Nachtmerrie

Oh het is alweer een poos geleden, dus ik durf het niet met zekerheid te zeggen, maar echt al op het einde van haar zwangerschap in ieder geval. Ongeveer 4 weken voordat ze beviel volgens mij.

Lady1984 schreef:Oh het is alweer een poos geleden, dus ik durf het niet met zekerheid te zeggen, maar echt al op het einde van haar zwangerschap in ieder geval. Ongeveer 4 weken voordat ze beviel volgens mij.

Hetzelfde als hier..

Op de eerste plaats: Echt ontzettend rot voor je! Juist nu je de steun hard nodig hebt, is hij met andere zaken bezig. Helemaal niet netjes.
Normaal zou ik zoiets hebben van: Wegwezen. Maar dat is in deze situatie lastig. Misschien is het echt vluchtgedrag. Ik vind dat hij ook wel erg hard van stapel loopt. Is hij altijd zo? En je spreekt over een meisje, hoe oud is ze? Als ze nog jong is, is de kans groot dat ze niet eens zin in dit gedoe heeft. Is ze uberhaupt bekend met de situatie?
Ik zou de zaak even laten bekoelen nu ze naar het buitenland is en er geen contact is tussen die twee. Vervolgens goed uitspreken wat jullie beiden nu eigenlijk willen. En vanuit daar conclusies gaan trekken. Blijf wel steeds aan jezelf denken, niet je eigen grenzen voorbij gaan. Sterkte!

Staat hij er open voor om een keer een gesprek te hebben met een therapeut samen? Gewoon om te kijken hoe het zover heeft kunnen komen? Praten jullie normaal gesproken echt met elkaar?

Peachy, zij is 24, wel jonger dan wij. Maar ook wel het een en ander meegemaakt. En ze is bekend met de situatie, tenminste ze weet dat ik zwanger ben (erg he dat ik zoveel ver haar weet, allemaal in wanhoop gevraagd)
Normaal is hij niet zo. Is best terughoudend en verlegen (met een hele stoere mond erop).

Luce, of hij nu naar een therapeut zou willen weet ik niet. Ooit wel over gesproken, nu weet ik het niet, niet over gehad. En nee, het is nooit een prater geweest

Jeetje, wat een nare situatie. Met recht een nachtmerrie te noemen..

Ik zou echt niet weten wat ik zou doen in jouw situatie. Het is heel onwerkelijk. Mijn gevoel op dit moment zegt: probeer hem bij je te houden. Kijk of hij tot inkeer komt wanneer het kindje er is. Ik zou het hufterig vinden wanneer hij je nu gaat verlaten. Bespreek sowieso je eigen gevoelens en je angst. Krop het niet op.

Jeetje meid, wat een rotsituatie.
Ik haal er alleen niet echt uit of hij écht fysiek is vreemdgegaan of dat hij alleen gevoelens voor haar heeft maar dat tegen heeft gehouden vanwege zijn relatie met jou. Misschien heb ik er overheen gelezen hoor, dat kan ook. Het is allebei natuurlijk rot (zacht uitgedrukt) maar als hij gevoelens voor haar heeft gekregen is dat waarschijnlijk niet bewust gegaan. Wat hij er mee doet is een tweede natuurlijk.
Kun / wil je ergens anders heen? Even bij een vriendin logeren?
Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten maar mocht je daar inhoudelijk iets over willen weten beantwoord ik dat liever via PM.
Sterkte!

La senza, hij is wel degelijk ver gegaan, meteen de eerste avond al. En daarna nog 1x afgesproken. En de rest iedere dag contact via de tel.

