negatief gedrag niet om te buigen

N is enorm opstandig de laatste weken. Kan ermee te maken hebben dat hij naar de kleuterschool gaat natuurlijk, maar ik vind het moeilijk!

Misschien is een voorbeeld het makkelijkst. Van de week kwamen we beneden, J was ziek tegen de 40 graden koorts. N begon haar te irriteren door keihard in haar oor te gaan schreeuwen (sowieso schreeuwt hij de laatste tijd veel én hard). Ik leg hem uit dat zijn zusje ziek is, dus dit voor haar echt heel vervelend is. Ik zeg hem dat hij ermee moet stoppen. Maar NIKS helpt dan, ook boos worden, hem weghalen en wat anders doen helpt niets. Hij zoekt het weer op en gaat verder waar hij gebleven is. Als hij vervolgens boos wordt wil hij ons ook nog wel eens slaan, ook hier helpt uitleggen niets, kan je met alle geduld proberen het gedrag om te buigen, het lukt gewoon niet.

Nu is dat geduld soms ver te zoeken na een dag eindeloos en zonder resultaat de confrontaties aan te gaan en dan baal ik weer van mezelf....

iemand tips?

edit:

Ik heb dit topic nog niet geplaatst of de volgende situatie dient zich aan. Hij speelde op mijn telefoon een spelletje, vroeg of ik voor hem wilde spelen. Ik antwoorde dat ik even geen tijd heb en hij papa kan vragen waarop hij boos de telefoon weg gooit. Telefoon is net nieuw en ik hou hem graag heel dus ik pakte hem op en zeg dat er dan helemaal niet meer mee gespeeld wordt, omdat de telefoon zo stuk gaat. Dra-ma, gillend bovenop me springen, krijsen, snot, kokhalzen... de telefoon ligt nu op de kast dus nu staat hij daar te schreeuwen. En werderom helpt niets, uitleggen, gevoel erkennen, alternatief bieden (als je mama zegt er niet meer mee te gooien mag je nog wel even spelen), maar het enige wat hij doet is schreeuwen en tegen me aanvallen, duwen, trekken.... zucht.... is ook een fase... toch??

Pfoe, lijkt me ontzettend moeilijk, dit.....sowieso is N. wel een gevoelig mannetje, toch? Ik denk dat je niet veel anders kunt doen dan om hem te laten en wachten tot de driftbui overgaat.....in ieder geval thuis. Anders heb ik helaas ook geen tips voor je wel onwijs vervelend zeg..

Erg herkenbaar, ik heb geen tips want hier gaat het ook door wat ik ook doe. En als ze even stopt dan gaat het 5 minuten later weer verder.
Ze kan ook erg boos doen naar K. en hem heel hard duwen als hij in de weg staat of iets wil gaan doen wat zij ook net wilde.
Ik blijf me er maar aan herinneren dat het komt omdat ze net naar school gaat en het een fase is, maar gezellig is vaak anders.

Geen tips, wel erg herkenbaar! Ik lees graag mee voor evt tips.

pindaatje schreef:Geen tips, wel erg herkenbaar! Ik lees graag mee voor evt tips.

hier ook..vooral sinds komst van j

Rustig uitleggen werkt niet, boze toon werkt niet (lacht ons gewoon uit)

En het gedrag gewoon negeren? (behalve als hij zijn broertje/zusje/jou slaat natuurlijk)

Geen tips, wel herkenning. Mijn dochter is al zeker een jaar een enorme draak en het is sinds ze naar de psz gaat nog erger en mijn zoon moet het altijd bezuren (andersom soms ook wel hoor). Er is ook geen houden aan dan.
Het enige wat hier nog wel eens werkt is haar oppakken en overgaan op kietelen of iets dergelijks.

misschien minder aandacht aan besteden? Dus gewoon telefoon weg halen en verder niks, of niet teveel over zeggen?

