Hoe maak je nou die keuze?

Hoe maak je nou de keuze om voor een kindje te gaan? Ik vind dit op dit moment een ontzettende moeilijke vraag. Ik heb altijd geroepen dat ik het heel graag wil. Het ene moment rammelt ook alles. Maar de laatste tijd om ons heen verschillende dingen meegemaakt waaraan je kunt zien dat het krijgen van een gezond kind echt niet vanzelfsprekend is. Een zus waarvan het eerste kindje nu ook al een behoorlijke handenbindertje is. Zwanger van de tweede. Dit kindje heeft al vergrote hersentjes. Kan zijn dat dit kindje later alleen maar een groot hoofd heeft en meer niet. Kan ook zijn dat er nog meer bij komt kijken. Ik werk de hele dag met kinderen. Kan ook ontzettend goed overweg met de autistische kinderen. Maar ik vraag mij af of ik dat 24 uur per dag zou kunnen. Of groei je daar in? Begrijp mij niet verkeerd. Het is absoluut niet erg als een kindje wat mankeerd. Want wanneer is normaal "normaal"? Maar ik vraag mij dan echt af of ik dit zou kunnen. Of ik/wij dit emotioneel aan kunnen? Maar ja, zoveel mensen kunnen het dus waarom wij niet? Mijn vriend twijfelt ook nog. Maar zodra ik ga twijfelen wordt het bij hem nog erger. Heerlijk stel zijn wij ook. En daarbij kan ik altijd heel goed ergens heel lang over nadenken.

Hoe gek het ook klinkt, maar daar moet je niet teveel bij nadenken. Meestal gaat het gewoon goed. En als het niet goed gaat en je krijgt een kind dat bijv autistisch is, dan leer je daar ook weer mee te leven. Daar groei je gewoon in mee. Dus je kunt nu wel 1000 beren op de weg gaan toveren, maar daar schiet je niks mee op. Kinderen krijgen is ook gewoon op de gok. Je weet niet of het goed gaat. Het is het risico wat je neemt. En of je ooit klaar bent voor dat risico? Ik denk het niet.

Ik begrijp dat het je enigszins angstig kan maken, maar ik denk dat je de gedachte dat een kindje niet geheel gezond ter wereld komt moet loslaten. Dit zal zeker je keuze om voor een kind te gaan beïnvloeden.

Daarnaast kan een kindje ook geheel gezond geboren worden en wordt er pas op oudere leeftijd iets afwijkend geconstateerd. Daar groei je dan inderdaad vanzelf in.

Eerder zag ik die beren ook totaal niet. Maar nu het dichterbij komt is het toch wel eng. Bij ons is het allemaal ook goed gegaan. Nu het bij mijn zus niet helemaal goed gaat maakt het mij toch wel angstig. Maar dat kan ook pure "pech" zijn of aan de kant van hem liggen natuurlijk.

Kan dat niet onderzocht worden?

Hét perfecte moment om voor een kindje te gaan is er volgens mij nooit, er zijn altijd beren op de weg. Een kindje heb je ook niet 'zomaar' , als je eenmaal zwanger bent heb je nog 9 maanden om er naartoe te leven en die periode maakt ontzettend veel verschil.

@Luce, ik zou dat wel graag willen. Maar dat ga ik nu niet vragen of ze dat willen. Laten wij eerst maar eens afwachten hoe dit kindje geboren wordt.

Wij hebben heel bewust eerst alles op orde gemaakt. Allebei een vaste baan en een huis gebouwd en daarna begonnen aan een kindje. Ik was gelijk de eerste maand zwanger en was heel blij dat het 9 maanden duurde voordat T kwam. Moest echt even schakelen. Voor een tweede hebben we heel bewust gewacht tot T een jaar was, want stel dat ik weer gelijk zwanger zou zijn, dan zaten ze wel heel dicht op elkaar en dat wilde ik niet, dit duurde uiteindelijk ruim een jaar met een mk tussendoor, maar ik ben blij zoals we onze keuzes hebben gemaakt. En klaar voor een kindje ben je pas echt als het geboren is, want van tevoren kun je je niet goed voorstellen hoe het nu echt is. We hebben er geen rekening meegehouden met de keuze voor een kindje of een kindje gehandicapt kan zijn. Dat zien we wel en handelen er dan naar.