Naar de psycholoog..

Oké, ik moet dus naar de psycholoog. Nee, ik ben niet gek maar ik vind het toch best euhm, raar. Het past niet bij me, sta er lichtelijk sceptisch tegen over, maar heb eigenlijk geen flauw idee wat ik kan verwachten. Mijn vader heeft er destijds veel baat bij gehad, terwijl hij er ook behoorlijk sceptisch tegen over stond.

Alleen mijn vriend, die vind het maar dikke onzin geloof ik. Hij zegt dat wanneer het probleem opgelost is (en dat kunnen we samen wel 'ff' doen) dat ik dan gewoon weer mezelf ben. Maar ik denk niet dat dit gaat gebeuren. Wat moet ik hier mee? Hoe kan ik het hem uitleggen, want hij lijkt het niet te begrijpen dat het niet alleen dat ene probleem is, maar dit al jaren sluimert.

Wat kan ik eigenlijk verwachten bij een psycholoog, moet ik écht met de billen bloot? Ik kom zelf al nauwelijks bij mijn eigen gevoel. Ja, ik kan blij zijn of verdrietig. Maar echt omschrijven wat ik precies voel? Dat komt niet verder dan dat, al jaren niet.

Edit: God, wat een onsamenhangend verhaal. Laat precies zien hoe het er momenteel in mijn hoofd aan toe gaat, net zo'n chaos!

Van wie moet je naar de psycholoog? Want het klinkt nu een beetje als 'iemand dwingt me, maar ik wil helemaal niet!'. Denk je dat je er wel iets uit kunt halen? Ik begrijp dat je er wat sceptisch tegenover staat, het voelt misschien ook erg vreemd voor je (al hoef je echt niet 'gek' te zijn om naar een psycholoog te gaan natuurlijk ), maar ik denk dat je, als je er wel iets uit wilt halen, je er toch wat meer voor open moet stellen. Dit is natuurlijk heel zwart-wit gezegd, maar als je het niet wilt, dan denk ik ook dat het niet heel veel kan helpen!

Het is niet zo dat ik moet hoor. Ik sta er zelf ook wel voor open, maar weet eigenlijk niet zo goed wat ik er mee moet. Ben inmiddels aan het idee gewend, maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik er kan 'halen'. Ergens denk ik ook wel dat het goed voor me is, dat op die manier mezelf ook beter en meer kan uiten dan alleen janken of lachen.

Dat klinkt al anders Het is ook vreemd meid, zeker als je het niet gewend bent, het niet bij jezelf vindt passen of er inderdaad misschien nog niet 100% voor open staat. Maar heb je iets te verliezen? Kun je misschien proberen er een beetje blanco in te gaan de eerste keer om te kijken of er iets voor je te halen valt?

Wil je er iets aan hebben dan moet je wel 'met de billen bloot', zoals je zelf zegt. Maar daarvoor is het wel belangrijk dat je vertrouwen is met de psycholoog waarmee je praat. Als er geen klik is kun je waarschijnlijk beter overstappen, want dan gaat het niet werken.

Ik snap dit gevoel helemaal, behalve dat het bij mij (nog) niet nodig is om op bezoek te gaan.

Vraag me wel af hoe dat nou gaat, ik vertel niet snel iets over mijn eigen gevoel, krijgt zo'n man/vrouw dat wel uit mij dan als ik het niet zelf allemaal ga vertellen.

Hoe werkt zo iets? Ik heb echt werkelijk waar geen idee.

Maar ik zou het gewoon eens proberen, het kan in ieder geval nooit kwaad dus wat heb je te verliezen? Stap 1 heb je al gezet om het te onderkennen!

Misschien is het juist belangrijk dat je bij de psycholoog leert om over je gevoel te leren praten. Dat hij/zij je daar bij helpt. En ja, je moet met de billen bloot. Maar is dat niet juist het hele doel? Zo leer je toch beter grenzen te stellen? Het doel is om jou beter te laten functioneren, het kan je alleen maar helpen.

Ik vind het trouwens altijd een beetje apart dat er blijkbaar nog heel wat mensen zijn die sceptisch tegenover psychische hulp staan. Een leerkracht die jou leert leren, dat is heel normaal. Maar een psycholoog die jou een spiegel voorzet, waardoor je leert wie je bent, wat jouw grenzen zijn en hoe jij het beste functioneert is ineens raar?

*

Een psycholoog kan perfect werken als ondersteuning. Maar je moet er zelf wel voor openstaan. Sta je er niet voor open, dan zal het ook niet snel een helend effect hebben.

Een psycholoog zal vragen naar de problemen en hierop continu een stukje dieper ingaan. Het is de keuze aan de client om met hem/haar mee te gaan, die diepte in. Blijft het oppervlakkig, dan zal het geen baat hebben. Maar er zijn veel goede psychologen en ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand mij niet de diepte in kreeg. Terwijl ik juist het toppunt van geslotenheid ben.

Novalee schreef: Ik zou willen dat ik het jaren eerder had gedaan.

