Overal om kunnen huilen

Als ik een ambulance langs hoor komen krijg ik tranen in mijn ogen, omdat ik allemaal erge ongelukken voor me zie en het zielig vind voor de mensen die het mee moeten maken. Toen ik de hond meegaf aan de dierenambulance moest ik bijna huilen, omdat ik hem bij me wilde houden als zijn baasjes hem toch niet zochten. Nu zit ik met tranen in mijn ogen een programma te kijken, omdat het zo lief is wat ik zie.... Ik ben zó gemakkelijk in tranen. Dit heb ik al heel erg lang, maar de laatste tijd wordt het steeds vaker, lijkt het wel. Ik moet nu wel ongesteld worden, maar ik had het vorige week ook, en toen was er niks aan de hand haha.. Ik vind het soms heel lastig, ook als we een film zitten te kijken, dan zit ik me echt in te houden als er anderen bij zijn.

Wie heeft dat nog meer? Soms word ik er echt gek van!

Ik heb het ook, behalve op de momenten dat ik echt zou willen huilen, dan lukt het niet
Maar verder zit ik bij de stomste programma's al in tranen.

Herkenbaar ik ben een enorme emo.doos.zelfs.i..Disney haha de omgeving, de verwondering van kindjes. Ik ben een jankbal ten voete uit.

O gelukkig, ik ben niet de enige!

Herkenbaar hoor! Ik heb dat ook bij dingen als een ambulance, omdat ik dan net als jij erge dingen voor me zie (en dan vaak nog bij mensen die ik ken). Maar ik heb het ook bij films, bij zielige films, bij vrouwenfilms en zelfs bij Bambi.

Ook als bijvoorbeeld iemand iets liefs tegen me zegt, dan moet ik al huilen. Of zoals vorige week, ik was wedstrijd kijken en drie teamgenootjes/vriendinnen van me waren door naar de finale en Koko staat alweer te janken.
Ook als we bij mijn broer op visite zijn geweest. Hij heeft het gewoon heel goed voor elkaar met een mooie, lieve vrouw, twee kindjes en een eigen zaak en dan moet ik gewoon huilen omdat ik trots op hem ben. Erg vermoeiend

Ik heb dat ook. Zo erg, dat ik gewoon niet kan genieten van leuke dingen omdat ik erom moet huilen. Ik moet vooral huilen om oude mensjes die iets eten . Pippa, ik wil je niet tegenhouden maar als je kids hebt wordt dit nog 10000x erger.

Ik heb het ook, terwijl ik het eerder nooit had... Denk zelf dat 't door m'n pil komt, of kan dat niet?

Vanochtend in het nieuws dat ergens in Zuid-Amerika via een radiobericht was omgeroepen dat mensen met hun auto naar een vliegveldje moesten gaan, om met hun koplampen een onverlichte startbaan te verlichten, zodat een vliegtuigje met 3 zieke mensen kon vertrekken. Schoot ook vol toen ik die startbaan vol auto's zag

Ik heb dat vooral als ik ongesteld ben. Dan loop ik heel de week te janken om van alles en nog wat. En mijn vriend zit er mooi een week mee .

Ik heb het ook en het lijkt ook steeds erger te worden. Bij tv-programma's, films, boeken, artikelen in tijdschriften,.. Ik word er echt een beetje moe van.

Ik had het wel heel erg tijdens mijn zwangerschappen (kon niet eens normaal de krant lezen) en in de eerste maanden daarna. Maar nu vind ik het wel meevallen eigenlijk. Al vindt mijn man wel altijd dat ik om alles moet huilen, zit ik een zielige scène uit GTST te kijken en dan komt hij al lachend met de tissues aanlopen. Maar als ik jullie verhalen lees, val ik nog best mee. Ik ga hem dit topic eens laten lezen denk ik

Heel erg herkenbaar! De laatste jaren is het erger geworden volgens mij. De dagen voordat ik ongesteld moet worden is het helemaal erg. Ik heb de laatste jaren best veel heftige dingen meegemaakt en, hoewel dat mij harder gemaakt heeft, heeft dat er ook voor gezorgd dat ik makkelijker huil om dingen.