We zijn weer een dagje verder, weer erg slecht geslapen, en weer een halve kilo minder zwaar. 1,5 kilo in2 dagen.
Gister heeft hij zijn verhaal edaan aan zijn moeder, die belde mij daarna huilend op. Zij heeft hem ook gezegd dat hij het contact met haar moest verbreken, en zich op mij en de baby moest richten enz. Dus ik kreeg al lichtelijke hoop, vooral omdat hij iets later belde voordat hij nog naar een afspraak moest en toen heel normaal klonk. Helaas was ie om 23 uur nog niet thuis. Hij zei toen hij na twaalfen thuis kwam dat ie na de afspraak nog niet naar huis wilde en na had gedacht. Ik denk alleen iets anders, maar hij zegt van niet, tja.
Gisteravond liet ie vooral blijken dat hij eigenlijk gewoon niet dacht dat het beter zou worden. Ook het contact met haar wilde hij eigenlijk niet verbreken, en zij wilde ook nog een keer praten hoe of wat. Ik wist ook niet meer hoe te reageren, en merk dat ik dan pusherig wordt, watnatuurlijk niet werkt. Als ik over relatietherapie begint zegt hij at hij daar wel een keer mee kan praten. maar ja graag of niet. Hoewel hij haar laat weten hoe het hier is, zegt hij niet dat gedacht wordt dat het beter is als er geen contact meer is.
Nouja, na nog wat opmerkingen uit frustratie van beide kanten is hij een naar beneden geweest (en natuurlijk online geweest). Toen hij naar bed kwam gaf hij wel een kus en pakte hij mn hand, voor mij zeg maar. Alleen vanacht weinig geslapen, kon zn aanrakingen nu niet echt hebben, en ook het feit dat hij wel gewoon sliep.
Heb vanacht/vanmorgen ook gezegd dat ik niet meer weet wat ik denk en voel. Dat het gewoon een rottijdstip is en dat ik liever had dat ie na de bevalling zou gaan. Toen zei hij dat hij het dan wel wilde proberen, maar geen garantie kan geven. Dat snap ik ook, datkan ik ook niet. Maar ja, het ene moment zegt ie zus, dan weer zo, weet ook niet wat gemeend is.
Vanmorgen zijn moeder ook maar gebeld. Die had dit ook niet echt verwacht, dacht ook wel beetje doorgedrongen te zijn geweest. Ook zij gelooft niet echt in oprechte gevoelens. Zij gaat nu vragen of hij vanavond weer even langs komt, ik weet het anders ook niet meer.
Sorrie voor het wederom lang verhaal, maar is ook wel een fijne uitlaatklep

Ik kan er ook echt niet bij dat dat stomme kind met d'r domme kop gewoon stug op z'n gevoel in blijft spelen (blijkbaar), en geen afstand neemt, uit normaal fatsoen, omdat ze weet dat hij vader wordt en een vriendin/vrouw thuis heeft zitten die op punt van bevallen staat. En van hém kan ik het me niet voorstellen dat hij zijn kind en de moeder van z'n kind zo eenvoudig in de steek laat. Bah, het maakt me gewoon boos. Schop onder z'n reet moest 'ie krijgen.

Ik snap sowieso niet dat iemand vreemd kan gaan, of dat iemand seks heeft/ contact heeft met iemand met een relatie (en in dit geval niet zomaar een relatie). toch gebeurt het.
Hij ziet dit volgens mij ook niet echt als mij nu in de steek laten, want hij blijft nu toch bij mij, een ook na de bevalling?! Ik krijg het er ook niet in dat dat ook wel in de steek laten is. Maar als ik nu al weet dat hij het echt niet meer denkt(!) te zien zitten, dan zie ik die periode ook niet meer echt zitten.
Ik weet ook niet meer of ik hem nu het beste met rust kan laten (want als hij zoiets zegt kan ik niet zomaar 'ok' zeggen), ik weet niks meer
Edit; we zijn natuurlijk ook pas een paar dagen verder, kan eigenlijk ook niks in een paar dagen verwachten

Oh god, inderdaad een nachtmerrie..

Ik begrijp niet dat zowel hij als zij zo egoistisch kunnen zijn. Ja, je kan heftige gevoelens voor iemand ontwikkelen. Daar kan ik me nog wel in vinden maar de situatie is zoals die is. Jij bent zwanger, hij wordt vader. Hij zou er voor jou en voor zijn kind moeten zijn. Wat hij nu doet, kan hij nooit meer terug draaien, morgen niet, nooit niet. Leg dat maar eens uit aan je kind later. Hij kent haar niet eens, dikke kans dat zij als ze voor elkaar kiezen binnen een jaar uit elkaar zijn. Maar ja.. Dat heb jij vast ook allemaal al bedacht. Jammer dat hij niet nadenkt.

Heel veel sterkte gewenst.. Ik vind het echt heel verdrietig voor je en kan me niet eens voorstellen hoe je je moet voelen. Denk je ondanks dit wel goed aan jezelf?

