Een gehandicapt/ziek kindje, wat als je het weet?

Maar het een sluit het ander niet uit natuurlijk Bliss, als ik het niet zou weten en zo'n kindje krijg zou ik het ook héél erg veel liefde geven en er volledig voor gaan! Maar als ik het van te voren weet, en weet hoe gehandicapt het kindje zal zijn en het je hele leven op zijn kop zou zetten, weet ik niet of ik ervoor zou kunnen gaan..

Bliss schreef:

Printje schreef:Pippa, ja idd maar als ze al voor de eboorte zouden kunnen inschatten dat het kindje nooit zou kunnen praten, lopen etc dan zou ik toch kiezen om het weg te laten halen. Het moet wel menswaardig blijven.

Dit vind ik wel pijnlijk om te lezen, aangezien mijn broertje dus zwaar gehandicapt was en niet zelf kon eten/lopen/wat dan ook, hij kon ook niet praten. Ik weet niet eens of er toen al van die testen bestonden. Mijn ouders hebben hem iig altijd met veel liefde verzorgd.

Ik wil daarmee ook absoluut niet zeggen dat er dan geen liefdevolle verzorging is ofzo maar als ik de keuze zou hebben weet ik niet of ik het voor mijn kind zou willen ondanks dat ik hem al mijn liefde zou geven natuurlijk.

Ik zou de zwangerschap sowieso uitdragen, ook als het kindje niet levensvatbaar zou zijn. Ik denk niet dat ik een zwangerschap zou kunnen beëindigen, als een kindje niet zou kunnen leven, dan zou ik de natuur daarvoor laten zorgen.

Als ik zoiets voordat ik zwanger ben kan weten, zou ik voor IVF gaan en het zo uitsluiten.
Wanneer het eenmaal al een klein wezentje in mijn buik is, lijkt het mij heel moeilijk om te beslissen om het weg te laten halen. Dit kan ik denk ik alleen als blijkt dat het echt geen levenszekerheid heeft of veel pijn zal hebben. Het lijkt mij echt een hele hele moeilijke beslissing.

Dat vind ik echt een hele moeilijke vraag. Ik denk dat ik een kindje met Down wel zou laten komen, maar zoals het voorbeeld wat enkele posts eerder werd genoemd (kindje dat wellicht nooit zal kunnen lopen, niet zindelijk etc) zou ik denk wel overwegen weg te laten halen. Al zou ik daar wel ontzettend moeilijk mee hebben, ik hoop echt nooit voor deze keuze te komen staan.

Printje schreef:

Bliss schreef:

Printje schreef:Pippa, ja idd maar als ze al voor de eboorte zouden kunnen inschatten dat het kindje nooit zou kunnen praten, lopen etc dan zou ik toch kiezen om het weg te laten halen. Het moet wel menswaardig blijven.

Dit vind ik wel pijnlijk om te lezen, aangezien mijn broertje dus zwaar gehandicapt was en niet zelf kon eten/lopen/wat dan ook, hij kon ook niet praten. Ik weet niet eens of er toen al van die testen bestonden. Mijn ouders hebben hem iig altijd met veel liefde verzorgd.

Ik wil daarmee ook absoluut niet zeggen dat er dan geen liefdevolle verzorging is ofzo maar als ik de keuze zou hebben weet ik niet of ik het voor mijn kind zou willen ondanks dat ik hem al mijn liefde zou geven natuurlijk.

Ja ik snap het ook wel hoor. Juist omdat ik het van dichtbij heb meegemaakt en weet hoe zwaar het is en hoeveel impact het heeft op een gezin, denk ik niet dat ik het zou kunnen (als het van tevoren bekend is).

Ik zou het houden. Ik vind dat de mense teveel probeert in te grijpen en de natuur probeert te beheersen. Het is niet aan mij om daarover te beslissen.

Sunprincess schreef:Ik zou het houden. Ik vind dat de mense teveel probeert in te grijpen en de natuur probeert te beheersen. Het is niet aan mij om daarover te beslissen.

Helemaal mee eens!

