Vind jij dat?

Ik wil er wel iemand bij hebben, ja. Maar ik ben ook doodsbang voor narcose. Vind je echt een bikkel als je alleen gaat, wou dat ik dat kon.

Ik heb vorig jaar m'n verstandskies moeten laten verwijderen bij de kaakchirurg. Ik hoefde niet onder narcose dus ik zou alleen. M'n moeder is toch meegegaan en daar was echt blij om. Ik voelde me zo naar na de ingreep en ik was blij dat ik niet met het openbaar vervoer hoefde.

Ik kreeg juist het commentaar toen mijn man mee was toen ik opgenomen werd 'Hugh, ben je mee? Waarom?' Van een verpleegkundige die toevallig ook familie is. Zo stom, mijn amandelen werden verwijderd, ik moest voor het eerst onder narcose en ik was bang, en ik moest in het ziekenhuis nog ruim 2 uur wachten na opname. Ik was zo blij dat hij er bij was, maar dat vond de verpleegkundige dus maar onzin. Toen ik opgehaald werd voor operatie is hij naar huis gegaan, hij was er niet toen ik wakker werd, vond ik ook niet nodig, ik had hem juist vooraf nodig. En toen ik een paar uur wakker was kwam hij met de kinderen. En hij heeft me opgehaald en een paar dagen vrij genomen omdat ik de eerste 5 dagen niet alleen thuis mocht zijn. Van mij mocht hij na 2 dagen weer aan het werk, toen vertrouwde ik het wel.

Zolang je het prima vindt om alleen te gaan vind ik het niet zo raar als hij gaat werken. Als jij zou willen dat hij meegaat zou ik het wel logisch vinden als hij vrij neemt. Ik vind het wel echt heel onverstandig dat je van plan bent om met de bus naar huis te gaan en ook apart dat je vriend dat normaal vindt. Ik zou mijn man na een narcose echt op gaan halen als hij bedenkt dat hij met de bus gaat.

Zelf heb ik het liefst dat m'n moeder erbij is. Toen ik wakker werd op de ic was mijn eerste reactie ook 'Waar is mama, ik wil mama'. Maar m'n vriend zou me nooit alleen laten gaan, ook al zou ik dat willen. Hij neemt als m'n moeder niet kan zelf vrij. Niet alleen bij operaties maar eigenlijk bij alle afspraken in het ziekenhuis. Met de bus naar huis lijkt me enorm onverstandig, zeker als ik na ga hoe ik me voelde na de narcose!

Maar los van wat iedereen vindt en wat je vriend doet, wat wil jij? Als niets een bezwaar zou zijn, wil je dan niet liever dat er iemand bij je is? Snap dat je niemand lastig wilt vallen al is het maar om op te halen, maar weet uit ervaring dat mensen liever moeite nemen om je op te halen dan zonder iets te kunnen doen toekijken. Zou je zelf ook niet blij zijn als iemand je hulp accepteert?

Om aan te geven dat hulp accepteren geen zwakte oid is

Ik vind het eigenlijk meer dan normaal dat je partner mee gaat met dit soort dingen.. Mijn man heeft daar gewoon vrij voor gevraagd. Met de bus terug zou ik al helemaal niet doen trouwens.

In het geval van Zazou zou ik er wel voor zorgen dat er iemand was die me op kon halen na de ingreep. Ik zou het vervelend vinden alleen met het ov terug naar huis te moeten. Maar ik zou er niet op staan dat mijn vriend meeging.

Als er iemand anders met me mee zou gaan vind in het geen probleem dat mijn vriend geen vrij neemt. Zo heb ik ook mijn moeder naar het ziekenhuis gebracht toen ze geopereerd werd, zodat m'n vader juist vrij kon nemen als m'n moeder weer thuis was. Ik was toch vrij die dag en m'n moeder had er meer aan dat er iemand thuis was als zij ook weer thuis was dan dat er iemand bij haar was in het ziekenhuis. Het is toch een kwestie van afzetten en toen in ik weer gaan.

Ik zou het niet eens hoeven voor te stellen, mijn man zou uitzichzelf gewoon vrij nemen!

Het zou voor mij niet hoeven, maar ik kan me niet voorstellen dat mijn man dan geen vrij neemt. Nu is hij eigen baas en is het wat makkelijker te regelen, maar als werknemer zou hij ook zeker zijn best hebben gedaan vrij te kunnen nemen.

Eerlijk gezegd zou ik best teleurgesteld zijn als hij niet zou proberen vrij te krijgen.
Nee, het is geen grote operatie, maar je kan je partner wel bijstaan bij dat soort dingen.

Ik zou het zelf overigens ook fijn vinden als er iemand bij me zit als ik wakker word uit de narcose. Mijn vriend hoeft het niet te zijn, mijn moeder zou ook fijn zijn, of desnoods dan een vriendin. Maar ik zou het liefst m'n moeder, of toch wel m'n vriend hebben.

Verder ben ik ook niet graag iemand tot last, maar om terug naar huis te gaan zou ik toch écht iemand proberen te regelen. In mijn omgeving zien ze dat ook niet als last, maar als iets vanzelfsprekends. Een narcose is een aanslag op je lichaam en sommigen hebben tot 10 dagen na de narcose nog last van de na-effecten, en dan zou jij dezelfde dag van de narcose nog met de bus willen... Heel onverstandig, en niet de definitie van zelfstandigheid wat je je kinderen wilt geven, en het voorbeeld wat je voor je kinderen wilt zijn, lijkt mij

Ragazza schreef:In het geval van Zazou zou ik er wel voor zorgen dat er iemand was die me op kon halen na de ingreep. Ik zou het vervelend vinden alleen met het ov terug naar huis te moeten. Maar ik zou er niet op staan dat mijn vriend meeging.