Ik leg het nu vaak uit en ga dan afleiden, werkt hier nog het beste

Oh wat ben ik blij met jouw topic Maia (sorry). Toevallig had ik vandaag bijna mijn neus aan gort door mijn lieve zoon
Een speelnijptang in twee handen met volle kracht dichtknijpen op mijn neus. Werkelijk de tranen sprongen in mijn ogen. Helaas was het bij mijn schoonouders en ik wilde me niet laten kennen, maar ik kon echt wel janken van de pijn.

Corrigeer jij hem eigenlijk door een time out of iets dergelijks?

Heel erg herkenbaar. C.iske was de eerste tijd dat hij op school zat een vreselijke draak.
Hier hebben we aan de ene kant een strafstoeltje ingezet om grenzen aan te geven en aan de andere kant heel veel positief bekrachtigd.
Ik merkte dat hij ook gewoon onzeker was op school, moest zich daar ineens erg inhouden, veel nieuwe dingen leren enz.
Nu is hij sinds een week of twee een stuk liever maar de buien zijn nog net helemaal weg.

SofT negeren lukt niet omdat hij altijd iets vind waar we op moeten reageren. Heel uitdagend kijken en alle stoeltjes omgooien of tegen de tafel slaan met die stoeltjes.

Rejoy dat hebben we net ook gedaan, maat hij blijft erg hangen in zijn frustratie en gaat onvermoeibaar door.

Ik heb nog 1 procent batt dus reageer een andere x verder!

Fijn, ik weet dus nu wat me te wachten staat als mijn zoon naar de basisschool gaat

Jetje schreef:Oh wat ben ik blij met jouw topic Maia (sorry). Toevallig had ik vandaag bijna mijn neus aan gort door mijn lieve zoon
Een speelnijptang in twee handen met volle kracht dichtknijpen op mijn neus. Werkelijk de tranen sprongen in mijn ogen. Helaas was het bij mijn schoonouders en ik wilde me niet laten kennen, maar ik kon echt wel janken van de pijn.

Corrigeer jij hem eigenlijk door een time out of iets dergelijks?

Ik had die nijptang vriendelijk doch beslist ook op J zijn neus uitgeprobeerd.

Maia, waarschuwen, uitleggen, afpakken, afleiden in die volgorde. En anders afkoelen op z'n kamer.

Zo zou ik het doen.

Heb je het boek: lastige kinderen? Heb jij even geluk! Gelezen?

Misschien kun je een time in proberen? Eerst de stappen zoals Darius zegt en dan een time in. Is eigenlijk t zelfde als een time out maar dan blijf je erbij zitten. Bij T. helpt t om m zo uit de situatie te halen en dan weet hij ook dat t echt klaar is.

Ook zou ik er met hem over praten op een moment dat hij rustig is, wanneer er niks aan de hand is, dan luisteren ze vaak beter naar wat je zegt dan wanneer ze kwaad zijn. Heb ik zelf ook last van, en nog vele met mij denk ik.

Darius schreef:

Jetje schreef:Oh wat ben ik blij met jouw topic Maia (sorry). Toevallig had ik vandaag bijna mijn neus aan gort door mijn lieve zoon
Een speelnijptang in twee handen met volle kracht dichtknijpen op mijn neus. Werkelijk de tranen sprongen in mijn ogen. Helaas was het bij mijn schoonouders en ik wilde me niet laten kennen, maar ik kon echt wel janken van de pijn.

Corrigeer jij hem eigenlijk door een time out of iets dergelijks?

Ik had die nijptang vriendelijk doch beslist ook op J zijn neus uitgeprobeerd.

Nou ik haalde hem van mijn schoot af en hij verloor zijn evenwicht en viel voorover met zijn kin op de punt van een boek, dus hij had zijn portie karma meteen gekregen... Maar ik was echt heel boos. En het kostte me heel veel moeite om niet boos te blijven...