Wat een nachtmerrie voor je. Wanneer ben je uitgerekend?
Heb je goede vriendinnen of familie in de buurt? Het enigste waar jij nu om moet denken is jezelf en de baby. Laat je eigen geluk en gezondheid niet afhangen van deze eikel. De baby gaat nu voor. Zorg dat je zo weinig mogelijk stress hebt. Is het geen goed idee om hem tijdelijk het huis uit te zetten? Zodat jij wat tot rust komt en na kan denken wat jij zelf wil. Hij weet niet of hij jouw nog we wil zeg je. Maar wil jij hem nog wel? Wil jij met iemand samenleven die jou zo bedriegd?
Probeer afstand te nemen. Als hij echt voor de relatie en jullie gezin wilt vechten dan komt hij wel terug. Zorg dat je veel vriendinnen en familie om je heen hebt. Jij bent het belangrijkste op dit moment!
Als je wilt praten kun je mij altijd pm-en.

Jeetje, dat ze weet van jullie baby-situatie en dan toch nog doorgaat hiermee. Vind ik erg om te horen! Je schrijft dat je vriend nog steeds twijfelt of hij moet blijven en zelfs het contact wilt onderhouden met haar. Ik denk dat het tijd is dat je een ultimatum gaat stellen (ook gezien je gezondheidstoestand icm de zwangerschap), of jij en de baby of zij. Anders is de kans groot dat hij van twee walletjes blijft eten en het ligt er maar net aan of je zo door wilt gaan. Misschien komt hij hierdoor erachter dat hij echt niet zonder je kan, misschien kiest hij voor haar. Maar dan weet je in ieder geval waar je aan toe bent.

Wat reageren de meesten apart, moet ik zeggen. Hoezo zou zij moeten proberen hem bij zich te houden, omdat hij koudwatervrees heeft? Ik snap dat eerlijk gezegd niet. Ik vind het heel erg wat de TO wordt aangedaan. Het is makkelijk om te zeggen vanaf de zijlijn, maar -ik denk- dat ik eieren voor mijn geld zou kiezen en zou zeggen dat hij moet vertrekken. En ik zou zeker niet smeken en pushen zodat hij bij me blijft. Want stel hij blijft wel bij me, zou altijd in mijn achterhoofd spelen dat hij hier niet wil zijn.

Kan je niet beter tegen hem zeggen dat hij moet gaan, en je richten op jouw eigen toekomst en jouw kindje? En proberen sterk te zijn? Ik vind het zo vreselijk laag en laf van hem, dat gun je niemand. Ik vind dat je beter verdient dan dit.

Als ik zeker zou weten dat dit geen vluchtgedrag zou zijn had ik hem zeker de deur uitgezet. Maar dat is mijn gevoel niet, hoe stom ook.
En idd normaal zou ik ook zeggen zoek het maar ff uit, ff rust enz, en dat het desnoods later goedkomt, maar die tijd hebben we niet. Stel dat het goedkomt, dan wil ik dat we ook als stel de bevalling en kraamweek hebben egdaan. Ik ben nu 36 weken zwanger, ik heb die tijd niet meer. Ik zou nog niet eens weten wie ik er anders bij zou willen, daar kan ik ook niet over nadenken, hoe stom ook.
Ik kan hem niet de keuze geven, zij of wij, want dan denk ik te weten wat hij kiest. Maar ook dat denk ik dat dat een bevlieging is, en dan is het achteraf te laat.

Carrie schreef:Wat reageren de meesten apart, moet ik zeggen. Hoezo zou zij moeten proberen hem bij zich te houden, omdat hij koudwatervrees heeft? Ik snap dat eerlijk gezegd niet. Ik vind het heel erg wat de TO wordt aangedaan. Het is makkelijk om te zeggen vanaf de zijlijn, maar -ik denk- dat ik eieren voor mijn geld zou kiezen en zou zeggen dat hij moet vertrekken. En ik zou zeker niet smeken en pushen zodat hij bij me blijft. Want stel hij blijft wel bij me, zou altijd in mijn achterhoofd spelen dat hij hier niet wil zijn.

Kan je niet beter tegen hem zeggen dat hij moet gaan, en je richten op jouw eigen toekomst en jouw kindje? En proberen sterk te zijn? Ik vind het zo vreselijk laag en laf van hem, dat gun je niemand. Ik vind dat je beter verdient dan dit.

Ik sluit me hier bij aan. Ben er al een paar dagen over aan het nadenken en ik zou dit besluiteloze gedrag niet wíllen accepteren. Ik zeg niet dat ik klakkeloos hem op straat zou zetten, maar het is nu kiezen of delen. Prima: wil je contact met haar.. dan benje hier niet meer welkom. Dan stort jij je op je toekomst die je razendsnel moet gaan omgooien zodat alles klaar is zodat jij alleen er voor je kind kan zijn. En als hij voor jou gaat: dan is het contact met haar over..

