Moeite hebben met afstand met familie

Ik woon ruim 100 km bij mijn ouders, zusje & opa en oma vandaan. Dit is een eigen keuze, want ik heb gekozen voor de liefde, en ik vind het heerlijk om hier te wonen en wil hier ook helemaal niet weg, maar toch mis ik het wel om langs te kunnen bij mijn familie. Ik lees hier op het forum dat iemand gezellig bij zijn ouders gaat eten, of dat ze op (toekomstige) kinderen passen, en bij ons is dat allemaal geen optie, het moet meestal gepland worden door de afstand en je kunt niet 'even' langs gaan of hulp vragen.

We hebben telefonisch veel contact, en ze komen ook regelmatig hierheen, gewoon een dagje gezellig, maar verder zien we elkaar soms maar 1x per maand omdat ik in het weekend ook gewoon moet werken vaak.

Ook mijn schoonouders wonen ruim 100 km bij ons vandaan, een hele andere kant op, dus dat is hetzelfde verhaal. Er wonen wat familieleden van mijn vriend in onze woonplaats, maar daar is de band niet zo goed mee, dus die zien we niet zo heel erg vaak. Zijn oma bv. zien we 1-2x per week (vriend soms vaker) en het is een lief mens, maar het steekt dan soms wel dat we niet (zo vaak) naar mijn opa & oma toe kunnen om even gedag te zeggen.

Hebben andere mensen hier ook last van, of ligt het aan mij?

Ik woon nu nog thuis bij mijn ouders. Maar mijn vriend en ik hopen wel dat we dit jaar kunnen gaan samenwonen en dit zal dan ook zo'n 70 km van mijn familie vandaan zijn. Waarschijnlijk is dit beter te doen qua banen en dan wonen we nog bij de familie van mijn vriend in de buurt. Dus de familie van mijn vriend kan dan makkelijk even langs komen terwijl dat voor die van mij niet zo is.. Mijn moeder heeft zelf geen rijbewijs, dus ze zal helemaal afhankelijk zijn van mijn vader en eventueel het openbaar vervoer om bij ons langs te kunnen komen. Dit vind ik wel erg jammer want het lijkt me zo leuk/gezellig om mijn moeder thuis op visite te krijgen! Haha. Uiteindelijk zal het allemaal wel wennen zijn en loslopen, maar het is inderdaad wel ook iets waar ik nu van te voren veel bij stil sta.

Je bent dus niet de enige pippa!

Ik had er nooit zo'n last van en woon ook al 12 jaar op lange afstand van ze. Maar sinds de zwangerschap heb ik er eigenlijk behoorlijk de pest in. Wat zou het toch heerlijk zijn als mijn ouders zo eventjes een uurtje of twee zouden kunnen oppassen op 1 van de 2 zodat ze even de volle aandacht kunnen krijgen. Of ze eventjes bij mn ouders of nichtjes brengen zodat we zouden kunnen slapen. Of gewoon even een kop koffie/thee drinken bij iemand van de familie.
De afgelopen jaren waren dan een stuk makkelijker geweest. Ik probeer mijn man nog steeds mee te krijgen naar Arnhem zodat we iig al een stuk dichterbij wonen. Maar helaas. Nog niet.

Mijn moeder komt overigens wel elke woensdag , mijn vader om de woensdag en om de zondag komen ze samen. Dus we zien ze wel regelmatig. Maar het niet zo even langs kunnen gaan mis ik wel heel erg. Niet alleen bij mn ouders, maar ook bij oma, broer, zus en alle ooms en tantes.

Wij wonen op 170 km afstand.

Ja mijn moeder moet ook met het OV komen, maar zij vindt reizen leuk, dus dat scheelt misschien wel! Het grote nadeel, wat ik wel van te voren wist, is dat ik er zelf niet zo gemakkelijk heen kan qua gezondheid, en dat ik dus een beetje afhankelijk ben van mijn vriend om erheen te gaan (of we zouden een tweede auto moeten hebben) of van mijn familie die hierheen komt.

Maar ik ben niet de enige dus

Ik vind het heerlijk om hier te wonen, wil ook echt niet weg, en wil hier in de toekomst blijven, maar zou het heerlijk vinden als de afstand wat korter zou zijn.. haha.