Wat Teddyaapje zegt heb ik vandaag ook gedaan. Toen we thuiswaren, begon J er zelf weer over en toen heb ik hem heel rustig en duidelijk uitgelegd wat het effect van zijn acties is. Hij zei toen zelf: dat ga ik even aan papa vertellen. Dus het werkte wel, voor zolang als het duurt...

maiadebij schreef:edit:

Ik heb dit topic nog niet geplaatst of de volgende situatie dient zich aan. Hij speelde op mijn telefoon een spelletje, vroeg of ik voor hem wilde spelen. Ik antwoorde dat ik even geen tijd heb en hij papa kan vragen waarop hij boos de telefoon weg gooit. Telefoon is net nieuw en ik hou hem graag heel dus ik pakte hem op en zeg dat er dan helemaal niet meer mee gespeeld wordt, omdat de telefoon zo stuk gaat. Dra-ma, gillend bovenop me springen, krijsen, snot, kokhalzen... de telefoon ligt nu op de kast dus nu staat hij daar te schreeuwen. En werderom helpt niets, uitleggen, gevoel erkennen, alternatief bieden (als je mama zegt er niet meer mee te gooien mag je nog wel even spelen), maar het enige wat hij doet is schreeuwen en tegen me aanvallen, duwen, trekken.... zucht.... is ook een fase... toch??

Ik reageer even vanuit pedagogisch oogpunt. Dikgedrukte zinnen staan volgens mij haaks op elkaar, en als kinderen ergens onrustig/boos/uitdagend op reageren is het wel als er tegenstrijdige berichten worden gegeven.

Misschien is het een goed idee om (samen met je partner) in kaart te brengen op welke actie welk gevolg moet komen. Bijvoorbeeld: zusje irriteren? -> 1 waarschuwing waarin je het gevolg benoemt. Geen resultaat? -> straf in de vorm van.. (2 minuten strafbankje/ naar je kamer/ naar de gang)

Het kan zo maar zijn dat je dit al doet. Maar misschien dat het jou extra rust geeft als je van tevoren precies weet hoe zo'n situatie gaat lopen. Dan ben je namelijk op elk moment van de dag perfect voorbereid op een klierbui. Ik geloof dat kinderen dat aanvoelen. Als jij sterk bent, rustig bent (omdat je weet dat jij een plan hebt) zal hij minder snel de confrontatie opzoeken.

Teddyaapje schreef:Misschien kun je een time in proberen? Eerst de stappen zoals Darius zegt en dan een time in. Is eigenlijk t zelfde als een time out maar dan blijf je erbij zitten. Bij T. helpt t om m zo uit de situatie te halen en dan weet hij ook dat t echt klaar is.

Ook zou ik er met hem over praten op een moment dat hij rustig is, wanneer er niks aan de hand is, dan luisteren ze vaak beter naar wat je zegt dan wanneer ze kwaad zijn. Heb ik zelf ook last van, en nog vele met mij denk ik.

Zou een kind een time in niet vreselijk vinden? Als ik ruzie had met mijn moeder was ik blij dat ik van haar af was... Even rust op mijn kamer. :-)

Lastig! Ik denk dat je vooral moet proberen consequenter te zijn en het negatieve gedrag zoveel mogelijk negeren. In de situatie met de telefoon dus gewoon de telefoon weghalen, kort benoemen waarom je dat doet en er daarna geen aandacht meer aan besteden. Zeker niet eerst zeggen dat hij er niet meer mee mag spelen en hem later toch weer ruimte geven ('als je er niet mee gooit, mag je er nog even mee spelen') daarin consequent zijn is echt wel belangrijk. Ga positief gedrag zoveel mogelijk belonen (benoemen en complimenteren) en wat op de lange termijn ook zeker zinvol zal zijn is ergens zelf een positief label aanhangen. Probeer niet te zeggen wat hij NIET mag doen (negatief) maar juist het gewenste gedrag te benoemen (positief) Is erg lastig maar als je het vaker doet zul je zien dat je er aan gewend raakt en dat het een positief effect heeft.

