Extreem (huil)gedrag peuter

Wij zitten echt even heel erg met onze handen in het haar... Ik weet gewoon niet wat ik met dochter aan moet.
Sinds een aantal weken is onze dochter compleet veranderd. Ze heeft enorme huilbuien. Die buien zijn zo erg, zo heftig. Ik heb dat echt nog nooit gezien. Op zo'n moment is ze compleet overstuur en we mogen haar absoluut niet aan raken. Als we dat wel doen dan zegt ze dat we weg moeten. Net lag ze huilend in de foetushouding opgerold tegen haar kast aan. En dan is het niet alleen een beetje jammeren, maar echt keihard krijsen. Ze kan geen enkele aanraking verdragen, dan wordt ze nog hysterischer.

De laatste dagen heeft ze bijna iedere dag wel zo'n bui. Soms voor het slapen gaan, maar woensdag had ze het bijvoorbeeld ook overdag. Het is echt hartverscheurend om je kind zo te zien.
We kunnen haar ook nergens mee afleiden. Het enige wat we kunnen doen is haar laten gaan, maar dat is toch geen oplossing? Woensdag duurde die bui 1,5 uur!

Ik ga maandag met haar naar de huisarts. Hopelijk kunnen zij iets adviseren.
Ik hoop ook dat jullie misschien tips hebben. Of nog liever, ervaringsverhalen hebben.. Ik heb dit namelijk nog nooit zo gezien...

Ze is een aantal weken geleden naar de PSZ gegaan. De eerste 2 keer ging super goed, maar de keren daarna waren een grote drama. Toen zijn eigenlijk ook de problemen thuis begonnen.
Afgelopen maandag is ze daar voor het laatst geweest, toen had ze 's avonds voor het eerst zo'n extreme bui. We hebben besloten om haar er weer vanaf te halen. Ze is er duidelijk nog niet klaar voor. Ik had gehoopt dat het snel weer beter zou worden, maar helaas is dat dus niet zo.

Daarnaast zal ze ook merken dat er gezinsuitbreiding komt. Dat zal wellicht ook mee spelen. Maar dan nog vraag ik me af of dat zulk extreem gedrag tot gevolg kan hebben.

Wij zitten ook middenin zo'n heftige periode. Ik vind het zo heftig en zo allesbepalend dat ik me zorgen maak. Ik kan niet geloven dat dit normaal peutergedrag is. Zo zijn er meer dingen waar ik me zorgen over maak. Binnenkort gaan we naar een ergotherapeut die ons wellicht kan helpen met de sensorische integratie. Wie weet kan zij ons wat handvatten geven om hiermee om te gaan. Ik merk namelijk wel dat het op de donderdag heviger is dan op de vrijdag (ik werk ma, di en woe).

N had het niet zo extreem als jou dochter maar kon ook enorm boos en hysterisch worden. Er was dan geen land mee te bezeilen, ik moest ook vooral NIET proberen hem te troosten. Heel moeilijk, voor hem maar ook voor ons als ouders.

Wij zijn met hem bij een accupuncturist geweest, eentje die erg goed bekend staat met kinderen. Hij is daar 5 keer geweest en veranderde als een blad aan de boom. Had echt zijn rust gevonden en was ineens enorm aanhankelijk en knuffelig. Misschien een optie om te kijken of er in de buurt bij jullie een goede accupuncturist/osteopaat oid is. Een huisarts vind ik toch beperkt in zijn kennis, een alternatieve genezer kijkt wat verder.

Rejoy, wat vervelend dat jullie ook in zo'n fase zitten. Het is hier exact zoals je het omschrijft, ik twijfel eraan of dit normaal gedrag is...
Wat is sensorische integratie?

Maiadebij, accupuncturist is ook een idee. Osteopaat inderdaad misschien ook wel, al wist ik niet dat ze ook voor dat soort dingen kunnen zijn.

Sensorische integratie is kort gezegd de verwerking van prikkels. Hierbij draait het vooral om het voelen en aanraken. N. heeft hier ook erg veel last van. Wij zijn samen met de kinderpsycholoog bezig om ook hier beter mee om te gaan.

