Voelde jij je gelijk moeder? En je partner?

Ik voelde me afgeslacht.

Buiten dat was ik wel echt meteen verliefd op mijn zoon het was een apart gevoel. Ik wilde hem vasthouden en niet meer afgeven. Maar omdat ik daarna een operatie heb gehad en half van de wereld ben geweest is dat gevoel even verminderd geweest.
Eenmaal de volgende dag op de afdeling was ik weer op slag verliefd.

Nee wij voelden ons niet meteen papa en mama bij R. Ik heb enorm aan hem moeten wennen en mijn man misschien nog wel veel meer.
Ik vind het soms nog steeds raar om te zeggen dat ik moeder ben en nu helemaal het om twee kindjes gaat.

Lorre schreef:Lijkt me echt heel jammer als je dat niet meteen hebt. Ik vond dat gevoel zo overweldigend, en echt het mooiste wat ik ooit mee zal maken. Niet te beschrijven gewoon.

Kan er bijna emo van worden dat sommige dat hebben moeten missen;)
Wel kan ik me voorstellen dat het hechten met een kind minder snel kan gaan als het in een couveuse ligt.

Dat vind ik ook heel erg, en kan er nog boos en verdrietig om worden.
Ik kende de verhalen om me heen, van dat overmande gevoel, en ik stond alleen maar te wachten 'komt het nou nog eens?' en 'Ja jij zegt nou wel dat zij mijn dochter is.. maar kan net zo goed het kindje naast haar zijn'.

Lorre schreef:Lijkt me echt heel jammer als je dat niet meteen hebt. Ik vond dat gevoel zo overweldigend, en echt het mooiste wat ik ooit mee zal maken. Niet te beschrijven gewoon.

Kan er bijna emo van worden dat sommige dat hebben moeten missen;)
Wel kan ik me voorstellen dat het hechten met een kind minder snel kan gaan als het in een couveuse ligt.

Bij R kwam het door de hele situatie eromheen, hij kwam eigenlijk op een moment ter wereld dat we het niet konden gebruiken. De situatie was ronduit K en een kleine baby erbij was wel het laatste waar ik toen mee bezig was.
Nu had ik het wel meer maar misschien ben ik daar te nuchter oid voor, bij mij moet zo'n gevoel groeien. Ik hou natuurlijk enorm veel van N maar dat kan nog niet tippen aan wat ik voor R voel. Bij mij is dat niet plots er zomaar zo, dat moet echt groeien.

Toen ik hem zag.. die ene seconde dat ze hem NET nadat hij uit mijn buik was, net voor hij meeging met mijn man en de kinderarts, rook ik even aan hem, en ik huilde dus er viel een traan op zijn gezichtje.. op dat moment werd er echt een bizar gevoel in mijn hart geboren.. ik vond hem zo mooi.. hij is VAN MIJ!!!! Dacht ik. En toen verdwenen ze achter de grote groene deur.. man en kind.. Hij huilde zo hard dat ik hem hoorde en ik kon alleen maar denken: 'Mama is hier liefje niet huilen..' en het duurde wel een jaar voor ik dicht was. Ik vroeg ook continu aan die arts: is het al klaar?? IS het aaaaaal klaaaaar???? haha.

Mijn man werd op een zeker moment door de arts die achter ons stond gevraagd op te staan, de arts zei: 'Sta eens op, sta eens op..' en toen werd Julian net opgetild uit mijn buik. Ik zag nog niets door dat verdomde doek en ik zei: zie je hem zie je hem.. en mijn man kon alleen maar huilen, en zei alleen maar: Waaauw.. waauw.. en toen dus mee met de kinderarts, ik heb hem later nog vaak gevraagd wat de arts precies deed maar dat wist hij niet meer. Hij zei, ik hoorde niets. Alleen Julians gehuil en ik bleef maar verwonderd naar hem kijken, daarna zijn ze samen naar boven gebracht, Julian in de couveuse (lekker warm want hij deed het helemaal goed) en toen werden mijn man en Julian in een verwarmde ruimte gezet en mijn man moest zijn shirt uit en Julian alleen met een luier op en mutsje op tegen zijn lijf aan. Ze hebben toen zo een halfuur gezeten. Mijn man zei: vanaf toen voelde ik me echt zijn vader, zo van: jou laat ik nooit in de steek kleine man. Nog steeds, als Julian onrustig is, wordt hij stiller bij zijn vader. Ik geloof graag dat het komt dat het door die eerste bonding dat hij altijd een specialere band met mzijn vader zal hebben dan met mij.

