Ontwikkeling en jullie gevoel/emoties

Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven maar hoe reageren jullie op de ontwikkeling van je kind(eren)?

Bij H. was ik al behoorlijk emotioneel.
Bij de eerste keer omrollen, toen ze los liep moest ik huilen.
Als ik er nu aan denk dat we haar bijna moeten gaan inschrijven voor de basisschool rollen de tranen alweer over mijn wangen.

Ik dacht dat het bij een tweede "normaler" zou zijn maar nee hoor... A. liep al een paar dagen aan de hand, donderdag een paar stapjes los en sinds gisteren loopt hij de hele kamer+keuken door. Ik kwam thuis en mijn man vertelde het. A. kwam ook meteen op me afgelopen met een brede glimlach op zijn gezicht. En ja hoor... Daar kwamen de tranen weer.

Huilen jullie ook bij dit soort dingen?
Ik huil trouwens ook bij programma's zoals Ontvoerd, Kleine baby's, grote zorgen of films als Pretty Woman en the Bodyguard
Maar ook als er in mijn omgeving iemand bevallen is of juist verteld dat ze zwanger is.
Het emotionele zit er dus wel in zeg maar...

Ik huil niet bij al die dingen die de kinderen doen. Ik heb wel gehuild toen Y ara voor het eerst naar school ging, ik vond het verschrikkelijk om haar weg te brengen (vooral omdat zij zelf ook zo moest huilen). De week voor ze naar school ging heb ik ook regelmatig een traan gelaten.
Ik reageer vooral heel erg enthousiast als de kinderen dingen voor de eerste keer doen, dan sta ik als een gek te juichen. (en hier werd het bij de tweede ook niet 'normaler', bij hem reageer ik hetzelfde als bij Y.
Bij tv programma's lopen bij mij ook regelmatig de tranen over mijn wangen, dat had ik niet zo erg voordat de kinderen er waren.

Ik ben ook heel enthousiast hoor. En sta te klappen en hem de hemel in te prijzen.
Maar die tranen blijven maar komen
Ik vrees ook voor een waterval als ze straks voor de eerste keer naar school gaat...

Ik ben wel heel trots als hij wat nieuws doet.
Maar emotioneel ... nee

Ik vind het ook geweldig als ze weer iets nieuws kunnen, maar emotioneel word ik er niet echt van. Nu huil ik normaal ook bijna nooit, ik denk dat dat ook wel uitmaakt.

Ik heb alleen gehuild toen de oudste voor het eerst naar school ging. Maar dat was vooral omdat hij zo moest huilen.

Bij de andere mijlpalen ben ik vooral heel trots en enthousiast!

Om ontwikkelingen heb ik nog nooit gehuild. Laatste tijd weleens omdat l niet goed in zijn vel zit en als hij dat uit, doet mij dat weleens verdriet.

Ik huil doorgaans eigenlijk alleen bij heftige documentaires of films.

Bij J. had ik het niet zo heel erg al vond ik het wel heel snel gaan en vraag ik me soms af waar dat babytje toch gebeleven is die kort geleden nog bovenop me had liggen.
Bij M. vind ik het wel iets moeilijker, bij haar is alles echt voor de laatste keer. Ik heb het er ook best moeilijk mee dat de babytijd nu gewoon bijna afgelsoten wordt. Het is heel dubbel.

Als ze naar school gaan vrees ik ook voor een groot tranenfestijn. Het lijkt me zo raar om m´n kleine kindjes niet meer bij me te hebben de hele dag.

Herkenbaar... Ik vind alles zo snel gaan en vooral ontzettend mooi en ik was al een jankerd, maar dat is nu alleen maar erger geworden

Tania schreef:Als ze naar school gaan vrees ik ook voor een groot tranenfestijn. Het lijkt me zo raar om m´n kleine kindjes niet meer bij me te hebben de hele dag.

Ik heb geroepen dat ik echt niet zo'n moeder ben die dan gaat huilen, maar wie zat er keihard te janken op Tomas' eerste schooldag?

Het is vooral het besef dat hij groter en zelfstandiger wordt. Dat vind ik alleen maar mooi hoor - begrijp me niet verkeerd - maar het is wel wennen. Soms komt hij van school en weigert hij te vertellen wat hij daar heeft gedaan. En de schooljuf gaat echt niet aan alle 25 ouders vertellen hoe de dag van hun kind was, dus dat weet je dan gewoon niet. Gek is dat hoor.