Mijn dochter is echt een enorme draak sinds ze naar de psz gaat. Ze is altijd al een pittige dame geweest, maar nu gaat ze wel echt tot het uiterste. Ze huilt werkelijk om alles, vaak ook een nepbrul, elke 10 minuten gaat het alarm wel weer af en een grote mond, schreeuwen, krijsen, het houdt niet op. Vorige week kwam ze ineens uit het niets naar mij toe rennen, ze was in de gang aan het spelen, zei `Mama, je mag mij niet slaan´ en pats, ik kreeg een platte hand in mn gezicht. Waar ze dat opeens vandaan haalde mag Joost weten. Gelukkig duurt een gif-huilbui geen 1,5 uur achter elkaar maar is die er wel om de haverklap. Gelukkig heeft mijn zoon dat niet zo, dan was ik het huis ontvlucht denk ik. Maar er is zo wel een rotsfeer in huis, ze eist echt alle aandacht op, maar mijn zoon wil natuurlijk ook aandacht en dan komt ze weer etteren.
Ik ben ook wel benieuwd wat sensorische integratie is.

Wij hadden in de eerste instantie ook een afspraak met de osteopaat staan, maar toch de afspraak maar weer afgezegd, ik denk dat de ergotherapeut ons beter kan helpen.

Sensorische integratie wil eigenlijk zeggen het omgaan en verwerken met/van prikkels. Ik zit zelf in de richting van hoger sensitief te denken. Ze is in veel opzichten erg gevoelig en reageert ook heel heftig op alles. Ik geloof niet dat er echt iets lichamelijks aan de hand is, in de zin van ziek zijn ofzo. Ik denk dat het meer te maken heeft met prikkels en de verwerking ervan.

Wij lopen met N. bij een kinderpsycholoog voor haar ontwikkelingsvoorsprong en slaapprobleem. Naarmate ik N. beter leer kennen kwam ik ook hier achter. Het viel me op dat ze heel veel aanrakingen niet kan hebben. Een simpele hand op haar zij als ze bij iemand op schoot zit, een kindje die haar een hand wil geven, een aai over haar bol, een kus.. ze vind het allemaal erg vervelend. Van mij kan ze meer hebben, maar ook niet alles. Ook kan ze het tijdens het spelen soms wel aan. Ook gevoeligheid voor geluid, voor haar eigen tast en voor geur vielen op.

Is er een aanleiding dat vooraf gaat aan haar bui? Ontzeg je haar iets?
Dit klinkt heel cru maar de dochter van mijn nicht had dit ook, mijn nicht heeft haar toen een keer (echt niet normaal vind ik maar ok..) met kleren en al onder een koude douch gezet en toen was het ineens over. Het was bij haar dochter zo erg dat die de haren uit dr eigen kop trok! Bossen! En dan begon het met bijv: E. je mag niet op de bank springen!

Ojee, dat klinkt heftig Linda! Ook hier een stukje herkenbaarheid, al valt het hier met de driftbuien op het moment wel mee. Hier is ze met name constant aan het uitdagen en weet echt van geen ophouden Ook ik begin me soms af te vragen waar de grens ligt wat betreft normaal gedrag. Hier is het vooral constant gooien met spullen, drinken op de grond, eten op de grond, mij slaan, dingen doen die niet mogen zoals het dressoir beklimmen.. En dan vraag je je af of het na de 100e keer herhalen nog niet duidelijk is dat het niet mag En dan ook het duidelijk uitdagende gezicht dat ze erbij trekt..

Als je denkt dat het bij jullie met de psz te maken kan hebben, misschien toch nog even aankijken hoe het loopt nu ze er niet meer op zit? Ze is er pas kort vanaf. En de huisarts kan je proberen, al zou ik daar zelf weinig van verwachten. Maar dat komt omdat ze hier vrij snel dat soort dingen op het CB afschuiven Maar wie weet kan je huisarts wel iets betekenen. Zelf zit ik te denken aan homeopathie als het hier niet beter wordt, omdat ik daar zelf in het verleden goede ervaringen mee heb gehad. Misschien is dat nog iets om te overwegen? Ik weet eventueel nog een goede in R.idderkerk.