Wij zouden het kindje houden.
Ik zou de zwangerschap niet kunnen afbreken, ook vanwege het geloof maar ook voor mijn eigen gevoel.

Bij Louise was er ook een kans op afwijkingen. Wij hadden ook meteen gezegd dat als het mis zou zijn, we Louise zouden hebben laten weghalen (klinkt echt heel naar nu, vind ik).

Ik zou het kindje laten komen, mijn vader is lichamelijk gehandicapt (verlamd) en ik heb een normale jeugd gehad. Daarnaast werk ik met ernstig verstandelijk beperkte mensen en weet ik wat voor ondersteuning er allemaal mogelijk is. Mijn man weet het niet goed, hij zou minder moeite hebben met een lichamelijke beperking omdat hij daar een beeld bij heeft.

Hier hebben we het voor en tijdens de zwangerschap wel over gehad. We waren het erover eens dat als ons kindje zwaar gehandicapt zou zijn dat we (met hoeveel pijn ook) het weg zouden laten halen omdat wij hem/haar volgens ons geen goed leven konden bieden. Bij het syndroom van down gaf mijn vriend aan het ook niet aan te kunnen. Zelf denk ik daar anders over maar gelukkig hebben we niet voor die moeilijke keuze gestaan want dat was zeker nog wel een discussie geweest.

Ik vraag me heel erg af of ik een beslissing zou kunnen nemen, daargelaten dat je wel móét. Ik vraag me serieus af of ik de zorg van een kindje met extra zorgen op me kan nemen ook al vind ik mijzelf een sterk persoon. Tergelijkertijd ben ik een te emotioneel persoon om een kindje weg te laten halen (zeker omdat ik inmiddels twee miskramen heb gehad).

In mijn omgeving is er iemand die met 20 weken een diagnose kreeg dat de baby meervoudige, serieuze gezondheidsproblemen zou hebben. De verwachting was dat het kindje voor de geboorte nog zou overlijden. Uiteindelijk is het kindje wel geboren en heeft zelfs de levensverwachting die ze het kindje 'bij eventuele geboorte' gaven overtroffen. Het kindje is toch nog veel te snel overleden, maar ze hebben het kindje wel mogen ontmoeten, verwelkomen, knuffelen, verwennen. Ik weet niet welk verdriet nou groter of minder heftig zou zijn (van welk besluit).

Op basis hiervan zou ik echt heel erg twijfelen. Wat SunPrincess zegt; we grijpen al overal in, wie zijn wij om ook nog eens met moeder natuur te fucken? Aan de andere kant, vind ik het ook belangrijk dat wij als gezin ermee om zouden kunnen gaan. Moeilijk!

Ik denk niet dat ik het over mijn hartkan verkrijgen het weg te laten halen, maar ik denk wel dat ik zou proberen de ernst in te schatten. Een kindje waarvan we van tevoren al weten dat we thuis niet de juiste zorg kunnen bieden en het tzt dus elders zal moeten gaan wonen, ik denk dat we dan toch wel zullen twijfelen.
Mijn vriend is er sowieso makkelijker in, hij heeft jarenlang voor het verstandelijk en lichamelijk beperkte zoontje van zijn ex gezorgd, hij vond het en geweldig mannetje en zou een kindje met een beperking van hem zelf absoluut willen laten komen.

Mijn ouders hebben een keer direct na de geboorte voor zo'n keuze gestaan. Ik heb boven me nog een oudere broer en mijn moeder heeft de zwangerschap volledig uitgedragen, maar toen hij geboren werd, bleek er van alles mis te zijn. Zij hebben toen besloten hem te laten gaan, na een uur is hij overleden.

Wij hebben voor elke zwangerschap gezegd, dat elk kindje hier welkom is, behalve als tijdens de 20 weken echo zal blijken dat het kindje totaal geen levensverwachting heeft. Dan wordt het een ander verhaal. Ik werk zelf met kinderen met een verstandelijke beperking en heb met heel laag niveau gewerkt en ook zij waren in hun wereld heel erg gelukkig en voor het gezin is het zwaar, maar je krijgt ook heel veel liefde terug.

