Onmogelijke, grote liefdes

Hebben we ze misschien niet allemaal gehad? Of wellicht op een enkeling na, zo'n grote, onmogelijke liefde? Die je zowel pijn deed, als je soms liet zweven maar gewoon nooit zo mocht zijn?

Vertel :-).

De mijne is toch écht droeftoeter/ collega. Ik kom er eerlijk voor uit, geef nog steeds om hem. En waarom? Geen idee.. zoveel stelt hij niet voor maar hij weet alle juiste knopjes te raken en als ik hem zie denk ik alleen maar: waaaaarom niet?? Rationeel: ik weet dat ik 100x beter af ben zonder hem. Maar hij raakt me, kent me, weet wat ik nodig heb en hoe hij me moet aanpakken.

Maar goed: ik ben écht niet de enige met zo'n liefde, of nu of in het verleden, dus kom maar door :-). Spill your guts! Wie heeft je ooit meer pijn gedaan dan iemand anders? Wie was je onmogelijke grote liefde, maar kon het gewoon niet? Te mooi om waar te zijn?

Mijn voormalig beste vriend. Ik was zoooo in luv! En we waren ook telkens om elkaar heen aan het draaien maar niemand durfde de stap te nemen. En dit heeft nog heel lang geduurd en soms ben ik nog wel eens nieuwsgierig hoe het was geweest als.. Alleen dan bedenk ik weer dat hij me nu gewoon keihard laat zitten en nooit meer iets van zich laat horen en dan weet ik weer dat ik nu zoveel beter af ben met mijn vriend

Mijn laatste ex is/was mijn grote liefde.
Ik mis hem nog met regelmaat, en als ik hem zie begin ik van binnen weer een klein beetje te borrelen.

Helaas heeft hij een vriendin en weet ik dat het nooit meer gaat werken tussen ons. Daarvoor is teveel gebeurd (denk ik), maar hij blijft leuk..

Een ex scharrel/vriendje achtig iets blijf ik een zwak voor houden. Ik heb hem gelukkig al jaren niet gezien of gesproken, maar ik hoop dan ook dat ik hem gewoon niet meer tegen ga komen.

Mijn vakantievriendje van toen ik 14 was, dat eigenlijk veel meer was dan gewoon een vakantievriendje. Hij is de meest geweldige jongen die ik ooit ontmoet heb. Ik was echt smoor, maar dan ook smoorverliefd en heb echt heel veel van hem gehouden en nog steeds hou ik wel van hem. Hij zit nog steeds in mijn hart, en ik vind het dan ook nog steeds soms heel moeilijk dat we geen contact meer hebben. Op speciale dagen denk ik ook nog steeds aan hem en dan mis ik hem.
We hebben gewoon de pech gehad dat we elkaar op het verkeerde moment hebben leren kennen waardoor een toekomst samen gewoon niet mogelijk was.

Hij is tot nu toe nog mijn enige grote liefde!

Toch wel mijn laatste ex, ik droom er nog vaak over en ik vind hem gewoon geweldig, ook al zie ik hem nooit meer en woont hij intussen samen. Maar het was zo fijn!

En mijn docent Op het HBO had ik zo'n leuke docent en daar was ik toch echt wel een beetje verliefd op! Ik droomde echt over hem en mijn hart ging echt bonken als ik hem tegenkwam. Een keer had hij een trui en shirt aan en het was erg warm in het lokaal en toen trok hij zijn trui uit, maar dat shirt schoof mee omhoog, nou, ik wist echt niet waar ik het hebben moest! Valt natuurlijk onder de categorie onmogelijke liefdes, maar hij is echt geweldig

Ik weet eigenlijk niet of ik een al een grote liefde heb gehad. Er was wel één jongen waar ik smoorverliefd op was, maar wat nooit iets echts is geworden. En dat kan aan mij hebben gelegen. Ik weet het niet. Het mocht niet zo zijn en soms denk ik er weleens met weemoed aan hem terug. Maar ik weet niet of hij mij nog knikkende knieën zou bezorgen als ik hem nu tegen zou komen. Ik heb hem al bijna vijf jaar niet gezien. Misschien kom ik hem komende Koninginnenacht wel tegen. Dat is meestal als ik zeg iemand een tijd niet te hebben gezien.