En jaajaja.. dit is echt heel makkelijk gezegd maar dit twijfeloze bestaan is ook écht niks voor je!

Lonelymom schreef:Als ik zeker zou weten dat dit geen vluchtgedrag zou zijn had ik hem zeker de deur uitgezet. Maar dat is mijn gevoel niet, hoe stom ook.
En idd normaal zou ik ook zeggen zoek het maar ff uit, ff rust enz, en dat het desnoods later goedkomt, maar die tijd hebben we niet. Stel dat het goedkomt, dan wil ik dat we ook als stel de bevalling en kraamweek hebben egdaan. Ik ben nu 36 weken zwanger, ik heb die tijd niet meer. Ik zou nog niet eens weten wie ik er anders bij zou willen, daar kan ik ook niet over nadenken, hoe stom ook.
Ik kan hem niet de keuze geven, zij of wij, want dan denk ik te weten wat hij kiest. Maar ook dat denk ik dat dat een bevlieging is, en dan is het achteraf te laat.

Maar moppie: als je nu in je hart weet dat hij nú voor die bevlieging gaat, nu zijn gevoel achterna gaat júist op het moment dat je hem harder dan ooit nodig hebt. En jullie (ongeboren) kind ook, dan weet je toch genoeg? Als je nu al die commitment niet van hem krijgt, en zijn hele toekomst op het spel zet voor een meisje dat hij amper kent, dan wanneer krijg je die commitment wel?

Ergens weet ik het wel, maar voelt het zo totaal niet.
Ik denk dat ik toch vandaag maar afwacht

Ik zit ook al een paar dagen te bedenken wat ik zou doen..

Op dit moment blijft alles zo twijfelachtig voor jou maar voor hoe lang gaat dat zijn?
Weet hij over een week , 3 weken of na de kraamweek wat hij wilt?
En wat als hij nu samen met jou de laatste 4 weken en de bevalling door maakt en met z'n 3-tjes de kraamweek en daarna zegt hij ik kies voor haar.
Ik denk dat de klap alleen maar harder aan komt dan.
Daarom zou ik hem zelf nu de keuze geven, wij of zij

Denk goed na over jij wilt, wat jou gelukkig maakt en hoe lang je in deze situatie wilt zitten.
Denk ook aan je gezondheid van jou en de baby...

Ik wil je in elk geval heel veel sterkte wensen.
Dit lijkt mij heel erg moeilijk!

Caro schreef:

Lonelymom schreef:Als ik zeker zou weten dat dit geen vluchtgedrag zou zijn had ik hem zeker de deur uitgezet. Maar dat is mijn gevoel niet, hoe stom ook.
En idd normaal zou ik ook zeggen zoek het maar ff uit, ff rust enz, en dat het desnoods later goedkomt, maar die tijd hebben we niet. Stel dat het goedkomt, dan wil ik dat we ook als stel de bevalling en kraamweek hebben egdaan. Ik ben nu 36 weken zwanger, ik heb die tijd niet meer. Ik zou nog niet eens weten wie ik er anders bij zou willen, daar kan ik ook niet over nadenken, hoe stom ook.
Ik kan hem niet de keuze geven, zij of wij, want dan denk ik te weten wat hij kiest. Maar ook dat denk ik dat dat een bevlieging is, en dan is het achteraf te laat.

Maar moppie: als je nu in je hart weet dat hij nú voor die bevlieging gaat, nu zijn gevoel achterna gaat júist op het moment dat je hem harder dan ooit nodig hebt. En jullie (ongeboren) kind ook, dan weet je toch genoeg? Als je nu al die commitment niet van hem krijgt, en zijn hele toekomst op het spel zet voor een meisje dat hij amper kent, dan wanneer krijg je die commitment wel?

Eens met Caro. Ik had nav je berichten de indruk gekregen dat hij zelf verward was en geen idee had wat te doen. Maar als je zelf al zo duidelijk weet dat hij niet voor jou gaat kiezen (en het bij hem schijnbaar al zo diep zit), zou ik die ultimatum niet eens meer stellen en hem eruit gooien. Heb je goede vrienden en familie die je kunnen steunen in deze tijd? Of je moeder die bijvoorbeeld bij de bevalling kan zijn?