Verder kan de zwangerschap er nu heel goed uitzien, maar ook tijdens de bevalling kan er zuurstof tekort ontstaan waardoor een kindje gehandicapt kan zijn en dan heb je geen keus meer. Wij laten het dus heel erg op ons af komen en zien daarna verder.

Ik vind het moeilijk en ik denk echt dat ik een zwaar gehandicapt kindje/kindje met down niet aan kan. Plus dat ik al een kind heb die ook alle liefde en aandacht nodig heeft. Ik zou het dus laten weghalen als ik de keuze zou hebben.

Bliss schreef:

Printje schreef:

Bliss schreef:

Printje schreef:Pippa, ja idd maar als ze al voor de eboorte zouden kunnen inschatten dat het kindje nooit zou kunnen praten, lopen etc dan zou ik toch kiezen om het weg te laten halen. Het moet wel menswaardig blijven.

Dit vind ik wel pijnlijk om te lezen, aangezien mijn broertje dus zwaar gehandicapt was en niet zelf kon eten/lopen/wat dan ook, hij kon ook niet praten. Ik weet niet eens of er toen al van die testen bestonden. Mijn ouders hebben hem iig altijd met veel liefde verzorgd.

Ik wil daarmee ook absoluut niet zeggen dat er dan geen liefdevolle verzorging is ofzo maar als ik de keuze zou hebben weet ik niet of ik het voor mijn kind zou willen ondanks dat ik hem al mijn liefde zou geven natuurlijk.

Ja ik snap het ook wel hoor. Juist omdat ik het van dichtbij heb meegemaakt en weet hoe zwaar het is en hoeveel impact het heeft op een gezin, denk ik niet dat ik het zou kunnen (als het van tevoren bekend is).

Vroeger had je nog niet veel testen. Mijn moeder is twee keer zwanger geweest en heeft bij beide zwangerschappen zelfs geen echo gehad. Ze moest er maar van uitgaan dat alles gezond was, of niet, en een jongen of meisje was de verrassing. Vroeger werden er daarom ook veel meer gehandicapte mensen geboren. Omdat je nu de keuze hebt en dan toch veel mensen ervoor kiezen om het kindje niet zo'n leven te geven.

Mijn moeder heeft bij de zwangerschappen van mijn broertje en mij wel geregeld echo's gehad, maar dat zal waarschijnlijk wel met haar eerste zwangerschap in her achterhoofd geweest zijn.

Ben ergens wel benieuwd hoe het hele gynaecologische gebeuren er over 100 jaar uit ziet, hoeveel ze dan van tevoren kunnen voorspellen.

Wij hebben om die reden besloten de combinatietest niet uit te laten voeren. Omdat wij beiden het kindje wel zouden laten komen, mocht dit het geval zijn. Bij een eventueel tweede kindje (wat er waarschijnlijk niet zou komen) zou voor ons de zaak anders liggen. Ivm de zorg die het kindje dan nodig zou hebben en de tijd en aandacht die je eerstgeborene ook nog nodig heeft.

Lennox, ik krijg kippenvel bij het lezen van jouw stukje over je broertje. Wat moet dat een ontzettend moeilijke keuze geweest zijn voor jouw ouders

Wij hebben het hier veel over gehad. Omdat onze zoon een bepaald fase van de zwangerchap en vergroot hersenventrikel had. Nu kan dit hetzelfde blijven, weggaan, of groeien tijdens een zwangerschap. In het laatste geval leidt dit tot een waterhoofdje. Hier zijn milde vormen van, maar bij ons werd dit al vroeg in de zwangerschap gezien en kan ook leiden tot zwaar gehandicapte kindjes. We hebben toen besloten geen combinatietesten uit te laten voeren en dat alles welkom was. Ik geloof ergens wel dat kindjes hun ouders uitzoeken enzo, ook door ervaringen in het verleden.

Gelukkig is bij onze zoon alles weggetrokken, maar we weten wel hierdoor heel duidelijk hoe we erin staan. Waren helse weken ook, qua zorg.