Zo'n gevoel heb ik ook altijd. Ik heb voornamelijk heel veel goede ervaringen met psychologen. Ik heb mezelf steeds een stukje beter leren kennen en daar heb ik nog dagelijks profijt van.

Luce schreef:Ik vind het trouwens altijd een beetje apart dat er blijkbaar nog heel wat mensen zijn die sceptisch tegenover psychische hulp staan. Een leerkracht die jou leert leren, dat is heel normaal. Maar een psycholoog die jou een spiegel voorzet, waardoor je leert wie je bent, wat jouw grenzen zijn en hoe jij het beste functioneert is ineens raar?

Sceptisch betekent toch niet per se dat je het werk van een psycholoog raar vindt? Ik vind het heel logisch dat er psychologen zijn, ik snap dat er mensen naar psychologen gaan en daar baat bij hebben, maar ik ben zelf sceptisch over of ze capabel genoeg zijn om daadwerkelijk te kunnen helpen.

Wat je kunt verwachten hangt inderdaad af van je problematiek, maar ook van de werkwijze van de psycholoog. Of je 'met de billen bloot' moet, tja, ze zullen je waarschijnlijk niet dwingen om dingen te vertellen. Wat je bespreekt, is in principe jouw keus. Maar het idee is natuurlijk wel dat je bereid bent om te vertellen, want anders is het niet zo zinvol. In ieder geval succes!

Ik ben ooit ook bij een psycholoog geweest om dingen in mijn opvoeding te verwerken, zeg maar. Ik studeerde SPH en de gesprekstechnieken van de psycholoog hadden we net gehad dus ik kon me niet voorstellen dat deze man mij 'met de billen bloot' kon laten gaan. Dus ook ik zat er wat skeptisch. Maar toen zei hij opeens: ik vind je nogal arrogant. Nou, dat moet je net zeggen tegen iemand die helemaal inde put zit. Dus ik stond op, werd ontzettend kwaad, begon te huilen etc. Toen ik na een kwartier wat gekalmeerd was (en hij natuurlijk mazzel dat ik niet de deur uitrende) zei hij: dat zeg ik omdat ik denk dat jij denkt dat jij alles wel alleen kunt, dat je geen andere mensen nodig hebt, je stoot iedereen af. Laat eens wat mensen toe. Nou traaaaaaaanen weer. Want dat klopte. Heel erg.

Ik kreeg toen oefeningen mee om mensen te leren vertrouwen, want dat was behoorlijk beschadigd. Zo moest ik eens met mijn hoofd op de schoot van een vriendin gaan liggen. Dat vond ik zó moeilijk. Ik dacht de hele tijd: zit er niks in mijn haar, ruik ik niet gek, doe ik haar pijn als ik zo lig, ik moet vooral niet bewegen. Maar na een paar keer oefenen ging dit veel beter. Ook het op papier zetten en aan mijn ouders geven, luchtte enorm op. Het was een vreemde man maar hij heeft me zo ontzettend veel geleerd. Dat het ok is om je af en toe rot te voelen en dat ook aan anderen te laten zien. Ik weet zeker dat ik dankzij die man ben zoals ik nu ben. Ik was 22 toen ik naar die psycholoog ging en ik ben nu 30. Toen ik half jaar terug instortte vanwege vanalles, heb ik ook direct om hulp gevraagd en gekregen. Ik kan zoveel beter vertrouwen. Topvent. Raad het dus iedereen aan. En als er geen klik is, gewoon om een andere vragen.

Heb je bepaalde redenen waarom je gaat? Wie heeft het je aangeraden en wat hoop je vooral eruit te halen?

Ik ben in 2011 door de huisarts naar een psycholoog gestuurd, omdat ik daar in huilen uitgebarst was omdat ik alleen nog maar bezig wat met wat mensen van mij vonden en me gewicht. ik kreeg daar lichamelijke klachten van. Ik vond het vreselijk dat ik was doorgestuurd, had daar geen rekening mee gehouden. Heb buiten gelijk gebeld anders zou ik het alleen maar uitstellen.
Omdat ik van mezelf dus helemaal geen prater ben, en het liefst altijd maar 'het gaat goed' zeg, zag ik er als een berg tegenop. Ik was bloednerveus de eerste keer. Toen die vrouw de eerste vraag stelde begon ik al te huilen, zo zenuwachtig was ik.
Maar het ging al snel beter, ik kalmeerde wat meer bij sessie 2, en bij sessie 3 ging ik me echt open stellen. Tot ze bij sessie 5 aan gaf dat ze er mee ging stoppen dus dat ik naar een andere zou gaan. Nou daar ging ik weer. Huilen, en vertellen dat ik het gevoel had weer opnieuw te moeten beginnen.
Maar die tweede psycholoog was echt veel beter, ze stelde precies de juiste vragen, en liet me echt dingen anders in zien. Uiteindelijk heb ik toch bij haar nog ruim een jaar gelopen. Maar achteraf ben ik er heel blij mee geweest. Ik relativeer dingen nu heel anders. En ja ik moest echt met mijn billen blood (figuurlijk dan ), en dat vond ik eerst heel moeilijk, maar nu veel minder. Zelfs vrienden zeggen dat ik veel meer open ben nu. ipv dat gesloten boek dat ik was haha.