We werden ouders op het moment dat hij geboren werd, maar het echte papa en mama gevoel dat begint nu te komen.

Ik denk niet dat je jezelf hierin tekort moet doen hoor pc.
Loïs heeft ook naakt op mijn lijf gelegen toen ze geboren was, en de band tussen haar en mij en haar en mijn vriend is evenredig. Vergeet niet dat hij oa 9 maanden lang jouw hartslag heeft gehoord en hem dat dus ook kan kalmeren.

Parel schreef:Ik denk niet dat je jezelf hierin tekort moet doen hoor pc.
Loïs heeft ook naakt op mijn lijf gelegen toen ze geboren was, en de band tussen haar en mij en haar en mijn vriend is evenredig. Vergeet niet dat hij oa 9 maanden lang jouw hartslag heeft gehoord en hem dat dus ook kan kalmeren.

Ik krijg hem ook rustig hoor maar anders dan zijn vader dat krijgt. Ik vind het ook helemaal niet erg. Ik hoop ook telkens dat hij het karakter van zijn vader heeft.

**

Toen T werd geboren en op mijn buik werd gelegd had ze gelijk haar grote ogen open en het was gewoon of ik mezelf zag. Ik had gelijk dit mensje is echt van mij. Het echte moeder gevoel kwam volgens mij pas echt later. T heeft de eerste 3 maand zoveel gehuild, dat ik haar wel weer om wilde ruilen voor onze hond die we met 40 weken hebben moeten laten inslapen. Nu ben ik echt op en top moeder.

Mijn vriend was echt onmiddellijk papa en echt apetrots.

Herkenbaar studie.
Maandag bevallen, en donderdag was ik thuis, zonder kind.
Heb serieus aan mijn vriend gevraagd of het nou wel eigenlijk allemaal gebeurd was.

Toen de oudste geboren was, heb ik heel lang het gevoel gehad dat we hem te leen hadden ofzo. Ik kon niet geloven dat hij echt van ons was. Pas na een paar maanden had ik dat echte moedergevoel. Mijn man had wel gelijk het gevoel dat hij vader was geworden.

Bij de tweede had ik juist heel erg dat gevoel. Ik wilde haar ook de hele tijd vasthouden en kon haar moeilijk uit handen geven. Ik had een hele rottige zwangerschap (psychisch) bij haar, maar zodra ze geboren was, was dat over en zat ik echt op een roze wolk en man had dat juist weer minder.

Pritt schreef:Toen de oudste geboren was, heb ik heel lang het gevoel gehad dat we hem te leen hadden ofzo. Ik kon niet geloven dat hij echt van ons was. Pas na een paar maanden had ik dat echte moedergevoel. Mijn man had wel gelijk het gevoel dat hij vader was geworden.
.

Dit had ik ook, ik was wel meteen gek op hem, maar het kon net zo goed een kindje zijn dat op bezoek was en na een paar maanden weer weg zou gaan. Echt heel raar eigenlijk. Ik vond het super leuk om hem te verzorgen, en wilde het liefst alles zelf doen, met de nachten geen probleem, maar de eerste maanden had ik echt zoiets van nou als ze hem straks komen halen is het ook goed, en in eens was dat anders zo rond de 4 maanden. Toen was het echt "mijn" baby, en de band is alleen maar sterker geworden, en gegroeid.
Ik had wel meteen alle instincten, alles ging vanzelf, ik was altijd (en nu nog vaak) nog voor hem wakker als hij wakker werd/word 's nachts dus dat was het allemaal niet. Is ook best raar uit te leggen.

de bevalling ging zo snel dat ik eerst wel erg beduusd was, Ik dacht wel meteen daar is mijn meisje/ons kindje.Ze lag toen op mijn buik. daarna ging ik douchen en is ze dik aangekleed in gestopt ivm lage temeperatuur dus heb ik haar pas ´s ochtends weer vast gehouden.Op dat moment vond k dat niet erg maar het echte gevoel van we horen bij elkaar had ik toen pas in de ochtend toen we een poos huid op huid hadden gelegen. mn hoofd wist t meteen maar heel mn hart pas wat later.



mijn man voelde het meteen zei hij.

