Groot gezin

Just me schreef:

Bacio schreef:

Just me schreef:Ik kom uit een gezin met 10 kinderen en wat ik er van vond en vind ( Ben zelf vrijwillig kinderloos) wat een hel

Oh wow! Ik kan me nooit voorstellen hoe dat moet zijn. Deelde je je kamer dan met meerdere broers/zussen? Hoe gingen jullie naar school? Hoe zat dat met hobby's/sporten? Kookte je ouders elke avond voor jullie allemaal?

7 meisjes op een kamer met stapelbedden , een dun wandje ertussen en daar was oma die woonde ook in , we gingen lopend naar school 45 minuten er was geen geld voor hobby's en sport er werd wel elke dag gekookt en ik liep altijd in tweede hands kleren, als ik nu het woordt tweede hands al hoor krijg ik al rillingen

Wow 10! Ik dat dat 6 veel was. Wij lagen ook met z'n viertjes op de zolderkamer. Ieder een hoek. Dat was sus echt niet leuk hè, Dan ben je 18, en deel je je kamer met een zusje van 16, Zusje van 8 en zusje van 4! Totaal geen privacy, en dan hebben we het nog niet over mijn 2 jaar jongere zusje die om de have klap logees mee nam. Ik was dan ook zo blij toen mijn vriend voor stelde om te gaan samen wonen op mijn 19e. Ik ben blij dat ik die stap genomen heb, wat een verademing was dat en nog steeds. Nog steeds kom ik niet graag bij mijn ouders thuis.

Nee dat zijn er echt teveel voor mij. Ik zou, zoals al meerderen hier gezegd hebben, niet ieder kind voldoende aandacht kunnen geven. Verder vind ik het heerlijk om af en toe even tijd voor mezelf te hebben, wat dan volgens mij niet echt meer kan.

12 kids, nee echt niet!

vorig jaar riep ik nog, ik zou wel 3 kids willen, daar ben ik nu op terug gekomen.
Wij moeten al veel moeite doen om zwanger te worden, dus misschien blijft het er wel bij 1 als dat ooit mag lukken.

Nee echt niet. Ik zou er best 3 of 4 willen, als dat financieel en qua gezondheid haalbaar is. Nu zou het financieel best te doen zijn, maar qua zwangerschap en risico's daarbij niet, dus blijft het helaas bij 2 waarschijnlijk. (al zou ik best een 3e durven, als man dat ook zou durven, maar die wil echt niet).

Meer dan 4 lijkt me niets. Mijn schoonoma heeft er 12 en die vond het eigenlijk ook niets, maar ja, veel keus had ze toen nog niet, je kreeg ze, of je kreeg ze niet, en als je ze kreeg kreeg je er veel. Van die 12 kinderen zijn er meer dan gemiddeld kinderloos gebleven (meer dan de helft!) omdat ze het thuis echt echt niet leuk vonde met zoveel kinderen. Ze kwamen echt wel aandacht tekort omdat ze met zijn 14en in een heel klein huisje woonden en alles gewoon heel druk was, en nergens geld voor was. Meer dan de helft van die kinderen heeft dus zelf besloten géén kinderen te nemen, veel meer dan statistisch gezien mensen vrijwillig kinderloos blijven. Inmiddels zijn het vijftigers, dus er komen ook geen kinderen meer. Ze zijn wel leuk met die van mij, maar zelf hadden ze hun buik vol van drukke gezinnen. Van de mensen die wél kinderen hebben gekregen heeft het merendeel er maar 1 of 2.

Mijn moeder is een van de 15, een aantal daarvan is wel overleden in de kindertijd, maar van haar broers en zussen die wel de volwassen leeftijd hebben behaald, is volgens mij niemand kinderloos gebleven.

Bacio schreef:Jeetje just me! Moet wel een hele verandering zijn geweest toen je op jezelf ging wonen. Zoveel rust, ruimte en privacy ineens. Lijkt me echt heftig zo'n jeugd.

Heb je veel contact met je ouders, broers en zussen?

Ouders zijn overleden, en van al die broers en zusjes zie ik er nog 1 , moet er wel bij vertellen dat , dat een bewuste keuze is van mijn kant

Ik zou zelf nooit 12 kinderen willen. Zou dat ook niet aankunnen denk ik. Vind 4 nu al druk zat. Maar soms zou ik er nog wel 1of 2 bij willen. Al zal dat ws. niet gebeuren, we weten het niet.

Ik kom zelf uit een gezin van 7, en ik heb dat eigenlijk nooit als iets negatiefs ervaren. We hadden het zeker niet breed, zaten ook in een klein huis, en ik deelde de slaapkamer met mn zus en zusje, maar ook dat heb ik geen ramp gevonden. Toen ik het huis uit ging, was ik 23, en ik heb die drukte echt wel gemist in het begin.

Nu zit ik in mn eigen drukke gezin.

Ik heb ook heel erg moeten wennen dat we ineens met ons 2en in een huis woonden. Vriend aan het werk, ik had redelijk snel zwangerschapsverlof, en ik vond het zo stil!!
Ik mis de gezelligheid dan ook heel vaak. Ik denk dat ik daarom ook altijd veel waarde hecht een de verjaardagen en feestdagen. Tot een paar jaar geleden waren dat de dagen die aan vroeger herinnerden.
Het is ook maar net waar je in opgegroeid bent.
1 van mijn schoonzussen is een nakomer, en voornamelijk alleen opgegroeid. Ze wist dan soms ook niet hoe snel ze weer weg moest komen als ze met mijn broer thuis kwam, en nu snap ik dat wel.

Zo heftig als just me dat schrijft heb ik het nooit ervaren. Er was altijd wel iemand met wie je kon praten/lachen/spelen. Ook ik heb altijd een kamer gedeeld, tot ik een jaar of 12 was. Ik heb alleen geen zusjes, dus deelde altijd een kamer met mijn broer. Wij waren de enige 2 die geen stapelbed hadden, de rest allemaal wel.
Al met al heb ik nooit het idee gehad dat mijn ouders geen tijd voor me hadden, of dat een ander meer kreeg dan ik.