Ik ga zo bellen.

Maar echt heel vervelend, ik sla sinds maandag toen ik brak, overal van op tilt. Stagebegeleider wil me vandaag even bellen, maar ik heb echt zoiets van 'Nee, nu even niet. Ik heb genoeg aan mezelf'. Terwijl het juist goed zou zijn als ik hem vertel wat er speelt. Maar dat wil ik helemaal niet! Niet nu in ieder geval. Zo zijn er meer dingen. Ik kan nu onwijs weinig hebben.

Waarschijnlijk heb ik hier al veel te lang mee rondgelopen (als je kijkt in mijn medisch dossier zal je ook zien dat ik al ruim 8 jaar met diverse hoofdpijnklachten bij de huisarts ben geweest, maar dat niets hielp). Het wordt dus ook wel hoog tijd dat ik er iets aan ga doen. Ik kan momenteel ook niet fatsoenlijk functioneren. Nadenken gaat nauwelijks, concentratievermogen van jan l*l, erg moe en jankerig. Al voel ik me wel opgeluchter sinds ik weet dat ik naar een psycholoog kan/moet, terwijl er nog niks aan het probleem veranderd is.

Ik ben er ook geweest. Het heeft mij nog geen ene fuck geholpen. Ik ga vragen om een andere hulpverlener..

Hoeveel sessies heb je inmiddels gehad Burn? Jammer dat het tegenviel..

Ik heb een afspraak staan voor a.s. dinsdag. Praktijk bestaat uit 2 psychologen en ik heb gekozen voor de vrouw. Blij toe ook, kreeg de man aan de telefoon en die praatte zo vervelend!

Herkenbaar hoor Fortissimo! En dat is zeker iets waarvoor je bij een psycholoog terecht kan en waarvoor je mogelijk ook geholpen kunt worden. Ik ben ook bij verschillende psychologen geweest en die hebben ook zeker niet allemaal geholpen, maar geschaad heeft het niet, het is het waard om het te proberen!

En mocht zij niet de geschikte persoon voor je zijn, dan hebben ze vaak wel inzicht in wat jou eventueel wel zou kunnen helpen. Alvast veel succes voor dinsdag

Ik ben er ook geweest en ben er blij mee heb nog steeds veel aan die dingen die hij me geleerd heeft. En soms is het gewoon fijn als iemand van buitenaf bepaalde dingen tegen je zegt.

Stage probeert mij geloof ik al een aantal keer te bellen, maar het lukt me niet om op te nemen.. Ik ben zo bang in huilen uit te barsten en me totaal niet duidelijk te kunnen maken. Ik heb nu maar een mail gestuurd. Dit duurde ook al even omdat ik momenteel heel lang over dingen moet nadenken.. Voorheen kon ik lullen als brugman, maar dat lukt me momenteel echt niet.

Ik moet zeggen dat ik dit nooit had verwacht bij mezelf.

gewoon opnemen, jammer dan als je in huilen uitbarst. Je bent ook maar een mens en dan is het wel duidelijk ook voor hun. Zelf heb ik meerdere malen zitten janken op mijn stage. En misschien ben ik daar ook wel wat makkelijker in hoor.

Heb trouwens laatst nog weer een heel goed gesprek met iemand gehad die ook een in de richting van de psychologie volgt. Heeft me wel veel rust gegeven. En dat is zo fijn.

Ik heb gemaild, en kreeg gelukkig een hele fijne reactie terug. Erg fijn om te weten dat een bedrijf gewoon achter je blijft staan

dat is fijn.een begripvolle reactie van je werk!

ik heb in 2011 bijna een jaar gesprekken gehad bij de psycholoog. In eerste instantie vond ik het maar niks,vond haar maar een seutje, het hielp niet vond ik ,na 4 maanden ben ik een beetje ingestort en heb ik 3 weken thuis gezeten van mn werk daarna weer opgebouwd. alles kwam eruit. Dit heeft me wel geholpen want ik stopte mijn verdriet al zo lang weg dat ik al een aantal jaar fysieke klachten had. na ´de instorting´ huilde ik wel veel sneller maar ook dat nam weer af en ik kon steeds beter de grens bij mezelf herkennen en aangeven. Ook kon ik sneller aan mn verdriet toegeven waardoor ik gewoon even huilde en dan was het weer over. na 11 maanden gespreken (eerst 1 x in de 2 weken later 1x in de 3 a 4 weken) voelde ik me veel beter en mijn fysieke klachten namen ook erg af.

nu ben ik ruim een jaar verder en ik ben echt blij dat ik het gedaan heb! Ik kwam altijd over als een heel stabiel en vrolijk mens (ben ik ook wel) en had ook nooit gedacht dat ik naar een psycholoog zou gaan.Mijn omgeving ook niet trouwens..

maar nu voel ik me veel zekerder, betrek dingen minder snel op mezelf en heb ik mn verdriet een plek kunnen geven. Het is er nog wel maar ik kan er veel beter mee omgaan als eerst.



ik hoop dat het jou ook zal helpen!