Parel schreef:

Lorre schreef:Lijkt me echt heel jammer als je dat niet meteen hebt. Ik vond dat gevoel zo overweldigend, en echt het mooiste wat ik ooit mee zal maken. Niet te beschrijven gewoon.

Kan er bijna emo van worden dat sommige dat hebben moeten missen;)
Wel kan ik me voorstellen dat het hechten met een kind minder snel kan gaan als het in een couveuse ligt.

Dat overweldigende gevoel hadden we wel hoor, maar dat is niet iets wat voort is blijven slepen.. Het gaat hier gewoon zo vanzelf, en misschien ben ík er te nuchter voor om dat gevoel te ervaren steeds.. Weet niet wat het is. Wel kan ik me voorstellen, jij was (niet lullig bedoeld hoor) al jong alleen met je kind, dan is dat gevoel natuurlijk dubbel zo heftig doordat je merendeel alleen ervaart.

Het is niet zo dat ik nu nog steeds de hele tijd met dat gevoel loop. Ik denk niet dat het erdoor komt dat ik geen partner bij de bevalling enzo had. Maar dat weet ik natuurlijk niet helemaal zeker. Ik was gewoon echt een paar weken een beetje van de wereld en had meteen vanaf het begin zo'n intens gevoel. Pas toen we moesten verhuizen toen mijn zoon een paar weken oud was, kwam ik weer een beetje op aarde;). Ik ben wel echt heel erg een gevoelsmens, wellicht scheelt dat ook.

Ja, ik ben wat dat betreft iets te nuchter denk ik.

Maar ik doelde meer op dat jij vast een hele speciale band hebt, een op een met je zoontje, omdat jullie eigenlijk samen 1 zijn (want vaak op elkaar aangewezen). Staat er een beetje stom hoor, maar het is complimenteus bedoeld!

Ja, ik had meteen heel sterk een moedergevoel. En dat is nooit meer weggegaan! De band tussen ons is vanaf het begin echt heel sterk, en dat is een heel fijn gevoel.

Bij onze 1e wel. Bij de 2e was ik bang voor de bevalling dat één van ons het niet zou overleven. (Doordat ik een mk heb gehad + een tante van mijn man haar kindje met 41 wk in de buik is overleden)
Dat gevoel zat heel diep, toen zij op mijn buik werd gelegd moest ik er een soort van aan wennen dat het echt was, dat het goed was en dat ik opnieuw moeder was geworden. Maar dat duurde ook niet heel lang gelukkig

Nou niet meteen maar dat komt denk ik omdat ik een keizersnede had en mijn zoon de eerste dag amper heb gezien. Toen hij eve 10 sec bij me werd gelegd, dacht ik alleen maar:"Is dit mijn kind?", pas toen ik 2 uurtjes later echt even met hem mocht knuffelen voelde ik me wat meer moeder en dat gevoel groeide de dagen daarna steeds meer.

Mijn vriend voelde zich wel meteen helemaal zijn papa, hij is ook nog een hele tij bij onze zoon gebleven en de dagen daarna ook heel veel omdat ik toen nog niet zelf bij onze zoon kon komen. Dat vond ik wel heel fijn, dat die vader-zoon band er meteen al was.

Bij D. Voelde het direct vertrouwd. Dit is mijn kind en die halen ze niet meer weg. Vanaf het moment dat ze geboren was was ik haar moeder en had alles voor haar over en zou ik alles voor d'r doen.

Bij J. Moest ik wel even wennen aan het feit dat ik opeens ook van hem moeder was. Maar dat was zo over en voel ik me ook helemaal moeder van hem.
Heerlijk voelt dat moeder van 2 pracht kinderen!

Mijn man was direct zo trots als een Pauw.

Nee, dat was er niet direct. Ik had wel het overweldigende gevoel dat onze zoon geboren was, maar hij werd gelijk meegenomen naar de couveuse waardoor het zo onwerkelijk leek. Pas toen hij bij ons op de kamer mocht, voelde ik me echt moeder.