Ja ik heb een grote liefde gehad die nooit echt bereikbaar is geweest. Ik was een jaar of 17/18 en was smoorverliefd op een jongen uit een naburig dorp. Het deed gewoon fysiek pijn. Ik zag hem alleen met uitgaan in de disco. Ik móest altijd even een praatje met hem maken, dan ging de pijn weg, voor even dan.

Het is nooit iets fysieks geworden, verder dan e-mails sturen kwam ik niet met hem. Hij was heel aardig, maar was niet verliefd op mij. En toen ik me dat eindelijk realiseerde, waren we 1.5 jaar verder..

Ik zie hem nu nooit meer, ben wel benieuwd wat er van hem geworden is.

Yep de getrouwde man. Been there, done that and it hurt like hell. Heb nog nooit zoveel hart verscheurend liefdesverdriet gehad. En damn, wat een passie.

Al mijn liefdes tot nu toe zijn onmogelijke liefdes Mijn grootste liefde tot nu toe is toch helaas wel Kip. Als hij voor mij hetzelfde zou hebben gevoeld als ik voor hem, als de timing anders was geweest en als hij niet zo'n lul was geweest, had het best wat kunnen worden. Afgezien van zijn nogal antisociale karakter, is het echt precies de stereotype jongen waar ik op val. Soms hoop ik stiekem dat hij nog bijdraait, en dat het alsnog allemaal goed komt, maar eigenlijk gaat het best goed met mijn gevoelens voor hem. Hij is gewoon echt niet zo aardig, en dat besef ik me nu pas echt goed, en daarmee besef ik me ook dat een relatie dus waarschijnlijk alleen pure ellende zou zijn.

De duidelijk meest onmogelijke liefde was mijn eerste liefde. Het was een zes jaar ouder, heteroseksueel meisje dat bovendien een relatie had met mijn neef

Ja die had ik...wie weet het nog? Oude forum...Amerika liefde...weet niet eens of ik daar veel over gepost heb. Maar MAN wat heeft me dat (lang en hard) pijn gedaan.

Marin schreef:Yep de getrouwde man. Been there, done that and it hurt like hell. Heb nog nooit zoveel hart verscheurend liefdesverdriet gehad. En damn, wat een passie.

Spreek je hem eigenlijk nog wel eens?

Mijn ex was mijn grote liefde. Precies zoals jij hem in je openingspost beschrijft, Caro. We konden uren samen doorbrengen, vrijend, kletsend of juist zonder iets te zeggen. We hadden niets meer nodig dan elkaar. Alles kon ik met hem bespreken en je hoefde ons maar samen in één kamer te zetten en de spanning was voelbaar. Zo verliefd ben ik nog nooit geweest, ik kon niet meer eten, slapen of rationeel nadenken. Bij hem precies hetzelfde. We sms'ten elkaar de hele dag en ik miste hem al echt als ik hem twee dagen niet zag. Maar helaas, de liefde was onmogelijk. Hij deed echt zijn best maar hij maakte een rommeltje van zijn leven. Nog steeds denk ik dat hij een psychisch probleem had. Hij isoleerde mij van mijn vrienden en familie en hield mij ten slotte ook steeds meer op afstand. Hij hield me aan het lijntje: gaf me net genoeg liefde en aandacht om me bij zich te houden maar te weinig om wat op te bouwen. Hij loog en hij ging vreemd. En toch was het echte liefde. Uiteindelijk brak het mij op. Telkens weer die hoogtepunten die werden gevolgd door diepe dalen met veel wanhoop en huilbuien. De beste beslissing van mijn leven was om met hem te breken en het verbaast me hoe goed ik afstand van die periode en van hem kan nemen. Ik heb nu overigens een compleet tegenovergestelde, super lieve vriend!