Ik ben twee weken geleden ineens in huilen uitgebarsten tijdens een vergadering op m'n werk. Op dat moment was ik intens verdrietig vanwege een bepaalde situatie. Nu denk ik: WHY??

En ik heb snel een brok in m'n keel vanwege dingen in boeken en op tv. Ik kan trouwens ook heel goed janken van geluk.

Ik huilen ook snel wanneer er iets op tv is. Heb dat vooral bij dans programma's, meer omdat ik op hoog niveau aan streetdance heb gedaan, maar door een ongeluk moest ik daar mee stoppen.
Verder barst ik in tranen uit wanneer er in een programma ook gejankt wordt.
Ambulances hoor ik hier iedere dag, dat doet me dan weinig. Alleen de gedachte, wie nu? gaat er dan door mij heen.

Caramba, haha ik hoor ze ook continu, dat is het erge! Maar ik heb het vooral als ik op de fiets naar huis zit en ze echt langs zie komen of voor ze aan de kant moet (ook bij brandweer of politie overigens)...

Ik huil ook heel snel. Ik heb the Notebook nu al 30 keer gezien, maar ga elke keer weer.

Tranen springen mij ook in de ogen als ik aan het verleden van onze kat denk. Maar door ons is alles goed gekomen en is het geen straatschoffie meer.

Ik herken er helemaal niets in. Ook al is de film zo zielig, emotioneel of watdan ook, geen tranen bij mij. Ik ben emotieloos geloof ik

Jip83 schreef:Ik herken er helemaal niets in. Ook al is de film zo zielig, emotioneel of watdan ook, geen tranen bij mij. Ik ben emotieloos geloof ik

Dat was bij mij ook altijd het geval maar sinds ik met de pil gestopt ben is er toch iets veranderd. Zit ik afgelopen week de laatste aflevering van Glee van seizoen 3 te kijken en ik zat me daar toch een partij te janken haha.

Bij films heb ik het nog steeds in mindere mate, vriendinnen van me zitten vaak met betraande oogjes maar dat heb ik in het bijzijn van anderen sowieso niet. Een film waar ik om heb moeten huilen was Hachi maar verder kan ik me geen films voor de geest halen die me tijdens het kijken zo geemotioneerd hebben.
Toen ik vorig jaar naar de 3D versie van Titanic ging zat ik ook wel even met een brok in mijn keel maar geen tranen. Ik dacht er ineens aan hoe verschrikkelijk het zou zijn als ik mijn man zou verliezen.

Toen ik nog geen pil slikte had ik het ook niet. Mijn broer daarentegen....die kan dus wel zitten sniffen bij films!

Ik had 't eerst ook niet hoor! Als ik met vriendinnen een jankfilm zat te kijken, was ik altijd de enige die het droog hield...

Herkenbaar! Ik heb het op zo'n stomme momenten, vaak bij emotionele films ofzo, maar ik kan ook rustig gaan janken omdat Finn en Rachel ruzie hebben in Glee

Verder kan ik het ook hebben als ik de efteling in stap ofzo, dan krijg ik een brok in mijn keel. Of bij de optocht met carnaval. Veel mensen en een bijzondere gelegenheid denk ik.

Ik kan om alles janken, bij de gekste dingen. Als ik mensen op tv zie dansen of zingen, vooral kinderen, bij de gymles van mijn zoon , gewoon om heel veel kleine (belachelijke )dingen.

Niekske schreef:Verder kan ik het ook hebben als ik de efteling in stap ofzo, dan krijg ik een brok in mijn keel. Of bij de optocht met carnaval. Veel mensen en een bijzondere gelegenheid denk ik.

Haha, ik had het in november met Disneyland Parijs. Ik wilde er altijd zo graag naartoe en toen was ik er ineens op mijn 29e .

Het ene moment schiet ik vol bij het zien van een televisieprogramma, het volgende moment vind ik alles maar aanstelleritus. Zo heb ik afgelopen woensdag zitten huilen om het programma 'Een nieuw begin', terwijl ik meestal niets met dat soort programma's heb.

Ik huil wel veel de laatste tijd, maar niet per se om films of de dingen die hier genoemd worden. Meer om dingen in mezelf of die met mezelf gebeuren.