal zo van mezelf dat ik nerveus word. Ik groet hem niet, hij mij ook niet. Maar hij zit me wel intens aan te kijken.

**

Ik ben echt ontzettend verliefd op iemand geweest, als tiener.
Het is nooit wat geworden, maar hij was de enige bij wie ik echt misselijk was van verliefdheid. Het was ook liefde op het eerste gezicht, dat heb ik daarna nooit meer gehad.

Ik ben jarenlang ontzettend verliefd geweest op een vriend die ik al vanaf mijn kindertijd ken. Op dat moment had ik het idee dat hij mij alleen als een goede vriendin zag, we deelden wel veel dingen samen, maar hij was de populaire jongen en ik het verlegen meisje. Pas jaren later hoorde ik via via dat het gevoel wederzijds was geweest. Ik zie hem regelmatig nog fietsen, en dan denk ik weleens aan hoe het geweest had kunnen zijn, maar tegelijkertijd weet ik ook wel dat het waarschijnlijk nooit iets had kunnen worden omdat we echt te verschillend zijn.

Mijn ex. We zijn al een dikke 4 jaar uit elkaar en nog steeds heb ik het er moeilijk mee. Ofja; ik mis hem niet ofzo, maar ik kan ook niet in zijn buurt zijn. Zijn vriendin kan ik de ogen wel uitkrabben, stom kutwijf. En eigenlijk is die gast echt gatachterlijk.

Mijn buurman, tevens ex, tevens goede vriend.. We hebben gewoon een zwak voor elkaar..