Coco - dat lijkt me ook moeilijk inderdaad, met de kleintjes erbij. Wel fijn dat ze toch nog zo regelmatig komen

Ik woon ook ruim 1,5 uur rijden van mijn ouders vandaan. En dat is soms erg lastig. Zoals laatst toen mijn oma overleed, kon ik niet zo maar even langs gaan, gezien ik ook gewoon moest werken die dagen. Dus had ik de keuze gemaakt rond de begrafenis een aantal dagen vrij te nemen. En dat was ook goed en ben blij dat ik die keuze heb gemaakt, maar toch steekt het wel dat ik niet even een uurtje langs kon.
En ik werk om het weekend, en soms heb ik ook nogal volgeplande vrije dagen en dan zie ik ze soms bijna een maand niet en dat is wel erg lang dan. Maar inmiddels woon ik alweer 6,5 jaar hier en ga ik al 4,5 jaar niet meer elk weekend naar huis dus begint wel steeds meer te wennen en normaler te worden. Ben ook heel benieuwd hoe ik het in de toekomst ga ervaren als ik kinderen heb en ze wonen zover weg.

Misschien niet helemaal het onderwerp van topic maar zouden jullie niet kunnen verhuizen nu je vriend zonder werk komt te zitten? Mij lijkt het inderdaad ook fijn met het oog op de toekomst dat mijn ouders/schoonouders snel op visite kunnen komen of ergens mee kunnen helpen. Nu vind ik het ook erg prettig dat ze dichtbij wonen.

Mijn ouders wonen ook ver weg en ik begin daar eigenlijk ook steeds meer moeite mee te krijgen. Bellen heb ik niet zoveel mee, en mijn ouders zijn zelf ook geen bellers, dus dat doen we nauwelijks. Ik zie ze zo'n 3 of 4 keer per jaar. Ik vind het echt heel erg jammer dat we nooit kunnen afspreken om daar een avondje heen te gaan, dan zou ik veel vaker gaan.

Heel herkenbaar. Ik woon op 200 km afstand van mijn ouders, broertje en zusje. Ik ben ook verhuisd vanwege de liefde en in mijn woonplaats best gelukkig. Hoef hier ook niet weg. Maar als ik hoor dat mijn zusje spontaan even bij mijn moeders werk is langsgegaan om te lunchen, dat mijn broertje gisteren bij mijn zusje heeft gegeten, of dat mijn broertje een biertje gaat drinken bij mijn vader op een doordeweekse dag, steekt dat heel erg. Er is ook een periode geweest dat ik niet werd uitgenodigd voor dingen omdat ze mij niet wilde vragen want het zou wel te ver weg zijn en niet kunnen... dat heb ik ze gelukkig uit het hoofd gepraat, maar ik mis die kleine dingetjes wel heel erg.

Ik denk er nu ook steeds vaker over na dat ik het zo erg vind dat, mochten we kinderen krijgen, dat mijn moeder (of vader) dan niet snel even langs kan komen, of een dagje kan oppassen structureel etc. Mijn schoonouders wonen op een uur rijden afstand, eigenlijk ook nog net te ver...

Ik herken het gevoel helemaal hoor! Ik woon nu inmiddels bijna 8 jaar ruim 1,5 uur van ze vandaan. In het begin daarvan woonde ik nog op kamers en ging ik elk weekend terug, maar nu ook al een jaar of 5 niet meer. Ik vind het wel steeds vervelender worden, hoewel ik uit mijn huisje ook niet weg zou willen hoor. Maar ik mis mijn ouders toch best wel.

Zijn je ouders dan zelf ook weer verhuisd, zij woonden toch in A.? Of zijn jullie nog een keer verhuisd?

voor mij ook heel herkenbaar, mijn family woont 200 km verderop, ik woon nu 9 jaar zo ver van ze vandaan, maar ik mis het ook hoor, ook dat je niet ff gewoon een bakkie kan halen. En vooral als mensen ziek zijn daar dat je gewoon niet ff wat voor ze kan doen. We gaan al niet meer heen voor een daggie dan ben je nog langer aan rijden dan dat je daar bent, dus we gaan meestal op vrijdag heen en dan zondag weer terug en meestal wel zo 1 keer in de maand een weekend. Vind het dan wel weer jammer dat we vaker daar heen gaan dan dat me family hier komt.