Kun je al 'oefenen' in hele kleine dingen, stel je kindje rent door het huis, dan is je eerste reactie: '*kind*, niet rennen in huis' (je benoemt het negatieve gedrag) maar ga dan eens proberen het gewenste gedrag te benoemen: 'Ik heb liever dat je rustig loopt in huis' (spreken vanuit de ik-vorm werkt vaak ook goed)

Ohja en wat ook nog wel eens wil werken is samen met hem van te voren goed afspraken maken. Laat hem zelf afspraken opnoemen die gelden (al kan ik niet zo goed inschatten of dat op zijn leeftijd al lukt, ik heb niet zoveel ervaring met kinderen van jouw zoons leeftijd maar dit kun je ongetwijfeld oefenen door eerst zelf dingen op te noemen en het later steeds meer door hem te laten doen) Dan kun je hem later herinneren aan de afspraak die jullie samen hebben gemaakt. Dan kun je ook heel makkelijk het positieve gedrag benoemen als hij de mist in dreigt te gaan ('weet je nog, dat we bladiebla afgesproken hebben? Ik vind het fijn als je je aan de afspraken houdt')

Darius schreef:

Teddyaapje schreef:Misschien kun je een time in proberen? Eerst de stappen zoals Darius zegt en dan een time in. Is eigenlijk t zelfde als een time out maar dan blijf je erbij zitten. Bij T. helpt t om m zo uit de situatie te halen en dan weet hij ook dat t echt klaar is.

Ook zou ik er met hem over praten op een moment dat hij rustig is, wanneer er niks aan de hand is, dan luisteren ze vaak beter naar wat je zegt dan wanneer ze kwaad zijn. Heb ik zelf ook last van, en nog vele met mij denk ik.

Zou een kind een time in niet vreselijk vinden? Als ik ruzie had met mijn moeder was ik blij dat ik van haar af was... Even rust op mijn kamer. :-)

Ligt er denk ik helemaal aan hoe oud een kind is. Wij doen niet aan time-out etc maar ik weet zeker dat mijn dochter zou flippen als ik haar alleen ergens neer zet, die is zo bang dat mama weg gaat. Ik zou dan eerder voor een time-in kiezen als dat hier aan de orde zou zijn.

Daarbij is die time-in er ook niet voor het leuke.

Ezra krijgt trouwens ook een time-in als hij bijvoorbeeld heeft geknepen. We noemden het nooit zo, maar het komt er wel op neer. Hij moet dan een bepaalde (korte) tijd op een stoeltje bij de deur zitten en ik zit er dan bij zonder oogcontact te maken of tegen hem te praten. Het werkt meestal wel, maar hij wordt er wel slim in: laatst was hij ergens boos om, toen sleepte hij zelf een stoel naar de deur, ging erop zitten en kneep me toen vervolgens.

Susan schreef:maar hij wordt er wel slim in: laatst was hij ergens boos om, toen sleepte hij zelf een stoel naar de deur, ging erop zitten en kneep me toen vervolgens.

Sorry, maar moet er toch echt om lachen. Kinderen kunnen je echt verbazen.



Hier trouwens ook voornamelijk een time-in en als het dan nog door gaat een time out alleen op de trap. Heeft alleen weinig zin tot nu toe, zodra ze terug in de woonkamer zijn begint het liedje weer van voor af aan. Donderstenen.

Coco schreef:Hier trouwens ook voornamelijk een time-in en als het dan nog door gaat een time out alleen op de trap. Heeft alleen weinig zin tot nu toe, zodra ze terug in de woonkamer zijn begint het liedje weer van voor af aan. Donderstenen.

Maar dán wordt het volgens mij een kwestie van wie de langste adem heeft. Doorgaan met time-outs geven dus. Als het goed is ben jij diegene met de langste adem, want jij hebt de regie.

Als de situatie zo eindigt dat je kids uiteindelijk toch het laatste woord hebben omdat je opgeeft, dan ben je volgens mij verloren in alle volgende momenten dat er strijd is.

Oh ja, dat is zeker zo! Mijn dochter heeft ook weleens een halve middag op de trap gezeten. 2 min erop, 2 min eraf, 2 min erop, 2 min eraf enzovoort. Ik heb ook weinig keus. Met twee in deze leeftijd kun je het echt niet hebben dat je opgeeft, dan is het hek echt van de dam. Kinderen zijn niet gek, die weten precies wanneer ze je tot waanzin drijven en het uiteindelijk anders toch voor elkaar krijgen.