In elk geval veel sterkte

Rejoy: in wat voor dingen merk je het bij Y. nog meer?

Onze kinderpsycholoog kwam ook met hoogsensitief bij N., precies zoals ik zelf ook al dacht.

Mijn jongste kan er ook wat van. Die zit zichzelf soms ook enorm in de weg. Binnenkort gaan wij aan de slag met een orthopedagoog.

Heel gevoelig voor geluid, ze loopt bijna de hele dag met haar handen over haar oren, vraagt vaak of de radio uit mag of de tv zachter mag. Als baby heel snel overprikkeld, veel gehuild, kon niet tegen veranderingen en nog steeds heeft ze veel moeite met nieuwe plekken, nieuwe mensen, nieuwe gewoontes. Is bang voor heel veel dingen (vliegtuigen, apen ( ), slangen monsters, trekkers, beestjes). Kan zich heel erg veel details herinneren van gebeurtenissen of dingen waar we het terloops over gehad hebben. Reageert bizar goed op aanrakingen (voetzoolmassage, rugmassage, gezichtsmassage), is heel erg extreem in haar emoties, ze is of héél goed te pas, of het is drama en geen land mee te bezeilen, er bestaat geen middenweg.


Dat boos worden en uitproberen vind ik niet eens zo vreemd, het is en blijft ook nog gewoon een peuter, maar ze is gewoon ongelukkig. De laatste tijd merken veel mensen los van elkaar op dat ze niet goed in haar vel lijkt te zitten. Het lijkt alsof ze zichzelf niet aan kan. Gedragsproblemen horen erbij in de peuterleeftijd, maar zoveel verdrietig en boos zijn zoals onze dochter nu is niet.

Duidelijk. Heel herkenbaar hier Rejoy. Komt erg overeen met dingen die mij bij N. ook opvallen op dit gebied.

Ik herken bij R ook enorm veel dingen op hoogsensitief gebied, al vanaf baby af aan. Hij heeft dan wel geen driftbuien of van die extreme huilbuien maar het is een enorm gevoelig mannetje, heeft last van harde geluiden, wanneer je moppert is hij helemaal overstuur en weet zich daar geen raad mee, hij slaapt slecht zeker na een drukke dag, hij is zeer gevoelig voor emoties van een ander, hij durft niet veel vindt al snel dingen eng en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Rejoy, dat klinkt inderdaad heel erg heftig!
Ik maak me inderdaad ook geen zorgen om de peuterstreken die ze heeft. Zo heeft ze de "nee" behoorlijk te pakken, maar dat hoort er gewoon bij.
Maar die huilbuien, die zijn gewoon niet normaal. Welk kind laat zich nou niet troosten? Zelfs m'n man die normaal gesproken echt alles is voor haar, die kan haar op zo'n moment niet bereiken.
Voor geluid is ze niet gevoelig. Maar voor aanrakingen wel. Ze ligt nu bijvoorbeeld alleen in haar luier te slapen. Ze kan gewoon geen kleding verdragen, ik weet niet wat dat is.. Ik vind het zo vreemd..

PC, de meeste keren dat dit gebeurt dan gaan we of van boven naar beneden of van beneden naar boven. Dat is eigenlijk het enige patroon wat ik er in kan herkennen.
Dat van die douche ging ook nog even door me heen. Het lijkt wel alsof we haar alleen op een extreme manier tot rust kunnen brengen.

PR, ja dat uitdagen klinkt bekend in de oren. Maar ik heb daar wel het idee bij dat dat "gewoon" peutergedrag is. Net als dat dreinen en haar zin doordrijven.
Tijdens de huilbuien heb ik niet het idee dat ze dat doet om te pesten. Je ziet zo overduidelijk dat er iets aan de hand is. Ze kan het alleen niet uitleggen en ze kan er zelf niet uit komen.