Naar wat ik lees op pagina 1 is er ook iemand die Zazou wil ophalen en thuisbrengen. Alleen zij blijft dat weigeren omdat ze zichzelf dan teveel vindt. Sorry dat ik het zeg Zazou, maar ik vind je ook wel een beetje eigenwijs daarin. Laat je gewoon door die persoon thuisbrengen, het wordt niet voor niks aangeboden.

In principe zou mijn man er geen vrij voor hoeven te nemen. Verder weet je hoe ik er over denk.

Ik zou het best eng en spannend vinden, dus zou het fijn nemen als hij vrij zou nemen om met mij mee te gaan. Ik ben ook met hem mee gegaan voor zijn schouderoperatie.

Mijn vriend zou me niet alleen laten gaan, en dat vind ik ook wel prettig. Maar mocht hij geen vrij kunnen krijgen dan zou ik met mijn moeder gaan. Alleen zou ik echt niet durven, ik ben altijd bang om flauw te vallen in ziekenhuizen.

Ik zou het toch wel fijn vinden als mijn man er dan is. Ik denk ook niet dat man zou gaan werken, hij zou zelf al wel vrijnemen.

Ik zou het niet erg vinden dat mijn man tijdens de ingreep aan het werk gaat, maar ik zou het wel fijn vinden als hij me even brengt en ook weer komt ophalen. Ik denk ook echt niet dat hij me met de bus terug zou laten gaan!

Pritt schreef:Ik zou het niet erg vinden dat mijn man tijdens de ingreep aan het werk gaat, maar ik zou het wel fijn vinden als hij me even brengt en ook weer komt ophalen. Ik denk ook echt niet dat hij me met de bus terug zou laten gaan!

+1

Ik zou het wel fijn vinden als hij erbij was. Toen ik vorig jaar geopereerd werd, had hij gewoon uit zichzelf vrijgenomen. Ik was heel blij dat hij erbij was.

Luce schreef:Ik vind het eigenlijk meer dan normaal dat je partner mee gaat met dit soort dingen.. Mijn man heeft daar gewoon vrij voor gevraagd. Met de bus terug zou ik al helemaal niet doen trouwens.

+1 Ik zou het ook echt niet tof vinden als mijn vriend niet meeging, gewoon omdat ik altijd stikzenuwachtig ben voor zo'n ingreep en je in het ziekenhuis toch nog best een tijdje moet wachten. Ik was ook maar wat blij toen m'n vriend meeging naar het ziekenhuis toen alle vier mijn verstandskiezen onder plaatselijke verdoving werden verwijderd, net zoals hij het toch wel erg prettig vond dat ik mee ging toen hij aan z'n blinde darm en later aan z'n hernia geopereerd werd.

Ik was sowieso niet van plan om met de bus terug te gaan, ging eigenlijk alleen om heen. Ik word wel weer opgehaald of het dan door mijn moeder is of door mijn vriend dat maakt me dan niet eens zoveel uit.
Ik vind het overigens teveel dat iemand uit Amsterdam komt om mij even naar het ziekenhuis te brengen en eventueel te blijven.

Edit: ik vind het niet erg dat mijn vriend geen vrij heeft, ik heb er wel opgestaan dat hij de dag erna vrij is. Dat ging met pijn en moeite bij hem.

Zazou schreef:

Edit: ik vind het niet erg dat mijn vriend geen vrij heeft, ik heb er wel opgestaan dat hij de dag erna vrij is. Dat ging met pijn en moeite bij hem.

Waarom dan? Is hij zo onmisbaar?

Bosjesvrouw schreef:

Pritt schreef:Ik zou het niet erg vinden dat mijn man tijdens de ingreep aan het werk gaat, maar ik zou het wel fijn vinden als hij me even brengt en ook weer komt ophalen. Ik denk ook echt niet dat hij me met de bus terug zou laten gaan!

+1

Zo hebben wij het ook gedaan. Hij wachtte totdat ik werd opgehaald en de verpleegkundige heeft hem gebeld toen ik weer op de afdeling lag. Was heel fijn en soepeltjes geregeld.

Ik zou het niet nodig vinden als mijn vriend mee zou gaan voor dit. Inderdaad bij een abortuscurettage (hier eerder genoemd) vind ik het wat anders, dat is emotioneel zwaar. Maar bij een simpele ingreep als een neusamandel weghalen zou het van mij niet hoeven.

(Ik heb overigens laatst 3 dagen in een buitenlands ziekenhuis gelegen omdat ik m'n arm had gebroken en geopereerd moest worden, toen vond ik het wel fijn dat mijn vriend er na 1.5 dag eindelijk was..maar dat was meer omdat ik niemand verstond en er niemand op bezoek kwam en ik me nogal eenzaam voelde

Succes met de operatie Zazou!

Toen ik een jaar of 16 was heb ik een kleine oogoperatie gehad onder plaatselijke verdoving. Ik was toen ook net zo dwars en zei dat er niks mis was met mijn benen en ik heus wel naar huis kon fietsen. Heb ik toen best spijt van gehad. Was zo wazig dat ik me moest bedwingen geen dutje te doen in de berm. Was zo van de kaart af dat dat me een serieuze optie leek op dat moment. Dat was nog niet eens een narcose.