Wil overal bij horen

Op m'n 12e werd ik chronisch ziek. Dat beetje energie wat ik had stopte ik dus ook in school en m'n eigen pony.
Ik kon bijna niet mee uit, kon niet op een sport en was ook weinig op school.
Dit werd niet door iedereen begrepen en daardoor ben ik in de jaren aardig wat vriendinnen kwijt geraakt.

Helaas kon ik school toch niet vol houden en ben daarom op het MBO er mee gestopt. Heb diverse opleidingen en scholen geprobeerd, maar telkens gaf de school aan dat ik het niet zou redden.
Vervolgens heb ik geprobeerd te werken, ook hier weer verschillende baantjes en ook hier gaven telkens m'n bazen aan dat ik het niet kon.
En toen ben ik door het UWV volledig afgekeurd.

Inmiddels ben ik 22 en zit ik dus fulltime thuis.
Doordat ik nog steeds niet op een sport kan, niet naar school ga en niet werk en grotendeels van de tijd op bed moet liggen, mis ik dat gevoel van ergens bij horen.
Ik heb nooit een grote vriendinnengroep gehad en ik mis dat echt. Ook al heb ik wel een aantal 1-op1-vriendinnen waar ik altijd van op aan kan, ik mis het gewoon om met een groep op te trekken.
Ik wil daarom ook altijd vriendjes zijn met iedereen en wil zo graag overal bij horen.
Ik ben inmiddels aardig onzeker geworden en vraag me telkens af of er wel iemand is die om me geeft.
Mijn vriend heeft een grote vriendengroep en met die meiden kan ik het wel goed vinden als ik ze zie, maar meer ook niet.
Afgelopen weekend zijn een stel meiden met elkaar op pad geweest en ik was niet uitgenodigd. Terwijl ik het vaak zat voorstel en ze er dan niet op in gaan.
Het gevolg was dus dat ik het hele weekend slecht in m'n vel heb gezeten en gedacht heb dat niemand mij wil.
Terwijl dat onzin is, want ik heb wel een paar èchte vriendinnen, waarom moet ik dan zo persé overal bij horen?
Waarom kan ik geen genoegen nemen met die vriendinnen die ik heb en ben ik altijd maar op zoek naar meer?
Terwijl er aan m'n vriendinnen absoluut niets mankeert en het leuke meiden zijn! Maarja, dan voel ik me weer zo rot dat ik geen vriendinnengroep heb en altijd maar met 1 op pad moet.
Ben er ook zo vaak mee bezig, als ik naar een verjaardag moet vraag ik me lange tijd van te voren al af 'Ohjee, zal er wel iemand tegen me praten? ' en doe ik zo m'n best om er bij te horen, want dat wil ik zo graag.. Maar waarom? Ik vraag me wel eens af of dat is omdat ik die meiden aardig vind of ligt het gewoon aan m'n onzekerheid en ben ik bang dat ik iets te kort kom?

Pff, het is lastig uit te leggen, maar ik ben blij dat ik het toch eventjes kwijt kon

Ik heb een 'normaal' leven en heb hier ook og weleens last van!
Heb ook voornamelijk 'losse' vriendinnen, op mijn medestudentengroepje na. Zij hebben ook nog allemaal een vrij grote, gemengde vriendengroep. Dat mis ik soms.

Gelukkig kan ik me er inmiddels goed bij neerleggen (Ben 21 jaar)
Voor jou een dikke