Parisienne, hier zijn de aanrakingen alleen niet gewenst op het moment dat ze zo'n bui heeft. Voor de rest knuffelt en kust ze wel gewoon. Ook kan ze best opdringerig zijn naar andere kinderen, dan geeft ze ze uit het niets een hand of knuffelt ze ze.

Rataplan, jullie dus ook naar een orthopedagoog. Ik ga er eens op googlen.

Peuters kúnnen gewoon het bloed onder je nagels vandaan halen, ze noemen het niet voor niets de peuterpubertijd en zijn de eerste jaren niet voor niets de zogenoemde tropenjaren. Ik denk dat bijna alle ouders meerdere keren een woede-aanval in het openbaar mee hebben gemaakt bijvoorbeeld en hun peuter in gedachten achter meerdere rollen behang hebben geplakt. Peuters zíjn gewoon heftig, maar wanneer houdt het op bij 'normaal' peutergedrag en wanneer is het afwijkend gedrag?

Ik word soms ook gewoon heel gelukkig als ik een andere peuter onmogelijk zie doen, gewoon omdat dat bevestigd dat peuters inderdaad moeilijk kunnen zijn en dan mijn peuter niet per definitie een horrorpeuter is. Ik vind het vooral heel moeilijk hoe ik ermee om moet gaan, dus daarom hoop ik op een paar handvatten om haar te kunnen begeleiden tijdens heftige emoties, om zulke heftige emoties te kunnen voorkomen en haar wat gelukkiger weer te zien.

Ja, je kind ongelukkig zien is zo'n beetje het aller ergste wat je als ouder kan overkomen. Ik hoop echt dat dit voor jullie gaat werken! Is je dochter verbaal sterk? Ik heb wel het idee dat dat wat kan helpen.
Mijn dochter kent veel woorden en kan goed praten. Maar ze kan dingen nog niet uitleggen. Als ze verdrietig is kan ze niet uitleggen waarom. Het enige wat ze zegt is dat ze moet huilen.
Ik voelde mezelf zo vreselijk machteloos als ze dan als een hoopje ellende op de grond ligt te huilen. Echt vreselijk...

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn peuter helemaal niet heftig vind in de manier waarop jij beschrijft, R doet dat soort dingen niet, hij valt mij juist op door dus die bijzondere angsten, hij extreem reageert op moppers door dus echt te gaan huilen etc.

Ik heb liever 5 peuters zoals R dan een baby, daar heb ik echt niet veel mee. Als is N een erg makkelijk kindje.

Printje schreef:Ik herken bij R ook enorm veel dingen op hoogsensitief gebied, al vanaf baby af aan. Hij heeft dan wel geen driftbuien of van die extreme huilbuien maar het is een enorm gevoelig mannetje, heeft last van harde geluiden, wanneer je moppert is hij helemaal overstuur en weet zich daar geen raad mee, hij slaapt slecht zeker na een drukke dag, hij is zeer gevoelig voor emoties van een ander, hij durft niet veel vindt al snel dingen eng en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Precies mijn mannetje ..

@linda, wat vervelend zeg, lijkt me heel moeilijk om je dochter zo verdrietig en overstuur te zien, hopelijk komt er snel een oplossing.

Onze dochter is verbaal heel erg sterk. Ze wordt ook steeds beter in emoties herkennen en benoemen. Zo kent ze inmiddels het verschil tussen moe zijn, boos zijn en verdrietig zijn. Kan ze ook zeggen of ze boos is in haar tenen (klein beetje, meer geïrriteerd), buik (echt boos) of in haar hoofd (woedend). Ze kan aangeven of ze boos aan het worden is of dat ze zich alweer wat beter voelt. Echt antwoord geven op een waarom-vraag lukt nog niet, maar heel vaak weet ik wel wat de aanleiding is.

Annemie, is jouw mannetje ook ( over) sociaal. R denkt altijd aan een ander, terwijl dat niet echt passend bij de leeftijd is. Ik wil, als hij zo blijft, hem ook zeker op een soort weerbaarheidstraining doen want hij is te lief voor andere kindjes, laat altijd alles oppakken etc.