Voor mij ook herkenbaar. Ik woon ook bijna 100 km van mijn ouders, broers en zus vandaan. Ik ben sinds kort dichterbij verhuisd, voorheen was het zo'n 160 km. Gelukkig woon ik nu dicht bij mijn 2ling zus, zo'n 15 á 20 minuten en daar ben ik heel blij mee. We zien elkaar dan ook wekelijks.

Ik moet zeggen dat ik er nu wel meer mee kan leven dat ik mijn ouders niet zo vaak zie maar in het begin van ons samen wonen, dus die 160 km verder op, heb ik het heel moeilijk gehad. Ik was heel vaak verdrietig en had gewoon heimwee. En dan niet zo zeer dat ik niet meer bij mijn ouders woonde maar meer dat ik ze niet meer zo vaak zag.

We bellen gelukkig wel vaak en eens in de 2 weken ga ik bij ze lang. Helaas komen mijn ouders maar ook broers en zus hier nauwelijks heen. Mijn vader is nu ziek en heeft chemo dus begrijpelijk maar mijn broers en zus nemen nooit eens de moeite om op een zaterdag of zondag hier eens langs te komen. Wat dat betreft is het een beetje één richtings verkeer want als ik daar ben, ga ik zowiezo altijd bij mijn zus langs, zodat ik mijn neefje ook kan zien en zie ik mijn broers meestal ook nog wel.

Wat vooral steekt is dat als ik een keer bel ik heel de familie op de achtergrond hoor, zijn ze allemaal bij mijn ouders aan het eten.
Laatst, toen ik nog verder weg woonde, werd ik op zaterdag vroeg wakker gebeld dat mijn moeder met spoed naar het ziekenhuis was gebracht en dat ze kritiek lag..nou ik wist niet meer hoe ik het had en dan duurt het heel lang voordat je dan eens daar ben.

Susan schreef:Zijn je ouders dan zelf ook weer verhuisd, zij woonden toch in A.? Of zijn jullie nog een keer verhuisd?

Ze wonen nog in A, maar dat is van deur tot deur ruim 100 km..

Wij wonen zo ongeveer precies tussen onze ouders in. Zijn ouders wonen in Friesland en die van mij in Brabant. Ik vind het wel heel jammer dat we inderdaad niet even langs kunnen maar op zich heb ik er niet zoveel moeite mee. Ik bel wekelijks met mijn vader en regelmatig met zijn moeder. Met mijn moeder heb ik weinig contact dus daar maakt de afstand niet voor uit. Ik merk wel dat als er iets is, als ik niet lekker in mijn vel zit of ziek ben zoals nu, ik ze meer mis.

Ik baal er geregeld ook heel erg van dat m'n familie ver weg woont. Mijn moeder woont 216 km verderop. Gelukkig bellen we veel en zien we elkaar ongeveer 1x per maand.
Ik ben ook verhuisd voor de liefde maar ik mis m'n oude omgeving wel heel erg. Ik woon nu in Drenthe en ik voel me hier niet heel erg thuis. Ik kom uit Zuid-Holland en ik vind dat een veel leukere provincie met mooie steden en genoeg te doen. Gelukkig heb ik wel leuke vrienden en collega's en een leuke baan hier, anders hadden we de keuze al gemaakt om te verhuizen. Zeker nu mijn vriend op zoek moet naar een andere baan. Alhoewel de onderwijsbanen in het westen nu ook niet voor het oprapen liggen, en ik heb wel een vast contract voor 3 dagen en werk momenteel ruim 4 dagen per week.

Ik woon ook al ruim 6 jaar 200 km bij mijn familie vandaan maar heb er eigenlijk nooit echt moeite mee gehad. We bellen geregeld en ik regelmatig een weekend naar mijn ouders maar ook andersom komen ze geregeld deze kant op.
Ben ook ooit vertrokken voor de liefde maar die is ondertussen over, toch heb ik wel besloten om hier te blijven wonen en niet terug te gaan richting mijn familie.