Mijn ex was ook mijn grote liefde. 4 jaar een super fijne relatie gehad en daarna nog 1,5-2 jaar met een paar ups en hele diepe downs. Veel te heftig die periode, ben blij dat ik me daar uiteindelijk uit heb weten te bevrijden en nu kan zeggen dat ik niks meer voor hem voel.

Ohja en pas had ik nog even een onmogelijke liefde, die jongen die ik een keer had gezien en daarna via facebook opgezocht. Man, ik was echt héél erg verliefd op hem terwijl ik hem niet eens kende. Ik had gewoon in mijn hoofd een perfecte man samengesteld en dat was hij dan toevallig.

Oh ja, een hele gênante. Ik was verliefd op mijn collega, die niet alleen veel te knap was, maar ook overduidelijk homoseksueel. Maar wat was hij knap en grappig. En ik werd zo aan het twijfelen gebracht door hem, we hadden zo'n lol met z'n tweeën en af en toe pakte hij me dan heel gezellig vast. Ik zag ze echt vliegen geloof ik.

Inmiddels is het één van mijn beste vrienden En gaan we soms samen naar mooie mannen kijken want we vallen op dezelfde types.

Harrison schreef:

Marin schreef:Yep de getrouwde man. Been there, done that and it hurt like hell. Heb nog nooit zoveel hart verscheurend liefdesverdriet gehad. En damn, wat een passie.

Spreek je hem eigenlijk nog wel eens?

Ja af en toe per whatsapp nog. Heel onschuldig hoor, gewoon vragen hoe het gaat enzo, beetje oppervlakkig bijkletsen. Echt veel diepgang zit er niet meer in die gesprekken, dat kan ook gewoon niet en wil ik niet, want dan is die grens te vaag en ik wíl geen grenzen op zoeken. Ik wil niet eens bij een vage grens in de buurt komen, zeg maar. Dus gewoon af en toe horen hoe 't met elkaar gaat is wel leuk. Hij is oprecht heel erg blij voor me dat ik zo gelukkig ben nu, dat is wel fijn.

Oh, en ik weet dat nog hoor Charles!

Ja maar nooit pijnlijk, het was fijn maar helaas onmogelijk, hij woonde gewoon te ver en dat wist ik bij voorbaat. Op de een of andere manier heb ik daar nooit zo om hoeven huilen (1 keer trouwens maar). Maar mijn allergrootste liefde is mijn vriend. Ik kan me geen leven zonder hem voorstellen.

Marin schreef:Yep de getrouwde man. Been there, done that and it hurt like hell. Heb nog nooit zoveel hart verscheurend liefdesverdriet gehad. En damn, wat een passie.

Dit dus. Pfff... ik heb al zoveel verdriet gehad en dacht ermee klaar te zijn. En opeens, opeens besefte ik me dat hij meer met me doet dan ik voor mezelf wilde toegeven.

Goed dat je zelf zo de grens bewaakt! Is hij nog samen met zijn vrouw eigenlijk?

Ja joh ik pieker daar niet over. Ik heb geen idee hoe ik zou reageren als ik 'm zou zien, maar ik wil dat ook helemaal niet weten. Ik ga m'n relatie echt no way op het spel daarvoor zetten, daarvoor ben ik veel te blij met m'n vriend.

En ja, hij is nog altijd samen met haar.

Klote dat het voor jou weer terug/nog steeds is. Het is alleen zo eindeloos, zo doelloos. Daar kan je je zo in verloren voelen. Daarom hoop ik voor je dat je ook gewoon weer een echte liefde krijgt, zo'n grote echte liefde die goed is. Dat verdien je echt!

Marin schreef:Ja joh ik pieker daar niet over. Ik heb geen idee hoe ik zou reageren als ik 'm zou zien, maar ik wil dat ook helemaal niet weten. Ik ga m'n relatie echt no way op het spel daarvoor zetten, daarvoor ben ik veel te blij met m'n vriend.

En ja, hij is nog altijd samen met haar.