Rejoy. schreef:Peuters kúnnen gewoon het bloed onder je nagels vandaan halen, ze noemen het niet voor niets de peuterpubertijd en zijn de eerste jaren niet voor niets de zogenoemde tropenjaren. Ik denk dat bijna alle ouders meerdere keren een woede-aanval in het openbaar mee hebben gemaakt bijvoorbeeld en hun peuter in gedachten achter meerdere rollen behang hebben geplakt. Peuters zíjn gewoon heftig, maar wanneer houdt het op bij 'normaal' peutergedrag en wanneer is het afwijkend gedrag?

Ik word soms ook gewoon heel gelukkig als ik een andere peuter onmogelijk zie doen, gewoon omdat dat bevestigd dat peuters inderdaad moeilijk kunnen zijn en dan mijn peuter niet per definitie een horrorpeuter is. Ik vind het vooral heel moeilijk hoe ik ermee om moet gaan, dus daarom hoop ik op een paar handvatten om haar te kunnen begeleiden tijdens heftige emoties, om zulke heftige emoties te kunnen voorkomen en haar wat gelukkiger weer te zien.

Met name het dikgedrukte stukje houdt mij ook heel erg bezig. Ik weet dat het gedrag dat A. hier vertoont aan de ene kant normaal is en bij de peuterfase hoort, maar soms is het echt heel erg extreem. Dat peuters soms niet luisteren en hun zin willen hebben bijvoorbeeld, dat hoort erbij. Maar de laatste tijd luistert A. werkelijk nooit en alles moet op haar manier. Ze is soms ook echt heel druk en agressief en lijkt dagenlang alleen rotzooi te willen trappen. Dan lijkt ze als het ware vast te zitten in dat patroon en ze komt er dan haast niet meer uit. Ik vind het soms best lastig om te bepalen of ik er iets speciaals mee moet, en zo ja wat.

Wat jullie verder omschrijven hier lijkt me ook heel erg lastig om mee om te gaan trouwens. Ik kan me nog herinneren dat mijn jongste broertje ook heel gevoelig reageerde op prikkels en heel veel huilbuien had en dergelijke. Heeft mijn ouders behoorlijk bezig gehouden en was soms echt heel lastig mee om te gaan. Hij heeft dacht ik onder andere speltherapie gehad, door middel van spel kwam de therapeut erachter wat er speelde en kon zij handvatten geven hoe met bepaalde dingen om te gaan.

Het ergste wat ik hierin ook vind is dat je je kind op dat moment zo boos, zo machteloos, zo gefrustreerd en tegelijk zo verdrietig ziet. Soms komt ze niet uit haar woorden, heeft ze erg veel moeite met het verwoorden. Ze wil en zegt dan zoveel dingen tegelijk, in een complete wartaal. Ik ga dan vaak bij haar zitten, op ooghoogte en zeg iets als: "Je weet het allemaal even niet meer he?!" Die erkenning doet haar al goed. Ze raast nog wel even door, maar ze heeft het gevoel dat ze mag. Ik sus haar niet, als in 'stil maar, stop met huilen' want dat werkt bij haar niet.

Wij zijn bij de kinderpsycholoog nu nog erg bezig met het slapen van haar, maar heb al wel wat praktische tips gekregen met betrekking tot haar sensorische ontwikkeling. Zo is ze erg gevoelig met haar handen en voeten. Gras, klei, scheerschuim, vieze handen.. ze vind het vreselijk. Ik ben nu spelenderwijs bezig met het stimuleren hiervan. Zo kan ze nu al een paar minuten spelen met scheerschuim en vingerverf.

Grappig dat je dat aan haalt parisienne. Onze dochter kan ook niet tegen vieze handen/voeten, zodra er verf aan komt moet dat er direct afgehaald worden, zand aan de handjes staat garant voor een huilbui en wanneer haar mouwen iets nat worden bij het spelen bij de kraan moet de trui ook direct uit.