Nu vind ik het wel lastiger omdat mijn vader ernstig ziek is en ook niet meer beter kan worden. Nu zou ik dus wel graag even langs willen gaan doordeweeks of gewoon even gezellig daar eten maar dat gaat helaas niet. Het is lastig om de afweging te maken hoe vaak ik daar nu naar toe 'moet' gaan omdat ik geen idee heb hoelang alles nog gaat duren. Voor nu doe ik dus maar waar ik mij goed bij voel, mijn leven moet hier immers ook niet stil gaan staan. Waar ik erg tegen op zie is dat als het straks slechter gaat en mijn moeder mij belt ik niet op tijd bij ze kan zijn. Het is toch ruim 2 uur rijden, maar goed dat zullen we dan wel zien.

Ik vind het ook wel lastig dat mijn moeder zo ver weg woont, ik had er eerst niet zo veel moeite mee, maar nu ik een dochter heb mis ik het wel.
Mijn schoonouders wonen overigens ook ver weg.

*

Wij wonen ook ver van onze ouders.Mijn ouders wonen in Friesland en mijn schoonouders in Groningen.
Alle andere familie woont ook op minstens 1,5 uur rijden.

Het is onze keus geweest om in Amsterdam te gaan wonen. In verband met het werk van mijn vriend kunnen wij ook niet dichterbij onze ouders wonen, als we dit zouden willen
Wij hebben hier bewust voor gekozen en wonen hier heel erg graag, maar ik merk wel dat als er iets aan de hand is (laatst overlijden van m'n opa, mijn vader in het ziekenhuis etc.) dat ik het dan niet zo fijn vind. Je kunt dan moeilijker "even" heen en weer.
Ook merk ik dat beide ouders het niet zo relaxt vinden met het oog op toekomstige kindjes.

Familiebezoekjes worden altijd gecombineerd. We gaan niet elke maand richting het noorden, maar als we gaan gaan we een weekend om dan 1 dag Friesland aan te doen en de andere dag Groningen. Beide ouders komen ook niet zo vaak onze kant op (naar mijn idee wat te weinig, maar dat terzijde). Wel hebben we wekelijks contact via telefoon of mail.

Het is best jammer om niet dichtbij hun te wonen, maar aan de andere kant hebben we het heel erg naar onze zin in Amsterdam en zouden we dat absoluut niet op willen geven. Misschien denken we daar anders over als onze ouders oud en bejaard zijn en niet meer mobiel

Ik vind het soms jammer dat mijn zus op 300 km afstand woont, zij in zuid Limburg, wij in Friesland.
Zij heeft haar liefde daar gevonden, hebben 2 kinderen. Ik zie mijn zus 6x per jaar, soms minder. Op dagen dat ik vrij ben zou ik wel eens willen daar heen te gaan, maar door de afstand, kan het niet even.

Mijn familie en vrienden wonen 'maar' 55 km bij me vandaan, maar ik heb soms ook al moeite mee. Het is toch net ff te ver om even een bakkie te kunnen doen, of ff gezellig mee te eten. De familie en vrienden van mn vriend wonen net zo ver, alleen dan de andere kant op. We hebben verder ook niet echt vrienden in onze eigen woonplaats, wat het soms wat eenzaam maakt. Ik bel heel veel met mn familie, en mijn vriend moet twee weekenden in de maand altijd werken. In die weekenden logeer ik altijd bij mn ouders en spreek ik zoveel mogelijk met vriendinnen af. En af en toe komt er familie naar ons toe.

Mijn ouders, zus en verdere familie wonen 50 km verderop.
Mijn schoonfamilie woont hier allemaal om de hoek, maar daar ga ik niet voor mijn lol heen.

Ik snap je dus wel, heb heel bewust voor de liefde en mijn toekomstperspectief gekozen, maar het steekt wel. Mijn moeder zou echt met liefde alle dagen hebben opgepast, en we zouden daar minstens 1x pw eten.

Ik heb me er maar bij neergelegd, het bezoeken is nu nog minder geworden vanwege L, al het plannen en mijn nieuwe werk, en ik kan er nu niks meer aan doen.

Ik heb wel een beste vriendin hier op 10 minuten afstand wonen, en haar familie woont ook 140 km verderop. In die zin hebben we veel steun aan elkaar, en zijn we het enige wat we hebben hier zeg maar..