Lonelymom schreef:Als ik zeker zou weten dat dit geen vluchtgedrag zou zijn had ik hem zeker de deur uitgezet. Maar dat is mijn gevoel niet, hoe stom ook.
En idd normaal zou ik ook zeggen zoek het maar ff uit, ff rust enz, en dat het desnoods later goedkomt, maar die tijd hebben we niet. Stel dat het goedkomt, dan wil ik dat we ook als stel de bevalling en kraamweek hebben egdaan. Ik ben nu 36 weken zwanger, ik heb die tijd niet meer. Ik zou nog niet eens weten wie ik er anders bij zou willen, daar kan ik ook niet over nadenken, hoe stom ook.
Ik kan hem niet de keuze geven, zij of wij, want dan denk ik te weten wat hij kiest. Maar ook dat denk ik dat dat een bevlieging is, en dan is het achteraf te laat.

Vluchtgedrag of niet, maakt dat uit? Maakt het 't minder erg als het vluchtgedrag is? Vind ik niet. Wat een slappe lul zeg. Daar heb je toch sowieso niks aan als hij jou op dit belangrijke punt in jullie leven in de steek laat?

Vluchtgedrag maakt t niet minder erg, maar is wel meer te verklaren. Ik weet hoe hij is, en opziet tegen de toekomst (wat meerdere mannen kunnen hebben), wat ook wel geen excuus is maar toch.
Maar ik zie er anders ook erg tegen op om alleen te zijn. Tuurlijk krijg ik steun van mn ouders (die weten t ook als enige), maar dat is toch anders. Ook na de bevalling wil ik niet dat andere mensen vanalles voor mij doen vanwege de schuld van de partner. Heel veel vriendinnen heb ik niet, of durf ik gewoon niet latig te vallen (1 is zwanger, de andere net, en andere heb ik niet heel veel contact mee)
En ja, misschien heb ik líever dat na de bevalling blijkt dat t toch niet goed komt, maar dan zit ik wel al in de ritme van een kind hebben en heb ik daar minder onzekerheid over.
Als hij vanavond nog niks zinnigs weet te zeggen denk ik dat hij in íeder geval wel op de bank kan slapen, en ga ik eens diep nadenken over het weekend

Wat een ontzettend moeilijke situatie! Ik ben het wel eens met Carrie, koudwatervrees of niet, dit doe je niet. Natuurlijk begrijp ik dat het een hele lastige keuze is maar ik hoop wel dat je voor jezelf durft te kiezen. Dat hij je op zo'n moment op deze manier in de steek laat geeft niet echt hoop voor de toekomst.
Het zal heel heftig zijn om de bevalling en de kraamtijd zonder hem te doen maar wat heb je eraan als hij er fysiek is en met zijn hoofd bij haar zit?

Inderdaad een nachtmerrie.
Ik voel me, door jou verhaal te lezen, zo boos.
Ik zou pisnijdig op hem zijn, hij zou direct zijn koffers kunnen pakken en echt niet hoeven denken dat hij bij de bevalling mocht zijn.
(Nou niet massaal daarop gaan reageren)
Je zegt dat je hem niet voor het blok wil zetten omdat je dan denkt te weten waarvoor hij kiest, maar nu laat je hem van 2 walletjes eten. En daarbij, je accepteert dit toch niet? Het is een enorm slap excuus dat hij koudwatervrees heeft, daarvoor hoeft iemand echt niet vreemd te gaan.
Ik dénk dat hij zich pas realiseert wat dit doet, als je hem juist "het huis uitzet" en laat blijken dat je dit niet accepteert. Nu lijkt het alsof jij vindt dat hij nog wel even de tijd heeft om na te denken.
En ik zou liever de bevalling in bijzijn met mijn moeder doen dan met mijn partner die mij bedriegt.

Ik stop maar met typen want ik kan me hier zo kwaad om maken. Superstom natuurlijk omdat ik dit lees via internet.

Tja viva, dat sommige verhalen je toch zo kunnen raken he.

Hij is inmiddels thuis. Zn moeder belde dat ze had gezegd dat hij het contact moest breken met hasr en hij zei ja. Hier thuis zei hij niks. Ben er zelf over begonnen, en aangegeven dat deze sfeer niet echt bevordelijk was. Dat gaf hij ook.toe. Hij zei weliswaar dat hij t contact zou verbreken en er voor ons xou zijn. In eerste instantie sowieso als vader, maar ook poging tot man. Ik zit nu boven, laat em toch maar even verder met rust.