Huilen waar de kinderen bij zijn

Ik huil eigenlijk niet in bij zijn van zoon. Vooral net na zijn geboorte was ik heel verdrietig om mijn broertje, daar ging ik mijn kleine baby niet aan blootstellen. Mijn teen stoten is niet erg, maar echt intens verdriet, daar stel ik hem niet aan bloot. Hij snapt het niet en ik ben bang hem een onveilig gevoel mee te geven.

Ja hoor, mama verdrietig zeg ik dan.

Ja hoor ik vind dat dat erbij hoort, ook die emoties moeten ze leren en zien. Ik leg het hem gewoon uit en hij komt me dan knuffelen. Vooral in de kraamweek en de weken daarna was ik een emotioneel wrak.

Printje schreef:Ja hoor ik vind dat dat erbij hoort, ook die emoties moeten ze leren en zien. Ik leg het hem gewoon uit en hij komt me dan knuffelen. Vooral in de kraamweek en de weken daarna was ik een emotioneel wrak.

Vind je het er ook bij horen dat een kind zakdoekjes naar mama brengt en troost? Ik vind dat eigenlijk gewoon andersom zo horen en verder niets.

Charles schreef:

Printje schreef:Ja hoor ik vind dat dat erbij hoort, ook die emoties moeten ze leren en zien. Ik leg het hem gewoon uit en hij komt me dan knuffelen. Vooral in de kraamweek en de weken daarna was ik een emotioneel wrak.

Vind je het er ook bij horen dat een kind zakdoekjes naar mama brengt en troost? Ik vind dat eigenlijk gewoon andersom zo horen en verder niets.

Zo er is het hier niet maar met mama troosten is toch niets mis. Zolang je maar omschrijft wat eraan de hand is. Moet een kind dan opgroeien met het idee dat papa en mama nooit huilen, dat is toch gewoon niet waar? Je wil een kind toch verschillende emoties leren en dat hij niet de enigste is die die emoties heeft.

Ik ben wel eens spontaan in tranen uit gebarsten op de groep, waar de meeste kinderen bij waren. Ben vervolgens wel even ergens heen gelopen waar geen kinderen waren, maar een aantal hebben het wel gezien. Ik vind het geen probleem als andere mij huilend zien,ook andermans kinderen niet, maar ik kan me zo voorstellen dat ouders er niet op zitten te wachten dat ik tegenover hun kinderen sta te huilen.

Ik ' huil' ieder jaar bij het afscheid van mijn oudste kleuters haha. Inclusief de ouders zelf dus dat scheelt. Ik leer mijn kleuters ook dat ook juffen, moeders etc ook weleens huilen. Je gaat kinderen toch niet een beeld scheppen dat als je groot bent je nooit meer verdrietig bent, dat is toch onzin.

Bij sociale emotionele lesjes over bijv. Boos zijn, bang etc dan vertel ik dat ik dat ook weleens heb, boos bang etc.

Ik vind dat huilen wel moet kunnen. Op deze manier leert een kind alle emoties kennen en plaatsen. Als er in het bijzijn van kinderen wel gelachen wordt van blijdschap, vind ik dat de andere (minder prettige) emotie ook getoond mag worden. Zo laat je als volwassene ook zien dat negatieve gevoelens ook geuit mogen worden en dat je ze niet moet opkroppen.

Daarnaast denk ik ook dat kinderen vaak meer aanvoelen dan we vermoeden. Als je dus verdrietig/boos/... bent, maar doet alsof er niks aan de hand is, zal je lichaamstaal iets anders aangeven dan de boodschap die je brengt. Ik ben ervan overtuigd dat kinderen dat voelen en door die tegenstrijdigheden veel verwarder worden dan wanneer je op hun niveau uitlegt dat mama's ook verdrietig kunnen zijn...

Printje schreef:

Charles schreef:

Printje schreef:Ja hoor ik vind dat dat erbij hoort, ook die emoties moeten ze leren en zien. Ik leg het hem gewoon uit en hij komt me dan knuffelen. Vooral in de kraamweek en de weken daarna was ik een emotioneel wrak.

Vind je het er ook bij horen dat een kind zakdoekjes naar mama brengt en troost? Ik vind dat eigenlijk gewoon andersom zo horen en verder niets.

Zo er is het hier niet maar met mama troosten is toch niets mis. Zolang je maar omschrijft wat eraan de hand is. Moet een kind dan opgroeien met het idee dat papa en mama nooit huilen, dat is toch gewoon niet waar? Je wil een kind toch verschillende emoties leren en dat hij niet de enigste is die die emoties heeft.

Wat mij betreft leren ze heus wel dat papa en mama emoties hebben, alleen hoeft dat niet als ze 4 zijn ofzo.

Ik vind er niets mis mee dat ze het wel al jong ervaren. Zoals iemand anders al zei kinderen voelen emoties haarfijn aan. Je kunt ze dan beter benoemen als verzwijgen.

Ik vond het vroeger verschrikkelijk als m'n moeder huilde, trouwens. In dat opzicht kan ik het me wel voorstellen, wij hadden vroeger veel geldzorgen en het gebeurde geregeld dat mijn moeder het even niet meer zag zitten. Dan probeerde ze het op te houden totdat we even buiten speelden, maar door het raam zag ik wel dat ze verdrietig was. Ik voelde me als kind ergens wel 'opgezadeld' met het verdriet, opgezadeld is wel een verkeerd woord, want mijn moeder heeft ons juist nooit ermee op willen zadelen, maar omdat ik wist hoe erg mijn ouders het vonden, durfde ik eigenlijk nooit dure dingen voor m'n verjaardag te vragen en vroeg ik eigenlijk tussendoor zélden om een speeltje of iets extra's, of iets leuks wat ik zag in de winkel, omdat ik ze geen verdriet wilde doen.

Ik denk dat je ook wel een verschil moet trekken tussen volwassen verdriet en verdriet wat een kind ook begrijpt. Een sterfgeval snapt een kind, dat verdriet deelt je kind waarschijnlijk ook. Pijn snapt een kind ook. Maar verdriet om iets wat gebeurt in de harde grotemensenwereld, dat is moeilijk uit te leggen aan een kind.

Lennox, maar dat zijn idd wel zware problemen, ik doelde op gewoon een keer huilen omdat je je klote voelt oid.

Ik huil wel in het bijzijn van T. Voorheen kwam hij me dan zelf knuffelen, maar tegenwoordig zegt hij "mama drietig?" en dan krijg ik een van zijn knuffels!

Ik vind het trouwens nog best een lastige nu ik er dieper over nadenk. Aan de ene kant vind ik dat ze me mag zien huilen als het eens voorkomt, want dan leert ze ook dat die emotie er mag zijn en geuit mag worden. Aan de andere kant lijkt het me voor een kind verschrikkelijk om je ouders te zien huilen..

Gelukkig hoef ik niet vaak te huilen, dus ik denk dat het hopelijk wel losloopt hier. Hoewel ik dan wel iemand ben, die als ze een keer moet huilen, dan bijna niet meer kan stoppen

Nee, doe ik liever niet. Ik weet nog dat ik als kind heel erg kon schrikken van heftige emoties, waarschijnlijk omdat ik ze toen nog niet goed snapte. Daarom kijk ik daarmee uit bij mijn dochters.