Klote dat het voor jou weer terug/nog steeds is. Het is alleen zo eindeloos, zo doelloos. Daar kan je je zo in verloren voelen. Daarom hoop ik voor je dat je ook gewoon weer een echte liefde krijgt, zo'n grote echte liefde die goed is. Dat verdien je echt!

Dat hoop ik stiekem ook, maar ben er (weer eens) bang voor. Hij is het niet, dat weet ik, hij is me niet waard en ik dacht dat ik over hem heen was en opeens kwam er weer een vol besef dat dat dus minder was dan ik zelf had bedacht. Het is idd doelloos en eindeloos. Het brengt je niks dan verdriet. En soms momentjes van vreugde waar je je dan heeeel hard aan vasthoudt ook al slaat het nergens op. Gelukkig wéét ik het allemaal en hou ik me daaraan vast.

Ben gewoon 'bang' dat het over is met de liefde voor mij als ik eerlijk ben.

Ik geloof er niks van Caro! Mijn vader dacht na de scheiding volgens mij ook dat hij nooit meer iemand zou vinden. Nu is hij alweer 8,5 jaar samen met mijn stiefmoeder en zijn ze ruim een half jaar geleden zelfs getrouwd (en dat zou hij noooooit meer doen!). Ik geloof in tweede geluk voor iedereen. En ik snap dat je dat liever vandaag hebt dan morgen, maar ik weet zeker dat het komt. Je bent toch niet voor niets zo leuk geworden. Daar willen leuke mannen echt wel gebruik van maken!

Oh dat doet me gewoon echt pijn om te lezen, weet je dat.https://yescafe.actieforum.com/
En ik en iedereen kan wel blijven zeggen dat dat echt wel weer komt, maar ja, daar héb je ook gewoon niets aan.

Ik kon dat vorige ook niet af sluiten totdat ik met m'n vriend had. Dat lukte me gewoon niet, het sukkelde door. En ik was echt de slechtste in de liefde, nog nooit een normale relatie gehad, ik geloofde gewoon niet eens dat ik überhaupt met iemand samen kon zijn. Ik geloofde op zich wel dat iemand mij leuk kon vinden (want dat had ik wel gemerkt door die man, die adoreerde mij echt), maar meer dat ik echt niet in zag hoe ik ooit het leven met iemand kon delen.
En zie hier... Vriend is nu een week weg en ik voel me zo alleen dat ik maar naar m'n oom & tante ben gegaan om te logeren, zodat ik niet 'zo lang' alleen hoef te zijn. Dat had ik echt nooit gedacht, echt 2 jaar geleden had ik mezelf nu voor gek verklaard.

Afijn.. Einde van m'n betoog. Ik zou zo graag willen dat je in jezelf weer gaat geloven. Maar ik denk ook dat daar een heel proces aan vooraf gaat, en misschien ben je wel net als ik: Misschien kan je gewoon pas weer verder op het moment dat het ook daadwerkelijk daar is. Ik kon het ook pas weer aan en er in geloven, op het moment dat de nieuwe liefde daar was. Ik heb me ook gewoon maar weer laten overvallen door de liefde en 't was goed.

Dat is lief van jullie June en Marin! Ik heb gewoon weer eens een twijfelmomentje.. komt ook wel weer goed! Maar denk wel dat het bij mij zo is als bij jou Marin.. volgens mij kan ik pas écht weer verder als ik iemand anders tegen kom. Ik kan hem ook niet ontwijken he, hij werkt bij mij (en dat werk wil en kan ik daarvoor niet opgeven).

Ja misschien moet je dan ook gewoon niet gaan streven naar elkaar ontwijken of helemaal 100% over hem heen komen. Dat gaat toch niet werken. Dan kan je beter streven naar een soort normale vorm van contact, waarbij je best een zwak mag houden voor diegene en ik weet gewoon echt heel zeker dat je weer verliefd op iemand anders gaat worden en hij op jou, en dat je dan een nieuwe relatie gaat starten vol goede moed.